telefonische verkoop

Sinds vorige week gaat hier continu de telefoon. Het wordt van kwaad tot erger. Ik begin te geloven dat ons nummer is vrijgegeven na een jaar onze telefoonaansluiting te hebben. De mensen die bellen zijn nauwelijks te verstaan door het sterke niet Engelse of niet Australische accent. De callcenter banen gaan duidelijk naar niet-Australiers.

We hebben inmiddels al van alles aangeboden gekregen en ik begin het zo langzamerhand zielig te vinden voor de verkopers. De twee telefoongesprekken die het meeste opvielen waren die van afgelopen vrijdag en vandaag.

Vrijdag probeerde iemand mij een goedkoop mobiel telefoon abbonnement aan te bieden. Ik heb het vier keer opnieuw gevraagd, maar zelfs nu weet ik nog niet van welk bedrijf de aanbieding kwam. Ik kreeg van alles aangeboden, van gratis text berichten, gratis lokale gesprekken tot laptops, televisies of zelfs een koelkast. Op mijn antwoord dat ik ten eerste niets nodig heb en ten tweede een uitstekend abbonnement heb antwoordde de meneer "Madam, you live in luxury. So why don't you give a laptop to your friend. Please if you don't want one, give me four references of people you know that I can call so I can at least give them this offer." Hij klonkt zo wanhopig dat ik er bijna toe geneigd was, maar heb het toch niet gedaan. Ik hoorde oprechte teleurstelling in zijn stem. Of misschien was dat de geweldige salestraining die hij had gekregen. Ik weet het niet, maar het klonk alsof hij zijn kinderen door mij 's avonds niet te eten kon geven...........

Vandaag was een ander gesprek. Iemand die belde van........... (ik kon het weer niet verstaan) om al onze lampen gratis te vervangen. En hoeveel lampen wij in huis hebben met peertjes. Ook hier moest in een aantal keer vragen om wie het ging. Deze meneer wordt niet wanhopig maar zeer geirriteerd. "Madam, I call you to implement the environmental incentive of the Victorian Government to decrease energy use by replacing light bulbs for energy saving light bulbs. How many replacements do you need, as I said it won't cost you a thing and we will come to replace them! Of iets dergelijks. Hij moet gedacht hebben dat ik niet goed snik was of zo. En kon ook al niet geloven dat wij onze lampen al allemaal hadden vervangen voor stroombesparende lampen.

Het zijn ingewikkelde telefoon gesprekken voor gevorderden. En daar reken ik mij nog niet toe. Positief is dat ik goed kan oefenen met "Nee" zeggen, niet mijn sterkste kant maar door dit soort telefoongesprekken word ik steeds beter.

Stijn laat mij net weten dat er net zoals in Europa, ook hier oplossingen zijn voor telefoonterreur. Hij vat de blog goed samen met dit ene woord "telefoonterreur". De enige juiste term voor de wijze waarop telemarketing hier plaatsvindt. Ik registreer ons nummer meteen op de website en het valt me op dat er een interessante lijst exclusies is, ik ben benieuwd wie er binnenkort gaat bellen. Zie hieronder:

Exemptions

Who will still be able to call me?
Exempt organisations

Certain public interest organisations are still allowed to make specific types of telemarketing calls to phone numbers listed on the Do Not Call Register. Exemptions exist to ensure that these organisations and individuals can continue to provide services to the community.

Exempt organisations include:

• charities or charitable institutions
• educational institutions
• religious organisations
• government bodies
• registered political parties
• independent members of parliament
• political candidates.

er is geen slecht weer, alleen slechte kleren

Kamperen was het toverwoord voor dit weekend. Maar het bleek het verkeerde toverwoord te zijn. Want het regent dit weekend. En niet een beetje, pijpenstelen, hagelblokken, ijsdruppels, honden en katten. Donderdagavond besluiten we met Mark en Emma om toch niet dit weekend te kiezen om de tent te gaan uitproberen. Het is het slechtste weekend in jaren. We doen ons best om te denken "we need the rain" maar het kost ons veel moeite verstandig te zijn en niet te gaan kamperen. We vinden het niet alleen voor onszelf jammer maar we vinden het ook vervelend de hooggespannen verwachtingen van 8 kinderen teniet moeten doen. Want we zijn niet alleen dit weekend, we nemen ook de drie meiden mee van Stijn en Kristine, we hebben natuurlijk onze eigen kindjes en de kindjes van Emma en Mark.

Wat nu gedaan.

Als een gek ga ik op zoek naar een alternatief. Alle camping cabins zitten vol, alle kleine en grote huisjes in die regio ook. Er is nog een huis voor 16 personen maar dan huur je meteen een prive golfbaan en dat alles voor 4000 AUD maar daar mag je wel twee nachten voor blijven. Als je maar op 43AUD had gerekend voor eenplekje voor een tent is dat wat ver boven het budget. Dat dus in ieder geval niet. Dan maar de weersverwachting checken voor Victoria. Wordt het ergens anders goed weer denk ik hoopvol. Maar overal waar ik kijk, overal regent het en wordt het koud. Zucht.

Op vrijdagochtend vind ik een huis in Hepburn Springs, in de regio waar we ook zouden kamperen. Bijna had ik geweigerd, de vrouw die ik aan de telefoon heb lacht zo hard dat ik voor diezelfde avond een huis voor 12 personen wil, dat ik de hoorn erop wil gooien. Echter, dan spreekt ze de verlossende woorden "hold on, what have I got here". Ja juich ik nog voor ze heeft gezegd wat of hoe of waar. "We nemen het".

Zoals voor veel huisjes die je in het weekend huurt moeten we het voor twee nachten huren. Dus de boodschappen die ik vrijdagochtend heb gedaan laad ik niet eens meer uit de tassen. Of Bud wil of niet, hij moet vroeg uit zijn werk komen. Of de kinderen willen of niet, om 18.00u rijden we weg, op weg naar Daylesford, 120 km bij Melbourne vandaan, om de sleutels op te halen van het huis waarvan we het adres nog niet gekregen hebben. Over een pikzwarte weg rijden we naar Daylesford. Ik in de auto van Stijn en Kristine, met een wagenzieke Tom en twee van de meisjes die er slaapliedjes zingend zich door de reis heenslaan. Bud rijdt ergens achter mij met Simon, Isis en Kaat. Hij heeft 5 minuten tijd gehad om de route te bekijken, en belt af en toe met gehaaste stem, "welke afslag moet ik hebben!!!!! Waar ben je??????". Natuurlijk zijn we elkaar al na 10 minuten uit het oog verloren in de bomvolle stad.

Emma en Mark komen ook naar Daylesford en gewapend met sleutels, een geschreven routebeschrijving en drie paar goede koplampen gaan we onderweg. De routebeschrijving is natuurlijk niet te lezen is in de donkere stormachtige avond. En de GPS kan het huis niet vinden....... Mark rijdt voorop, Emma leest de routebeschrijving zo goed en kwaad als het gaat rijden wij erachteraan door de zwarte nacht. We bonken door kuilen vol water, slalommen om overstekende kangoeroes, rijden langzaam om niet van het modderpad af te glijden en net als we denken dat we te ver zijn doorgereden komen we bij ons huis. Het is duizend keer mooier dan we ons hadden voorgesteld, ligt op 4 hectare land, midden tussen bossen en weilanden. Als we 30 minuten later met een inmiddels gedouchete en opgeknapte Tom, een berg nacho's, drinken en mooie muziek met z'n 12ven om de brandende open haard zitten denk ik, "wat er ook verder gebeurt, dit weekend kan niet meer stuk".

Tom maakt samen met mij koffie, 6am, Bald Hill Retreat

In de nacht giet het van de regen. Maar als we om 6 uur 's ochtends naar buiten kijken weten we niet wat we zien. Tientallen wallibies en kangoeroes (Eastern Grey Kangaroo) lopen om het huis en in de weilanden. Kakatoes vliegen uit. Om 8.00u zijn de kinderen niet te houden. Regenjassen aan, schoenen aan en door het natte zompige gras wordt er verstoppertje gespeeld, kangoeroes gespot en vrolijk kou geleden. En het blijft regenen. Inmiddels weer warm en droog binnen zien we vanuit de keuken een strijd tussen twee enorme kangoeroes. Hoog op de poten, steunend op hun staart proberen ze elkaar zo hard mogelijk met hun achterpoten te trappen. Ze boxen, houden elkaar vast, dansen om elkaar heen. Een imposant gezicht. Ze gaan door tot er een van de twee opgeeft en beteuterd weghopt. We hebben eerste rang plaatsen om het leven van een kangoeroegroep te volgen.

