een dagje de auto

Op dinsdag heb ik tegenwoordig de auto. Niet dat dat betekent dat ik niet meer op de fiets stap. Ik gebruik hem meestal alleen om Isis op dinsdagmiddag op te halen van school en naar circusschool te brengen.

Behalve vandaag.

Omdat ik de auto heb probeer ik vandaag zoveel mogelijk "autodingen" te plannen. Dus vanochtend Isis met de auto afgezet bij school. Ik zie de hoofden van ouders draaien en mij nakijken. En dan vat en ouder moed als we vlak bij de klas zijn en zegt: "so you do have a drivers licence....." Ik kom erachter dat er wilde speculaties rondgaan of ik wel of geen rijbewijs heb. Tot ieders opluchting ben ik een normaal mens, want ik kan autorijden.

Daarna rijden we meteen door naar de inhaalzwemles van de jongens. En daarna naar Chadstone want er is een i-pod stuk en die moet gerepareerd worden. Chadstone is de grootste shopping mall van Melbourne. En heeft de enige Mac store in Victoria.

Alleen bij de enige echte Mac store worden i-pods worden gerepareerd had ik van verschillende dealers gehoord. Dus op naar de Mac store.

De shopping mall is immens. Je moet goed onthouden waar je je auto neerzet op 1 van de duizenden parkeerplaatsen. Dan moet je je wandelschoenen aantrekken om de wandeltocht richting de winkel van keuze te maken. Door een oerwoud van foodcourts, een wir-war van zijgangen en pleintjes, langs een gigantische hoeveelheid winkels, groot en klein, duur en goedkoop, langs bioscopen en speelhallen, zelfs langs een snoepmakerij moeten we lopen om te komen waar we moeten zijn. We zijn dan al een uur door Chadstone aan het lopen. De jongens doen hun best maar zijn snel afgeleid: "mag ik een ijsje, mogen we in de speeltuin, ik wil een knuffelbeer, kijk eens wat een schattige poesjes, mijn benen zijn moe, gaan we al koffie drinken....." Ze halen het uiteindelijk op de woorden "wie het eerst een winkel met een appel ziet." De shopping mall probeert op alle mogelijk manieren kinderen te verleiden om zo hun ouders tot aanschaf over te laten gaan. Ook in de Mac store worden kinderen niet vergeten. Er staan zitpoefjes achter lage buro's waar enorme schermen op staan en waar kinderen ongelimiteerd computerspellen kunnen spelen. Uiteraard allemaal te koop. Een succesvolle strategie want er wordt gekocht bij het leven door de mensen die in en uit lopen. Maar niet door ons. We doen zelfs helemaal geen zaken. Want er is vandaag geen technicus meer beschikbaar. Of ik morgen terug wil komen. Nee, dat wil ik niet. Of ik dan een afspraak wil maken met een technicus voor een andere dag. Ja dat wil ik wel, graag op mijn volgende autodag, en die is volgende week dinsdag. Mmmm, tja, sorrie, ons systeem kan maar 4 dagen vooruit boeken....... grrrrrrr

We storten on het doolhof weer in en na twee ijsjes lopen we terug naar de auto. Die we zelfs redelijk snel vinden. Tom is inmiddels zo moe dat hij alleen nog kan huilen. Hij slaapt binnen twee tellen en we rijden gauw naar huis. Daar slaapt hij verder in de auto tot het tijd is om Simon weg te brengen naar zijn school. Daarna zijn we nog een half uurtje thuis en dan hup weer in de auto om Isis op te halen en naar circusschool te brengen. Vanavond nog naar de sportschool met de auto en dan is hij optimaal gebruikt.

Ik ben al een paar keer gevraagd of ik in de milieucommissie van school wil, maar of ze dat na dit soort dagen nog steeds willen? Ze weten ook niet dat ik binnenkort "overseas" ga. En dat ik nog vele duizenden kilometers moet fietsen om dat te compenseren........

Maar ik moet eerlijk zeggen, zo'n dagje auto is best wel eens lekker. En dat vind ik niet alleen, de kinderen genieten van het lekker zitten, een cdtje luisteren (we worden gek vande favorieten Boemretteketet en Dirk Schelen met zijn dolfijnen....). Kortom, we kijken alweer uit naar volgende week dinsdag! En ik zal Bud eens vragen of hij uitkijkt naar een dagje treinreizen ;-)

aan het werk

En zo vliegt het weekend voorbij. Ik heb een opdracht gekregen! En daar moest dit weekend natuurlijk aan gewerkt worden. Er zijn geen foto's gemaakt. Geen spannende dingen gebeurd. Geen tochten naar national parks. Een heel gewoon weekend thuis met boodschappen doen, zwemles, een uurtje speeltuin, werken werken werken en als afsluiting van het weekend gezellig pizza eten bij Kristine en Stijn die weer terug zijn uit Belgie.

Ik moet er weer aan wennen om achter de computer te zitten, mijn hersens voor iets anders te gebruiken dan de dagelijkse e-mails, de blog en de administratie. Maar leuk is het! Het is een tijdelijke opdracht voor een paar uur per week. Dat kan ook niet anders omdat de kinderen op twee ochtenden na gewoon thuis zijn. En tussendoor ben ik bezig met andere banen. Maar dat neemt niet weg dat het heerlijk is om een paar uur te werken aan een hele leuke opdracht! Een paar plaatjes in elkaar sleutelen, een plan maken, en de regels nog eens doorlezen hoe het ookal weer zit als je vor jezelf werkt. Ik moet nu eerst maar eens een bedrijfsnaam registeren en een bedrijfsnummer aanvragen. En dan kan ik aan de slag. Ik werk als een "sole trader", dat is administratief en belastingtechnisch het makkelijkste te managen. Pas als de omzet enorm stijgt moet ik aan een andere constructie denken maar zover is het nog lang niet ;-).

Nu nog een auto van de zaak....kan ik eindelijk een 4-wheel drive kiezen (die dan vervolgens niet in de garage past......). Nee hoor, ik reis gewoon met de trein en de rest van de tijd werk ik vanuit huis. Hoeveel beter kan het nog worden? Ik denk dat ik het enorm getroffen heb.

Dus nu gauw naar bed om er morgen weer fris tegenaan te kunnen.

christmas in july

Waarom staan er toch kerstbomen in de etalages? Waarom wordt er ge-adverteerd met kerstdiners in de restaurants. Waarom is er een kerst sale in de shopping mall? Zelfs de kinderprogramma's op de televisie laten regelmatig kerstfilmpjes zien.

Het duurt even voor we het in de gaten hebben. Maar dan snappen we het. In juli is het "kerst in juli" feest dat door een heleboel mensen uitgebreid wordt gevierd met volledig opgetuigde kerstbomen, kerstdiners met vrienden, kerstliedjes en een haardvuur. De reden? Omdat kalkoen nu eenmaal beter smaakt als het koud is. Dat de kou buiten het extra gezellig maakt binnen. Dat de kaarsjes al om 17u aankunnen. Dat kerst met 40 graden in de zomer toch niet helemaal echt is.

