fiets

Zaterdag is het dan toch eindelijk gelukt. Bud heeft een fiets gekocht! Hij is er zeer tevreden mee. Uiteraard wilde Simon, stralend van trots en geluk dat nu ook zijn vader een fiets heeft, meteen erop uit. Maar aangezien we er al op uit waren geweest en flink hadden gelopen en footy op een veldje hadden gespeeld, en omdat de fiets pas om 17.20u afgeleverd werd en het dus al bijna donker was, hebben we dat niet meer gedaan.

Voor het eerst dat we hier zijn hadden we een babysitter geregeld. We gaan uit! Om 18.00u bellen onze vrienden af waarmee we uit zouden gaan, hun babysit heeft op het laatste moment afgezegd. Bud en ik besluiten toch naar het restaurant te gaan waar een tafel voor ons gereserveerd is. We gaan laat zodat de kinderen in bed liggen en Charlie, onze babysit geinstalleerd is. Met haar vriendin die ze heeft meegenomen.

Op naar Black Rock, 3,5km verderop. In een koeltas een paar flesjes bier mee, het is een BYO restaurant. We eten heerlijk Thais in een pieklein restaurantje. Zoals overal waar je aziatisch gaat eten kost het bijna niets en krijg je goede kwaliteit. Een klein minpuntje, om 21.00u gaat het restaurant al dicht....... Om 20.55u staan we dus weer buiten, wat nu? We lopen naar het enige cafe dat nog open is voor een koffie en een toetje. We hebben een heerlijke avond, praten eindelijk eens rustig bij en zijn ook weer op tijd thuis. En dat is best lekker omdat we de zondag weer vroeg op moeten.

Bij thuiskomst zitten de beide dames op de bank te slapen, een lege pizzadoos voor zich op het tafeltje. Het is goed gegaan, de kinderen hebben geeen kik gegeven. Dit is voor herhaling vatbaar :-).

Vandaag vroeg op omdat we gaan ontbijten met Lindy en Allan en de kindjes. We ontbijten bij ons thuis voor iedereen weer aan het drukke dagprogramma gaat. Als we niet bij een ontbijt bijpraten komt het er nooit van. Iedereen heeft altijd zoveel afspraken.

Na het ontbijt moeten zij naar de stad, wij gaan naar Phillip Island.

Ontbijten met Lindy, Allan, Annelise en Rueben

We hebben een heerlijke dag. We verlaten Melbourne in de mist, maar na 40km is de mist volledig verdwenen en hebben we schitterend weer. Eigenlijk willen we een wandeling maken door de "wetlands" maar de kinderen zijn onverwurmbaar. Ze willen absoluut naar Churchill Island, de Heritage Farm. Weekdieren als we zijn kunnen we tegen zoveel overwicht niet op en slaan we dus meteen nadat we Phillip Island oprijden af richting Churchill Island. Het is heerlijk om de stad uit te zijn. Dit is zo'n mooie plek en succes is altijd gegarandeerd met de kinderen. Ze houden een hardloopwedstrijd, voeren de dieren, zijn bezorgd over een klein lammetje dat het koud heeft. We picnicken, aaien de paarden, kijken naar het melken van de koe. Vooral Tom is diep onder de indruk.

Dan laden we de stepjes uit de auto en gaan we alsnog wandelen, een rondje om het eiland. We worden lekgeprikt door de muggen maar dat helpt om de vaart er een beetje in te houden. Het uizicht is geweldig en we speuren naar vogels, insecten, mieren en spinnen. We hopen stiekum Brown Copperhead slang te zien waar voor gewaarschuwd wordt, maar we zien alleen goedaardige beesten. Simon haalt net het eind van de wandeling niet, hij heeft te weinig gegeten (daar heeft hij overdag nooit tijd voor) en zo hard gestept dat hij naast zijn step gaat liggen met een bleek gezicht en stamelt dat zijn benen zo moe zijn. We krikken hem op met een appel en ik draag hem 20 meter. Dan zegt hij verontwaardigd "ik ben geen baby hoor" en legt de laatste 100 meter nog zelf af. Iedereen is moe en voldaan. Terwijl de kinderen een zak chips verorberen rijden we in alle rust de 1,5 uur terug naar de stad.

Uitzicht vanaf de Farm

Steppen!

Het bos met Moonah (black tea tree) bomen van ca. 500 jaar oud

Simon staat weer, maar daar is ook alles mee gezegd ;-)

En dan is het weekend helaas alweer voorbij.

Op zoek naar Jen

Jullie denken natuurlijk dat ik nooit meer in de auto zit maar dat is niet waar. Gisteren had ik een dag de auto en ging Bud met de trein naar zijn werk. Auto rijden door Melbourne is niet altijd noodzakelijk om ergens te komen maar in dit geval was het wel heel handig. We gaan naar Fitzroy North, een van de oude wijken van Melbourne waar Jen woont met haar man en kinderen en die we een keer ontmoet hebben. Jen heeft mij (en dus ook de jongens) uitgenodigd om een keer te komen kijken.  

Fitzroy North ligt vlak boven het stadscentrum van Melbourne en is 24km bij ons vandaan. Daar moet ik dus zeker 45 minuten voor uittrekken. Misschien wel langer zelfs want ik heb geen navigatiesysteem in de auto. En hoe goed je de route ook bestudeert in de Melways (het Grote Boek Van de Stad), het kan natuurlijk altijd misgaan en daardoor langer duren..... Ik ben dol op autorijden en nieuwe stukken Melbourne ontdekken, dus na de sportles van Simon gaan we onderweg. De eerste 20km gaan prima. We kijken lekker om ons heen terwijl we ons moeiteloos een weg banen door het verkeer van de stad. Maar dan. De laatste 4km gaan niet zoals gepland. Ik mis een afslag omdat ik de fameuze hookturn niet op tijd maak en dus rechtdoor moet rijden in plaats van af te slaan. HELP. Waar ben ik nu? Ik rijd de verkeerde kant Heidelberg Road op, een grote 4 baans weg de stad in en uit. Ik neem de richting "stad uit". Niet de bedoeling. Maar wij zijn niet voor een gat te vangen en draaien met ingehouden adem snel een U-turn bij de eerste de beste mogelijkheid. Nu weer terug. Ik kan alleen nergens stoppen om even te herorienteren in de Melways. Dus op goed geluk ga ik er ergens af waar ik denk dat North Fitzroy is. Meestal staan hier alleen straatnamen aangegeven bij de afslagen en geen wijknamen, dus als je de straatnamen niet kent ben je verloren ;-)

We komen terecht in een oude wijk met huizen die eruit zien als elegante poppenhuizen. We zijn in een andere wereld terechtgekomen. We rijden tussen rijen van deze oude huizen en huisjes. Overal zijn fietspaden. Kleine straatjes waar je niet kan rijden met de auto maar waar vroeger de latrinewagens doorheen reden en het open riool liep. We rijden langs een prachtig park waar mensen Tai-Chi beoefenen in het koude herfstweer. We rijden door staten met namen als Michael Street, Kean Street, Alfreds Crescent. We komen in eenrichtingsverkeer terecht waar we ons weer uit moeten zien te draaien om uiteindelijk toch in het verborgen doodlopende straatje terechtkomen waar we moeten zijn. We hebben dan bijna heel Fitzroy North gezien en zijn een uur en 15minuten onderweg geweest. Wat later dan gepland, maar wel met een prachtige autorit achter de rug komen we aan bij Jen. De afspraak was om te gaan lunchen en uiteraard doen we dat niet in huis maar gaan we naar een cafe in een drukke straat vlakbij. 

