Kamperen was het toverwoord voor dit weekend. Maar het bleek het verkeerde toverwoord te zijn. Want het regent dit weekend. En niet een beetje, pijpenstelen, hagelblokken, ijsdruppels, honden en katten. Donderdagavond besluiten we met Mark en Emma om toch niet dit weekend te kiezen om de tent te gaan uitproberen. Het is het slechtste weekend in jaren. We doen ons best om te denken "we need the rain" maar het kost ons veel moeite verstandig te zijn en niet te gaan kamperen. We vinden het niet alleen voor onszelf jammer maar we vinden het ook vervelend de hooggespannen verwachtingen van 8 kinderen teniet moeten doen. Want we zijn niet alleen dit weekend, we nemen ook de drie meiden mee van Stijn en Kristine, we hebben natuurlijk onze eigen kindjes en de kindjes van Emma en Mark.
Wat nu gedaan.
Als een gek ga ik op zoek naar een alternatief. Alle camping cabins zitten vol, alle kleine en grote huisjes in die regio ook. Er is nog een huis voor 16 personen maar dan huur je meteen een prive golfbaan en dat alles voor 4000 AUD maar daar mag je wel twee nachten voor blijven. Als je maar op 43AUD had gerekend voor eenplekje voor een tent is dat wat ver boven het budget. Dat dus in ieder geval niet. Dan maar de weersverwachting checken voor Victoria. Wordt het ergens anders goed weer denk ik hoopvol. Maar overal waar ik kijk, overal regent het en wordt het koud. Zucht.
Op vrijdagochtend vind ik een huis in Hepburn Springs, in de regio waar we ook zouden kamperen. Bijna had ik geweigerd, de vrouw die ik aan de telefoon heb lacht zo hard dat ik voor diezelfde avond een huis voor 12 personen wil, dat ik de hoorn erop wil gooien. Echter, dan spreekt ze de verlossende woorden "hold on, what have I got here". Ja juich ik nog voor ze heeft gezegd wat of hoe of waar. "We nemen het".
Zoals voor veel huisjes die je in het weekend huurt moeten we het voor twee nachten huren. Dus de boodschappen die ik vrijdagochtend heb gedaan laad ik niet eens meer uit de tassen. Of Bud wil of niet, hij moet vroeg uit zijn werk komen. Of de kinderen willen of niet, om 18.00u rijden we weg, op weg naar Daylesford, 120 km bij Melbourne vandaan, om de sleutels op te halen van het huis waarvan we het adres nog niet gekregen hebben. Over een pikzwarte weg rijden we naar Daylesford. Ik in de auto van Stijn en Kristine, met een wagenzieke Tom en twee van de meisjes die er slaapliedjes zingend zich door de reis heenslaan. Bud rijdt ergens achter mij met Simon, Isis en Kaat. Hij heeft 5 minuten tijd gehad om de route te bekijken, en belt af en toe met gehaaste stem, "welke afslag moet ik hebben!!!!! Waar ben je??????". Natuurlijk zijn we elkaar al na 10 minuten uit het oog verloren in de bomvolle stad.
Emma en Mark komen ook naar Daylesford en gewapend met sleutels, een geschreven routebeschrijving en drie paar goede koplampen gaan we onderweg. De routebeschrijving is natuurlijk niet te lezen is in de donkere stormachtige avond. En de GPS kan het huis niet vinden....... Mark rijdt voorop, Emma leest de routebeschrijving zo goed en kwaad als het gaat rijden wij erachteraan door de zwarte nacht. We bonken door kuilen vol water, slalommen om overstekende kangoeroes, rijden langzaam om niet van het modderpad af te glijden en net als we denken dat we te ver zijn doorgereden komen we bij ons huis. Het is duizend keer mooier dan we ons hadden voorgesteld, ligt op 4 hectare land, midden tussen bossen en weilanden. Als we 30 minuten later met een inmiddels gedouchete en opgeknapte Tom, een berg nacho's, drinken en mooie muziek met z'n 12ven om de brandende open haard zitten denk ik, "wat er ook verder gebeurt, dit weekend kan niet meer stuk".
