vader en zoon

Op de weg terug van de school van Isis fietsen we altijd langs de krantenwinkel tegenover het station. Tom kijkt dan verlangend naar links, naar het station, om te kijken of er een trein staat. Simon kijkt verlangend naar rechts, naar de krantenwinkel, omdat hij weet dat daar footyplaatjes worden verkocht voor de plakboeken die alle jongens hier hebben. En Simon is ook 1 van die jongens. Vandaag stop ik voor de krantenwinkel, geef Simon een briefje van 5 dollar in zijn hand en zeg tegen hem dat hij en pakje footyplaatjes mag gaan halen. Hij kijkt mij ongelovig aan. Mag hij echt plaatjes kopen? En dan de realisatie. Helemaal zelf? Hij bedenkt zich geen seconde, springt van de fiets en rent naar binnen. Ik gluur natuurlijk door het winkelruit om te kijken of dat wel goed gaat. Ik zie hem staan bij de toonbank waar ook de kaartjes liggen. Hij kan er net niet overheen kijken maar de verkoopster ziet hem gelukkig staan. Simon geeft haar twee pakje plaatjes en geeft dan het geld. De mevouw schudt haar hoofd en zegt dat hij er 1 mag kopen. OK hoor ik hem fluisteren. Hij wacht met uitgestrekte hand op het geld terug en rent dan met een pakje kaarten en het wisselgeld naar buiten. Opgewonden, rode wangen, dolblij. Maar ook verontwaardigd dat hij geen 2 pakjes mocht kopen van die winkelmevrouw.

Als we thuiskomen rent hij meteen naar binnen. Hij maakt het pakje open, pakt zijn footyboek en begint te bladeren en te kijken welke paatjes hij heeft. Ik hoor een schreeuw van blijdschap, er zit een St Kilda kaartje bij, die had hij nog niet.

Dan komt hij om een bakje vragen. Waarvoor? Om de dubbele kaarten in te doen, mam. Morgen wil hij die gaan ruilen bij Isis op school. Vijf minuten later loopt hij met het bakje en zijn ziel onder zijn arm door de kamer heen en weer te drentelen. Wat is er Simon? En dan wordt het duidelijk. Voor alles kan hij bij mij terecht, maar als het over footy gaat wil hij maar met 1 iemand overleggen, en dat is natuurlijk Bud. Ik kan en mag hem niet helpen. Maar Bud is aan het werk en komt pas laat thuis. Hij zucht eens diep, pakt dan de Feijenoordsjaal die hij vanochtend met de post heeft gekregen en doen hem om. Zo. En dan gaat hij puzzelen. Footy is alleen voor vader en zoon en moet dus even wachten.

Vanmiddag op zijn schooltje blijf ik even, op verzoek van Simon. Het giet van de regen maar het kan de Simon niets schelen. Hij wil koken in de zandbak en ik moet meehelpen. Flexibel als hij is kiest hij iets waarvan hij vindt dat hij op gelijkwaardig nivo met mij kan overleggen. Blijkbaar is dat dus koken. De rolverdeling wordt mij heel duidelijk :-).

Ik vertel het verhaal aan Bud die vanavond inderdaad laat thuis komt. En merk dat ik ontroerd ben als ik vertel over Siem die op gelijkwaardig nivo met Bud wil overleggen over zijn footyplaatjes. Alles heeft klaarliggen voor morgenochtend, zodat ze meteen, als ze wakker worden aan de slag kunnen. Ik had niet gedacht dat die rituelen zo belangrijk kunnen zijn. En ben dan ook trots om buitengesloten te worden van dit vader en zoon ritueel.