In het cafe zitten de jongens op barkrukken aan het raam om naar de langsdenderende trams te kijken en hun ijsblokjes uit hun drinken te vissen. Ik praat bij met Jen. We kijken naar buiten en zien hip en jong Melbourne voorbij slenteren. Door straten die oud zijn, smerig en een beetje vervallen. Het miezert een beetje buiten. Het voelt heel stads en buitenlands aan, maar tegelijk ook gezellig en bijzonder. 

Zodra we het cafe weer uit zijn, de jongens hun toast met jam ondersteboven op de tafel hebben achtergelaten, en de hoek om lopen wordt het stil en uitgestorven en komen we opnieuw tussen de oude huizen.  

Jen waarschuwt ons dat we voor 14.30u weer terug onderweg moeten zijn, voor alle privescholen uitgaan. De weg is dan helemaal vol met SUVs en je doet dan uren over een klein stukje rijden. Ik moet om 15.30u Isis weer van school halen dus we gaan snel weer onderweg. Nu gaat het een stuk sneller, in 45 minuten zijn we weer keurig in onze eigen suburb. Thuis.

Het is leuk om weer een nieuw stukje stad te zien.En een echte stadse koffie te drinken, een stads huis van binnen te bekijken in aangenaam gezelschap. Het was kort maar krachtig en de reistijd meer dan waard. Hier zijn een paar foto's van de huizen die we onderweg hebben gezien. Het onderste huis staat te koop in deze zeer populaire buurt. 

Michael street, hier parkeren we even om opnieuw in het stratenboek te kijken. 

Mc Kean street, hier moet het toch ergens zijn!

Alfred Crescent, het rechter huis staat te koop voor 1.4 Miljoen AUD. 

missie

Spoorlijn Sandringham-Hampton

Simon en zijn racehelm

Een frisse herfstdag vandaag. Met de rambler brengen we Isis naar school want we hebben een missie vandaag en daarvoor is het handiger dat we lopen in plaats van fietsen. Tenminste, dat hebben de jongens besloten. Lopen is puur eigenbelang want er loopt er maar 1 en dat ben ik. Simon staat op zijn step en Tom zit in de wagen, stevig de loopfiets vasthoudend. Die moet namelijk gerepareerd worden. Onze missie ligt dus de fietswinkel van Hampton. 

Alleerst zijn we weer min of meer gesommeerd om op school de assembly bij te wonen. De vogeltjesdans wordt opgevoerd door de preps. Ze hebben allemaal een eigen snavel geknutseld en het is eigenlijk hartstikke leuk. Zoals ook dit keer kost het allemaal ontzettend veel tijd. Maar Isis is blij en daar doen we het voor. 

Dan gaan we op pad. 

We hebben een spannend wandelpad ondekt dat vanuit Sandringham naar Hampton loopt, helemaal langs het spoor. Aangezien het een sport is om naar alle treinen de zwaaien en een dagscore bij te houden hoeveel treinen hebben teruggetoeterd is dit pad natuurlijk favoriet. En we hebben succes, in totaal komen er 8 treinen langs in de tijd dat wij langs het pad lopen en daarvan toeteren er 7!

We gaan naar de fietswinkel om drie dingen te doen. De loopfiets repareren want Tom is eindelijk gegroeid en kan niet wachten om op de fiets te gaan. Een nieuwe fietshelm voor Simon kopen want die fietst en stept zo hard dat het Spiderman geval dat hij tot nu toe had absoluut niet meer voldoet. En voor Bud een vooronderzoek doen voor een nieuwe fiets die eindelijk zaterdag gekocht gaat worden. De fiets van Tom is zo gerepareerd en hij laat hem niet meer los, zo blij is hij. Simon heeft een gifgroene kinder racehelm uitgekozen en ik heb hem net, bij het naar bed gaan, met alle mogelijke argumenten moeten overhalen om hem af te zetten. Hij ligt nu naast zijn kussen. Voor Bud hebben we een mooie hybride fiets uitgezocht die hij zaterdag kan gaan uitproberen. Dan kunnen we eindelijk een keer met z'n allen een tochtje gaan maken. We sluiten onze missie af met babychino's en cakejes voor de jongens. Ze zijn helemaal in hun element. Dan begint de terugtocht naar huis die langzaam, maar zeker verloopt. Tom is bont en blauw van alle keren dat hij valt, maar hij houdt stug vol. Simon eet tussen het steppen door een heel stokbrood, blijkbaar verbruikt hij veel energie. Het is een prachtige stadswandeling. Tussen grafittie, bloeiende hibiskus en langsnellende vrolijk toeterende treinen stappen wij in het herfstzonnetje. We kijken onze ogen uit als een enorme zwerm witte kakatoes in een boom gaat zitten. Een uniek plaatje. De laatste honderd meter kunnen de jongens niet meer. We laden fiets, step en de jongens in de wagen en lopen snel naar huis. Missie geslaagd. 

Isis op weg naar de vogeltjesdans

Koffie in Hampton, Simon doet zijn nieuwe helm niet af.

Op de terugweg.

De kakatoes.

1 jaar

26 mei 2008 is het 1 jaar geleden dat ik ben begonnen met het schrijven van het eerste verhaal op deze blog. Ik vond het heel spannend. Wat moet je schrijven. Voor wie schrijf je eigenlijk. Wat wil je delen met anderen. We waren nog vol verwachting over wat er zou gaan komen, vol nieuwsgierigheid naar een leven aan de andere kant van de wereld, vol spanning of we iedereen wel zouden kunnen missen. Nu weten we dat allemaal. We staan voor nieuwe vragen en uitdagingen. Willen we hier in de stad blijven. Sluiten we nog een huurcontract van een jaar af voor het huis waar we nu wonen. Zijn we tevreden met de werk-vrije tijd balans. Kunnen we eigenlijk iedereen wel missen? We zitten er midden in en als ik heel eerlijk ben, het is hier net het echte leven.........

Om te vieren dat de blog een jaar bestaat wilde ik vandaag een lemon merengue taart halen of maken en daar een foto van op de blog zetten. Maar omdat er, zoals altijd, weer wat tussenkwam is dat niet gelukt. Om jullie allemaal een beetje mee te kunnen laten vieren geef ik jullie het recept voor deze heerlijke, typisch Australische, taart.  

(Klik op het plaatje om het recept te kunnen lezen)

HIEP HIEP HOERA

En eet smakelijk. 

footy

Wat loopt Bud toch onrustig heen en weer door het huis vanmiddag. Dit is de reden! :-)

St Kilda records ninth straight victory

Saints come from behind to notch a pulsating 16-point win over Brisbane. Photo: Sebastian Costanzo

dans

Rustig weekend dit weekend. Vanochtend zwemmen waarbij ik weer trots als een pauw door het zwembad loop te paraderen, van laan naar laan. Isis in laan 6 zwemt heel hard, Simon in laan 5 is heel ondeugend, klimt steeds op de kant zodat hij in het water kan springen als de zwemleraar weer in de buurt komt, Tom in laan 2 heel tevreden dat hij zelf met de plank kan zwemmen. Na het zwemmen moet Bud zijn ogen even laten meten bij en brillenwinkel. Hij wordt een dagje ouder en dat begint hij te merken. Inderdaad blijkt dat er een bril moet komen :-). Boodschappen doen. Kinderen tegen alle regels alledrie een lollie om ze rustig te houden tot aan het eind van het boodschappen doen, ze beginnen nl in te storten en dat gaat gepaard met veel geruzie en onrust.......de lollies laten ons gelukkig niet in de steek. 