We begrijpen het wel. Wij denken ook steeds aan Sinterklaas als we de mandarijnen pellen. En de kinderen hebben steeds zin in pepernoten, dus we hebben allemaal even aan het potje met zelfgemaakte kruidenmix geroken. Wij hebben 's avonds ook de kaarsjes aan. Maar de kerstboom weer tevoorschijn te halen en te versieren. Nee, dat gaat ons toch te ver.

Toch willen we ze niet negeren, dus voor iedereen die kerstmis in juli viert "gelukkig kerstfeest"!

vader en zoon

Op de weg terug van de school van Isis fietsen we altijd langs de krantenwinkel tegenover het station. Tom kijkt dan verlangend naar links, naar het station, om te kijken of er een trein staat. Simon kijkt verlangend naar rechts, naar de krantenwinkel, omdat hij weet dat daar footyplaatjes worden verkocht voor de plakboeken die alle jongens hier hebben. En Simon is ook 1 van die jongens. Vandaag stop ik voor de krantenwinkel, geef Simon een briefje van 5 dollar in zijn hand en zeg tegen hem dat hij en pakje footyplaatjes mag gaan halen. Hij kijkt mij ongelovig aan. Mag hij echt plaatjes kopen? En dan de realisatie. Helemaal zelf? Hij bedenkt zich geen seconde, springt van de fiets en rent naar binnen. Ik gluur natuurlijk door het winkelruit om te kijken of dat wel goed gaat. Ik zie hem staan bij de toonbank waar ook de kaartjes liggen. Hij kan er net niet overheen kijken maar de verkoopster ziet hem gelukkig staan. Simon geeft haar twee pakje plaatjes en geeft dan het geld. De mevouw schudt haar hoofd en zegt dat hij er 1 mag kopen. OK hoor ik hem fluisteren. Hij wacht met uitgestrekte hand op het geld terug en rent dan met een pakje kaarten en het wisselgeld naar buiten. Opgewonden, rode wangen, dolblij. Maar ook verontwaardigd dat hij geen 2 pakjes mocht kopen van die winkelmevrouw.

Als we thuiskomen rent hij meteen naar binnen. Hij maakt het pakje open, pakt zijn footyboek en begint te bladeren en te kijken welke paatjes hij heeft. Ik hoor een schreeuw van blijdschap, er zit een St Kilda kaartje bij, die had hij nog niet.

Dan komt hij om een bakje vragen. Waarvoor? Om de dubbele kaarten in te doen, mam. Morgen wil hij die gaan ruilen bij Isis op school. Vijf minuten later loopt hij met het bakje en zijn ziel onder zijn arm door de kamer heen en weer te drentelen. Wat is er Simon? En dan wordt het duidelijk. Voor alles kan hij bij mij terecht, maar als het over footy gaat wil hij maar met 1 iemand overleggen, en dat is natuurlijk Bud. Ik kan en mag hem niet helpen. Maar Bud is aan het werk en komt pas laat thuis. Hij zucht eens diep, pakt dan de Feijenoordsjaal die hij vanochtend met de post heeft gekregen en doen hem om. Zo. En dan gaat hij puzzelen. Footy is alleen voor vader en zoon en moet dus even wachten.

Vanmiddag op zijn schooltje blijf ik even, op verzoek van Simon. Het giet van de regen maar het kan de Simon niets schelen. Hij wil koken in de zandbak en ik moet meehelpen. Flexibel als hij is kiest hij iets waarvan hij vindt dat hij op gelijkwaardig nivo met mij kan overleggen. Blijkbaar is dat dus koken. De rolverdeling wordt mij heel duidelijk :-).

Ik vertel het verhaal aan Bud die vanavond inderdaad laat thuis komt. En merk dat ik ontroerd ben als ik vertel over Siem die op gelijkwaardig nivo met Bud wil overleggen over zijn footyplaatjes. Alles heeft klaarliggen voor morgenochtend, zodat ze meteen, als ze wakker worden aan de slag kunnen. Ik had niet gedacht dat die rituelen zo belangrijk kunnen zijn. En ben dan ook trots om buitengesloten te worden van dit vader en zoon ritueel.

circus

Isis heeft ballet opgegeven en heeft daarvoor in de plaats gekozen voor de circusschool. We zijn nu twee keer geweest en het is duidelijk, circusschool is niet voor de weekhartigen. De circusschool waar Isis naartoe gaat draagt de naam "Little Devils". Een gemengde groep kinderen van 5-7 jaar wordt onder leiding van twee zeer professionele begeleiders/artiesten uitgedaagd zich op verschillende vlakken te ontwikkelen. De school zit op een bedrijventerrein, in een bedrijfspand dat speciaal voor dit doel is omgebouwd. Van buiten onderscheidt het zich niet van de andere kantoren op het terrein, van binnen echter is een ruimte vol verrassingen. Matten, touwen, fietsen op 1 wiel, linten, borden op stokken, trapezes, hoepels en allerlei circusattributen die ik nog nooit eerder heb gezien. een kleurig geheel.

Isis straalt als ze er naartoe gaat. Bunkert in de auto een banaan, een peer en een paar rijstcrackers weg die ze vanochtend al bij mij heeft besteld. "Niet vergeten hoor mam, anders heb ik niet genoeg energie en ik wel heel goed mee kunnen doen". Als ik naar Isis kijk zie ik verlegenheid maar vooral energie en plezier op het moment dat ze de zaal binnenstapt. En een plezier is het, niet alleen voor haar, maar voor de begeleiders, de hele groep en wij, het publiek langs de kant.

Vandaag bijvoorbeeld staan ze om te beginnen met z'n allen in een kring en mogen ze om de beurt hun naam roepen en een "action" doen. De hele groep roept de naam dan na en kopieert de "action". Dolle pret natuurlijk en de eerste koprollen, salto's en radslagen worden binnen 5 minuten gemaakt. Isis is nog wat terughoudend en stapt niet de kring in maar fluistert haar naam en doet een paar pinguinpassen aan de rand van de kring. Grote hilariteit als de hele groep "isssisss" fluistert en pinguinpassen doet. Dan is het ijs gebroken en de verlegenheid vervlogen. Er wordt gebalanceerd, gekoprold door de lucht, door hoepels gesprongen via een trampoline. Er wordt ingewikkeld gezwaaid met linten, in het metershoge touw geklommen. Alles op vrolijke opzwepende circusmuziek. En onder strenge begeleiding, drie keer niet luisteren en je kan de zaal verlaten. De kinderen zijn bloedserieus en doen met rode hoofden verschrikkelijk hun best. En ik ben verbaasd over wat deze jonkies voor elkaar krijgen met elkaar. Teamwerk is belangrijk, ze leren op elkaar letten en elkaar helpen. Veiligheid is prioriteit en ze leren meteen valtechnieken. Kracht is belangrijk dus de les eindigt altijd met 10 minuten krachttraining, allemaal met veel misbaar en plezier. Ik mag het uur dat de les duurt rustig naar huis gaan maar dat doe ik natuurlijk niet. Het is veel te leuk om dit te aanschouwen.
Omdat er een fotoverbod is vanwege privay redenen kan ik jullie niet laten meekijken, maar zodra er een kans is om Isis een keer alleen op een foto te zetten zal ik niet aarzelen dat te doen en jullie mee te laten delen in het plezier.

