Zes in OZ: fiets

Zaterdag is het dan toch eindelijk gelukt. Bud heeft een fiets gekocht! Hij is er zeer tevreden mee. Uiteraard wilde Simon, stralend van trots en geluk dat nu ook zijn vader een fiets heeft, meteen erop uit. Maar aangezien we er al op uit waren geweest en flink hadden gelopen en footy op een veldje hadden gespeeld, en omdat de fiets pas om 17.20u afgeleverd werd en het dus al bijna donker was, hebben we dat niet meer gedaan.

Voor het eerst dat we hier zijn hadden we een babysitter geregeld. We gaan uit! Om 18.00u bellen onze vrienden af waarmee we uit zouden gaan, hun babysit heeft op het laatste moment afgezegd. Bud en ik besluiten toch naar het restaurant te gaan waar een tafel voor ons gereserveerd is. We gaan laat zodat de kinderen in bed liggen en Charlie, onze babysit geinstalleerd is. Met haar vriendin die ze heeft meegenomen.

Op naar Black Rock, 3,5km verderop. In een koeltas een paar flesjes bier mee, het is een BYO restaurant. We eten heerlijk Thais in een pieklein restaurantje. Zoals overal waar je aziatisch gaat eten kost het bijna niets en krijg je goede kwaliteit. Een klein minpuntje, om 21.00u gaat het restaurant al dicht....... Om 20.55u staan we dus weer buiten, wat nu? We lopen naar het enige cafe dat nog open is voor een koffie en een toetje. We hebben een heerlijke avond, praten eindelijk eens rustig bij en zijn ook weer op tijd thuis. En dat is best lekker omdat we de zondag weer vroeg op moeten.

Bij thuiskomst zitten de beide dames op de bank te slapen, een lege pizzadoos voor zich op het tafeltje. Het is goed gegaan, de kinderen hebben geeen kik gegeven. Dit is voor herhaling vatbaar :-).

Vandaag vroeg op omdat we gaan ontbijten met Lindy en Allan en de kindjes. We ontbijten bij ons thuis voor iedereen weer aan het drukke dagprogramma gaat. Als we niet bij een ontbijt bijpraten komt het er nooit van. Iedereen heeft altijd zoveel afspraken.

Na het ontbijt moeten zij naar de stad, wij gaan naar Phillip Island.

Ontbijten met Lindy, Allan, Annelise en Rueben

We hebben een heerlijke dag. We verlaten Melbourne in de mist, maar na 40km is de mist volledig verdwenen en hebben we schitterend weer. Eigenlijk willen we een wandeling maken door de "wetlands" maar de kinderen zijn onverwurmbaar. Ze willen absoluut naar Churchill Island, de Heritage Farm. Weekdieren als we zijn kunnen we tegen zoveel overwicht niet op en slaan we dus meteen nadat we Phillip Island oprijden af richting Churchill Island. Het is heerlijk om de stad uit te zijn. Dit is zo'n mooie plek en succes is altijd gegarandeerd met de kinderen. Ze houden een hardloopwedstrijd, voeren de dieren, zijn bezorgd over een klein lammetje dat het koud heeft. We picnicken, aaien de paarden, kijken naar het melken van de koe. Vooral Tom is diep onder de indruk.

Dan laden we de stepjes uit de auto en gaan we alsnog wandelen, een rondje om het eiland. We worden lekgeprikt door de muggen maar dat helpt om de vaart er een beetje in te houden. Het uizicht is geweldig en we speuren naar vogels, insecten, mieren en spinnen. We hopen stiekum Brown Copperhead slang te zien waar voor gewaarschuwd wordt, maar we zien alleen goedaardige beesten. Simon haalt net het eind van de wandeling niet, hij heeft te weinig gegeten (daar heeft hij overdag nooit tijd voor) en zo hard gestept dat hij naast zijn step gaat liggen met een bleek gezicht en stamelt dat zijn benen zo moe zijn. We krikken hem op met een appel en ik draag hem 20 meter. Dan zegt hij verontwaardigd "ik ben geen baby hoor" en legt de laatste 100 meter nog zelf af. Iedereen is moe en voldaan. Terwijl de kinderen een zak chips verorberen rijden we in alle rust de 1,5 uur terug naar de stad.