Vanmiddag komt Mimi spelen en Isis en Mimi vragen al sinds de Italiaanse dag op school of ik ze wil schmincken zodat ze een dansvoorstelling kunnen geven. Met een voorbeeld van internet en de schminckset op tafel gaan we aan de slag. Mijn creativiteit is niet zo heel geweldig en mijn hand niet zo vast maar de dames merken daar allemaal niets van en vinden het prachtig. Ik heb echt eer van mijn geploeter. Nadat ze allebei een diamant op hun wang geplakt krijgen gaan ze los en dansen het zweet op hun hoofd. 

En dan morgen. Morgen is er een verjaardagsfeestje voor Isis, op lokatie, alle meisjes uit de klas zijn uitgenodigd. We zijn benieuwd.....

kuikens

Op 2 meter bij de klas van Isis vandaan worden kuikens uitgebroed. Ze zijn vanochtend uit het ei gekomen en ze zijn te volgen via de school webcam. Het geluid staat aan dus je hoort regelmatig kinderen, ouders of leraren kletsen. Het internetadres is: www.sandyps.vic.edu.au. Als je mee wil kijken stuur mij dan even een mail voor de usernaam en het password. Vanaf 28 mei mogen de kuikens naar een huis. Wij hebben tot groot verdriet van de kinderen geen tuin maar mochten er kandidaten zijn die wel een tuin hebben en graag 1 of meerdere kippen willen, laat maar weten. 

Morgen (vrijdag) om ca. 15.35u onze tijd (=7.30u Nederlandse tijd) gaan Isis, Simon, Tom en ik de kuikens een fijn weekend wensen dus misschien hoor je ons wel. 

een doordeweekse woensdag

5.50u Zacht geschuifel in de gang. De eerste is wakker. Vandaag is het Tom die op zijn blote voeten onze kamer binnensluipt, doodstil aan mijn kant het deken een stukje wegschuift en zich zonder een kik te geven naast mij nestelt.

5.55u Zacht geschuifel in de gang. Nummer 2, Simon. Kruipt ook in bed.

5.58u Het is gedaan met de rust. Licht moet aan, opstaan. Aankleden!

6.30u Iedereen is aangekleed. De strijd om wie mee naar de bakker gaat begint. Simon wil niet dat Tom meegaat. Tom wil niet dat Isis meegaat. Isis wil alleen mee als Simon en Tom niet meegaan. Het is een complex gebeuren.

6.45u Bij de bakker. Tom is mee. "Bon Giorno, you arre too earrrlie today. We starrrrted to late, the brrread is rready in 20 mienutes. Or I give you yesterdays brread forre notting" We gaan naar huis met een bruin brood van gisteren en 4 croissants, die waren wel klaar.

7.00u Gaan we al schmincken?? Nee, eerst jullie ontbijt opeten, thee opdrinken

7.30 Lunchboxjes zijn klaar. Kindjes gaan nog even spelen. Bud vertrekt naar kantoor. Ik ruim de ontbijtravage op.

8.15. Schmincken! Eindelijk. Isis wil de Italiaanse vlag helemaal over haar gezicht. Dat kan. De jongens kijken met openhangende monden toe. Jaloers op hun grote zus

8.30u Naar school op de fiets. Isis achterop op de aanhangfiets met haar zware schooltas op haar rug. Simon achterop in het stoeltje, mopperend dat ik een rugzakje op mijn rug heb. En Tom voorop, hij houdt de tas met schminck stevig vast. Het is zoals iedere dag flink trappen de heuvel op bij school.

Isis maakt zich klaar om naar school te gaan

8.45u Ook andere kinderen komen op school. We zien pizzabakkers, voetballers, fietsers, romeinen en vooral veel groen, wit en rood geklede kinderen. Maar geen met zo'n mooie vlag als Isis.

9.00u School assembly. Zoals altijd weer een serieuze aangelegenheid. Het volkslied wordt gezongen en dan nog een Italiaans lied. De prijzen worden uitgereikt en uiteraard komt er weer iemand praten over fundraising. Tom speelt ondertussen met een kraan en Simon ligt verveelt op de grond te wachten tot het voorbij is. Ze moeten even volhouden want we gaan helpen in de klas vanochtend.

9.30u Assembly is afgelopen en in rijen gaan de kinderen gedwee weer naar hun eigen klas. Ik moet helpen met de woensdagochtend "literacy" werkgroepjes. Dat is hard werken. De klas is ingedeeld in vijf groepjes en ieder groepje doet een eigen opdracht. Mijn taak is om in de gaten te houden of iedeen aan het werk is, en om vragen te beantwoorden. In de laptophoek hebben 3 van de vier kinderen binnen 5 minuten al uitgelogd en hebben spelletjes sites geopend om leukere dingen te doen dan woordspellen. Ik stel mijzelf meteen de vraag of wij niet te restricitief zijn met de computer thuis....... Na iedereen weer ingelogd te hebben op de juiste site, die overigens voor iedereen toegankelijk is (www.starfall.com) kijk ik bij de volgende groep. Opdracht is woorden die beginnen met een "e" op de zoeken in het woordenboek, ze op te schrijven en een tekening erbij te maken. Twee kinderen zijn begonnen met het woord "earthquake" en vragen mij wat je daarbij zou kunnen tekenen. Goeie vraag......

Ook dat hebben we opgelost, dus op naar de volgende groep. Lijnen trekken tussen de letters van het alfabet, letter overtrekken en naschrijven. Geen complicaties hier, we zeggen met elkaar het alfabet even op om te weten welke letter er na "m" komt. Opgelucht haal ik adem, dit kan ik! Dan naar de groep die puzzels legt. Zij moeten zinnen schrijven die te maken hebben met de puzzel. Het lijkt goed te gaan maar ik heb me nog niet omgedraaid of de puzzelstukken vliegen de kinderen om de oren. Ruzie,, hoe dat nu weer op te lossen. De vijfde groep doet de juf zelf dus daar lijkt alles onder controle. En zo breng ik de volgende 1,5 uur door. Ondertussen Tom en Simon buiten uit het houten kasteel halend, waar ze vast naartoe waren gelopen (een behoorlijk eind uit zicht), checken of de eieren in de broedstoof al verder zijn uitgekomen, en een jongetje reddend dat een bevroren pakje drinken probeert te doorboren met een scherpe schaar.

11.00u Op de fiets naar huis. De jongens en ik zijn toe aan een kleine pauze. De jongens zijn moe dus we drinken koffie op het dakterras, ik lees verhalen voor en ze eten boterhammen. Het lukt om ze om 12.00u in de bed te schuiven.

12.00u Opruimen, mailen, bellen, administratie, wassen. Er komt nog even iemand langs om wat terug te brengen. Kletsen.

13.30u Simon wakker. Snackboxje maken en schmincken. Hij wil natuurlijk ook iets op zijn gezicht in voorbereiding op de geplande herfstwandeling die hij met zijn school gaat doen vanmiddag.