Australie

Het wordt avond langs de Princess Highway, vrijdag 17.00u

1 jaar. Een feestje waard. Wat gaan we doen? Ik maak een lijst met dingen die we kunnen doen om deze mijlpaal te vieren. We hebben besloten om het te vieren met mensen die 12 uur na ons in Melbourne zijn gearriveerd precies een jaar geleden. Het wordt niet een borrel of feestje voor ons en de mensen die we hebben leren kennen. Het wordt niet de Puffing Billy avondtrein met diner, en ook niet een dag wijnproeven met een minibus op het Mornington Penninsula. Ik stel voor dat we iets speciaals gaan doen. Walvissen kijken in Warrnambool waar het walvisseizoen is geopend. In Warrnambool, dat ca. 300km bij ons vandaag ligt, aan de Great Ocean Road. Daar komen ieder jaar tussen juni en september de Southern Right Whales om hun kalfjes te krijgen. Je kan walvissen in de baai zien tot 25 meter van het strand. Als je geluk hebt......En het is ons geluksweekend: Kijk op http://www.visitwarrnambool.com.au/?id=updatedsightings.

Bud neemt vrijdagmiddag al vrij en na een nogal hectische inpaksessie vertrekken we. In de auto komen we een beetje tot rust. Ik praat Bud even bij over het netwerkgesprek dat ik die ochtend had en de feedback die ik op mijn CV heb gekregen "your cv looks like a recipe, what we need as employers is the cake". Het gesprek verloopt verder heel goed en ik krijg 5 namen van mensen die hij zal bellen en waar ik dan op gesprek kan komen. Maar eerst moet ik mijn CV aanpassen volgens de Australische richtlijnen en zo snel mogelijk opsturen. Dat is dus weer werk aan de winkel. Maar nu even niet.

Nu rijden we de enorme drukte van de stad uit en de leegte van het land in. Terwijl de dag vordert beginnen langzaam nevels uit het landschap op te stijgen. Het is een prachtig gezicht. We komen aan in Warrnambool als het al donker is. Fiona en Dave en hun twee kindjes zijn er al en hebben een restaurant gevonden waar we gaan eten. Het is een prachtig restaurant, voor Australische maatstaven. We rijden er rechtstreeks naartoe en laden de kinderen uit. Tip: ga niet in een mooi restaurant eten als je net 3,5uur met kinderen in de auto hebt gezeten....... Die willen natuurlijk niet aan tafel blijven zitten, waardoor binnen een minuur de ketchup op de vloer(bedekking) ligt, de mensen achter ons vragen waarom we niet naar een kinderrestaurant gaan en de ober wanhopig na een half uur komt vragen of de kinderen al toe zijn aan een ijsje. Jaaa....... Het maakt niet uit, terwijl de kindjes stil hun ijsje eten, kunnen wij ook aan ons, inmiddels afgekoelde eten beginnen en proosten op ons eerste jaar.

We slapen in een "cabin" op een vakantiepark. Het is laagseizoen dus het is er doodstil. Het is een prima plek voor een weekend. De kinderen vinden het fantastisch, zo'n klein huisje en het is hartstikke knus. Het is er warm, het is schoon en we hebben alles wat we nodig hebben.

Het is een fantastisch weekend. Ik begin zaterdag met hardlopen langs het strand bij zonsopgang. Het is een surrealistisch beeld, is deze lucht echt?

In het roze licht van de ochtendzon en in de kou worden net racepaarden op het strand uitgeladen voor hun dagelijkse training. Ze rennen over het strand, een aantal paarden rennen aan de lijn mee. Ik mag er helaas geen foto's van maken, het ziet er zo mooi uit.

Maar voor paarden komen we natuurlijk niet. Om 10.00u staan we op Logans Beach, het strand waar de walvissen komen eten en baren. We hebben ongelooflijk veel geluk. We zien 5 walvissen en twee babywalvissen. Bud ziet een walvis uit het water springen als hij zaterdagmiddag nog even terug gaat naar het strand. We kunnen er niet genoeg van krijgen en gaan aan het eind van de middag weer terug. Nu met een fles champagne om te proosten op ons jaar. We drinken champagne op het strand terwijl achter ons in de zee vinnen door het water flapperen en er voortdurend kleine fonteintjes omhoogspuiten. De kinderen vinden het al normaal dat er walvissen zijn en ravotten in het zand. In de verte kleuren de kliffen alweer rood, vlak voor ons komen nog een paar surfers op de avondgolven balanceren.

Zou zo het paradijs eruit zien?

Vanochtend gaan we weer kijken voor we Warrnambool verlaten. En weer hebben we geluk. Drie walvissen, wel wat verder uit de kust dan gisteren maar weer heel goed te zien. Wow!!

Dan rijden we naar Port Fairy om een wandeling te maken door een vogelbroed gebied. Het is er weer prachtig. Het is mooi weer, de oceaan brult, we lopen over lava van 30.000 jaar geleden en zien de vuurtoren die veel schepen heeft gered van de ondergang aan dit stukje kust, ook wel de "Shipwreck coast" genoemd.

Reflecteren? Dat doen we een beetje. Maar we zijn vooral blij. En de mensen waarmee we gaan ook. We leren elkaar beter kennen op deze trip. We hebben het over keuzes. Over avontuur. Over kleine stukjes van onze verledens. Maar vooral over het heden, de toekomst. En over het geluk dat we hebben. De kansen die op ons pad zijn gekomen. En over het wonder van de walvissen.

Australie? We mopperen wel eens. Verbazen ons over dingen die wij heel anders zouden doen. Maar dat is minimaal als je het vergelijkt wat het land te bieden heeft. We worden nog steeds verrast door de uitbundigheid van de natuur en de uitgestrektheid van het land, de helderheid van het licht dat alles in een stralend perspectief zet. Proost, op het volgende jaar!!

Kort na zonsopgang vanaf het strand in Warrnambool. Zaterdagochtend, 7.20u. Ik voel mij klein.

De walvis zwaait naar ons. Zaterdagochtend 10.35u.

Isis zwaait ook, vanaf de speeltuin, zaterdag 12.13u.

We zijn weer terug op het strand van Logan Beach, de aandacht is even weg van de walvissen. Zaterdag 17.21u.

Simon heeft nog maar een wens voor dit weekend. Een "ramp" voor zijn step! Zondagochtend, 9.18u.

En dan een wandeling bij de vuurtoren van Port Fairy. Een sprookje? Zondag, 12.35u.

