De moestuin
Terug zijn in een vertrouwde omgeving is alsof je aan de hand genomen wordt en je nergens meer over na hoeft te denken. Je bent omringt door mensen die je kent en die jou kennen. Je weet weer binnen 10 minuten hoe je rechts moet rijden en kent de weg zonder een dik stratenboek naast je. Je weet wat je kan verwachten. Het is makkelijk, vetrouwd en daardoor veilig.
De kinderen zijn meteen helemaal op hun plaats als we in Luxemburg aankomen. Er is geen enkele terughoudendheid. We gaan verder waar we meer dan een jaar geleden gebleven zijn. Het is alsof een jaar een heel korte periode is geworden. Alsof je eigenlijk niet weg bent geweest. Het huis is vertrouwd. De koffiekopjes staan op dezelfde plaats. De hond herkent je nog. Isis loopt meteen met de poes in haar armen. Er groeit een pompoen in de moestuin, en de frambozen zijn klaar om geplukt te worden.
Het gevoel. Het gevoel voert de boventoon in het terugzijn.
Het gevoel is het gevoel van genieten, blijdschap en verdriet. Genieten van de leuke dingen die we doen. Genieten om het plezier dat de kinderen hebben. Genieten van paardrijden, zwemmen, de Baambusch speeltuin, pizza eten in een restaurant, 1,5 uur shoppen met mijn moeder. Blij om alles weer te zien. Blij omdat er zoveel mogelijk is en we dit kunnen doen. Blij om alles wat we meemaken en beleven. Maar ook verdriet om het missen van de mensen waar ik van houd. Die mij dierbaar zijn. Mijn hart huilt, en soms lopen de tranen uit mijn ogen zonder dat ik het wil. Tegen Simon, die mij al twee keer in een verdrietige bui zag, zeg ik steeds dat ik mijn hoofd heb gestoten aan een vervelende plank in de keuken. Hij probeert het te geloven maar ik zie in zijn gezicht dat hij niet zeker weet of ik de waarheid vertel. Mijn wereld schudt op zijn grondvesten.
Wij maakten de keuze om weg te gaan. Op avontuur. En het avontuur is groots, dat is nog steeds zo. Maar de keerzijde is deze week duidelijk voelbaar. De emotionele investering is zwaarder dan ik dacht. En ik ben minder sterk bestand tegen alle emoties dan ik hoopte.
Ondanks dat overheerst het plezier. De kindjes hebben een verlanglijst en die werken we af. Speeltuin, zwembad, shopping mall. Donderdag gaan we zwemmen met de kinderen in een prachtig, splinternieuw zwembad. En daar viel op hoe de kinderen omgaan met de lokatie waar we nu zijn. Isis wilde bijvoorbeeld niet zwemmen, terwijl ze dat toch al heel aardig beheerst. Totdat Karin vertelde dat zij ook in Australie heeft leren zwemmen en het ook laat zien. Pas toen wilde ze wel een paar baantjes trekken. Ze wil ook geen Engels spreken. Houdt de twee werelden volledig gescheiden. Simon en Tom doen dat niet, die zijn er niet zo mee bezig.
Terwijl de kindjes in de donderdagmiddag rusten wil ik natuurlijk nog een keertje paardrijden. Echter het stormt en de wind fluit tussen de bomen. Maar dat maakt mij niet uit dus ik zadel Okke en ga onderweg. Okke maakt het wel uit en binnen 30 minuten heeft hij mij al twee keer afgegooid in een weiland. Hoezo liefste en makkelijkste paarden die er zijn.......... Als ik 10 minuten later voor de derde keer met een harde klap op de grond terecht kom vindt Okke het genoeg geeest en dendert er vandoor. Mij zanderig en met een zeer hoofd achterlatend in het bos. Maar ik let er niet op en denk alleen aan de afspraak die ik met Karin heb gemaakt. Om 15.45u uiterlijk thuis zodat we nog even naar de winkels kunnen. Dus met cap op en zweepje in mijn hand en een rood zweethoofd hol ik door het bos achter Okke aan. Gelukkig komt hij na 1,5km al tot stilstand en kan ik hem vangen. Als hij weer veilig op de wei staat haal ik opgelucht adem en race naar huis.