13.45u Tom wakker maken.

13.55u Weer op de fiets de heuvel op, op weg naar de school van Simon waar we net op tijd aankomen om de wandelregels door te nemen die de kinderen zelf hebben opgesteld. De belangrijkste regel op de lijst --> "Don't go next to lions"

14.15u Wandelen met de hele groep. Binnen 1 meter buiten het hek worden de eerste bladeren verzameld in de zelfversierde tasjes van de kinderen. Het is een wandeling van 1,5km naar een speeltuin. Met dit tempo duurt het even voor we er zijn.

15.00u, door een park de laatste 50 meter rennen richting speeltuin. Tom wandelt en rent rustig mee met de groep. Dan spelen.

Samen verzamelen van herfstbaderen

Rennen door een herfstig park

Mag ik nog even blijven????

15.20u Ik laat Simon bij zijn klas, klem een tegenstribbelende Tom onder mijn arm om Isis op te halen.

15.30u De school gaat uit. Isis is heel boos omdat ik er niet was om 14.35u om de Italiaanse liederen te komen luisteren. Sorrie Isis, helaas besta ik niet uit meerdere delen

15.40u We lopen op weg naar de school van Simon en komen langs de speeltuin van eerder die middag. Tom wil nog even spelen. OK, dat kan nog wel even.

16.00u Op weg naar Simon, die moet om 16.30u weer opgehaald worden

16.15u School van Simon, natuurlijk willen Tom en Isis daar ook nog even spelen

16.30u Ik sleur de kinderen mee naar de fiets, nu is het echt klaar!

16.45u Weer thuis. Filmpje op, het is de beurt van Isis om te kiezen. Het wordt K3 in de Ardennen. Tom wil liever de Teletubbies maar Isis is onverbiddelijk. Simon speelt intussen de spellingsspelletjes van Isis op de computer, Tom vliegt met het playmobiel viegtuig door de kamer terwijl ik probeer te koken.

17.30u Aan tafel. AAaaan Tafel! AAAAAAAAAAAn TAAAAAFEL!! Ja, daar komt het volkje. Gelukkig vinden ze het eten vandaag lekker. Pasta doet het meestal goed.

18.15u Deel van de ijsjes liggen halfgesmolten onder tafel. Maar de stemming is goed en de meute gaat onder de douche. Isis moet haar haren wassen want we hebben vorige week getekend dat we een tweede luizencontrole moeten doen vandaag. Geen luis of neet te bekennen. De jongens, ook schoon en fris in hun pyama's moeten even wachten in hun bedden tot ik klaar ben met Isis. Isis is namelijk erg moe en wil gaan slapen, maar moet ook nog haar huiswerkboekje lezen. Natuurlijk willen de jongens niet in bed zelf een boek lezen en breken de tent af. Na drie waarschuwingen is het afgelopen, voor straf geen verhaal. Ze zijn vreselijk boos. Maar eigenlijk ook moe dus als Isis klaar is, zijn zij ook stil en zijn ze het alweer vergeten dat ze geen verhaal krijgen. Ze gaan lekker slapen.

19.10u Ik ga naar boven om de ravage op te ruimen en het eten voor Bud in de oven te zetten.

19.30u De overburen bellen om te vragen hoe het gaat en om wat af te spreken.

20.15u Bud komt thuis. Even bijpraten.

21.00u Vuilnis buitenzetten

21.10u Blog schrijven

22.00u De muis wegjagen en de afwasmachine aanzetten

Doe je nu veel of doe je nu eigenlijk niets op een dag als deze? Die vraag heb ik nog niet opgelost.

Italiaanse week

Met als tweede taal Italiaans op school heeft Isis heel wat taal te verstouwen. De eerste taal Engels begint ze al uitstekend te beheersen. Trots vertelt ze iedereen die het horen wil dat ze een "wobbly tooth" heeft, terwijl wij nog na moeten denken wat de vertaling is van "een losse tand". De woordenschat neemt met de dag toe en het is duidelijk dat het accent dat zij heeft, en wat de jongens ook feilloos oppikken, niet voor ons is weggelegd. Soms oefen ik met Isis omdat ze mij dan bijna smeekt de Engelse woorden correct uit te spreken. Het simpele woord "no" bijvoorbeeld klinkt ongeveer als "neuh" waarbij je stem subtiel omhoog gaat bij de laatste klank van het woord. Bijna onmogelijk voor een niet native spreker van de taal. Isis draait haar hand er niet voor om. Een woord wat ze alledrie uiteraard prachtig vinden is "poo", spreek uit "poeuh" of iets dergelijks. Niet lang geleden zei een jongetje in de speeltuin tegen Simon "you stink". Simon, totaal geshockeerd, vraagt meteen aan ons hoe je terug moet zeggen "je hebt zeker poep op je bovenlip". Samen met Isis oefent hij ijverig "yoeh have poeah on yer uppahlip". Tot hun grote spijt zijn ze het jongetje niet meer tegengekomen. Maar als het zover is zijn ze beide uitstekend voorbereid. 

Maar nu het Italiaans. Isis leert Italiaans van een Italiaanse vrouw. Ook hier wordt het accent feilloos opgepikt en ze spreekt al een aardig woordje. Deze week staat alles in het teken van Italie. Dat betekent dat er in het Italiaans gezongen wordt. Dat er morgen een speciale tentoonstelling is (en o wee als je niet komt kijken als ouder), dat er Italiaanse lunch is met gelato als toetje.  Woensdag is het Italiaans verkleden. Dat is een feest omdat de kinderen dan niet in uniform naar school hoeven. Waarop de moeder van Mimi, de vriendin van Isis, ongerust belt om te vragen hoe ze haar moet verkleden. Uuuuuuhhh, ik weet het eigenlijk ook nog niet precies, ik heb geen capuccinokopje verkleedpak in de kast hangen, en ook geen voetbalshirt van Lazio Roma of Juventus. Dus gaan Isis en Mimi woensdag in de kleuren van de Italiaanse vlag naar school en ik zal mijn schminckdoos meenemen om wat Italiaanse vlaggen te schilderen op de gezichten van de kinderen die dat willen. En Simon en Tom moeten natuurlijk ook mee, dus daar moet ik ook nog iets voor verzinnen......

Het worden weer enerverende dagen. Helemaal omdat Simon ook een herfstwandeling gaat doen met school (ouders gevraagd om mee te gaan), er nog e.e.a. voor de fundraising gedaan moet worden (dat gaat altijd door) en ik een literacy workshop op school moet assisteren. Ik begrijp inmiddels heel goed dat de moeders hier niet werken. Ze willen misschien wel maar ze kunnen niet door de sociale verplichtingen die ze hebben vanuit school........

blog meeting point

AANVALLEN!

Ons huis zou vandaag het bloggers meeting point zijn. Stijn en Kristine met de meiden en Emma en Mark met de kindjes zouden komen eten. Het laatste nieuws zouden we uitwisselen over footy, de laatste tips ten aanzien van het gebruik van blogger, de beste bezienswaardigheden in Melbourne en omgeving, de vreemdste dingen die we tot nu toe hebben meegemaakt. Ik zou de maaltijd koken, Emma het toetje maken, Kristine een bijgerecht. We zijn natuurlijk al een beetje Australisch aan het worden dus iedereen neemt wat mee. Helaas wordt Mabel ziek (zie blog van Emma en Mark) dus komen zij niet eten. Wel had ik al gekookt en had Emma het toetje al gemaakt. Dus om 15.30u vanmiddag vindt het Grote Uitwisselmoment plaats. Emma brengt twee fantastische toetjes, perentaart en chocoladetaart terwijl ik de tas met rijsttafelspullen aan Emma overhandig met de instructies. 