Tom maakt samen met mij koffie, 6am, Bald Hill Retreat
In de nacht giet het van de regen. Maar als we om 6 uur 's ochtends naar buiten kijken weten we niet wat we zien. Tientallen wallibies en kangoeroes (Eastern Grey Kangaroo) lopen om het huis en in de weilanden. Kakatoes vliegen uit. Om 8.00u zijn de kinderen niet te houden. Regenjassen aan, schoenen aan en door het natte zompige gras wordt er verstoppertje gespeeld, kangoeroes gespot en vrolijk kou geleden. En het blijft regenen. Inmiddels weer warm en droog binnen zien we vanuit de keuken een strijd tussen twee enorme kangoeroes. Hoog op de poten, steunend op hun staart proberen ze elkaar zo hard mogelijk met hun achterpoten te trappen. Ze boxen, houden elkaar vast, dansen om elkaar heen. Een imposant gezicht. Ze gaan door tot er een van de twee opgeeft en beteuterd weghopt. We hebben eerste rang plaatsen om het leven van een kangoeroegroep te volgen.
Daylesford Lake
Wij trekken ons van de regen niets aan en gaan naar Daylesford lake en een van de vele bronnen waar de regio ombekend is.
We zijn vooral verbijsterd over de hoeveelheid water die er is. Zoveel water heb ik nog niet in Australie gezien. De riviertjes stromen over hun oevers, het meer zit tot de oever vol. We worden er helemaal blij van en doen onze regenjassen nog een extra stevig dicht. We pompen water uit de bronnen, kijken naar hoe leuk het zou zijn om hier op een mooie dag in het boathouse cafe aan het meer te zitten en lopen dan als een haas terug naar de auto's. Het giet!
We rijden terug naar de prachtige plek in het bos. Terwijl Mark en Bud zich klaarmaken voor de Grand Final die ze gaan kijken, gaan de kinderen allemaal even rusten voor het volgende avontuur. We gaan 's middags paardrijden. Op de slechtste dag van het jaar. Maar mijn voorstel om het af te zeggen is geen optie. We rijden, kou of regen maakt niet uit. "We doen wel twee vesten aan in plaats van 1". Zelfs de baas van de rijschool die ik bel om te vragen of het doorgaat zegt hoopvol dat we het kunnen cancellen. De keuze is aan ons. We spreken af dat we het even zullen bekijken als we er zijn.
Als we aankomen bij de manege is het 4 graden en hagelt het. Maar de paarden staan gezadeld en klaar. Het is druilerig, een beetje afthans. De mensen zijn alleraardigst en de open haard in de zadelkamer brandt heerlijk. We gaan! Uiteraard mogen we ons nauwelijks bewegen totdat we alle vrijwarings- en verzekeringspapieren hebben ingevuld. Dan hijsen wij ons in veelgebruikte Australische rijlaarsjes, proberen handschoenen te vinden zonder gaten en die ook nog passen. Helm op en dan zijn we er klaar voor. Simon gaat als eerste. Dapper laat hij zich naar zijn paard leiden en gaat zitten als een koning. Hij vindt het fantastisch en merkt in zijn extase maar weinig van de kou, regen en wind. Snel volgen Lies, Emma, Isis, Sien, Mabel en Kaat. Ik ga als laatste nadat ik het paard van Simon heb moeten vangen omdat het touw los was gegaan, het paard van Kaat vast moet houden en ondertussen foto's probeer te maken. Waarvan overigens maar een enkele is gelukt door alle regendruppels die continue over de lens blijven lopen. De paarden zijn onrustig door de harde wind. Iedereen vindt het spannend. Maar het is toch vooral leuk. Simon en Mabel rijden ieder naast de Grote Baas die hun paarden leidt. Dan komen Kaat en Isis naast een medewerker. Emma en Lies rijden dapper alleen en ik leid het paard van Sien. Deze opstelling duurt precies 5 minuten. Door het onrustige weer en al het water schrikt een paard, loopt achteruit tegen het paard van Kaat en daardoor tegen het been van Kaat aan. Die schrikt natuurlijk ook en Kaat vindt het rijden niet meer leuk. Sien eigenlijk ook niet. Omdat we hebben