Vrijdag regent het en regent het. Er komt geen einde aan. We houden ons hart vast. Want het weekend wordt camping het Zonneveld voor twee dagen ge-opend omdat we met een aantal vrienden uit Nederland in de tuin gaan kamperen. Moeten we 20 volwassenen en 15 kinderen onderbrengen in huis? Kan het weekend niet doorgaan? Maar we geloven de weersvoorspellingen dat het droog wordt en gaan aan het eind van de middag zoals gepland boodschappen doen. We vergeten de boodschappentassen en milieuviendelijk als we zijn ;-) laden we dus alle boodschappen in de stromende regen los in de auto. De worstjes liggen verspreid onder de stoelen. De flessen wijn worden tegengehouden door servetten. Het plastic bestek prikt bijna door het achteruit terwijl de 40 appels en 3 kilo druiven dreigen geplet te worden door een tray melk van 10 liter.
Natuurlijk is het zaterdag gestopt met regenen en druppelen de gasten 1 voor een binnen. Het weitje achter het huis staat binnen de kortste keren vol met tenten. e tafels staan vol bloemen. Kinderen rennen rond en spelen het hele weekend met elkaar. Het is een vrolijk en ontspannen sfeer. Ook ik slaap in de tent, met de kindjes. Het is buiten koud, vochtig en bewolkt, maar het vuurtje brandt en onze harten zijn warm. We wandelen in de weilanden, zitten in de tuin, rijden een klein stukje op de drie paardjes met de kindjes. Gaan ook hier weer verder waar we een jaar geleden gebleven zijn. Natuurlijk gaat de barbie aan. Karin, Rene (mijn ouders), Wendy en Jorrit, Inne en Maurice (zussen met hun mannen) werken aan een stuk door om het mogelijk te maken dat 20 volwassenen en 15 kinderen een leuke onbezorgde tijd hebben.
Camping het Zonneveld
Wendy, Inne, Marit
Het huis
Toch zit ik er liever op dan dat ik ernaast lig
Het weekend vliegt voorbij. Het is te kort, maar ook goed. Heerlijk om iedereen weer te zien. Ik mis wel Bud heel erg. Het is zo raar om dit te doenen niet met hem te kunnen delen. Maar terwijl wij op "camping zonneveld" staan gaat hij naar het MCG stadion met Mark en Stijn om naar een winnend St Kilda te kijken samen met 85.000 andere toeschouwers. Daarna eet hij bij de buren. Hij heeft de tijd van zijn leven en dat vind ik natuurlijk heel fijn. Het maakt duidelijk dat we ook in Australie een leven hebben opgebouwd. En dat voelt ook goed en fijn.
Maandag rijden we naar Nederland. De kindjes gaan logeren bij de ouders van Bud. Ook daar heben ze een verlanglijst. Beekse Bergen, de Efteling, de kinderboerderij. Filmpje kijken. Het is 100% vakantie en dat merk je aan alles. Ik ga naar Zeist om ons huis bij te werken en te poetsen. En ik heb een kans om op Nout en Sib, de kindjes van Inne en Maurice, te passen in alle rust. Daar kijk ik erg naar uit.
Het is prachtig weer. Alles verloopt op rolletjes. We hebben een fantastische tijd. En omdat we er maar even zijn is het net alsof we een roze bril op hebben die alles mooi kleurt, maar ook scherper maakt. We zien meer detail. Beleven alles intens. En dat is een geweldige ervaring.
Het gevoel om weer terug te zijn is goed. Beter dan verwacht. Maar het is ook goed om te voelen dat thuis op dit moment in Melbourne is. En als de vakantie voorbij is gaan we daar ook weer met plezier naar terug. Het zijn twee werelden die allebei hun mooie en minder moie kanten hebben. Het liefst zou ik alles hebben. Maar dat kan nu eenmaal niet in het echte leven. En twee weken nadat we terug zijn in Melbourne komen Mirjam en Edmar met de kindjes logeren, daar kijken we nu al naar uit.
DAG LIEVE ALLEMAAL (helaas krijg ik de foto er niet helemaal op.......)