Daylesford Lake

Wij trekken ons van de regen niets aan en gaan naar Daylesford lake en een van de vele bronnen waar de regio ombekend is.

We zijn vooral verbijsterd over de hoeveelheid water die er is. Zoveel water heb ik nog niet in Australie gezien. De riviertjes stromen over hun oevers, het meer zit tot de oever vol. We worden er helemaal blij van en doen onze regenjassen nog een extra stevig dicht. We pompen water uit de bronnen, kijken naar hoe leuk het zou zijn om hier op een mooie dag in het boathouse cafe aan het meer te zitten en lopen dan als een haas terug naar de auto's. Het giet!

We rijden terug naar de prachtige plek in het bos. Terwijl Mark en Bud zich klaarmaken voor de Grand Final die ze gaan kijken, gaan de kinderen allemaal even rusten voor het volgende avontuur. We gaan 's middags paardrijden. Op de slechtste dag van het jaar. Maar mijn voorstel om het af te zeggen is geen optie. We rijden, kou of regen maakt niet uit. "We doen wel twee vesten aan in plaats van 1". Zelfs de baas van de rijschool die ik bel om te vragen of het doorgaat zegt hoopvol dat we het kunnen cancellen. De keuze is aan ons. We spreken af dat we het even zullen bekijken als we er zijn.

Als we aankomen bij de manege is het 4 graden en hagelt het. Maar de paarden staan gezadeld en klaar. Het is druilerig, een beetje afthans. De mensen zijn alleraardigst en de open haard in de zadelkamer brandt heerlijk. We gaan! Uiteraard mogen we ons nauwelijks bewegen totdat we alle vrijwarings- en verzekeringspapieren hebben ingevuld. Dan hijsen wij ons in veelgebruikte Australische rijlaarsjes, proberen handschoenen te vinden zonder gaten en die ook nog passen. Helm op en dan zijn we er klaar voor. Simon gaat als eerste. Dapper laat hij zich naar zijn paard leiden en gaat zitten als een koning. Hij vindt het fantastisch en merkt in zijn extase maar weinig van de kou, regen en wind. Snel volgen Lies, Emma, Isis, Sien, Mabel en Kaat. Ik ga als laatste nadat ik het paard van Simon heb moeten vangen omdat het touw los was gegaan, het paard van Kaat vast moet houden en ondertussen foto's probeer te maken. Waarvan overigens maar een enkele is gelukt door alle regendruppels die continue over de lens blijven lopen. De paarden zijn onrustig door de harde wind. Iedereen vindt het spannend. Maar het is toch vooral leuk. Simon en Mabel rijden ieder naast de Grote Baas die hun paarden leidt. Dan komen Kaat en Isis naast een medewerker. Emma en Lies rijden dapper alleen en ik leid het paard van Sien. Deze opstelling duurt precies 5 minuten. Door het onrustige weer en al het water schrikt een paard, loopt achteruit tegen het paard van Kaat en daardoor tegen het been van Kaat aan. Die schrikt natuurlijk ook en Kaat vindt het rijden niet meer leuk. Sien eigenlijk ook niet. Omdat we hebben afgesproken dat dit vooral bedoeld is om een leuke tijd te hebben en dat niets moet, kiezen ze ervoor af te stappen en lekker bij het houtvuurtje te gaan zitten. En geef ze eens ongelijk. De rest rijdt door. Het is een bijzondere rit door het onstuimige weer. Na ca. een half uur begin het hard te hagelen. De Gote Baas stelt voor om de kinderen op te laten halen maar ik stel voor dat we teruggaan naar de farm zodat de kinderen zelf hun rit kunnen afmaken. Zo doen we het. En terwijl de anderen zich omdraaien om terug te gaan kan ik beslissen om nog even door te rijden en een rondje in het bos te doen of ook terug te gaan. Een dilemma! Ik wil natuurlijk graag bij de kindjes en Emma blijven, maar ik wil ook heel graag even door het stormachtige bos galloperen. Emma vindt het goed als ik het laatste doe, de schat. En dus kan ik nog genieten van de storm, de prachtige luchten, het intense groen en grijs en allemaal vanaf de rug van het paard. Het duurt ongeveer een uur. En zoals altijd is er geen uur dat ongestoord voorbij gaat. Mijn paard verliest een hoefijzer, van het paard van de enige andere betalende ruiter breken de teugels. Mijn zadel glijdt steeds naar de zijkant. Er is zoveel water dat we voortdurend op moeten letten niet uit te glijden in de modder. En de paarden zijn al dat water niet gewend en springen dus opgewonden op de meest onverwachte moment naar links of rechts. Het is echt waar, "never a dull moment". En toch is het een uur waarin ik even helemaal aan niets anders hoef te denken, behalve aan wat er omgaat in mijn hoofd. Een uurtje reflecteren. Dat is even heel erg fijn.

Als ik terugkom is iedereen natuurlijk koud ondanks het haardvuur. De kinderen zijn door dolle heen. We spingen in de auto en rijden gauw naar het Heerlijke Huis, stiekum hopende dat de 4 mannen niet te zwaar zijn aangeslagen door het verlies van St Kilda in de Grand Final. Tom staat al voor de deur te wachten. Kieran wordt net wakker op de bank. Mark en Bud zijn een beetje aangeslagen maar wachten ons op met een heerlijk houtvuur en een glas wijn.

Bud kookt zijn beroemde spaghetti met biersaus en na het eten gaat het jonge volk uitgeteld onder zeil. Wij luisteren nog een poos naar nostalgische muziek uit de jaren dat we nog "jong en wild" waren en gaan met een tevreden gevoel slapen.

Tegenover het "Blowhole", Hepburn Springs

Rondwandeling. In de verte de waterval die uit het "Blowhole" komt

Een weekend gaat veel te snel voorbij. Voordat vandaag iedereen ontbeten heeft en we alles gepakt hebben is de halve ochtend alweer voorbij. We zwaaien naar de kangoeroes, leveren de sleutels weer in en gaan nog wat mooie plekken bekijken en een wandeling maken. Het is prachtig en stil. Pas als het een half uurtje droog is komen er meer mensen naar de "Blowhole", de plek waar we vanochtend wandelen, maar tegen de tijd dat zij er zijn gaan wij alweer weg.

Nog een picnic op Mount Franklin, een hele oude vulkaan die er meer uitziet als een oude heuvel dan een oude vulkaan, en dan zit het er helaas op. We moeten als we weggaan de auto van Bud starten op de batterij van de auto van Mark en Emma omdat de accu onverwacht leeg is. Maar dan is er niets meer aan te doen en is het tijd om terug te gaan naar de stad. We zijn er zo. En het is altijd indrukwekkend om de skyline van de stad te zien opdoemen in de verte. De kinderen zien dat niet, die slapen als een roos na alle belevenissen. Dit weekend sluiten we af met lekker eten bij Stijn en Kristine en met deze blog.

We zijn blij dat er goede kleren zijn. Met goede kleren heb je geen goed weer nodig voor een goed weekend. Emma, Mark, Mabel, Kieran, Lies, Kaat en Sien, bedankt dat jullie met ons samen er een heerlijk weekend van hebben gemaakt!

twee gelukkige jongens en een gelukkig meisje

Isis en Simon lachen zich krom omdat ik buiten sta te strijken vanochtend.

In ons huis slapen vanavond twee gelukkige jongens en een gelukkig meisje.

