We gaan naar de pizzeria.
We spreken al op tijd af, 17.30u zodat we een beetje rustig kunnen eten en de kinderen (zij hebben 2 kindjes waarvan 1 bij Isis in de klas) nog zin hebben.
We hebben op vrijdag gereserveerd dus als het goed is, is er op ons gerekend. Dat is ook zo, er staat een tafel voor 9 personen gedekt. We worden wel vriendelijk verzocht voor 19.45u weer vertrokken te zijn. We kijken elkaar aan, denken er het onze van maar zeggen ok, no worries. We willen het toch niet te laat maken vanwege het jonge volk. Dit keer heb ik een zak met kleurpotloden meegenomen zodat er flink op de papieren tafelkleden getekend kan worden door de jonge vrienden terwijl wij een gesprek kunnen voeren. Uiteraard gaat binnen 5 minuten het eerste glas appelsap om. 10 minuten later valt Tom van zijn stoel. Normaal komen de pizza's al binnen een kwartier, vandaag na mee dan een half uur. We hebben ook twee pastgerechten besteld, die komen uit een andere keuken. Echter de pizza-oven en de keuken lopen niet synchroon dus tegen de tijd dat de pizza's bijna op zijn komen de twee pastagerechten. De kinderen zijn al een beetje onrustig geworden. Het restaurant, niet al te ruim opgezet, loopt inmiddels vol. Onder andere met een gezin met een huilende baby. Huilen? Eerder krijsen. We vinden het naar voor de ouders, maar wij hebben er geen last van. We zijn tenslotte allemaal wel wat gewend. Totdat dat de ober komt vragen of wij onze kinderen wat rustiger willen houden want er zijn inmiddels mensen vertrokken vanwege het lawaai. We kijken elkaar weer aan. ???? Ook vanwege ons? We houden ons muisstil de rest van de maaltijd en letten extra goed op het jonge volk, dat ook geschrokken is en zich keurig gedraagt. Uiteraard moeten ze toch allemaal een keer naar de wc (en dan moet je langs de keuken), valt er hier en daar een mes of vork, lust 1 van de kinderen de pasta niet en wilde Isis toch liever limoenijs in plaats van aardbeienijs (en dat kreeg ze niet). Het blijven tenslotte kinderen, en daar hoort wat geluid en beweging bij. We krijgen nu geen commentaar (de baby is inmiddels ook gestopt met huilen), maar wel veelzeggende blikken van onze uiterst vriendelijk, doch inmidels wat afstandelijke ober. Ondertussen begint het buiten weer te stormen en stroomt er water het restaurant in via 1 van de halogeenlampen in het plafond . Op onze vriendelijke vraag of dat geen kwaad kan zegt de ook even vriendelijke ober dat we toch gezien hebben dat er inmiddels een emmer is neergezet? En dat de kortsluiting die ze 5 minuten eerder in de keuken hadden inmiddels is opgelost, dus waar maken we ons zorgen over? Wij kijken elkaar nogmaals aan. Water en electriciteit samen, eerdere kortsluiting, en wij hoeven ons geen zorgen te maken? We drinken nog wel een kop koffie en verlaten dan haastig het restaurant. Binnen de afgesproken tijd. Buiten worden we door een windhoos de auto in geblazen. Manshoge reclameborden van een makelaar vliegen ons om de oren. Slalommend tussen vallende takken rijden we naar huis.
En dan rust.
Ik denk aan de keer dat ik met Lindy en de kindjes de zogenaamd beste frietjes ging eten bij Half Moon Bay, waar de aardappels nog geoogst moesten worden, en wij tijdens het wachten ons en onze drankjes staande moesten zien te houden in een plotseling opgestoken stormachtige wind. Die dag dacht ik, als de klik sterk genoeg is komt het wel goed, en dan blijft dit moment ons bij als een grappig begin van een nieuwe vriendschap. En zo is het ook gegaan.
Zal dat nu weer gaan gebeuren?
Het was in ieder geval een bijzondere avond en we hebben ook nog lekker gegeten. Dat zouden we bijna vergeten.......