16 juli 2009, een jaar weg uit Nederland

Een jaar geleden vertrokken wij op deze dag uit Nederland. Is het een jaar? We kunnen het bijna niet geloven, zo snel is het gegaan. Wat kan je veel doen in een jaar, maar wat lijkt het tegelijkertijd ook kort. Een jaar geleden zaten we op deze tijd in het vliegtuig, opgelucht dat het moment daar was, vol spanning over wat we zouden gaan beleven. Met het landen op Tullamarine in Melbourne landden wij ook op aarde "Wat hebben we gedaan? Het is gelukt!"

Nu vinden we het alweer heel normaal om hier te zijn. Zoals ik wel eens door de telefoon zeg "het is net het echte leven".

Vandaag hebben we er eigenlijk niet bij stilgestaan. Er zijn weer zoveel avonturen te beleven dat we er tot vanavond helemaal niet aan denken.

Isis zet ik voor het eerst af bij school en ze gaat zelf door het hek, naar haar klas. Normaal loop ik altijd mee, maar vandaag hadden we haast. Isis vindt het prima, ze voelt zich groot en zelfstanding en vindt het alleen maar leuk.

De jongens en ik gaan naar een Nederlandse kennis in de stad. Uiteraard met de trein. We stappen uit op Richmond. De jongens hebben hun step (Simon) en loopfiets (Tom) meegenomen omdat we een afstand moeten overbruggen. We lopen langs Punt Road, een van de belangrijkste toegangswegen naar het centrum van de stad, een 8-baans weg. We lopen door een mist van uitlaatgassen over de niet al te brede stoep langs de weg. De jongens houden zelfverzekerd de vaart erin maar ik zie aleen maar potentiele gevaren. We houden onze adem in als we onder de Princess Highway doorlopen, om weer wat frisse lucht te krijgen als we de Yarra rivier oversteken. Daar wordt net geroeid en met de groene rivierbanken, fietspaden en palmbomen ziet het er uit als een langgerekte oase tussen de eindeloze verkeersstromen. Deze stad heeft zoveel kanten! Iedere keer ben ik weer verbaasd.

We gaan aan het begin van de middag weer terug naar huis. De jongens genieten, ze zijn dol op de trein. Omdat we op de terugweg in de voorste wagon zitten lopen de jongens na het uitstappen nog even naar het raampje van de machinist om te zwaaien. Hij kent ons van de fiets! Simon en Tom mogen even binnenkomen en in de bestuurdersstoel zitten. Tom krijgt bijna een hartverzakking van schrik, maar Simon neemt graag plaats achter de knoppen. Zijn dag is gemaakt als hij ook nog de hendel mag hanteren waarmee de trein normaalgezien fluit bij spoorwegovergangen. Dat kan hier allemaal. De trein fluit en toetert voor de lol terwijl de passagiers op het station verschrikt omkijken.

Vanmiddag krijg ik heel onverwacht een vraag of ik advieswerk wil doen voor een heel leuk innovatief bedrijf dat een nieuwe uitvinding op de markt gaat brengen. Ik ben blij. Volgende week meer daarover.

En dan Isis ophalen op school. Ze gaat meteen mee naar huis vandaag want ze hebben gewied op school en ze heeft plantjes bewaard om thuis in een pot te zetten. Dus we moeten meteen aan de slag. De dode struik die ik al tijden weg moest doen wordt uit de pot gerukt. Er wordt van het dakterras potaarde tevoorschijn getoverd (hadden we dat nog???) en er wordt druk geplant. We hebben afesproken dat Isis ze water mag geven met douchewater dus ze moet nog even wachten tot morgenochtend.

Een jaar geleden hadden we geen enkele voorstelling van wat we in 2009 op deze dag zouden doen en waar we zouden zijn. En nu doen we alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. En inmiddels is het ook de normaalste zaak van de wereld. We voelen ons hier thuis en op ons gemak :-).

tsunami alert cancelled

Twee minuten geleden was op het nieuws dat de zeebeving bij Nieuw Zeeland van 19.22u geen tsunami teweeg heeft gebracht. De tsunamiwaarschuwing voor 22.15u is komen te vervallen. Ondanks het feit dat wij aan een grote baai wonen en dus nauwelijks effecten gemerkt zouden hebben zijn we toch opgelucht. We kunnen met een gerust hart gaan slapen. Welterusten.

no need to blog

When acquaintances start to become friends our paths start to cross more and more often. Proof of which can be read on the blog of Emma and Mark. If you would like to know what they found what we were looking for yesterday, read their blog. If you would like to know where we were after 16.00h today, do the same.........

So today there is no need to blog as the main event has been captured already, including pictures! :-)

onder de rook van de stad

In Melbourne wonen 4 miljoen mensen. Het is de stad met de grootste oppervlakte ter wereld. Hoe rijd je daar uit? We raken er aan gewend. Vinden het heel normaal dat we 35km door de stad moeten rijden voor we bij de laatste suburb zijn. Zijn gewend aan het feit dat je rijdt over tweebaans wegen waar je gemiddeld 60-80km per uur mag rijden. Maar waar je wel bijna altijd rijdt. Het is een andere manier van omgaan met afstand.

We gaan vandaag naar de Sherbrook falls in het Dandenong Ranges National Park, een klein uurtje rijden bij ons vandaan. Het duurt ca. 40 minuten voor we de laatste suburb uit zijn, Endaveour Hills. Vanaf daar rijden we de heuvels in. Links van ons zien we in de verte de uitgestrekte stad. Rechts van ons zijn weilanden, veel paardenboerderijen en dan het grote Cardinia waterresevoir. Wat zo goed als leeg is. We rijden langs Belgrave waar Puffing Billy vandaan vertrekt. De auto hangt naar rechts zo intensief proberen de kindjes te zien of de stoomtrein er staat. Na Belgrave beginnen de stille, natte bossen. De stilte en de rust in intens. Het is een oerbos en dat zie je aan alles. Hier groeien de grootste bloeiende bomen ter wereld, een eucalyptus soort. Maar hier staan ook varens die nog onveranderd zijn sinds de dinosauriers hier rondliepen. We gaan wandelen naar de watervallen van Sherbrook, een kleine 1,5km heen en 1,5km weer terug. Goed te doen en veel tijd om naar planten, vogels te kijken en verstoppertje te spelen tussen de giganten van dit bos. We parkeren als tweede onze auto op de parkeerplaats. De kleine papagaaitjes die ons enthousiast tegemoet vliegen geven ons een signaal. Hier komen meer mensen..... En het klopt, binnen een half uur is het druk. Het lijkt de Lage Vuursche wel in het weekend. Gezinnen, wandelaars en picnicers in alle soorten en maten komen naar dit bos om te wandelen maar ook vooral te luisteren en een glimp op te vangen van de lyerbrid. En om van de natuur te genieten vlak bij de stad. We trekken er ons niets van aan en lopen gemoedelijk naar de watervallen. Tom staat iedere 10 meter stil, houdt zijn vinger in de lucht en zegt dan ernstig, ik geloof dat ik de watervallen al hoor. Waarschijnlijk heeft hij de Barron Waterfalls bij Kuranda, Queensland nog in gedachten. We horen inderdaad de waterval, maar pas als we er twee meter van vandaan staan. Ondanks het feit dat het bos modderig en nat is, is er nauwelijk water in het stroompje en is de waterval een idyllisch plaatje van een paar grijze stenen waar helder water overheen klatert. Ons maakt het niets uit, we vinden het allemaal prachtig. Wandelen weer rustig terug naar de auto, samen met een inmiddels toenemende stroom Melburnians die een dagje frisse lucht willen. Het is zoals overal waar we naartoe gaan een multicultureel gezelschap dat we tegenkomen. Iedereen groet elkaar met een vriendelijke lach en mensen kijken elkaar allemaal aan. Ook daar beginnen we aan te wennen en groeten vriendelijk terug. Het heeft een motiverend effect. Ondanks de meerdere mensen die in het bos lopen is het heel rustig en stil. Iedereen houdt zich aan de onuitgesproken code dat het rustig moet zijn in het national park. Wij hebben de grootste moeite om de kinderen stil te houden, vooral als ze luid "boe!" roepend achter bomen vandaan springen om ons te laten schrikken.