Simon omdat we vanmiddag eindelijk een scateboard en step ramp hebben gevonden, op loopafstand hier vandaan (ken je suburb....) in een spannend park vol met papagaaien en geheime doorsluippaadjes. Hij kijkt de eerste 10 minuten verlegen toe, maar zijn ogen branden en zijn hart raced. Dan rijdt hij de kuil in en gaat los. Hij huilt niet als hij valt, laat zich willig door een van zijn idolen uit de kuil hijsen als hij zich echt zeer heeft gedaan en ik er niet bij kan. Twee minuten later is hij alweer verdwenen. Van mij mag hij niet zonder zijn beschermers (die hij niet bij zich heeft vandaag) de helling naar beneden racen. Hij is woedend, "die andere jongens hebben toch ook geen beschermers!!!!", maar hij luistert gelukkig wel. Ik krijg al hoogtevrees als ik naar de bodem van de bike ramp kijk die eruit ziet als een grote betonnen kom met hele steile randen......Als er twee grote jongens komen met hun scateboards en ripsticks gaat Simon respectvol uit de "kom" en kijkt nog een kwartier vol ontzag naar de kunsten die vertoond worden. "Morgen sta ik extra vroeg op om weer te oefenen" zegt Simon. "Mag ik ook een Ripstick?"

Tom is gelukkig omdat hij vanmiddag het in zijn ogen ultieme onafhankelijkheidsbewijs heeft geleverd. Hij kan fietsen. "Look at me, look at me, helemaal alleen" roept hij tegen iedereen die het wil horen als hij over de stoep scheurt, ik erachteraan hollend met waterfles, rugzak en de sjaal waar ik hem eerder nog mee redde als hij viel. Een kleine uitdaging is dat hij steeds de kant opfietst waar hij naar kijkt, wat hem al twee keer een botsing met een muur heeft opgeleverd...... Een buil, een schram, het maakt hem alleen nog maar trotser.

Simon in de bike ramp

Daar gaat hij, de held. "Geef mijn loopfiets maar aan iemand anders" zegt hij nonchalant als we thuiskomen.

Isis is ook gelukkig. Ze mag vanmiddag met de meiden van Kristine mee om professioneel te gaan schilderen. Ze glimt van genoegen dat ze helemaal alleen meegaat en is de hele ochtend het huis niet uit te branden omdat ze bang is niet thuis te zijn als ze wordt opgehaald. Met haar tas aan haar schouder, haar zelfgeknutselde hello kitty om haar nek en een stralende toet vertrekt ze vroeg in de middag. Ze is te spreken over het resultaat, en kan het volgende week ophalen. "Dat vind ik wel spannend hoor! " zegt ze.

Alledrie zijn ze het eens met elkaar als ze gaan slapen "was het maar altijd vakantie", en "hebben we deze vakantie ook nog even tijd om even in Nederland en Luxemburg langs te gaan?"

bevestiging van "internationaal"

Blijkbaar hing het in de lucht gisteren, het internationale gevoel. Vandaag verschijnt er een artikel in "the Age" over de populatiegroei en het migratie aandeel.

"The Bureau of Statistics says Australia's annual net migration soared in the first three months of this year to 278,000 - up from just 100,000 five years ago."

http://www.theage.com.au/national/melbournes-population-hits-4-million-20090922-g0j7.html

internationaal

Als je in Melbourne gaat wonen moet je er rekening mee houden dat je terechtkomt in een internationale smeltkroes. Een voorbeeld van vandaag is dat ik vroeg in de ochtend brood ging halen bij onze Italiaanse bakker, daarna belde met een Nederlandse kennis, om vervolgens naadloos over te gaan op Belgische visite. 's Middags belt een Schotse vriendin om iets af te spreken, discussieer ik met een Australier over hoe moeilijk het is om kaartjes te krijgen voor de Grand Final van zaterdag, mail ik met een Engelse over essentiele kampeerbenodigdheden en spelen de kindjes met een paar Indiase kinderen op het strand. Simon die voor zijn vierde verjaardag een aantal vaccinaties moet hebben vandaag wordt geprikt door twee Australische dames, maar dan wel weer geassisteerd door een 2e generatie Nederlandse. 's Avonds komt er een Zimbabweese bij ons eten. Wat overigens heel interessant is zowel voor haar als voor ons. Zij is geschokt dat Bud niet voor mij heeft betaald aan mijn ouders om met mij te kunnen trouwen. In Zimbabwe is dat gewoonte, de ouders van de bruid bepalen de prijs van de bruid. Hoe hoger opgeleid, hoe langer het meisje thuis heeft gewoond en hoe meer kosten de ouders hebben gemaakt, hoe hoger de prijs voor de bruid. Zij was duur vertelt ze, met en goede opleiding, een baan en van goede komaf......

Vandaag was geen uitzondering op het aantal nationaliteiten dat je tegenkomt in het dagelijkse leven. En dan heb ik het nog niet eens over Bud gehad, die op zijn werk dagelijks in contact komt met mensen uit alle hoeken van de wereld, inclusief Australiers natuurlijk.

Dat er zoveel nationaliteiten zijn maakt geen verschil voor wie je bent als mens. We gaan er in op. Culturele verschillen zijn leuk en interessant om van te leren. Het maakt (tot nu toe) niet uit in de nieuwe vriendschappen waar je vandaan komt, maar veel meer om wie je bent en of er een klik is. Dat neemt niet weg dat het wel handig is om een paar culturele spelregels te kennen. Voorbeeld: moet ik een bekend iemand wel of niet kussen bij ontmoeting, en zo ja, 1,2 of 3 keer, in de lucht of op de wang .........

voorbereidingen voor een kampeer weekend

Vandaag staat volledig in het teken van kamperen, vooral de voorbereidingen daarvan. Mark en Emma hebben een camper trailer gekocht waar zelfs de ras Australier "U" tegen zegt. De meeste Ozzies zijn dol op kamperen en buitenleven en nemen de meest fantastische uitrustingen mee. Mark en Emma willen daar uiteraard niet voor onderdoen en wij zien groen van jaloezie..... Ze kopen de Rolls Roys onder de tenten, een van dik canvas die al aan een kar vastzit, met keukenblok, bestekla en waterreservoir. Je hangt hem achter de auto en je bent voor de rest van je leven onder de pannen. Als je zou willen.

Maar eerst moeten we proberen deze "pannen" op poten te krijgen. Uiteraard past een imago van ervaren reizigers en kampeerders bij de uitstraling van deze tent. Dus onder het motto van "oefening baart kunst" gaan we gezamenlijk aan de slag.

Niet alleen ons outdoor uithoudingsvermogen, ook onze teamspeler competenties, technisch inzicht, emotionele en intellectuele intelligentie en strategisch denken worden op proef gesteld. Ons respect voor de echte outdoor Australier neemt met de minuut toe.

De bijgevoegde handleiding voor de Rolls Roys onder de tenten

Onder de inmiddels krachtige Australische zon (we zijn weer vergeten te smeren, denk daar nu eens aan!) zetten we met elkaar de villa op voor het huis van Mark en Emma.

Terwijl de kinderen "kamperen" spelen, de buurman aan Mark vraagt of hij zijn echte huis gaat onderverhuren, concentreren wij ons met z'n vieren op deze uitdaging.

We slagen met vlag en wimpel. Op een kleine misser na valt het uiteindelijk best mee voor een eerste poging. Binnen twee uur is de tent opgezet, afgebroken en drinken we zelfs nog koffie tussendoor. Moe en voldaan rijden we naar Rickets point om nog even te genieten van het mooie weer, de zee en een lunch aan een picknick tafel voor we weer allemaal onze eigen weg gaan.

oh what a barbie

Voor we het weten zitten we weer in het ritme van het andere leven. We lopen nu ondersteboven maar merken daar maar heel weinig van behalve dan dat onze haren wat rechter overeind staan dan anders. De 75 kilo zijn uit de koffers gepakt en opgeruimd. Nieuwe boeken worden gretig gelezen, nieuwe spelletjes worden gespeeld, er wordt geknutseld en getekend, gesmeekt om nieuwe dvd's te kijken.

Isis heeft vrijdag een feestje en ondanks onzekerheid en ferme woorden dat ze alleen het kadootje gaat afleveren zien we haar twee uur nadat het feestje is begonnen pas weer terug. En Simon ook want die ging mee om weg te brengen maar was niet weg te slaan. Het was een footy feestje en Simon heeft zijn Saints footy shirt aan. Gelukkig mag hij blijven en meevieren. Voor Isis en Simon is het de realisatie dat ook hier het leven is doorgegaan in de twee weken dat het voor hun even alles anders was.