Stijn en Kristine komen wel met Lies, Kaat en Sien. Tom moeten we van de roze wolk trekken om aan tafel te komen, zo is hij vervuld van geluk dat Kaat er weer is. Simon is een beetje verliefd op Sien en als ze na het eten vertrokken zijn vertelt hij mij wel tien keer dat hij het zo'n gezellige avond vond. Isis is trots dat ze bezoek heeft en heeft 's middags al de speelkamer opgeruimd, de dvds klaargelegd  en de "bioscoop" op zolder ingericht en voor als de film is afgelopen heeft ze voor de zekerheid ook wat papier klaargelegd om te tekenen.

De jongens helpen mij met voorbereiden van het eten. Ze wassen de groenten. Pellen de eieren, hangen aan mijn broek om te bedelen om karweitjes. Tom: "Wat kan ik nu doen? Wat ga je nu doen met dat ding (de dunschiller)? Ben je al klaar? Mag ik kijken? Mag ik snijden? Wat is dat (blikje kokosmelk)?" Uit pure frustratie maar ook met een lach zet ik hem uiteindelijk met de stofzuiger in zijn slaapkamer "Ga maar even lekker stofzuigen Tom, dan is jullie kamer netjes voor als de meisjes komen". Dat werkt! Terwijl Simon eieren pelt, stofzuigt Tom zich het zweet op zijn rug......

We eten rijsttafel. Althans, dat eten de volwassenen onder ons. De kinderen eten rijst en kroepoek. En wat rauwkost en ananas. Want dat is het voordeel van rijsttafel vertelt Isis mij later, dan kan je precies kiezen wat je lekker vindt. 

We hebben een heerlijke middag. Het was zo leuk om weer eens echt te koken. En om met veel mensen aan tafel te zitten en plezier te hebben. Om zomaar twee geweldige toetjes aan huis bezorgd te krijgen. 

Als de 10 pannen afgewassen zijn, de borden in de afwasmachine staan en het huis helmaal stil is eten Bud en ik nog een perentaartje en proosten we op de gezondheid van Jorrit en Jeroen, die allebei jarig zijn vandaag . GEFELICITEERD!!!

En wat er verder nog gebeurde vandaag? Bud is naar de kapper geweest. Ik ben naar de sportschool geweest, de kinderen hebben gezwommen. We hebben boodschappen gedaan, het huis opgeruimd, de was gedaan. Een praatje gemaakt met bakker Bob die vertelde over hoe het is om in een boerendorp in Italie te wonen vlak na de tweede wereld oorlog. Als middelste kind in een gezin met 9 kinderen. Dat zijn vader werd opgepakt door de militaire politie omdat hij wat graan had geruild voor een vest. En dan in dezelfde zin vraagt hij wanneer ik eindelijk eens foto's kom maken voor op de blog :-)

Bud kijkt nu footy, ik ga nog even werken aan een sollicitatie en morgen is er weer een nieuwe dag vol met avonturen. 

oerhollands

Het begint hier echt koud te worden. Bud heeft zin in erwtensoep. Maar waar kan je rookworst krijgen? Simon wil al maanden vanillepudding zoals je die in Nederland in een bak koopt van Mona. Maar dat bestaat hier niet. Dus we aan zelf aan de slag, maar wat is in hemelsnaam maizena n het Engels?? Gelukkig geeft internet de oplossing dus de pudding komt er. Jouw puddingvorm komt uitstekend van pas Inne! En jouw Nederlandse kookboek ook Mascha! We willen al weken onze lievelings kwarktaart bakken (uit het kookboek van Mirjam), maar hoe we ook zoeken, kwark is iets dat hier volledig onbekend is. Bolognaise chips waar Bud al maanden naar smacht, niet te krijgen. Boerenkool, probeer dat maar eens te vertalen, dat is een koolsoort waar niemand ooit van gehoord heeft. Kroketten? Die moet je zelf maken. Filet Amercain? Veel te gevaarlijk, daar kunnen bacterien in zitten en mag hier niet verkocht worden. Hetzelfde overigens met schenkel om soep van te trekken, ze lachen je uit als je erom vraagt. Of we nooit van Creuzfeldt-Jacob disease hebben gehoord......

Bud en de kinderen missen soms dingen die heel specifiek zijn voor Nederland. Voor mij is het echter luilekkerland met alle fantastische groenten, fruit en 30 verschillende soorten peulvruchten, meel, Aziatische verrassingen.  Het leuke is dat dingen waarvan je in Nederland denkt dat het overal verkrijgbaar is, oerhollands blijken te zijn. Net als dropsleutels, kant en klare kroepoek in zakken, atjar, seroendeng, pomelo's, slagroom om te kloppen, karnemelk, magere yoghurt, krentebollen. Wat wel weer grappig is dat er een supermarktketen is die een Nederlands schap heeft met speculaas, bokkepootjes, hagelslag, stroopwafels, zuurkool en zelfs zoete ketjap. En in het gewone broodschap van iedere supermarkt liggen pakjes import roggebrood, uit Nederland, in alle soorten en maten.

Hoeveel fantastische dingen je wel kunt krijgen, er blijven altijd dingen die je een beetje blijft missen in de keuken of op tafel.

hokus pokus pilates pas

Heb ik al verteld van de pilates lessen die ik en Kristine hebben gekocht bij een personal coach? Ondanks mijn sceptische houding ten aanzien van personal coaches ben ik gezwicht. Samen met Kristine delen we 1 keer in de week op maandagochtend een prive pilates les. Weet je niet wat pilates is? Even op Google zoeken geeft miljoenen hits op die term. 

Onze coach is in tegenstelling tot de hordes andere coaches die bij het sportcentrum rondlopen, een gewone, recht door zee mevrouw zonder laag decolette, die ontzettend goede pilates lessen kan geven. We kennen haar via de groepslessen die ze geeft op de dinsdagavond in de sportschool. 

De eerste keer dat we haar als personal coach inhuurden, werden we ondervraagd over onze levensstijlen, gezondheid, aantal kinderen en hoe snel die na elkaar zijn geboren. Bezorgd schudt ze haar hoofd........ Ze vraagt naar onze doelen en wanneer we die dachten te gaan bereiken. Op een schaal van 1- 10 moeten aangeven hoe gemotiveerd we zijn om het doel te bereiken. Of we ook voedingsadvies  willen, dat geeft ze ook. Kristine en ik worden steeds stiller en kijken elkaar af en toe terloops aan, gaat dit goed?

Ondanks protesten, "nee het gaat niet om afvallen, nee ons doel is op dit moment niet een model lichaam", worden we allebei gemeten op omvang en moeten we op de foto. Zodat we kunnen zien wat het effect is van het  trainingspakket dat we net hebben aangeschaft. Dat zijn om te beginnen maar eens 4 lessen. Ons werkelijke doel is houdingsverbetering en oefeningen leren zodat we volgende maand prachtig recht lopen en zelf kunnen blijven oefenen zonder daar kapitalen voor neer te tellen. Later willen we er natuurlijk ook uitzien als modellen, maar dat heeft nu geen prioriteit ;-) 

Alledrie, de juf, Kristine en ik beginnen we hoopvol aan onze eerste echte les. Bij les vier lijkt het erop dat we steeds verder afzakken naar een nivo dat zelfs deze, toch zeer ervaren juf nog nooit eerder heeft gezien. En dan bedoel ik helaas niet het topnivo....... 