We hebben gehoord dat we in Sassafras, even verderop, poffertjes kunnen eten. Dus de lunch achterin de auto negerend rijden we daar naartoe. De kinderen hebben nu hun zinnen op poffetjes gezet. Echter, we rijden langs twee huizen en komen er 5 kilometer verderop achter dat dat Sassafras geweest moet zijn. ????. Geen nood, Olinda schijnt een hele leuke plaats te zijn om even een koffiestop te houden dus we rijden door. Al 2km buiten Olinda beginnen we te denken dat er een evenement aan de gang moet zijn. Aan beide kanten van de weg staan auto's geparkeerd. Maar er is geen evenement. Olinda is blijkbaar de plaats waar je moet zijn op en koude zondagmiddag. De restaurantjes en cafe's puilen uit, nergen is meer plek om te parkeren. Wij houden het snel voor gezien. Dit is nog erger dan Zandvoort op een zonnige zaterdagmiddag. We rijden door en vragen ons af waar dan naartoe te rijden. We kiezen voor Emerald, 15km verderop in de heuvels. Het is er prachtig, Puffing Billy maakt er een tussenstop, er is een leuke speeltuin is en het is er nog gezellig ook.

Emerald ligt nog meer onder de rook van de stad dan Olinda maar is nog niet ontdekt door dagjesmensen. Wij vinden het er heerlijk. We hebben geluk want er wordt vandaag fundraising gedaan voor een "nieuwe" oude stoomtrein en die puft er lustig op los langs het spoor. Een soort spoorwegmuseum maar dan midden in de bossen en voor niets. De jongens zijn er niet weg te slaan. Dan komt ook nog Puffing Billy met wagons vol joelende Japanners en de dag kan niet meer stuk.

De stad is niet altijd ideaal. En een dagje uit onder de rook van de stad is misschien niet wat we ons hadden voorgesteld bij Australie. Maar als ik kijk hoe druk het nu echt was op die parkeerplaats tel ik op de foto maar een stuk op 15 auto's. En van die auto's zat de helft van de mensen te BBQen. En Olinda is nu eenmaal maar een heel klein plaatsje, dus geen wonder dat het druk is als er meer dan 100 mensen koffie gaan drinken ;-). Een dagje uit onder de rook van een stad als Melbourne is zo gek nog niet.

de stand van de vakantieverlanglijst

De laatste dag van de vakantie. We pakken er de verlanglijst bij:

1) naar de dierentuin

2) naar de shopping mall: DONE

3) wafels bakken in het wafelijzer

4) een fietstocht maken en picnicken: DONE

5) naar Phillip Island: DONE

6) met Puffing Billy

7) naar het kantoor van Bud met de trein: DONE

8) een nieuw bed voor Tom kopen

9) computerspelletjes doen: DONE

10) naar de bibliotheek als er voorgelezen wordt: DONE

11) naar de kindertuin in de botanische tuinen: DONE

12) naar het Melbourne museum

13) naar een circus: IS ER NIET

14).........

Er staan nog een aantal activiteiten open. Ik heb ze kunnen overhalen om Puffing Billy niet te doen, veel te koud. Isis houdt helemaal niet van kou dus die was het daar direkt mee eens. Over een nieuw bed voor Tom zijn we niet uit. Eigenlijk willen we een stapelbed maar vorige week is in een rechtszaak een uitspraak geweest over een jongen die met zijn hoofd naar beneden uit een stapelbed van zijn vriendje was gevallen en daarbij permanent hersenletsel heeft opgelopen. Zijn ouders hebben schadevergoeding geeist en gelijk gekregen, het was de schuld van de ouders van het vriendje dat hij uit het bed was gevallen. "Nalatigheid" noemden ze het. Een stapelbed is niet om in te spelen.

We realiseren ons vooral dat er inderdaad vreselijke ongelukken kunnen gebeuren met zo'n bed, ookal hebben wij er nooit problemen mee gehad. Maar het heeft ons toch aan het twijfelen gebracht. Dus daar is de knoop nog steeds niet over doorgehakt, Tom neemt ons dat niet in dank af en gelijk heeft hij.

Het circus dat op de lijst staat was niet in de buurt van Melbourne en hebben we gisteren ingeruild voor een ochtend zwembad.

Rest ons nog het Melbourne Museum, maar ze willen alleen heen als Bud ook meegaat.

"En de dierentuin toch?" zeggen ze op hun allerliefst als we de lijst doornemen. O ja.

Dus dat hebben we vandaag gedaan. Nu vanmiddag nog wafels bakken en dan hebben we de lijst voor wat mogelijk was waargemaakt.

Zoals altijd is de dierentuin leuk. De reis erheen met de trein is al een avontuur.Bepakt en bezakt met lunch, reservebroek voor Tom, fototoestel, boek voor Simon, alle folders die Isis op het station heeft verzameld en mijn portomonnee stappen we in. Margareth, de moeder van Isis' vriending Mimi, en Mimi gaan ook mee. De meisjes houden de hele dag elkaars handen vast. De jongens zijn natuurlijk jaloers en dagen voortdurend de meisjes uit, maar over het algemeen gaat het goed. We hebben ons niet gerealiseerd dat het een topdrukte dag is in de dierentuin vanwege de vakantie. Dus voor het eerst staan we daar in de rij tussen andere ouders met hun kinderen. Het grote verschil is dat onze kinderen lopen en boevenstreken uithalen terwijl de meeste andere kinderen van dezelfde leeftijd vastgebonden zitten in hun karren en braaf door de dierentuin voortgeduwd worden.