Bud verlaat vrijdag vroeg in de avond in huis, helemaal in de ban van de Premier League van footy, de Saints doen mee en winnen in de MCG van de Bulldogs vor de ogen van 78.000 toeschouwers. Melbourne is in de ban van footy, iedereen maakt zich op voor de grant final volgende week zaterdag en de St Kilda Saints spelen tegen de Geelong Cats. Er is een uitzending van 12,5 uur geplanned voor deze wedstrijd die ca. 3 uur duurt. Kaarten zijn niet te koop dus we moeten op zoek naar een groot scherm ergens om het toch intensief mee te kunnen beleven. Het leven in de stad zal tot stilstand komen, iets dat ons vorig jaar verraste, maar waar we nu beter op voorbereid zijn en waar Bud zelf middenin zit.

De laatste zwemles voor de vakantie van missen we vandaag, de kinderen slapen uit en zijn niet te porren voor de les van 8.00u. Jammer, want voor de vakantie zijn er altijd reuzeglijbanen en ander vermaak in het zwembad om de term af te ronden. Maar de jetlag is sterker dan de zin om te zwemmen.

De bloemenwinkel, wat een verschil met Nederland!

Het winkelstraatje

Barbie: Isis, Kieran, Tom, Simon, Mabel aan tafel

Aan het eind van de ochtend haal ik met Isis wat kleine boodschapjes in het centrum van Sandringham en bekijk de straat met nieuwe ogen. Toch wel erg anders dan in Nederland. Ik vraag aan de vrouw van de winkel waar we bloemen halen of ik een foto mag maken om te laten zien op de blog. Ze vindt het prima maar begrijpt niet wat er zo interessant aan haar winkel is. We halen nog even een watermeloen bij de groentenwinkel, een broodje bij de bakker en we worden onthaald alsof we teruggekeerd zijn na een hele lange periode van afwezigheid.

Om onze terugkomst te vieren gaan bij Emma en Mark de bubbels open en toosten we op ons geluk. Tussen dreigende wolken en zonnestralen hebben we een heerlijke en feestelijke barbie.

We bekijken de enorme campertrailer van Emma en Mark, maken kampeerplannen en bespreken mooie national parks in Australie waar je in een redelijk aantal dagen naartoe kan rijden. Om 17.00u kijken we verschikt op de klok, is de middag zo snel voorbij gegaan?

Het kost eigenlijk weinig moeite om weer helemaal terug te zijn. We rijden weer links, de kinderen spreken weer moeiteloos Engels met een Australisch accent, we kopen tickets voor de Pixies die in maart optreden, we vergeten zonnebrandcreme te smeren en de elektriciteitsrekening ligt op de mat. We zitten er weer middenin en het voelt alweer heel normaal.

weer thuis

Richting Schiphol

Daaaag

Kuala Lumpur tussenstop. De familie Flodder is op pad. Nadat ze een half uur gillend hebben rondgerend op het keurige Maleise vliegveld heb ik ze tot de orde weten te krijgen met een filmpje en de Nintendo.

Tom loopt al een half uur handenwringend over het vliegveld in Melbourne, achter ieder glazen paneel verwacht hij Bud en hij is zenuwachtig. Maar hij moet nog even wachten want we moeten de kilo's Nederlands snoepgoed van Janske en de zakken drop aangeven bij de douane. De kindjes zijn rustig en vrolijk, het tweede deel is heel goed en zonder problemen verlopen. Natuurlijk komt Bud aanrennen en het is een heel fijn weerzien. Melbourne is koud en nat, het regent. Maar het is heerlijk om thuis te komen. De kindjes zijn uitgelaten. Kristine heeft bloemen neergezet en wafels gebakken. Er ligt een uitnodiging voor een barbie. Bud heeft het huis van boven tot onder gepoetst en er staat een nieuw bed klaar voor Tom en een grote pan soep op het fornuis. De koffers zijn nog ingepakt, maar nu is het op en gaat iedereen naar bed. Blij en tevreden met wat we allemaal beleefd hebben tijdens onze vakantie in Nederland en Luxemburg, blij om weer compleet te zijn en vrolijk om alle spullen weer te zien en thuis te komen.

We zijn er!

tussenlanding in kuala lumpur

Terwijl de herfst intreedt in Nederland, verlaten wij het land met gemengde gevoelens. Inmiddels hebben wij een tussenlanding gemaakt in Kuala Lumpur, een zeer modern vliegveld waar ze zowaar internet hebben. De vlucht was prima, geen hilarische momenten dit keer. De kinderen gedragen zich als ervaringsdeskundigen en vertellen iedereen die het wil horen wanneer er eten komt, hoe je de filmpjes en spelletjes moet bedienen en hoe je in het Engels juice bestelt bij de stewardess. Ze slapen bijna niet, maar dat geeft niet, we hebben het reuze gezellig. Nu is het 4 uur wachten op de aansluiting naar Melbourne. Even rondrennen en gillen op het keurige vliegveld, Madagascar 2 en wat te drinken brengen uitkomst. We gaan zo opfrissen en klaarmaken voor de volgende ronde, een kleine 7,5 uur, een minivluchtje in vergelijking met de 12,5 uur die we er op hebben zitten. Tot later!

is het ver of toch dichtbij?

De speeltuin met Cees en Mientje

Vanochtend nog even voer naar de paarden brengen en dagzeggen

De koffers staan weer klaar. Geen smarties dit keer, maar wel iets lekkers om 24 uur eindig te maken voor de kindjes. Toen we net aankwamen leek Australie zo ontzettend ver weg. En dat is het natuurlijk ook. Maar nu we bijna weer terug naar huis vliegen lijkt het alweer een stuk dichterbij. Zo ver is het toch helmaal niet? Wel dus. Hoe je het ook went of keert, de afstand blijft enorm. Tijd is misschien niet zo'n barriere, maar wel de prijs van een ticket, het aantal vrije dagen dat je hebt, het verschil in tijdszones, het gemis van een aanraking, intonatie. Dat je niet de optie hebt om bij elkaar langs te gaan. En dat je niet echt deelgenoot bent van elkaars levens, hoeveel je ook schrijft, mailt, skyped.

Het is ver, maar de afstand is overbrugbaar. Dat is denk ik gebleken in deze twee weken. Praktisch door daadwerkelijk een ticket te kopen en te komen, en emotioneel door te zien dat het leven hier (Nederland, Luxemburg) gewoon weer opgepakt kan worden en ook alweer heel snel normaal wordt.

Nu vallen hier dingen op. De mooie auto's, geen afthanse pick-ups. De verzorgde huizen en straten. De volheid van Nederland. De stoplichten die alleen aan de kant van de weg staan waar je staat te wachten (wat mij bijna een ongeluk opleverde omdat ik naar een stoplicht keek aan de overkant van de weg zoals dat in Melbourne wordt gedaan). De snelheid waarmee mensen rijden en vooral ook vaak bumperrijden, dat was ik echt niet meer gewend. De prachtige winkels, de leuke spullen, de Hema.......

En ookal is het lastig om weer te gaan en weg te laten gaan, wij zijn niet echt weg. Alleen wat verder weg. We hebben ook weer zin om naar huis te gaan. Maar we hebben geen zin om jullie achter te laten. Bah.

Onze laatste vakantieavond eten we bij Inne die andijviestamppot maakt. We vinden het heerlijk. Oerhollandse vla toe. Koffie met roomboterkoekjes. Het is een wonder hoe ze het voor elkaar krijgt dit allemaal te regelen en te verzorgen na een dag hard werken, een deadline die morgen gehaald moet worden en waar nog een paar uur werk in gestoken moet worden. Inne zegt "iedere minuut die we extra met jullie hebben wil ik benutten". En dat raakt mij diep. Ze loopt zelfs nog even mee om een brief te posten, net als Wendy die vanochtend speciaal nog even uit haar werk naar huis komt om ons (nog een keer) gedag te kunnen zeggen.

Lieve allemaal, we zullen jullie weer vreselijk missen. Bedankt voor een gweldige vakantie! Tot blogs en tot ziens.

simon is jarig

4 jaar wordt hij op 14 september. Omdat er 8 uur verschil zit tussen wat ik schrijf vanuit Luxemburg en de tijd die de computer denkt dat het is klopt de datum van deze blog niet. Maar het is toch echt nog steeds de 14e vandaag. De tassen staan gepakt. Morgen rijden we terug naar Weesp, woensdag is de vakantie voorbij en vliegen we terug naar huis.

