Nu vinden we het alweer heel normaal om hier te zijn. Zoals ik wel eens door de telefoon zeg "het is net het echte leven".
Vandaag hebben we er eigenlijk niet bij stilgestaan. Er zijn weer zoveel avonturen te beleven dat we er tot vanavond helemaal niet aan denken.
Isis zet ik voor het eerst af bij school en ze gaat zelf door het hek, naar haar klas. Normaal loop ik altijd mee, maar vandaag hadden we haast. Isis vindt het prima, ze voelt zich groot en zelfstanding en vindt het alleen maar leuk.
De jongens en ik gaan naar een Nederlandse kennis in de stad. Uiteraard met de trein. We stappen uit op Richmond. De jongens hebben hun step (Simon) en loopfiets (Tom) meegenomen omdat we een afstand moeten overbruggen. We lopen langs Punt Road, een van de belangrijkste toegangswegen naar het centrum van de stad, een 8-baans weg. We lopen door een mist van uitlaatgassen over de niet al te brede stoep langs de weg. De jongens houden zelfverzekerd de vaart erin maar ik zie aleen maar potentiele gevaren. We houden onze adem in als we onder de Princess Highway doorlopen, om weer wat frisse lucht te krijgen als we de Yarra rivier oversteken. Daar wordt net geroeid en met de groene rivierbanken, fietspaden en palmbomen ziet het er uit als een langgerekte oase tussen de eindeloze verkeersstromen. Deze stad heeft zoveel kanten! Iedere keer ben ik weer verbaasd.
We gaan aan het begin van de middag weer terug naar huis. De jongens genieten, ze zijn dol op de trein. Omdat we op de terugweg in de voorste wagon zitten lopen de jongens na het uitstappen nog even naar het raampje van de machinist om te zwaaien. Hij kent ons van de fiets! Simon en Tom mogen even binnenkomen en in de bestuurdersstoel zitten. Tom krijgt bijna een hartverzakking van schrik, maar Simon neemt graag plaats achter de knoppen. Zijn dag is gemaakt als hij ook nog de hendel mag hanteren waarmee de trein normaalgezien fluit bij spoorwegovergangen. Dat kan hier allemaal. De trein fluit en toetert voor de lol terwijl de passagiers op het station verschrikt omkijken.
Vanmiddag krijg ik heel onverwacht een vraag of ik advieswerk wil doen voor een heel leuk innovatief bedrijf dat een nieuwe uitvinding op de markt gaat brengen. Ik ben blij. Volgende week meer daarover.
En dan Isis ophalen op school. Ze gaat meteen mee naar huis vandaag want ze hebben gewied op school en ze heeft plantjes bewaard om thuis in een pot te zetten. Dus we moeten meteen aan de slag. De dode struik die ik al tijden weg moest doen wordt uit de pot gerukt. Er wordt van het dakterras potaarde tevoorschijn getoverd (hadden we dat nog???) en er wordt druk geplant. We hebben afesproken dat Isis ze water mag geven met douchewater dus ze moet nog even wachten tot morgenochtend.
Een jaar geleden hadden we geen enkele voorstelling van wat we in 2009 op deze dag zouden doen en waar we zouden zijn. En nu doen we alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. En inmiddels is het ook de normaalste zaak van de wereld. We voelen ons hier thuis en op ons gemak :-).