afgesproken dat dit vooral bedoeld is om een leuke tijd te hebben en dat niets moet, kiezen ze ervoor af te stappen en lekker bij het houtvuurtje te gaan zitten. En geef ze eens ongelijk. De rest rijdt door. Het is een bijzondere rit door het onstuimige weer. Na ca. een half uur begin het hard te hagelen. De Gote Baas stelt voor om de kinderen op te laten halen maar ik stel voor dat we teruggaan naar de farm zodat de kinderen zelf hun rit kunnen afmaken. Zo doen we het. En terwijl de anderen zich omdraaien om terug te gaan kan ik beslissen om nog even door te rijden en een rondje in het bos te doen of ook terug te gaan. Een dilemma! Ik wil natuurlijk graag bij de kindjes en Emma blijven, maar ik wil ook heel graag even door het stormachtige bos galloperen. Emma vindt het goed als ik het laatste doe, de schat. En dus kan ik nog genieten van de storm, de prachtige luchten, het intense groen en grijs en allemaal vanaf de rug van het paard. Het duurt ongeveer een uur. En zoals altijd is er geen uur dat ongestoord voorbij gaat. Mijn paard verliest een hoefijzer, van het paard van de enige andere betalende ruiter breken de teugels. Mijn zadel glijdt steeds naar de zijkant. Er is zoveel water dat we voortdurend op moeten letten niet uit te glijden in de modder. En de paarden zijn al dat water niet gewend en springen dus opgewonden op de meest onverwachte moment naar links of rechts. Het is echt waar, "never a dull moment". En toch is het een uur waarin ik even helemaal aan niets anders hoef te denken, behalve aan wat er omgaat in mijn hoofd. Een uurtje reflecteren. Dat is even heel erg fijn.
Als ik terugkom is iedereen natuurlijk koud ondanks het haardvuur. De kinderen zijn door dolle heen. We spingen in de auto en rijden gauw naar het Heerlijke Huis, stiekum hopende dat de 4 mannen niet te zwaar zijn aangeslagen door het verlies van St Kilda in de Grand Final. Tom staat al voor de deur te wachten. Kieran wordt net wakker op de bank. Mark en Bud zijn een beetje aangeslagen maar wachten ons op met een heerlijk houtvuur en een glas wijn.
Bud kookt zijn beroemde spaghetti met biersaus en na het eten gaat het jonge volk uitgeteld onder zeil. Wij luisteren nog een poos naar nostalgische muziek uit de jaren dat we nog "jong en wild" waren en gaan met een tevreden gevoel slapen.
Tegenover het "Blowhole", Hepburn Springs
Rondwandeling. In de verte de waterval die uit het "Blowhole" komt
Een weekend gaat veel te snel voorbij. Voordat vandaag iedereen ontbeten heeft en we alles gepakt hebben is de halve ochtend alweer voorbij. We zwaaien naar de kangoeroes, leveren de sleutels weer in en gaan nog wat mooie plekken bekijken en een wandeling maken. Het is prachtig en stil. Pas als het een half uurtje droog is komen er meer mensen naar de "Blowhole", de plek waar we vanochtend wandelen, maar tegen de tijd dat zij er zijn gaan wij alweer weg.
Nog een picnic op Mount Franklin, een hele oude vulkaan die er meer uitziet als een oude heuvel dan een oude vulkaan, en dan zit het er helaas op. We moeten als we weggaan de auto van Bud starten op de batterij van de auto van Mark en Emma omdat de accu onverwacht leeg is. Maar dan is er niets meer aan te doen en is het tijd om terug te gaan naar de stad. We zijn er zo. En het is altijd indrukwekkend om de skyline van de stad te zien opdoemen in de verte. De kinderen zien dat niet, die slapen als een roos na alle belevenissen. Dit weekend sluiten we af met lekker eten bij Stijn en Kristine en met deze blog.
We zijn blij dat er goede kleren zijn. Met goede kleren heb je geen goed weer nodig voor een goed weekend. Emma, Mark, Mabel, Kieran, Lies, Kaat en Sien, bedankt dat jullie met ons samen er een heerlijk weekend van hebben gemaakt!
