is het ver of toch dichtbij?

De speeltuin met Cees en Mientje

Vanochtend nog even voer naar de paarden brengen en dagzeggen

De koffers staan weer klaar. Geen smarties dit keer, maar wel iets lekkers om 24 uur eindig te maken voor de kindjes. Toen we net aankwamen leek Australie zo ontzettend ver weg. En dat is het natuurlijk ook. Maar nu we bijna weer terug naar huis vliegen lijkt het alweer een stuk dichterbij. Zo ver is het toch helmaal niet? Wel dus. Hoe je het ook went of keert, de afstand blijft enorm. Tijd is misschien niet zo'n barriere, maar wel de prijs van een ticket, het aantal vrije dagen dat je hebt, het verschil in tijdszones, het gemis van een aanraking, intonatie. Dat je niet de optie hebt om bij elkaar langs te gaan. En dat je niet echt deelgenoot bent van elkaars levens, hoeveel je ook schrijft, mailt, skyped.

Het is ver, maar de afstand is overbrugbaar. Dat is denk ik gebleken in deze twee weken. Praktisch door daadwerkelijk een ticket te kopen en te komen, en emotioneel door te zien dat het leven hier (Nederland, Luxemburg) gewoon weer opgepakt kan worden en ook alweer heel snel normaal wordt.

Nu vallen hier dingen op. De mooie auto's, geen afthanse pick-ups. De verzorgde huizen en straten. De volheid van Nederland. De stoplichten die alleen aan de kant van de weg staan waar je staat te wachten (wat mij bijna een ongeluk opleverde omdat ik naar een stoplicht keek aan de overkant van de weg zoals dat in Melbourne wordt gedaan). De snelheid waarmee mensen rijden en vooral ook vaak bumperrijden, dat was ik echt niet meer gewend. De prachtige winkels, de leuke spullen, de Hema.......

En ookal is het lastig om weer te gaan en weg te laten gaan, wij zijn niet echt weg. Alleen wat verder weg. We hebben ook weer zin om naar huis te gaan. Maar we hebben geen zin om jullie achter te laten. Bah.

Onze laatste vakantieavond eten we bij Inne die andijviestamppot maakt. We vinden het heerlijk. Oerhollandse vla toe. Koffie met roomboterkoekjes. Het is een wonder hoe ze het voor elkaar krijgt dit allemaal te regelen en te verzorgen na een dag hard werken, een deadline die morgen gehaald moet worden en waar nog een paar uur werk in gestoken moet worden. Inne zegt "iedere minuut die we extra met jullie hebben wil ik benutten". En dat raakt mij diep. Ze loopt zelfs nog even mee om een brief te posten, net als Wendy die vanochtend speciaal nog even uit haar werk naar huis komt om ons (nog een keer) gedag te kunnen zeggen.

Lieve allemaal, we zullen jullie weer vreselijk missen. Bedankt voor een gweldige vakantie! Tot blogs en tot ziens.