Wij beginnen ons bezoek natuurlijk met een wc-bezoek voor Tom, dat is nu eenmaal bij het zindelijkheidsproces inbegrepen, iedere 2 uur een plaspauze. Hij houdt goed vol en er gebeuren geen ongelukjes. Tot we bij de antieke draaimolen komen die vandaag draait. Dat die vandaag operationeel is is een voordeel van de enorme drukte.

Je denkt de kinderen een plezier te doen met het kijken naar dieren maar ze vinden 1 ding helemaal geweldig. De draaimolen. Tom plast voor het eerst in een week van enthousiasme in zijn broek. Isis, Mimi en Simon hangen alleen maar over het hek bij de draaimolen om te kijken en te vragen of ze asjeasjeasjeasjeblieft ook een rondje mogen. Het is een hit, ze vinden het prachtig. Nadat deze wens vervuld is kan de aandacht weer naar de dieren. Met als leukste voor de meisjes de vlindertuin waar ze een half uur doodstil hebben gestaan om te wachten of er een vlinder op hun hoofd wilde gaan zitten. Simon vindt vandaag de tijgers het mooiste en Tom de platypus die eieren legt maar de jongen voedt met melk. Hij is niet weg te slaan bij de waterbaan en het informatiebord. Simon probeert alle dieren op te zoeken in de dinosaurus encyclopedie die hij gisteren in de bibliotheek heeft geleend en die ik sindsdien op mijn rug overal naartoe meesjouw. Zoals je begrijpt verloopt onze tocht door de dierentuin vandaag tergend langzaam. Hierdoor zien we vandaag maar een kwart van wat er te zien is, maar wat we zien is volledig en in detail. Om 14u kunnen de jongens niet meer en draag ik ze ieder op een zij het laatste stukje terug naar de trein. De meisjes hebben nergens last van en dromen met elkaar over vlinders en draaimolens.

De schilpadden "Bud, my daddy, had a turtle when he was a kid and he was always bringing it with him" Isis tels Mimi and her mom

De draaimolen achter een zeil, de rest van de wereld is opgehouden te bestaan

Op een paard, het mooiste wat er is

Blijf nu toch eens stil zitten/ staan!

Als ik thuis kom vraag ik aan de kinderen of ze tot nu toe tevreden zijn met de vakantie.

"Ja mam" zeggen ze. "Alleen jammer dat we nog niet naar de shopping mall zijn geweest." Mijn antwoord dat we toch boodschapen hadden gedaan en koffie hadden gedronken maakte geen indruk. Ze hadden bedoeld dat ze naar de speeltuin in de shopping mall hadden gewild. Tja.....

de tuinen

De kinderen zijn vandaag niet te houden. Het is weer prachtig weer en dus staan ze al vroeg te dringen om naar buiten te kunnen. De tocht naar de bakker is een avontuur als blijkt dat er een misdrijf is gepleegd in een huis nog geen 20 meter bij ons vandaan, de straat is vol met politie. Mensen die bij de bakker binnenkomen om brood te halen beginnen hun praatje vandaag met "Tony, wat heb je nu weer uitgehaald." Het dorp is er vol van, de kinderen ook.

Na lang aandringen van de kinderen gaan we met de trein en de tram naar de kindertuin van de Royal Botanical Gardens in de stad. We stappen te vroeg uit de tram en moeten dus een stuk door het park lopen, langs een groot aantal monumenten en standbeelden die allerlei mensen uit verschillende oorlogen herdenken. Isis en Simon hebben de politie van vanochtend nog in hun hoofd en vragen mij de oren van mij hoofd. "En waar is dit standbeeld voor, en is die meneer nu gestorven, en zijn paard waar is dat nu, waarom heeft hij een mes, zijn de boeven begraven, je mag toch niemand doodmaken, is er oorlog in Australie, wat is een monument". De discussie gaat er al snel over of je nu wel of niet mag doden, een zwaar onderwerp. Ik moet heel goed nadenken over een duidelijk antwoord. Stelling nemen. Bud en ik zijn allebei tegen alle vormen van geweld. Maar de mensen waar de standbeelden voor staan hebben natuurlijk heroische daden verricht waardoor wij en een heleboel andere mensen in vrijheid kunnen leven. Daarbij zijn er ook mensen gestorven, goede en slechte, onschuldige en schuldigen. De kinderen snappen er niets van, is het nu wel of niet goed dat je agressie gebruikt. "Die man met het zwaard, dat moet toch zeker een boef zijn, anders heb je geen zwaard. Toch?" Ik probeer termen uit te leggen als "verdedigen", "vrijheid", "veiligheid". Ben mij zeer bewust van de voorbeeldfunctie. Haal er verschillende inzichten bij. Sommige mensen vinden..... etc. Tegen de tijd dat we in de kindertuin zijn concluderen Isis en Simon samen dat "het is niet goed om te vechten en om mensen pijn te doen of dood te maken maar als je je kinderen moet verdedigen kan het soms niet anders, en dan ben je zelfs niet een boef". Dat gezegd hebbende geven ze elkaar een hand, roepen Tom erbij en gaan op avontuur in de kindertuin.

Bud werkt 1,5e km van de tuinen vandaan. We sturen hem een sms om te vragen of hij zin heeft om even te komen lunchen. En hij doet het! In de zon keuvelen we over minder zware onderwerpen zoals hoe een slurpee het snelste kan smelten, hoeveel hapjes ijs er tegenover 1 slokje slurpee staan (ze ruilen slokje slurpee met hapjes vanilles ijs van Tom). Of de wc's schoner of viezer zijn dan gisteren bij het strand van San Remo.

We doen nog een kwartiertje kindertuin en gaan dan goedgemutst weer terug met de tram en de trein. Isis, Simon en Tom oefenen voor zichzelf met goed luisteren in voorbereiding op de reis naar Amsterdam. Ze zorgen voor elkaar en geven elkaar keurig handen bij het oversteken. Ze zitten netjes op hun stoelen, blijven vlak bij elkaar en bij mij op het grote Flinders Street Station. Ze stralen van geluk en zelfstandigheid dat ze het zo goed doen. En tellen dan met een zucht hoeveel nachtjes het nog slapen is.

forest caves

Winter in Melbourne vraagt om buitenactiviteiten.

Phillip Island vandaag. We zijn tenslotte nog de verlanglijst van de kinderen aan het afwerken. Tot de verrassing van de kinderen gaan we niet naar de farm vandaag maar naar een strand.Ze vragen mij verwonderd of er dus meer op Phillip Island is dan de farm en de dieren? Emma, Mabel en Kieran gaan mee en we laden iedereen in de grote 4 wheel drive van Emma. Ik twijfel nog even of we wel met z'n allen meekunnen. Isis zit in het midden op de achterbank met een riem die alleen om haar middel gaat en zonder hoofdsteun. Ook Mabel heeft geen hoofdsteun. Moeten we dit doen? Maar Phillip Island roept en lonkt en het is schitterend weer, dus de emotie wint het van het verstand en we gaan. Emma rijdt extra voorzichtig zodat er geen ongelukken kunnen gebeuren. En natuurlijk gebeuren die ook niet.

