weerzien

Pas als je ze weer ziet voel je hoeveel je ze echt hebt gemist. Het was een warm weerzien op het vliegveld vanochtend. Helaas waren we 5 minuten te laat omdat we bij de verkeerde terminal stonden. Maar terwijl we Karin en Rene in de verte zien zwaaien, en de eerste aarzeling bij de kindjes is overwonnen (zijn ze het echt?) gaat het los. Simon is de eerste die hard hollend, met zijn armen zwaaiend de 100 meter overbrugt die zich nog tussen ons bevindt. Isis en Tom volgen. Het kind in mij wordt wakker en ik voel me zo blij en ontroerd ze weer te zien. Bud heeft ons op het vliegveld afgezet en is daarna naar kantoor doorgereden. Die zien we vanavond weer. 

We drinken koffie in het vakantiehuis en pakken de bergen kado's uit. Tom deelt voortdurend kussen uit, Simon laat alle details in het huis zien en Isis straalt en trekt meteen haar nieuwe jurk aan. 

Nu is de familie al druk met het meedraaien met het dagelijkse programma. Karin en Rene zijn Simon naar zijn schooltje aan het brengen. Straks moet Isis naar dansles en het is openmiddag dus iedereen mag komen kijken. Uiteraard moeten opa en oma mee. Omdat we geen auto hebben vandaag wordt het kilometers lopen. Maar volgens Rene is dat goed voor de training voor het Canberra walking weekend aanstaande zaterdag en volgens Karin is het goed voor de dikke voeten. Rusten? Geen sprake van. 

Het is prachtig weer, overal bloeien de hibiskus en de bougainville. We zien alles weer met nieuwe ogen. Het is heerlijk!