Vandaag staat in het teken van Simon. Die gisteren voor hij naar bed ging met een bedeesde stem vroeg of hij niet naar het feest van zijn verjaardag hoefde. Hij is heel gerustgesteld als hij hoort dat hij helemaal zelf mag kiezen wat hij op zijn verjaardag doet. Hij kiest voor rust. We gaan naar de Bambesch bij Bridel, de favoriete speeltuin van de kindjes. We lunchen thuis met broodjes en taartjes, Wendy schuift aan. Hij slaapt een paar uur in de middag terwijl het buiten pijpenstelen regent en ik 45 minuten aan de telefoon moet wachten voor ik iemand van de vliegmaatschappij aan de telefoon krijg. Hij wil chips en limonade als hij wakker is. En snelt dan naar de grote badkamer voor de sauna en een uurtje bubbelbad. Het genieten is van zijn hele lichaamstaal af te lezen. Hij stelt het menu samen waar hij van droomt. Frietjes, witte rijst, kroepoek, komkommer, verse appelmoes, vissticks en ijs toe. Stralend zit hij op zijn versierde stoel terwijl we hem toezingen. Stralend neemt hij de telefoon als hij wordt gebeld voor felicitaties.

Vier.

Bewust van zijn nieuwe status die hij met deze leeftijd heeft verworven valt hij met een tevreden lach op zijn gezicht in een diepe slaap.

van monument tot bibliotheek

Op zaterdag wordt Isis 6 jaar. We vieren kleinschalig in Weesp waar de bed & breakfast van Inne en Maurice van onschatbare waarde blijkt te zijn om te logeren, een mini feestje te geven en onze spullen kwijt te kunnen. Via de binnendoortrap ontnemen ik en de kindjes Inne en Maurice hun priveleven. Op vrijdagavond laat sta ik met een onvermoeibare Inne quiche en soep te maken terwijl het jonge volk op een oor ligt in en van de huisjes. Ze zijn op, moe, uitgeput en slapen als rozen. Het maakt ze niet meer uit waar ze slapen, als ze maar kunnen slapen.

De Grote Organisator in Weesp, Inne. Geholpen door Sib.

Zaterdagochtend versieren we het huis, haalt Inne een prachtige verjaardagstaart voor Isis en hebben de kindjes voor ze goed en wel klaar zijn voor het feest een paardenkoetsrit te pakken. Het is monumentendag in Weesp en een onderdeel van de festiviteiten is een paardentaxi die voor de deur van het huis zijn standplaats heeft. Isis gaat niet minder dan 6x op de bok van deze taxi door Weesp en vindt voortdurend nieuwe kandidaten die met haar meewillen. Miranda, het prachtige Gelderse paard, trekt zich in het zweet om Isis te plezieren. En zo snel, dat Maurice die met de derde ronde mee zou gaan en wat foto's wil schieten, koets, paard, koetsier en 7 kinderen kwijtraakt....... die natuurlijk 10 minuten later weer veilig opduiken.

Ook kan er overal geschilderd worden en heeft Tom binnen 5 minuten zijn nieuwe gympen rood, en Anne-Marit, die er ook is heeft enorme rode strepen op haar broek. Simon stoot zo hard zijn hoofd in de steeg dat hij 30 minuten op bed wil liggen om bij te komen. Nout die er altijd zo keurig en mooi uitziet, zit onder de krijtstrepen en stof. En Isis heeft de keurige steeg helemaal volgetekend met grote pijlen naar het huisje waar de taart staat. Het is weer zo laat. Isis heeft weliswaar haar feestelijke lakschoenen aan en de jurk die ze speciaal uit Melbourne heeft meegenomen, het gevoel bekruipt me dat Familie van Mook binnen 10 minuten nadat het feest is begonnen getransformeerd is tot Familie Flodder.......en we doen zo ons best!

Nadat Reina komt met 3 "whoopie" kussentjes is natuurlijk alle netheid ver te zoeken en ontstaan er hilarische tafrelen. Ik houd mijn hart vast als we die dingen Australie in nemen..... We worden waarschijnlijk meteen uit het sociale netwerk gezet bij het gebruik ervan op school of andere publieke plaatsen.

We hebben een hele gezellige dag en zoveel kado's dat ik bang ben dat we twee extra koffers mee terug moeten nemen als ik woensdag terug naar huis vlieg. Ik kwam met 25kg en dat paste net in de auto. Vandaag kreeg ik met moeite alles in de auto geladen om weer terug naar Luxemburg te rijden. En dan te bedenken dat de helft van de spullen die meemoeten al in Luxemburg liggen.

Omdat het nog niet 1 keer is gelukt om televisie te kijken zorgen Inne en Maurice dat we 's avonds bij de koffie een Nederlands programma op de buis hebben met Paul de Leeuw. Maar helaas, op het enige moment deze vakantie dat er een mogelijkheid is om televisie te kijken val ik om 21.30u in slaap op de bank. Had ik niet verwacht. Het is toch vakantie? Maar dat Paul de Leeuw nog steeds dezelfde soort grappen maakt en nuwelijks veranderd is, is een geruststellende gedachte.

Lang zal ze leven!

Vandaag beleven we weer heel andere avonturen. Onbijten doen we op z'n zondags bij Inne en Maurice in huis. Dan passen en meten we alle spullen in de auto en gaan we op weg naar de Capucijnen in Breda, waar oom Jan woont. De kinderen verkneukelen zich al. Dat wordt leuk! Ze hebben gelijk. We worden verschrikkelijk in de watten gelegd. Tetterend op hun net gekregen nieuwe blokfluiten eten de kindjes taartjes, drinken bessensap en kijken naar de berg perzikken die klaarligt. Na de koffie gaat het avontuur beginnen in de kloostertuin. Eerst naar de steen waar een hondje ligt begraven dat van een van de paters is geweest. Dan zoeken naar wilde katten die hier worden verzorgd. Op naar de kerk om aan het touw van de klok te trekken (veel en vaak), kaarsjes aan te steken en vol ontzag naar de kelk met het heilig brood te kijken die uit de gouden kast met de gouden sleutel komt. Ze mogen een broodje pakken en eten het verheerlijkt op, "lekkerder dan een zakje crokychips" verzucht Simon later. We kijken naar de jurken die in de kerk gedragen worden door de paters. Simon fluistert vol ontzag of ook de jurk van Sinterklaas in die kast bewaard wordt. En het heiligdom van het klooster moet dan nog komen. De bibliotheek. De kinderen vinden het prachtig en raken de oude boeken aan, mogen er zelfs een paar openslaan en inkijken. Ik ben natuurlijk bang dat er iets stuk gaat, maar uiteraard gebeurt dat niet. Alles mag, alles kan. We voelen ons zeer vereerd.

Hongerig door alle avonturen gaan we terug naar de plaats waar we koffie hebben gedronken want het is tijd voor de lunch. En wat voor een lunch. Oom Jan heeft bij de beste patatwinkel van Breda frietjes en kroketten besteld. En hij gaat ze halen op de fiets. Een enorme sporttas om zijn schouder geslagen. Oom Jan is heel wat van plan denken Mientje en ik terwijl we extra grote borden klaarzetten ;-)

De sporttas komt inderdaad helemaal gevuld terug en na de lunch kunnen we iedereen naar buiten rollen. Met de drie kroketten die over zijn en een handvol frietjes gaan de drie kindjes na de lunch opnieuw op zoek naar de wilde katten om ze eten te geven. Ik probeer ze geschrokken tegen te houden maar het mag van oom Jan en die is hier de baas zegt Isis ferm. Ok, vooruit dan maar. Terwijl wij de lunch opruimen spelen de kindjes met oom Jan tikkertje in de tuin. Het ziet er zo vrolijk uit. Als oom Jan maar niets krijgt van al dat geren......

We rijden weg met het sterke gevoel dat dat kloosterleven zo gek nog niet is. Wat een avontuurlijk bestaan vinden de kindjes.

Bibliotheek

Let even op de tas. Oom Jan gaat frietjes halen.

Normaal is deze kloostertuin heel rustig.

We rijden naar Luxemburg. Cees en Mientje volgen later, die brengen tante Annie, die in een klooster in Tilburg woont en ook bij de feestelijke ochtend aanwezig was, eerst terug naar huis. Zij gaan dan ook onderweg om met ons de laatste 3 dagen van onze vakantie en de verjaardag van Simon mee te maken.

de ultieme vakantie

Spelen met Kees.