Het is ongeveer 1,5 uur rijden naar de Forest Caves op Philip Island. Dit zijn uitgesleten grotten die je bij laag water kan bekijken. Voorbereid als we altijd zijn hebben we natuurlijk op internet de eb- en vloedtijden opgezocht. We weten dat het om 12.00u maximaal hoog water is. Maar je weet hoe het gaat met jonge kinderen. Dus in plaats van op de geplande tijd staan we om 11.45u op het strand. Het maakt helemaal niet uit. We kunnen namelijk ook bovenop de de grotten lopen. Tenminste, we denken dat dat de grotten waren. Het kan best zijn dat de grotten waarvoor we kwamen verderop lagen. Maar de kinderen hadden inmiddels zo'n honger dat we de rotsen opgelopen zijn, aangenomen hebben dat het deze waren met de grotten in het water. Verder zijn we niet gegaan, het was de ideale plek voor ons en het jonge spul.

Met een volle buik duikt het spul het zand en het water in. Het is natuurlijk winter maar in een paar tellen zijn sokken en schoenen uit, broeken nat en vesten vol met zand. Het valt allemaal in het niet bij het plezier van de kindjes, het prachtige uitzicht, de woeste zee, twee eenzame surfers in de verte en een visser (die niets heeft gevangen in de tijd dat wij er zaten). Na een paar uur wandelen we weer terug richting de auto. Gevolgd door een man waarvan we niet precies wisten wat hij wilde. Tot we erachter kwamen dat hij mijn camera had gevonden op de rots die wij net hadden verlaten.....

We nemen een zandbak en een halve zee mee de auto in die gisteren helemaal was gepoetst. Oeps.

De koffie die we hadden gepland om op Churchill Island te gaan drinken slaan we over. De kinderen zijn te moe. We stoppen wel nog even voor een speeltuin- en plaspauze in San Remo 5 km verderop en nemen dan alsnog een koffie, het lijkt erop dat de kinderen toch nog even kunnen en willen spelen.

In het oranje middaglicht rijden we terug naar de stad. De zon gaat onder op het moment dat we de stad weer inrijden. We zien hem lagzaam achter de horizon van huizen zakken, een rode gloed achterlatend.

We zijn te laat thuis om nog uitgebreid te koken. Ik heb ook geen boodschappen gedaan. Wat nu? Gelukkig levert het tostie ijzer van Kristine de oplossing, we bakken snel tosties, maken een schaal met rauwkost en na het eten iedereen onder de douche om het zand weg te spoelen. Het leukste van de dag vandaag? De wipwap en draaimolentje in de speeltuin..... ;-)

Emma, thanks for being such a fantastic driver and for the great company. Don't forget to feed the car a bit of oil!!

Zo'n dag als deze zou ik iedere dag wel willen. En de kindjes ook. En Bud, die kijkt jaloers naar de foto's......en moet het doen met een blikje bonen in tomatensaus als avondeten. Maar hij is blij voor ons en wij weten dat het zonder hem allemaal niet mogelijk is!

4 tickets

Vandaag keek ik nog eens naar de lijst met prioriteiten die we hadden gemaakt. En denk bij mijzelf dat er een belangrijk punt mist. Niet dat ik het vergeten ben. Helemaal niet. Maar het is een punt dat voor mij een vanzelfsprekendheid is. Wat ik bedoel? Familie en vrienden. Die staan altijd op nummer een, dat is zo normaal, dat ik daar niet eens bij nadenk. Maar ik merk dat het niet altijd een vanzelfsprekendheid is. En dat het onderhouden van contact ook veel van jullie vraagt. Via de blog probeer ik met iedereen in contact te blijven, maar besef mij ook dat dat natuurlijk niet hetzelfde is als een dagelijkse vriendschap bieden. Of hetzelfde als een zus of broer waar je even op de koffie kan. Of er zijn zodat opa en oma die de kinderen even kunnen knuffelen. Of even kunnen bellen op een tijd in dezelfde tijdszone.

Het is bijna een jaar geleden dat we gingen naar deze prachtige en avontuurlijke plek op de wereld. We hebben hier weer een leven opgebouwd. Hebben het naar ons zin. Maar we missen jullie altijd en jullie ons misschien ook wel. En mede daarom heb ik vorige week 4 tickets gekocht om in september twee weken naar Europa te komen om even bij te kunnen praten, een knuffel te kunnen geven en ook om de kinderen te laten zien dat ver weg nog steeds dichtbij is en dat jullie er nog steeds zijn.

Bud blijft thuis het fort verdedigen. Op kantoor wordt gezegd dat hij na twee weken veranderd zal zijn in een pizza ;-). Ik weet wel beter natuurlijk.......

muziek en voetbal

Deze zaterdag is muziekdag. Terwijl Isis met Ross, zijn moeder Caroline en hun hondje Billy een strandwandeling maken, zoeken Bud en ik onze favoriete nummers in de cd-toren. We gaan muziek luisteren bij onze Engelse buren. Onze babysit Charlie is er al om 17.00u en de kindjes zijn niet blij maar hebben zich erbij neergelegd. Isis heeft beloofd lief mee te helpen, en dat doet ze met overgave.

Met een krat vol cd's, een fles wijn, een 6-pack winterbiertjes en een bos narcissen gaan we twee deuren verder. We weten niet goed wat te verwachten. Hoe gaan we naar muziek luisteren? Vinden zij onze stijl wel leuk, en wij die van hun? Paul, de buurman, heeft een schitterende installatie en twee kasten vol muziek. Een kenner.

We komen er al snel achter dat muziek luisteren in het huis van de buren een ander begrip is dan muziek luisteren in het huis van Bud en Marit. Wij zetten thuis altijd cd aan en gaan dan verder met onze bezigheden. Bij onze buren zet je een cd aan en ga je uitgebreid zitten en zorgvuldig luisteren. Waar wij dachten dat de cd van Eels, die wij vaak draaien, een uistekende kwaliteit was, bleek het op de installatie van de buren een waardeloze prul te zijn. Waar wij dachten dat de cd van Keane een heel gewoon gemiddelde opname was, bleek het een fantastisch geluid te zijn. De muziekinstallatie van Paul laat alle kwaliteiten en tekortkomingen van geluid naar voren komen. We leren van bandjes en zangers waar we nog nooit van gehoord hebben. Bijvoorbeeld Sea Sick Steve " I started with nothing and I still have most of it". We luisteren naar bijzondere opnamen van Radiohead met "Creep" en veel meer. Het is een bijzondere avond die we in rust en muziek doorbrengen. We eindigen de avond me de allerlaatste trends uit het tienercircuit. Hun dochter van 17 zet haar i-pod even op de installatie om wat van haar favorieten te laten horen. We weten niet wat we horen. De muziek is toch wel veranderd in de laatste jaren ;-). We maken kennis met een muziekgenre met de naam "screamo". Fascinerende muziek, snoeihard, ongelooflijk snel. We beginnen nu toch echt wel te merken dat we ouder worden......

