In Melbourne wonen 4 miljoen mensen. Het is de stad met de grootste oppervlakte ter wereld. Hoe rijd je daar uit? We raken er aan gewend. Vinden het heel normaal dat we 35km door de stad moeten rijden voor we bij de laatste suburb zijn. Zijn gewend aan het feit dat je rijdt over tweebaans wegen waar je gemiddeld 60-80km per uur mag rijden. Maar waar je wel bijna altijd rijdt. Het is een andere manier van omgaan met afstand.
We gaan vandaag naar de Sherbrook falls in het Dandenong Ranges National Park, een klein uurtje rijden bij ons vandaan. Het duurt ca. 40 minuten voor we de laatste suburb uit zijn, Endaveour Hills. Vanaf daar rijden we de heuvels in. Links van ons zien we in de verte de uitgestrekte stad. Rechts van ons zijn weilanden, veel paardenboerderijen en dan het grote Cardinia waterresevoir. Wat zo goed als leeg is. We rijden langs Belgrave waar Puffing Billy vandaan vertrekt. De auto hangt naar rechts zo intensief proberen de kindjes te zien of de stoomtrein er staat. Na Belgrave beginnen de stille, natte bossen. De stilte en de rust in intens. Het is een oerbos en dat zie je aan alles. Hier groeien de grootste bloeiende bomen ter wereld, een eucalyptus soort. Maar hier staan ook varens die nog onveranderd zijn sinds de dinosauriers hier rondliepen. We gaan wandelen naar de watervallen van Sherbrook, een kleine 1,5km heen en 1,5km weer terug. Goed te doen en veel tijd om naar planten, vogels te kijken en verstoppertje te spelen tussen de giganten van dit bos. We parkeren als tweede onze auto op de parkeerplaats. De kleine papagaaitjes die ons enthousiast tegemoet vliegen geven ons een signaal. Hier komen meer mensen..... En het klopt, binnen een half uur is het druk. Het lijkt de Lage Vuursche wel in het weekend. Gezinnen, wandelaars en picnicers in alle soorten en maten komen naar dit bos om te wandelen maar ook vooral te luisteren en een glimp op te vangen van de lyerbrid. En om van de natuur te genieten vlak bij de stad. We trekken er ons niets van aan en lopen gemoedelijk naar de watervallen. Tom staat iedere 10 meter stil, houdt zijn vinger in de lucht en zegt dan ernstig, ik geloof dat ik de watervallen al hoor. Waarschijnlijk heeft hij de Barron Waterfalls bij Kuranda, Queensland nog in gedachten. We horen inderdaad de waterval, maar pas als we er twee meter van vandaan staan. Ondanks het feit dat het bos modderig en nat is, is er nauwelijk water in het stroompje en is de waterval een idyllisch plaatje van een paar grijze stenen waar helder water overheen klatert. Ons maakt het niets uit, we vinden het allemaal prachtig. Wandelen weer rustig terug naar de auto, samen met een inmiddels toenemende stroom Melburnians die een dagje frisse lucht willen. Het is zoals overal waar we naartoe gaan een multicultureel gezelschap dat we tegenkomen. Iedereen groet elkaar met een vriendelijke lach en mensen kijken elkaar allemaal aan. Ook daar beginnen we aan te wennen en groeten vriendelijk terug. Het heeft een motiverend effect. Ondanks de meerdere mensen die in het bos lopen is het heel rustig en stil. Iedereen houdt zich aan de onuitgesproken code dat het rustig moet zijn in het national park. Wij hebben de grootste moeite om de kinderen stil te houden, vooral als ze luid "boe!" roepend achter bomen vandaan springen om ons te laten schrikken.
We hebben gehoord dat we in Sassafras, even verderop, poffertjes kunnen eten. Dus de lunch achterin de auto negerend rijden we daar naartoe. De kinderen hebben nu hun zinnen op poffetjes gezet. Echter, we rijden langs twee huizen en komen er 5 kilometer verderop achter dat dat Sassafras geweest moet zijn. ????. Geen nood, Olinda schijnt een hele leuke plaats te zijn om even een koffiestop te houden dus we rijden door. Al 2km buiten Olinda beginnen we te denken dat er een evenement aan de gang moet zijn. Aan beide kanten van de weg staan auto's geparkeerd. Maar er is geen evenement. Olinda is blijkbaar de plaats waar je moet zijn op en koude zondagmiddag. De restaurantjes en cafe's puilen uit, nergen is meer plek om te parkeren. Wij houden het snel voor gezien. Dit is nog erger dan Zandvoort op een zonnige zaterdagmiddag. We rijden door en vragen ons af waar dan naartoe te rijden. We kiezen voor Emerald, 15km verderop in de heuvels. Het is er prachtig, Puffing Billy maakt er een tussenstop, er is een leuke speeltuin is en het is er nog gezellig ook.
Emerald ligt nog meer onder de rook van de stad dan Olinda maar is nog niet ontdekt door dagjesmensen. Wij vinden het er heerlijk. We hebben geluk want er wordt vandaag fundraising gedaan voor een "nieuwe" oude stoomtrein en die puft er lustig op los langs het spoor. Een soort spoorwegmuseum maar dan midden in de bossen en voor niets. De jongens zijn er niet weg te slaan. Dan komt ook nog Puffing Billy met wagons vol joelende Japanners en de dag kan niet meer stuk.
De stad is niet altijd ideaal. En een dagje uit onder de rook van de stad is misschien niet wat we ons hadden voorgesteld bij Australie. Maar als ik kijk hoe druk het nu echt was op die parkeerplaats tel ik op de foto maar een stuk op 15 auto's. En van die auto's zat de helft van de mensen te BBQen. En Olinda is nu eenmaal maar een heel klein plaatsje, dus geen wonder dat het druk is als er meer dan 100 mensen koffie gaan drinken ;-). Een dagje uit onder de rook van een stad als Melbourne is zo gek nog niet.
