Voor we het weten zitten we weer in het ritme van het andere leven. We lopen nu ondersteboven maar merken daar maar heel weinig van behalve dan dat onze haren wat rechter overeind staan dan anders. De 75 kilo zijn uit de koffers gepakt en opgeruimd. Nieuwe boeken worden gretig gelezen, nieuwe spelletjes worden gespeeld, er wordt geknutseld en getekend, gesmeekt om nieuwe dvd's te kijken.
Isis heeft vrijdag een feestje en ondanks onzekerheid en ferme woorden dat ze alleen het kadootje gaat afleveren zien we haar twee uur nadat het feestje is begonnen pas weer terug. En Simon ook want die ging mee om weg te brengen maar was niet weg te slaan. Het was een footy feestje en Simon heeft zijn Saints footy shirt aan. Gelukkig mag hij blijven en meevieren. Voor Isis en Simon is het de realisatie dat ook hier het leven is doorgegaan in de twee weken dat het voor hun even alles anders was.
Bud verlaat vrijdag vroeg in de avond in huis, helemaal in de ban van de Premier League van footy, de Saints doen mee en winnen in de MCG van de Bulldogs vor de ogen van 78.000 toeschouwers. Melbourne is in de ban van footy, iedereen maakt zich op voor de grant final volgende week zaterdag en de St Kilda Saints spelen tegen de Geelong Cats. Er is een uitzending van 12,5 uur geplanned voor deze wedstrijd die ca. 3 uur duurt. Kaarten zijn niet te koop dus we moeten op zoek naar een groot scherm ergens om het toch intensief mee te kunnen beleven. Het leven in de stad zal tot stilstand komen, iets dat ons vorig jaar verraste, maar waar we nu beter op voorbereid zijn en waar Bud zelf middenin zit.
De laatste zwemles voor de vakantie van missen we vandaag, de kinderen slapen uit en zijn niet te porren voor de les van 8.00u. Jammer, want voor de vakantie zijn er altijd reuzeglijbanen en ander vermaak in het zwembad om de term af te ronden. Maar de jetlag is sterker dan de zin om te zwemmen.
De bloemenwinkel, wat een verschil met Nederland!
Het winkelstraatje
Barbie: Isis, Kieran, Tom, Simon, Mabel aan tafel
Aan het eind van de ochtend haal ik met Isis wat kleine boodschapjes in het centrum van Sandringham en bekijk de straat met nieuwe ogen. Toch wel erg anders dan in Nederland. Ik vraag aan de vrouw van de winkel waar we bloemen halen of ik een foto mag maken om te laten zien op de blog. Ze vindt het prima maar begrijpt niet wat er zo interessant aan haar winkel is. We halen nog even een watermeloen bij de groentenwinkel, een broodje bij de bakker en we worden onthaald alsof we teruggekeerd zijn na een hele lange periode van afwezigheid.
Om onze terugkomst te vieren gaan bij Emma en Mark de bubbels open en toosten we op ons geluk. Tussen dreigende wolken en zonnestralen hebben we een heerlijke en feestelijke barbie.
We bekijken de enorme campertrailer van Emma en Mark, maken kampeerplannen en bespreken mooie national parks in Australie waar je in een redelijk aantal dagen naartoe kan rijden. Om 17.00u kijken we verschikt op de klok, is de middag zo snel voorbij gegaan?
Het kost eigenlijk weinig moeite om weer helemaal terug te zijn. We rijden weer links, de kinderen spreken weer moeiteloos Engels met een Australisch accent, we kopen tickets voor de Pixies die in maart optreden, we vergeten zonnebrandcreme te smeren en de elektriciteitsrekening ligt op de mat. We zitten er weer middenin en het voelt alweer heel normaal.
