Isis
Tom met Bud
Simon zwemt sinds twee weken in een hogere groep. Dat ouders daarbij doodsangsten uitstaan omdat hun grut zonder bandjes, kurken etc onder water gestuurd wordt is ons er niet bij verteld. Simon gaat een paar keer onder maar weet zich wonderbaarlijk goed te verplaatsen in het water. Het lukt alleen nog niet ringen op te duiken van de bodem van het zwembad. Maar dat komt volgende week wel spreekt de badmeester hem geruststellend toe.... Isis crawled inmiddels in haar laan lustig door het water terwijl Tom het met plank zwemmen inmiddels goed beheerst. Ook hij moet een paar keer kopje onder. Hij begint het zelfs leuk te vinden tot mijn opluchting.
Dan komt het echte avontuur van de dag. We kopen voor alledrie de kindjes een stepje. Tom die eigenlijk een bunkbed zou krijgen staat voor een dilemma, step of bed? Maar hij wil toch liever ook een step. 's Middags echter barst hij in tranen uit en vraagt ongelukkig "krijg ik nu geen bunkbed meer?". Natuurlijk krijgt hij dat ook. Hij is zo ongelukkig in zijn ledikant dat hij eigenlijk geen dag langer kan wachten op een echt bed. En omdat Simon en Tom op 1 kamer slapen mogen ze samen in een stapelbed (bunkbed). Morgen dus.
Maar eerst de stepjes. Omdat Simon nogal van de wilde is en meteen naar een fietsramp wil, hebben we voor hem een set arm- en kniebeschermers gekocht. We gaan rustig aan oefenen op de ramp achter ons huis, en later in een straat op een heuvel. Pas als hij ook het remmen onder de knie heeft mag hij naar een echte fietsramp. Simon stept als een dolle en haalt allerlei trucs uit, Isis stept keurig maar met een enorme vaart en Tom stapt met zijn step aan de hand met iedereen mee. Af en toe stept hij ook een stukje, heel voorzichtig. Hij is apentrots.
Daarna halen we brood bij onze Italiaanse bakkers, Bob en Tony. Inmiddels krijgen we iedere keer iets extra's mee. Afgelopen woensdag een zak met deeg om pizza's te bakken, vandaag een klein appeltaartje. Vorige week een kop koffie aan het tafeltje in de winkel en koekjes voor de kinderen. Bud begint zich al zorgen te maken. Is dit een verdekte maffiapraktijk? Wanneer moeten we het eerste pakketje in een dichte tas ergens anoniem gaan afleveren? Bob zegt al"you are like my daughter", vraagt naar nona Cees en Mientje. Worden we langzaam geintegreerd in de Familie van de Sandringham mob? Bob moest eens weten welke verhalen er ronde doen over zijn bakkerij, en niet alleen bij ons hoor!
Vanmiddag kijken we met z'n allen Jungle Book op de bank. Buiten regent het een beetje. Het is echt herfst. De kinderen genieten van dit rustige moment. Als Jungleboek is afgelopen moet ik rennen. Ik heb een verjaardagseten in de stad en moet de trein halen. In de trein en in de tram ontmoet ik allemaal interessante mensen. Een dronkaard, een meisje dat op het verjaardagsfeest van Buddha is geweest, een omaatje van 85 op weg naar huis, een vrouw die mij erop wijst dat mijn panty stuk is (dat hoort zo mevrouw, kijk er zitten allemaal gaatjes in....)
Het eten is leuk en gezellig. Allemaal vrouwen met allemaal verschillende achtergronden. Dat levert geanimeerde gesprekken op.
Op de terugweg rijd ik met iemand mee naar huis. We zien een vechtpartij waarbij iemand op de grond in elkaar zakt. Ik wil meteen de politie bellen. Maar de vrouw achter het stuur zegt lakoniek. Nee joh, dat is de Australische manier van grappen met elkaar uithalen. Een beetje spelen. En inderdaad, terwijl wij bij het stoplicht staan te wachten staat het "slachtoffer" vrolijk lachend op en omhelst iedereen. Wat en lol........
Morgen is het moederdag ;-), een grote happening hier. Vandaag was de shoppingmall afgeladen vol met mensen die allemaal nog kadootje gingen halen. Morgen zijn alle restaurants volgeboekt. De afhaalrestaurants hebben extra ingeslagen. Moeders hoeven morgen niets te doen.