Terwijl Bud zich drie slagen in de rondte werkt, hebben wij Vakantie. Met hoofdletter V. Na de eerste schok van het terugzijn, en het tot rust komen van de gemoederen is alles een feest. We worden onthaald als koningen en koninginnen. De kindjes hebben een voortdurende grijns op hun gezicht. Ze hebben de logeerpartijen van hun leven. Na de avonturen in Luxemburg met alles wat een kind zich wenst aan aandacht, speelruimte, dieren, speeltuinen en zo voort blijkt er nog meer te zijn dat alle kinderwensen en verwachtingen te boven gaat. Iedere dag spaghetti of frietjes eten. De Beekse Bergen. De Efteling. Twee keer een kinderboerderij. Speeltuinen. Het mooiste speelgoed dat gedeeld wordt. Isis, Simon en Tom logeren bij opa en oma in Oosterhout terwijl ik heen en weer rijd tussen Zeist en Weesp. Ik ben in ons huis in Zeist om het klaar te maken voor de volgende bewoners. Heb hulptroepen uit onverwachte hoeken. Krijg tips voor werk in Australie. Wordt getrakteerd op een fantastisch diner in Driebergen in een binnentuin van een biologisch restaurant die het heerlijkste eten bereiden. Overal waar ik of ik met de kindjes binnenkom worden we gastvrij onthaald. Meer dan dat. Niets is teveel. Er wordt rekening gehouden met alle wensen. We hoeven geen hand uit steken. Het mag zelfs niet. De kinderen krijgen hun lievelingseten in Oosterhout. We eten de lekkerste nasi in Voorst. We krijgen de beste minestrone en zelfgebakken tomatenbrood in Apeldoorn. Kees ons neefje van 4 jaar doet voor de gelegenheid gel in zijn haar. Er worden vrije uren en dagen opgenomen. We worden geholpen waar nodig, er word zelfs geklust. De beste verf wordt uitgeleend, het mooiste gereedschap. Er wordt koffie gezet, voortdurend limonade geschonken. De kinderen krijgen extra lang springtijd op de trampoline. Ze mogen kiezen hoe ze willen slapen en waar. Voorgelezen verhalen zijn langer dan ooit. Er wordt voor ons tijd gemaakt. We worden gewaardeerd. Het is een groot kado.

Ik krijg de kans om op de kindjes van Inne te passen. Nout en Sib. Ik leer ze veel beter kennen. Mirjam komt langs met Hidde en Nina. We hebben een leuke dag. Wat was er nu zo leuk eigenlijk? Het was gewoon. Gewoon gezellig. Zoals vanouds. Geen wilde dingen, maar lekker keuvelen. Zorgen voor de kindjes. Een stukje wandelen. Typisch Hollandse dingen bekijken zoals de brugwachte in Weesp, maar ook de fietsen die bij het station geparkeerd staan. De reis naar en in Australie plannen voor als ze komen eind september.

Helaas moet ik ook een avondprogramma wijzigen en mensen teleurstellen dat ik niet naar Zeist en Utrecht kan komen zoals gepland. En dan merk ik ook dat het niet handig is om alles van tevoren te plannen en vast te leggen. Dat je beter ook wat dingen open kan laten. Een les voor de volgende keer.

Ik slaap twee nachten in Weesp en praat uitgereid bij met Inne en Maurice. We hebben elkaar erg gemist. Donderdag is er weer werk aan de winkel in Zeist. Ik moet et huis spic en span op orde hebben. De tuinman komt. De aannemer komt. We hebben 30 flessen schoonmaakmiddel, een grote pot verf en een geleende koffiepot. Mirjam heeft nog een ochtend vrij genomen. Janske een dag. Met elkaar poetsen, boenen en verven we. Ik houd nog steeds van het huis. Ik dacht dat ik afstand had genomen, maar realiseer mij dat ik het zo weer zou kopen. Het is een goed huis en met onze inspanningen ziet het er in een dag weer prachtig uit. 's Middags komen Caroline en Yael een taartje eten alvast voor de verjaardag van Isis. Het is heel eenvoudig maar reuze gezellig. Het is een geruststelling om te zien dat Tom niets meer weet van het huis. En dat Simon en Isis nog wel dingen weten maar er totaal geen interesse in hebben. Of in ieder geval geen uitgebreide interesse laten blijken. Isis vindt het wel heel leuk om de meisjes weer te zien. Gelukkig hebben we maar een uurtje afgesproken. Tegen de tijd dat ze weer helemaal vriendinnen zijn is de tijd voorbij en kunnen ze niet al te veel hechten. En is afscheid nemen ook niet te moeilijk.

Morgen is het weer een feestdag. Isis is dan jarig. De lakschoenen die ze speciaal voor deze gelegenheid heeft uitgekozen staan al klaar. 6 jaar wordt ze. Waar blijft de tijd.......

Nederland

Feestje.

Mirjam in Zeist

Zuid Frankrijk in Apeldoorn

Moe en voldaan terug in Weesp, vrijdagavond. Bloemen voor Isis

hoe het voelt om weer terug te zijn

De moestuin

Terug zijn in een vertrouwde omgeving is alsof je aan de hand genomen wordt en je nergens meer over na hoeft te denken. Je bent omringt door mensen die je kent en die jou kennen. Je weet weer binnen 10 minuten hoe je rechts moet rijden en kent de weg zonder een dik stratenboek naast je. Je weet wat je kan verwachten. Het is makkelijk, vetrouwd en daardoor veilig.

De kinderen zijn meteen helemaal op hun plaats als we in Luxemburg aankomen. Er is geen enkele terughoudendheid. We gaan verder waar we meer dan een jaar geleden gebleven zijn. Het is alsof een jaar een heel korte periode is geworden. Alsof je eigenlijk niet weg bent geweest. Het huis is vertrouwd. De koffiekopjes staan op dezelfde plaats. De hond herkent je nog. Isis loopt meteen met de poes in haar armen. Er groeit een pompoen in de moestuin, en de frambozen zijn klaar om geplukt te worden.

Het gevoel. Het gevoel voert de boventoon in het terugzijn.

Het gevoel is het gevoel van genieten, blijdschap en verdriet. Genieten van de leuke dingen die we doen. Genieten om het plezier dat de kinderen hebben. Genieten van paardrijden, zwemmen, de Baambusch speeltuin, pizza eten in een restaurant, 1,5 uur shoppen met mijn moeder. Blij om alles weer te zien. Blij omdat er zoveel mogelijk is en we dit kunnen doen. Blij om alles wat we meemaken en beleven. Maar ook verdriet om het missen van de mensen waar ik van houd. Die mij dierbaar zijn. Mijn hart huilt, en soms lopen de tranen uit mijn ogen zonder dat ik het wil. Tegen Simon, die mij al twee keer in een verdrietige bui zag, zeg ik steeds dat ik mijn hoofd heb gestoten aan een vervelende plank in de keuken. Hij probeert het te geloven maar ik zie in zijn gezicht dat hij niet zeker weet of ik de waarheid vertel. Mijn wereld schudt op zijn grondvesten.

Wij maakten de keuze om weg te gaan. Op avontuur. En het avontuur is groots, dat is nog steeds zo. Maar de keerzijde is deze week duidelijk voelbaar. De emotionele investering is zwaarder dan ik dacht. En ik ben minder sterk bestand tegen alle emoties dan ik hoopte.

Ondanks dat overheerst het plezier. De kindjes hebben een verlanglijst en die werken we af. Speeltuin, zwembad, shopping mall. Donderdag gaan we zwemmen met de kinderen in een prachtig, splinternieuw zwembad. En daar viel op hoe de kinderen omgaan met de lokatie waar we nu zijn. Isis wilde bijvoorbeeld niet zwemmen, terwijl ze dat toch al heel aardig beheerst. Totdat Karin vertelde dat zij ook in Australie heeft leren zwemmen en het ook laat zien. Pas toen wilde ze wel een paar baantjes trekken. Ze wil ook geen Engels spreken. Houdt de twee werelden volledig gescheiden. Simon en Tom doen dat niet, die zijn er niet zo mee bezig.