Onder hun wimpers door kijken andere mensen in de grote fitness zaal naar onze vorderingen en lachen ingehouden. We liggen op de grond, 1 been in de lucht en de juf probeert uit te leggen hoe je een bilspier gebruikt. Tja.... wij zuchten diep, de juf zucht nog dieper. En het wordt nog erger. Geen enkele spiergroep functioneert naar behoren. Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat wij ons uberhaupt kunnen voortbewegen......

Kristine kan haar armen nauwelijks meer gebruiken omdat haar schouders zo zeer doen. Ik mag niet meer hardlopen omdat ik zo'n rugpijn heb. Het lijkt wel alsof alles nog erger wordt dan voorheen. Maakt dit deel uit van de agressieve salestechniek die wordt toegepast? De techniek heeft effect want nadat de eerste 4 lessen opgebruikt zijn hebben we gisteren 10 lessen bijgekocht. Onder het motto "er is hoop" houden we vol. Wel met het vriendelijke verzoek of de juf niet steeds wil lachen als blijkt dat we geen schouderspieren hebben, of dat we niet verder kunnen strekken dan de gemiddelde hark. Bij Kristine gaat het goed. Juf : "Je wordt echt sterker, ga zo door met opbouwen". Bij mij zegt ze nog net niet dat het hopeloos is. Wel dat het lastig is. "Je moet eerst afbouwen (waarmee ze bedoelt dat ik de spieren die ik 38 jaar verkeerd heb gebruikt niet meer mag gebruiken) "en dan kunnen we pas gaan opbouwen"........."Tjing Tjing, Kassa" denk ik terwijl ik op mijn buik lig met mijn hoofd op de grond en probeer mijn platgedrukte neus de lucht in te tillen zonder mijn rug te gebruiken. Ik probeer me voor te stellen in hoeveel lessen dat afbouwen en opbouwen moet gaan plaatsvinden.

Niets hokus pokus pilates pas, je moet iedere dag trainen, oefenen, pijn leiden, de moed erin houden. En vooral blijven denken dat je het de laatste 38 jaar zo hebt gedaan en dat dat ook redelijk goed ging. 

En toen kwam vandaag. 

Vandaag was alles anders. En blijkt dat het ploeteren toch effect heeft. Dat het inderdaad niet de alleen spieren zijn die je trained, maar ook je hersenen die andere spieren moeten leren aansturen. Dat al het oefenen resultaat lijkt te krijgen. We kunnen een paar oefeningen zonder blikken of blozen doen. Kristine komt erachter dat ze toch buikspieren heeft. Ik ontdek dat je ook je been kan bewegen zonder alle andere spieren in je lijf in de krampstand gaan. 

Nog 9 prive lessen te gaan. En we hebben er zin in. De lucht is geklaard. Laat de mensen die sjagerijnig op hun loopbanden staan maar lachen. Moet je ons zien lopen over 10 lessen. 

Wij hebben er plezier in. En boeken resultaat.  Ik verheug me nu al op de "na" foto die ongetwijfeld gemaakt gaat worden aan het einde van de 10 lessen. En op een paar schouderspieren die met nog wat meer hokus pokus pilates pas zomaar zullen verschijnen. 

En de "personal coach"? Dat is een prima dame die aan ons nog veel eer te behalen heeft. Ik wens haar sterkte en ons succes!

moederdag

Lieve moeders,

Vandaag is het moederdag.
In Australie is dat bijna een heilige feestdag.
Een moeder respecteer je te allen tijde.
En helemaal vandaag.
Ze hoort veel kado's te krijgen
Ontbijt op bed
Lunch buiten de deur
Een schoonheidsbehandeling in een nabijgelegen spa

We hebben de overvolle winkels gezien gisteren
Vaders die haarfohns en strijkbouten aanschaffen
Vandaag vaders met het kroost in de speeltuinen
Maar de moeders waren?
Misschien in de uitpuilende restaurants
In de rij bij de buffetten met "All you can eat"

Wij zijn niet echt van die moederdagvierders
Maar we konden er niet onderuit vandaag
Isis kocht op school een kado dat ze zelf heeft uitgezocht
Ze was er zo zenuwachtig over
Dat ze een paar uur na het overhandigen van het kado
Dat prachtig is
Een enorme driftaanval kreeg
De jongens knutselden en plakten
Overhandigden de werken snel en gingen daarna over tot de orde van de dag
Steppen

Lieve Karin en Mientje
We houden van jullie
En al hebben we moederdag eigenlijk nooit gevierd
We hadden vandaag wel even een bosje bloemen langs willen brengen
In plaats daarvan
Een dikke kus van ons
Jullie zijn de besten!

X X

Bud en Marit

zwemmen en steppen

Isis

Tom met Bud

Zwemmen en steppen. De hoogtepunten van vandaag. 

Simon zwemt sinds twee weken in een hogere groep. Dat ouders daarbij doodsangsten uitstaan omdat hun grut zonder bandjes, kurken etc onder water gestuurd wordt is ons er niet bij verteld. Simon gaat een paar keer onder maar weet zich wonderbaarlijk goed te verplaatsen in het water. Het lukt alleen nog niet ringen op te duiken van de bodem van het zwembad. Maar dat komt volgende week wel spreekt de badmeester hem geruststellend toe.... Isis crawled inmiddels in haar laan lustig door het water terwijl Tom het met plank zwemmen inmiddels goed beheerst. Ook hij moet een paar keer kopje onder. Hij begint het zelfs leuk te vinden tot mijn opluchting.

Dan komt het echte avontuur van de dag. We kopen voor alledrie de kindjes een stepje. Tom die eigenlijk een bunkbed zou krijgen staat voor een dilemma, step of bed? Maar hij wil toch liever ook een step. 's Middags echter barst hij in tranen uit en vraagt ongelukkig "krijg ik nu geen bunkbed meer?". Natuurlijk krijgt hij dat ook. Hij is zo ongelukkig in zijn ledikant dat hij eigenlijk geen dag langer kan wachten op een echt bed. En omdat Simon en Tom op 1 kamer slapen mogen ze samen in een stapelbed (bunkbed). Morgen dus. 

Maar eerst de stepjes. Omdat Simon nogal van de wilde is en meteen naar een fietsramp wil, hebben we voor hem een set arm- en kniebeschermers gekocht. We gaan rustig aan oefenen op de ramp achter ons huis, en later in een straat op een heuvel. Pas als hij ook het remmen onder de knie heeft mag hij naar een echte fietsramp. Simon stept als een dolle en haalt allerlei trucs uit, Isis stept keurig maar met een enorme vaart en Tom stapt met zijn step aan de hand met iedereen mee. Af en toe stept hij ook een stukje, heel voorzichtig. Hij is apentrots. 