De "Clash of the Titans" van vandaag (St Kilda-Geelong) beleven we vanuit onze huiskamer voor de televisie. Mark komt Bud gezelschap houden, ze zitten te roepen voor de televisie. Een bekend geluid dat ik lang niet heb gehoord. Emma houdt mij gezelschap. Mabel en Kieran spelen met Isis, Simon en Tom. We hebben het naar ons zin.

Als de rust is weergekeerd en de tomatensoep van de muren is geschraapt praat ik nog even bij met de andere kant van de wereld. Het weekend is weer omgevlogen. Zat er maar meer dan 24 uur in een dag.

De spelregels van het netwerken

Het is ongelooflijk maar de nieuwe aanpak begint te werken. Ik heb een andere manier van netwerken ontdekt. En het lijkt wat op te leveren. De komende 3 weken heb ik afspraken met 3 CEO's van vooraanstaande onderzoekscentra, waarvan 1 de Australian Business Woman of the year 2007, 1 de grote baas bij de overheid voor wetenschappelijk onderzoeksbeleid, en 1 de CEO van een groot kankeronderzoekscentrum, gelieerd aan de grootste universiteit van Melbourne en aan een aantal prive klinieken.

Het netwerkgeheim? Eigenlijk een open deur. Tegen iedereen zeggen dat je werk zoekt en dat je er probeert achter te komen hoe je hier werk moet vinden. Alle verlegenheid aan de kant zetten. Niet tussen de regels praten. Niet afwachtend opstellen. Altijd je nette schoenen aan en mascara op. De instelling hebben "je weet nooit wie je tegenkomt". De spelregels kennen.

Bijvoorbeeld. Als vrouw moet ik niet proberen mannen te benaderen om over werk te spreken. Dat moet ik overlaten aan de vrouwen die deze mannen al kennen. Dit is een van de strikte culturele spelregels waar ik me aan moet houden. Maar ik moet ook niet direkt iemand benaderen binnen een bedrijf. Je moet altijd geintroduceerd worden door iemand die je kent. Die kennis zorgt dat je geintroduceerd wordt en stuurt zelf het CV door. Je contact wordt gezien als je referentie en dat heb je minimaal nodig om ergens binnen te komen. Nou ja, binnenkomen is een groot woord. Geen enkel netwerkgesprek vindt hier op kantoor plaats. Je gaat altijd buiten de deur praten met iemand, en dan uitsluitend in een informele laagdrempelige coffeeshop. Misschien moet ik onderzoeken of het soort koffie dat je drinkt ook nog meespeelt bij de indruk die je achterlaat......;-)

Deze methode heeft de afgelopen twee weken gewerkt met 100% succes (3 introducties --> 3 netwerkgesprekken).

De reden dat mensen mij willen introduceren is omdat "werkende moeders elkaar moeten helpen". Nu ik dat weet snap ik veel beter hoe ik een gesprek moet aangaan. Maar begrijp ik ook direkt dat het niet eenvoudig is om als werkende moeder een leuke baan te vinden. En dat, als ik ooit mijn plek vind, ik ook een belangrijke taak heb om andere moeders op zoek naar werk te introduceren. Dat wordt impliciet aangegeven door de vrouwen die ik over werk spreek.

Of de gesprekken ook de gewenste informatie en ingangen op gaan leveren weet ik natuurlijk nog niet. Hoe het verdergaat lezen jullie natuurlijk snel op de blog. En ook wat de beste coffeeshops zijn die jullie een keer moeten bezoeken als je hier bent.

Ik ben wel benieuwd of de speregels eigenlijk anders zijn dan in Nederland. Ik besef mij dat ik nooit eerder heb genetwerkt op de manier zoals ik dat nu doe in een omgeving waar we een jaar geleden nog niemand kenden.

Ik ben in ieder geval weer enthousiast en gemotiveerd om verder te gaan zoeken! Het geeft veel energie, zou het dan toch gaan lukken in de komende maanden?

Door al het enthousiasme als potentieel werkende vrouw, vergeet ik bijna een belangrijke mijlpaal te melden als moeder. Tom is van de ene op de andere dag zindelijk geworden! Dat vieren we vandaag en hij loopt rond als de koning. Vertelt aan iedereen dat hij geen luier meer om hoeft. Heeft geprobeerd het pak luiers dat in zijn kast staat in het miniprullenbakje te proppen dat in de badkamer staat. Het kost wel wat overreding dat hij 's nachts nog wel een luier aan moet "voor de zekerheid". Hij is trots en wij zijn het ook.

kadootje

Natuurlijk is het een kadootje als je vakantie hebt. En helemaal als er een kado uit Nederland komt! En als je dan ook nog een nieuwe fiets mag uitzoeken als voorloper van je verjaardag. En als je mag spelen in een prachtig houten kasteel met al je vrienden en vriendinnen uit je klas, waarvan de moeders allemaal uren in de keuken hebben gestaan om cakejes te bakken voor de picnic. Als je chipjes mag eten aan het eind van de middag voor de televisie met je favoriete DVD aan. Als je, zoals vanochtend naar een speelhal mag met ballenbakken, glijbanen waar je met kleine autootjes vanaf kan racen, springkastelen, reuzenballonnen. Geen wonder dat het spul nu uitgeput in bed ligt te slapen. Ternauwerdood kwamen we thuis aan het eind van de ochtend na het speelavontuur in de hal. Tom en Simon hingen half van de fiets, wanhopig vechtend tegen de slaap. Nog steeds waait er een enorm harde wind. Mensen toeterden onderweg om ons aan te moedigen nog even door te zetten :-).

De verlanglijst is nog niet helemaal uitgevoerd zoals gepland. De kinderen waren maandag en dinsdag zo moe dat ze vooral in de buurt van huis en het strand wilden blijven. Gisteren ging het al beter. Morgen gaan we de oude fiets van Isis opknappen en schilderen met z'n allen, die wordt voor Simon. 's Middags gaan we met de trein en de tram naar het kantoor van Bud om hem ook een beetje deelgenoot te maken van de vakantie.

Het vliegt voorbij. En het is ongelooflijk hoeveel tijd je overhoudt als er niet voortdurend gehaald en gebracht hoeft te worden van scholen, sporten, dansen etc etc. We genieten van iedere minuut......je ziet de kindjes per minuut opknappen van de zee aan vrije tijd. De moeheid komt nu niet van school en andere verplichtingen, maar van spelen, buiten zijn en fietsen.

Volgende week gaan we een paar keer met de auto erop uit. In iedere geval een winters oceaanstrand bezoeken. En verder zien we het wel. Ik heb deze week geleerd om niet te veel te plannen en gewoon mee te gaan in de zin en de onzin van het kleine volk. Behalve nu, want nu komt de babysit twee uurtje oppassen terwijl de meute ligt te slapen zodat ik even lekker kan gaan sporten. Voor mij is het tenslotte ook een beetje vakantie.