Terwijl de kindjes in de donderdagmiddag rusten wil ik natuurlijk nog een keertje paardrijden. Echter het stormt en de wind fluit tussen de bomen. Maar dat maakt mij niet uit dus ik zadel Okke en ga onderweg. Okke maakt het wel uit en binnen 30 minuten heeft hij mij al twee keer afgegooid in een weiland. Hoezo liefste en makkelijkste paarden die er zijn.......... Als ik 10 minuten later voor de derde keer met een harde klap op de grond terecht kom vindt Okke het genoeg geeest en dendert er vandoor. Mij zanderig en met een zeer hoofd achterlatend in het bos. Maar ik let er niet op en denk alleen aan de afspraak die ik met Karin heb gemaakt. Om 15.45u uiterlijk thuis zodat we nog even naar de winkels kunnen. Dus met cap op en zweepje in mijn hand en een rood zweethoofd hol ik door het bos achter Okke aan. Gelukkig komt hij na 1,5km al tot stilstand en kan ik hem vangen. Als hij weer veilig op de wei staat haal ik opgelucht adem en race naar huis.

Vrijdag regent het en regent het. Er komt geen einde aan. We houden ons hart vast. Want het weekend wordt camping het Zonneveld voor twee dagen ge-opend omdat we met een aantal vrienden uit Nederland in de tuin gaan kamperen. Moeten we 20 volwassenen en 15 kinderen onderbrengen in huis? Kan het weekend niet doorgaan? Maar we geloven de weersvoorspellingen dat het droog wordt en gaan aan het eind van de middag zoals gepland boodschappen doen. We vergeten de boodschappentassen en milieuviendelijk als we zijn ;-) laden we dus alle boodschappen in de stromende regen los in de auto. De worstjes liggen verspreid onder de stoelen. De flessen wijn worden tegengehouden door servetten. Het plastic bestek prikt bijna door het achteruit terwijl de 40 appels en 3 kilo druiven dreigen geplet te worden door een tray melk van 10 liter.

Natuurlijk is het zaterdag gestopt met regenen en druppelen de gasten 1 voor een binnen. Het weitje achter het huis staat binnen de kortste keren vol met tenten. e tafels staan vol bloemen. Kinderen rennen rond en spelen het hele weekend met elkaar. Het is een vrolijk en ontspannen sfeer. Ook ik slaap in de tent, met de kindjes. Het is buiten koud, vochtig en bewolkt, maar het vuurtje brandt en onze harten zijn warm. We wandelen in de weilanden, zitten in de tuin, rijden een klein stukje op de drie paardjes met de kindjes. Gaan ook hier weer verder waar we een jaar geleden gebleven zijn. Natuurlijk gaat de barbie aan. Karin, Rene (mijn ouders), Wendy en Jorrit, Inne en Maurice (zussen met hun mannen) werken aan een stuk door om het mogelijk te maken dat 20 volwassenen en 15 kinderen een leuke onbezorgde tijd hebben.

Camping het Zonneveld

Wendy, Inne, Marit

Het huis

Toch zit ik er liever op dan dat ik ernaast lig

Het weekend vliegt voorbij. Het is te kort, maar ook goed. Heerlijk om iedereen weer te zien. Ik mis wel Bud heel erg. Het is zo raar om dit te doenen niet met hem te kunnen delen. Maar terwijl wij op "camping zonneveld" staan gaat hij naar het MCG stadion met Mark en Stijn om naar een winnend St Kilda te kijken samen met 85.000 andere toeschouwers. Daarna eet hij bij de buren. Hij heeft de tijd van zijn leven en dat vind ik natuurlijk heel fijn. Het maakt duidelijk dat we ook in Australie een leven hebben opgebouwd. En dat voelt ook goed en fijn.

Maandag rijden we naar Nederland. De kindjes gaan logeren bij de ouders van Bud. Ook daar heben ze een verlanglijst. Beekse Bergen, de Efteling, de kinderboerderij. Filmpje kijken. Het is 100% vakantie en dat merk je aan alles. Ik ga naar Zeist om ons huis bij te werken en te poetsen. En ik heb een kans om op Nout en Sib, de kindjes van Inne en Maurice, te passen in alle rust. Daar kijk ik erg naar uit.

Het is prachtig weer. Alles verloopt op rolletjes. We hebben een fantastische tijd. En omdat we er maar even zijn is het net alsof we een roze bril op hebben die alles mooi kleurt, maar ook scherper maakt. We zien meer detail. Beleven alles intens. En dat is een geweldige ervaring.

Het gevoel om weer terug te zijn is goed. Beter dan verwacht. Maar het is ook goed om te voelen dat thuis op dit moment in Melbourne is. En als de vakantie voorbij is gaan we daar ook weer met plezier naar terug. Het zijn twee werelden die allebei hun mooie en minder moie kanten hebben. Het liefst zou ik alles hebben. Maar dat kan nu eenmaal niet in het echte leven. En twee weken nadat we terug zijn in Melbourne komen Mirjam en Edmar met de kindjes logeren, daar kijken we nu al naar uit.

DAG LIEVE ALLEMAAL (helaas krijg ik de foto er niet helemaal op.......)

lessen over reizen met kinderen

Eindelijk. We gaan. Isis is nog in haar schooluniform.

Feest. De drie zussen en Sib. Is het niet ongelooflijk dat we erbij kunnen zijn?

Welkomstbloemen! Wat mooi. En wat een kwaliteit.

We vallen met onze neus in de markt in Weesp.

En we gaan weer verder.

Paardrijden met Okke.

Rust.

Lieve Bud, deze blog is speciaal voor jou omdat je er niet bij bent. We zien en beleven alles ook door jou ogen.

De dag dat we in Amsterdam aankomen is een niet zomaar gekozen dag. Het is de verjardag van Karin, mijn moeder. We reizen met 980km per uur de halve aardbol over en ik kijk met de kinderen voortdurend op het kaartje dat voor onze neus hangt over welke interessante landen we heenvliegen en we bedenken verhalen bij de mensen die 10km beneden ons hun leven leiden. De reis gaat als een zonnetje. Op drie momenten na.

Het eerste moment dat het even mis gaat is 1 minuut nadat we dag hebben gezegd tegen Bud en de deuren doorgaan om naar de douane te lopen. Ik ben vergeten de "exitformulieren" in te vullen. De jongens, een beetje zenuwachtig en van slag omdat Bud echt niet mee gaat willen natuurlijk niet naast mij wachten terwijl ik 4 formulieren in moet vullen, nummers moet opzoeken en een nieuwe pen moet zien te krijgen omdat deze het niet doet. Ze lopen meteen door de douane met hun koffertjes en worden daar direkt aangehouden. Isis neemt haar taak serieus en probeert een protesterende Tom aan zijn arm terug te trekken....... De kinderen worden uiteraard direkt onderschept en ik kan niet bij ze komen omdat ik nog niet door de douane ben..........Als dat achter de rug is komen we tot rust en kan de reis beginnen. We nemen nog een keer de regels door wie op wie let, hangen de naambordjes om en beginnen met vliegtuigen kijken.

De kinderen checken nog even of ze goed hebben begrepen dat de eerste vlucht een "dagvlucht" is waarin ze de hele tijd wakker mogen blijven. En de tweede vlucht een "slaapvlucht. En roepen "yes" als blijkt dat dat klopt. Ze mogen zo lang wakker blijven als ze willen. En ik heb ze beloofd dat het leuk wordt omdat ze 24 uur 100% aandacht van mij krijgen. Samen spelletjes doen, voorlezen, tekenen. Dat ze niet hoeven te slapen komt door de strategie om ze meteen in de andere tijdszone te "shocken". Maar dat weten zij niet. Ze denken dat dit verwennerij van de beste soort is. En daarnaast krijgen ze ieder uur 1 smartie om de tijd zichtbaar te maken. Ze slaken een zucht van plezier over zoveel verwennerij. Les 1: geef je kinderen alleen smarties als ze gaan vliegen. Ze vinden ze zo lekker dat ze het voortdurend als heel speciaal en een geweldige beloning zien.