Daarna halen we brood bij onze Italiaanse bakkers, Bob en Tony. Inmiddels krijgen we iedere keer iets extra's mee. Afgelopen woensdag een zak met deeg om pizza's te bakken, vandaag een klein appeltaartje. Vorige week een kop koffie aan het tafeltje in de winkel en koekjes voor de kinderen. Bud begint zich al zorgen te maken. Is dit een verdekte maffiapraktijk? Wanneer moeten we het eerste pakketje in een dichte tas ergens anoniem gaan afleveren? Bob zegt al"you are like my daughter", vraagt naar nona Cees en Mientje. Worden we langzaam geintegreerd in de Familie van de Sandringham mob? Bob moest eens weten welke verhalen er ronde doen over zijn bakkerij, en niet alleen bij ons hoor!

Vanmiddag kijken we met z'n allen Jungle Book op de bank. Buiten regent het een beetje. Het is echt herfst. De kinderen genieten van dit rustige moment. Als Jungleboek is afgelopen moet ik rennen. Ik heb een verjaardagseten in de stad en moet de trein halen. In de trein en in de tram ontmoet ik allemaal interessante mensen. Een dronkaard, een meisje dat op het verjaardagsfeest van Buddha is geweest, een omaatje van 85 op weg naar huis, een vrouw die mij erop wijst dat mijn panty stuk is (dat hoort zo mevrouw, kijk er zitten allemaal gaatjes in....) 

Het eten is leuk en gezellig. Allemaal vrouwen met allemaal verschillende achtergronden. Dat levert geanimeerde gesprekken op.

Op de terugweg rijd ik met iemand mee naar huis. We zien een vechtpartij waarbij iemand op de grond in elkaar zakt. Ik wil meteen de politie bellen. Maar de vrouw achter het stuur zegt lakoniek. Nee joh, dat is de Australische manier van grappen met elkaar uithalen. Een beetje spelen. En inderdaad, terwijl wij bij het stoplicht staan te wachten staat het "slachtoffer" vrolijk lachend op en omhelst iedereen. Wat en lol........

Morgen is het moederdag ;-), een grote happening hier. Vandaag was de shoppingmall afgeladen vol met mensen die allemaal nog kadootje gingen halen. Morgen zijn alle restaurants volgeboekt. De afhaalrestaurants hebben extra ingeslagen. Moeders hoeven morgen niets te doen. 

vechten

Aan tafel komen alle verhalen. Isis vertelt dat er iemand in haar klas is die haar hand vasthoudt, alles nadoet en voortdurend mee wil met alles wat Isis doet. Het kindje waar het om gaat adoreert Isis. Isis is niet zo van het adoreren en houdt er juist erg van om haar eigen dingen te doen. Maar goed, er is dus een lastige situatie.

Isis vertelt dat het lastig is om tegen het kindje te zeggen dat ze het niet prettig vind. Ze is bang dat het kindje dan verdrietig wordt.  En dat vindt ze te erg. Dus vertelt ze dat ze het maar gewoon toelaat. 

Simon luistert aandachtig naar het verhaal. Zijn ogen schitteren. Als Isis is uitgepraat staat hij meteen op en roept, "nou dan kom ik toch vechten!!! Dan heb je nergens meer last van". Hij wil meteen op oorlogspad. 

In onze opvoeding proberen we de kinderen te leren vreedzaam met elkaar om te gaan en dingen niet op te lossen door te vechten maar op andere manieren. Eigenlijk ben ik dus verrast door dit spontane aanbod om met vechten de zaken weer op orde te krijgn. 

Maar ik loop vooral naast mijn schoenen van trots, de kleine broer die spontaan de grote zus wil beschermen en helpen in de grote, soms boze wereld. 

Isis die inmiddels door school de vechtregels en vechtstraffen in detail kent, schrikt zich kapot. "Nee hoor Siem, dat hoeft niet. Er zijn ook andere manieren om iemand te laten stoppen. Je kan bijvoorbeeld vragen waarom diegene dat doet, of de juffrouw roepen of ...." Het spontane karakter van het aanbod dat ze van Simon krijgt ontgaat haar en ze is meteen heel serieus.

De toon van het gesprek verandert als Simon roept "ik weet niet wie het is maar ik sla gewoon zijn hoofd doormidden" waarop Tom begint te schateren van het lachen en zegt "dat kan helemaal niet, dan heb je geen mond". 

Nu lachen we allemaal. Simon laat nog even zijn spierballen zien voor de zekerheid en nadat we hem hartelijk hebben bedankt voor zijn gulle aanbod, maar hem hebben verzekerd dat vechten nu niet nodig is, eten we rustig verder. 

banenjacht

Het is niet altijd leuk om naar een baan te zoeken. Vandaag ben ik na een paar weken pauze, weer begonnen met bellen en schrijven. Voor de leuke baan waarvoor ik op interview ben geweest in een ver verleden heb ik vandaag gehoord dat ik het niet ben geworden. Alweer als reden dat ik niet de in-huis ervaring in een ziekenhuis heb. De vraag is nu, hoe ga ik die ervaring krijgen? Tot nu toe word ik afgewezen op dat criterium. Dit is al de vierde keer. Ik baal er behoorlijk van. Wat nu. Een andere richting zoeken? Omscholen? De advieswereld instappen? Opgeven? Dat laatste zeker niet maar het valt nu echt even tegen. Het is moeilijk om ergens binnen te komen als je geen netwerk hebt. Meer dan 80% van de banen gaan via een netwerk, met name het "Old Boys Network". Harder werken aan een netwerk dan maar? Meer recruiters benaderen en hun laten zoeken? Investeren om aan netwerkclubs mee te kunnen doen? 

Als je aan het werk bent lijkt het zo makkelijk om aan een baan te komen. Maar als je er buiten staat lijkt het een hoge drempel om overheen te komen.  

De aanhouder wint, dus ik houd vol. 

Wordt vervolgd. 

footy

Om 16.40u vanmiddag is er een "clash" (=ontmoeting) tussen de footyclubs the Saints en the Bulldogs.  Stijn belt zaterdag Bud om te vragen of hij zin heeft om mee te gaan. Ja natuurlijk heeft Bud zin, daar hoeft hij geen seconde over na te denken. Om 15.00u haalt Stijn Bud op. Hij heeft 2 Saints sjaals bij zich, voor allebei 1. Ze bekennen kleur. De ultieme integratie in het Melburnian leven? 

Met de sjaals om hun nek, zeer goed gehumeurd gaan ze op weg. 

Een footy wedstrijd duurt 4 * 20 minuten (zuivere speeltijd), met 3 min pauze tussen het eerste en het tweede kwart, 20 minuten tussen 2e en 3e kwart en 5 minuten tussen het 3e en 4e kwart.  In totaal zijn ze er ca. 2,5 uur zoet mee. 

Bud is enthousiast. Het was een leuke wedstrijd. Wat interessant is, is dat alle fans door elkaar op de tribune zitten, er zijn geen aparte vakken voor Bulldog fans of Saints fans. En dat is wel zo plezierig. Er wordt geen ruzie gemaakt. Je gaat naar een wedstrijd voor je plezier, niet om te rotzooien. En natuurlijk neem je je eski (=koelbox) mee met inhoud. En je kinderen als het enigszins kan. De buurman op de tribune haalde op een gegeven moment zijn thermosflesuit zijn eski tevoorschijn. Ha denkt Bud, koffie. Nee dus. Knakworsten ;-). 

