4 maart gaat ons nog lang bijblijven.
En niet
- vanwege de inspectie van het huis (mevrouw, voor die vlekken bestaan er wonderblokjes, je wijst naar de muur en..... de rest kennen jullie).
- vanwege het bezoek van de juf (Isis is zo verlegen dat ze bijna vergeet dat de bedoeling van het bezoek is dat de juf het huis ziet. Ze blijft met de juf in haar kamer, en houdt angstvallig de hand van Tom voortdurend vast. Aangezien ik gevraagd ben mij niet te bemoeien met het bezoek laat ik het begaan.)
- vanwege de kilo's playdough die we voor het eerst zelf maken en wat een groot succes blijkt te zijn. Onbegrijpelijk dat we dat spul ooit gekocht hebben.
Nee, daarom allemaal niet.
Dat 4 maart ons nog lang bij gaat blijven is vanwege het concert van Coldpay.
Rod Laver Arena.
Melbourne.
Veel later dan verwacht stap ik op de trein naar de stad. Het was de bedoeling dat ik met Bud en twee collega's Sushi zou gaan eten voor het concert, bij een hippe Japanner. Maar voor de oppas er is, de kinderen in bed liggen en hun tranen gedroogd zijn is er alweer een uur verstreken. Dus ren ik, niet omgekleed, met een droge bol met kaas om 19.15u de deur uit om de trein van half acht te halen.
Inmiddels belt Bud dat de stad ontzettend druk is, dat ze laat waren, dat ze de Sushi niet meer gingen redden en dat ze net de Hungry Jacks inlopen (fastfood keten). Jammer voor hun natuurlijk maar stiekum ben ik een beetje opgelucht, niets gemist dus........
Ik stap uit de trein op Richmond Station, vlakbij het centrum van Melbourne. Dit is een station dat alleen open is als er grote sportwedstrijden of grote optredens zijn en ligt tussen de MCG (cricket stadion) en de Rod Laver Arena (waar de Australian Open altijd gespeeld wordt).
Bij het uitstappen ruikt het overal naar eucalyptus, ongelooflijk doordringend. Dat komt door de regen op de blaadjes die al weken kurkdroog zijn.
Op de achtergrond de skyline van het centrum.
Dan overvalt plotseling mij het besef.
Dit is Melbourne!
Ik loop hier zomaar op weg naar een concert.
Tussen allemaal Melburnians die dezelfde kant op gaan.
Ik maak deel uit van een leven aan de andere kant van de wereld.
Ontmoet zo Bud op een plek die ik nog niet eerder heb gezien.
Heb een lieve buurvrouw die met plezier op de kindjes wil passen omdat ik geen babysit kon vinden.
Word gebeld door een vriendin die me plezier wenst.
Heb net gehoord dat ik volgende week op interview mag komen voor een geweldige baan.
Is het allemaal echt waar?
We maken deel uit van Melbourne. Het is gelukt!!
En dan het concert. Er controleert niemand de kaarten, ze gaan door een computer en dan kan je naar binnen. Wij hebben zitplekken. Op de tribune en op het veld zijn tijdens het optreden honderden lcd schermpjes zichtbaar van camera's en telefoons. Dat hadden we nog niet eerder gezien, maar we zijn ook al heel lang niet meer naar een concert geweest ;-).
Het optreden. Het was FANTASTISCH. Niet in woorden te beschrijven. Kippenvel. Voelbaar in je hart, alsof het explodeert van geluk. Chris Martin, de lead zanger van Coldplay, is een geweldige artiest. We hebben genoten van de twee uur afwisselende muziek. De lokatie geweldig. Het geluid super. Het energienivo van Chris Martin enorm hoog. De band speelt de sterren van de hemel. Met misschien wel als hoogtepunt het moment dat ze tussen het publiek een aantal nummers spelen, op nog geen 10 meter bij ons vandaan. Een fantastische avond. Ik kan het gevoel niet overbrengen, maar voor fragmenten van het concert raad ik je aan om op YouTube te kijken.
Het publiek gedraagt zich keurig. Er wordt uitzinnig meegezongen, geklapt en gejuicht tijdens het concert. Het werkt aanstekelijk. Wij doen uiteraard uitbundig mee. Maar verrassend genoeg, na afloop bij het naarbuiten lopen, is het geluid weer gereduceerd tot een zacht tevreden gemurmel. 12.000 fans wandelen in een kwartier tijd rustig het stadion uit. De meeste mensen met een grote glimlach als resultaat van het geweldige optreden.
We zijn om 00.10u weer thuis. Wat is dit genieten!