Het vliegtuig is een oud beestje dat ons veilig maar half gekookt naar Kuala Lumpur brengt. De thermostaat doet het niet en voorin is het 15 graden, terwijl het achterin oploopt tot 28. Normaal leidt zo'n hoge temperatuur ertoe dat je opzwelt tot een bewegend watervat, met kinderen heb je daar helemaal geen last van want je bent voortdurend in beweging. Les 2: Ga met kinderen reizen als het even kan, dan kom je veel fitter aan.

Met de instelling die de kindjes hebben gaan de 8 uur als een zonnetje. Echter, na 7 uur vallen ze alledrie toch in slaap en dat leidt tot het tweede moeilijke moment. Al we na 8 uur landen moet ik drie kinderen uit hun eerste diepste slaap halen, meekrijgen het vliegtuig uit terwijl ik drie koffertjes en twee tassen moet meezeulen. Hmmm. Les 3: zorg dat je alle bagage zelf kan dragen als het nodig is. En ga minsten 6 weken voor de vlucht naar de sportschool voor spierversterkende oefeningen.

Het lukt Isis om wakker te worden en serieus als ze is biedt ze aan om twee koffertjes te rijden. De schat. Dat zorgt ervoor dat ik alleen nog het rugzakje, de tas met de losse spullen, een kinderkoffertje en twee jongens hoef te dragen. We lopen als laatste het vliegtuig uit onder de meewarige glimlachende blikken van de schoonmakers die staan te wachten tot ze eindelijk eens kunnen beginnen. Het feit dat al in de eerste minuut van de reis door een Maleisier wordt geconstateerd dat Tom twee kruinen heeft die tegengesteld zijn aan elkaar en dat hij dus een jongen is die geluk brengt komt meteen van pas. Er komt niet zomaar een karretje tevoorschijn waar ik iedereen en alles op kan laden. Maar bij het uitstappen uit het vliegtuig staat nog een moeder, met twee kinderen, te worstelen met hetzelfde probleem. En zij heeft een buggy bij zich. Samen komen we eruit en krijgen 5 kinderen naar een plek waar we kunnen wachten op de volgende vlucht. We zitten tegenover een loopband waar niemand overheen loopt en dat blijkteen nog beter item te zijn dan een speeltuin. Zodra de kinderen bijgekomen zijn, haar zoontje alles onderheeft gespuugd en weer opgeknapt is, lopen ze eindeloos over de loopband. Voor we vertrekken willen Isis, Simon en Tom hun pyama's aan, tandenpoetsen en naar de wc. We gaan tenslotte nu op de nachtvlucht "en dan moet iedereen slapen en jij ook mamma". We zitten nog niet op onze plekken of ze zijn onder zeil. Opgepropt in hun stoelen want we hebben niet een extra stel zoals in de eerste vlucht. Ze klagen niet, dit was deel van het feest. En gelukkig doet in dit vliegtuig de thermostaat het wel en kunnen de kindjes in hun dekens gerold een paar uur slapen. En dat doen ze, 5 uur lang zijn ze onder zeil. En als ze wakker worden rekenen we uit hoe lang we nog moeten. Nog maar 7 uur, dat is no korter dan de eerste vlucht. Ze doen spelletjes op de computers in de stoelen, kijken filmpjes tot hun ogen vierkant zijn. We krijgen een standje als we een paar rondjes lopen om de benen te strekken. Krijgen "wel honderd keer eten" in de perceptie van de kinderen, maar de tijd vliegt voorbij en eerder dan ze hadden verwacht zetten we de daling naar Schiphol in. En dan, 30 minuten voor we landen breekt het laatste moeilijke moment aan. Tom besluit dat het nu voorbij is met het brave en verantwoordelijke gedoe en begint verschrikkelijk te klieren en steekt natuurlijk Isis en Simon aan. Op dat moment staan er nog 4 dienblaadjes met eten en drinken voor ons. Iedereen moet naar de wc, er is geen stewardess te bekennen en de man die naast ons zit geeft geen draad. Met kunst en vliegwerk, ondertussen Tom in een ijzeren houtgreep in bedwang houdend, twee dienbladen waarop water en (mijn eerste!) kopje koffie balanceren in 1 hand, uitgelijdend over glad plastic dat op de grond ligt, worstel ik mij uit de rij om met ze naar de wc te gaan. Het zweet staat op mijn rug. We kunnen er niet langs want er komt net een karretje met een nogal sjagerijnige steward langs. En het is een klein vliegtuig waar geen milimeter extra ruimte is in de gangpaden. De hele vlucht zijn we steeds met 2 of met 3 naar de wc geweest, maar nu zijn ze zo opgewonden dat ze niet alleen willen (en kunnen) blijven dus met z'n vieren proppen we ons naar binnen in het wc hokje. Dat natuurlijk na 12 uur vliegen niet zo heel fris meer is.......... Maar het kan en ik lach erom. Het ziet er ook echt komisch uit. Jullie zouden lachen als je zou zien hoe dat ging in die wc. Uiteindelijk lachen we er inderdaad om en is het moeilijke moment voorbij. Net op tijd komen we de wc letterlijk weer uitgerold want we moeten de riemen aan. We gaan landen! Les 5: Wat er ook gebeurt, blijven lachen! En bestel geen koffie.

Op Schiphol moet ik eraan wennen dat iedereen Nederlands spreekt. En dat we er zijn. Dat het zo bekend is. Alsof je niet weg bent geweest. We zijn in een mu van tijd door de douane, de koffer komt binnen 5 minuten. Onze harten kloppen snel, we gaan door de deuren. Alleen al daarvoor is het de moeite waard om te emigreren. Dat moment om elkaar weer te zien. De gezichten. De blijdschap. De omhelzingen. Het direkte gevoel van vertrouwen. De kinderen zijn buiten zichzelf van blijdschap. Ze stralen zo dat het bijna pijn doet aan je ogen.

De rest van de dag verloopt in een droom. We hebben feest, Karin is jarig. Het is allemaal zo feestelijk en we voelen ons opgenomen in een warme deken. We drinken koffie, doen spelletjes, praten bij. Ik loop door een paar straten in Weesp en kijk. Wat is dit een andere wereld. Het ruikt anders, het is groen, zo groen. Er is markt, zo Nederlands. De huizen zijn anders, degelijk, gezellig. Er zijn bloemen. Kleine stoepen, smalle straten. Alles is anders. En alles is tegelijktijd herkenbaar. Dit weet je. Dit ken je. Hier hoef je je niet af te vragen wat er om de volgende hoek verschijnt. De twee zussen van Karin komen ook. Later kom ik ze tegen op straat. Wat heerlijk om iedereen weer te zien. En de realisatie dat we er zijn. Het is maar 24 uur van elkaar verwijderd. Dat klinkt zo vlakbij en toch zo ver weg. Ik kan mij het leven aan de andere kant van de wereld even nauwelijks voor de geest halen. Maar dat is niet dramatisch. Het is waarschijnlijk het effect van 40 uur niet slapen.

Na de lunch laden we iedereen in de auto en rijden we naar Luxemburg. De kindjes hebben het dan even zwaar. Ze slapen maar huilen om de beurt in hun slaap. Ze zitten krap, hebben zere benen. Tom wordt wagenziek en spuugt net op het moment dat we thuiskomen alles onder. Een beetje veel misschien? Het valt mee, de thuiskomst maakt alles weer goed. Een half uur later zit iedereen in bad. Wendy heeft heerlijk gekookt. En weer een half uur later ligt iedereen in bed te slapen. Het is 19.30u. We zijn blij en tevreden.

Hoe is het om hier te zijn?

Ik vind het heerlijk. Het is net of we niet weg zijn geweest. Je pakt het leven gewoon weer op alsof er niet meer dan een jaar tussenzit. En dat is een enorme geruststelling. Het is fijn om iedereen te zien. En zelfs al zie je elkaar niet, dan ben je bij elkaar in de buurt. En dat is een veilig en fijn gevoel. En nu we dit een keer gedaan hebben weten we ook dat Australie best te doen is. Het is maar 24 uur vliegen, en wat is nu 24 uur op een mensenleven. Je hoeft niets te doen, wordt gewoon gebracht naar je plek van bestemming. Het is ons reuze meegevallen en het stelt ons gerust. Dit kunnen we best vaker doen.

Nu liggen de kindjes buiten te slapen op een rustbedjes (zoveel mogelijk licht tegen de jetlag), ik schrijf een blog aan de keukentafel. Het is vakantie!