De enige manier om echt de goals te zien moet je achter 1 van de goals gaan zitten en niet op de 3e ring ergens halverwege het veld. Ondanks de afstand zien ze een leuke wedstrijd waarbij de Saints wederom winnen, en verdiend. In de league staat St.Kilda (de Saints) nu met 24 punten uit 6 wedstrijden bovenaan (per gewonnen wedstrijd krijg je 4 punten). 

 

Shaun Higgins is tackled by Leigh Montagna on Sunday

7:16 PM Sun 03 May, 2009

ST KILDA has handed the Western Bulldogs their third consecutive loss, downing the Dogs by 28 points at Docklands on Sunday to extend their unbeaten run to start the season to six games. 

The Saints, who were wasteful in the first half before kicking into gear in the second, ran out comfortable 14.20 (104) to 11.10 (76) winners in Nick Dal Santo’s 150th game. St Kilda’s determined tackling and suffocating defence, trademarks of their season to date, were on show again on Sunday, with their pressure all over the ground making it hard for the Bulldogs’ fleet of runners to have an impact on the match. 

For the Saints, who move to a 6-0 record and become one of just two sides yet to record a loss in 2009, Brendon Goddard had 33 possessions, while Farren Ray added 31 against his former team. After looking tentative in front of goal early, Nick Riewoldt finished with 17 possessions, 13 marks and 4.5. 

Wij gaan intussen met Kristine en de kinderen en hun gebroken hartjes omdat ze niet mee mogen naar footy, naar het strand. Het is prachtig weer. We maken kennis met een kleine familie uit India die hier net een week is. "Komen jullie hier iedere zondag?" is de vraag. Deze mensen hebben pas echt een cultuurshock..... Zij gaat studeren, hij zoekt een baan. De kinderen krijgen het allemaal niet mee, die doen balspellen op het strand, zoeken schelpen, kijken met afgrijzen naar aangespoelde megakwallen die nog blijken te leven. Al met al een lekkere middag. Op tijd naar huis, en op tijd naar bed.Morgen begint het echte leven weer. 

circus op beach road

Na het eten gaan we circus spelen. Allemaal. De borden zijn razendsnel leeg en nadat Simon en Isis elkaar de hersens hebben ingeslagen over wie de muziek mag verzorgen is de rust weergekeerd en kan het spektakel beginnen. Isis en Simon doen zo snel mogelijk de bewegingen van het liedje "head, shoulders, knees and toes knee and and toes etc...." Tom doet een zeehond na en draait een opblaasbal rond op zijn neus. Ik ben het publiek. En de slotact wordt verzorgd door Bud. Die gaat op zijn handen lopen. De spanning is af te lezen op de gezichten van de kinderen. Kan hij het echt? Bud wacht plechtig op de juiste muziek, doet zijn handen omhoog en buigt vervolgens langzaam naar voren om op zijn handen te gaan staan. Dan gaat hij lopen. De monden van Isis, Simon en Tom hangen open. Gaat het nog gebeuren? En dan roept Simon verontwaardigd, neeeeeeee, dat is niet leuk. En Isis, zo moet het niet. En Tom lacht zich krom en probeert het na te doen. 

Binnen twee tellen loopt iedereen trots op zijn handen. Toch leuk!

De voorstelling is abrubt afgelopen als Tom struikelt over zijn voeten en een bloedbad veroorzaakt doordat twee tanden door zijn bovenlip gaan. Risico's van het circus....

Karin en Rene en Inne en Maurice met de kindjes zijn inmiddels veilig thuis ge-arriveerd. 24 uur koekblik zijn weer voorbij. Heel fijn en knap dat het zo allemaal kan!

weer thuis

Daar gaat Wendy

Laatste ochtend Port Douglas 4 mile beach

Simon en Isis gaan het kreekje inspecteren dat op het strand uitkomt

Pas op kwallen

Nout, Karin en Tom tekenen in het zand in afwachting van de familiefoto die hier gemaakt gaat worden

In Melbourne landen we aan het begin van de avond in druilerig weer. Het is 13 graden, regent een beetje. Dit past natuurlijk uitstekend bij hoe wij ons voelen na een heerlijke vakantie en het afscheid van vandaag. Thuisgekomen is het ijskoud in huis. We doen meteen de blazer aan, Tom ligt in 2 minuten knock-out in bed en Isis en Simon eten bij gebrek aan boodschappen muesli met yoghurt, op de bank onder een dekentje. Het huis is een grote chaos. Er was niets meer opgeruimd in de week voor de vakantie begon. In de gang staan de tassen met spullen uit het vakantiehuis van Karin en Rene nog precies zoals ze daar zijn neegezet een week geleden. Uit de voorraad kast gaat een continue stroom mieren in en uit. Zo te zien hebben ze het goed gehad deze week. Er ligt een berg was, de eettafel is ontoegankelijk door alle boeken, kranten, printjes en knutselpapieren van de kinderen.

Echter we komen snel weer in de realiteit als we zien dat op Koninginnedag een aanslag is geweest in Apeldoorn. Dat de swine flu (varkensgriep) zich razendsnel uitbreidt. En natuurlijk nog veel meer. Dus waar maken wij ons eigenlijk druk over.

Vanmiddag is iedereen behalve Wendy en Jorrit vertrokken uit Cairns. Allemaal op verschillende vluchten. Wendy heeft een ernstige oorontstekeing maar we horen net van haar dat ze morgen gewoon gaat vliegen. "In principe kan het wel...." heeft de dokter gezegd. Wendy kennende is dat voloende om toch zoals gepland naar huis te gaan.

Omdat ze ziek was, was de duiklog van de 29ste nog niet af. Echter, ze heeft wat speciaal voor deze blog op papier gekrabbeld. En terwijl ik het lees en schrijf waan ik mij weer een beetje in het zonnige en warme Port Douglas, onder de palmbomen, uitkijkend over de zee. Niemand waagt hier zich onbeschermd in de zee zonder stringente voorzorgsmaatregelen tegen de zogenaamde "marine stingers", kwallen die zeer ernstige irritatie en pijn kunnen veroorzaken. Op het strand ligt dan ook bij iedere opgang een fles azijn met een waarschuwingsbord en het advies direkt medisch advies in te roepen als je onverhoopt met kwallententakels in aanraking bent gekomen.

DUIKERSLOG Wendy op 29 april 2009. 2e duik, the Three Sisters.

(vraag me niet wat het allemaal betekent....)

Dive No 71

Date 29/04/09

Location Australia, Great Barrier Ref, Agincourt Reef 3 Sisters

Bar start 210

Bar end 110

Depth 15.2m

Bottom line 50

6 lbs

3mm lang pak + schoentjes + kapuchon

boot

temp bottom 27 Celcius

Visibility 10m

Daar zijn de haaien! Gear up. We're going in the water. Van boven zien ze eruit als lieve kleine visjes. Maar eenmaal onder water zien e er toch erg haaaierig uit....slik. Later gelezen, het zijn Grey Sharks, occasionally aggressive and dangerous. Gelukkig niet vandaag.

Verder over een zanderig stuk naar 3 rotspilaren gezwommen. The Three Sisters. Wederom mooi koraal en veen anemonen. Zicht wat minder maar alsnog een hele mooie duik. Veel vissen. Oa. trompet, nemo's, butterfly, parrot, snappers en ga zo maar door.

Het was me een dagje wel. Nu eerst maar eens slapen en morgenochtend om 8.0u naar zwemles met de kinderen. Daarna zien we wel weer.