Vandaag keek ik nog eens naar de lijst met prioriteiten die we hadden gemaakt. En denk bij mijzelf dat er een belangrijk punt mist. Niet dat ik het vergeten ben. Helemaal niet. Maar het is een punt dat voor mij een vanzelfsprekendheid is. Wat ik bedoel? Familie en vrienden. Die staan altijd op nummer een, dat is zo normaal, dat ik daar niet eens bij nadenk. Maar ik merk dat het niet altijd een vanzelfsprekendheid is. En dat het onderhouden van contact ook veel van jullie vraagt. Via de blog probeer ik met iedereen in contact te blijven, maar besef mij ook dat dat natuurlijk niet hetzelfde is als een dagelijkse vriendschap bieden. Of hetzelfde als een zus of broer waar je even op de koffie kan. Of er zijn zodat opa en oma die de kinderen even kunnen knuffelen. Of even kunnen bellen op een tijd in dezelfde tijdszone.
Het is bijna een jaar geleden dat we gingen naar deze prachtige en avontuurlijke plek op de wereld. We hebben hier weer een leven opgebouwd. Hebben het naar ons zin. Maar we missen jullie altijd en jullie ons misschien ook wel. En mede daarom heb ik vorige week 4 tickets gekocht om in september twee weken naar Europa te komen om even bij te kunnen praten, een knuffel te kunnen geven en ook om de kinderen te laten zien dat ver weg nog steeds dichtbij is en dat jullie er nog steeds zijn.
Bud blijft thuis het fort verdedigen. Op kantoor wordt gezegd dat hij na twee weken veranderd zal zijn in een pizza ;-). Ik weet wel beter natuurlijk.......
