grijs

Met het vertrek van Karin verandert het weer zoals wij ons voelen. Van 40graden en zonnig naar grijze donderwolken (en nog steeds warm trouwens). Het gouden randje dat om de afgelopen twee weken zat is verbleekt. Het is slikken als ze door de "deur naar de andere kant van de wereld" loopt op het vliegveld. Afscheid nemen is niet leuk. Zelfs al weet je dat je elkaar de volgende dag alweer kan zien via de webcam. We voelen ons ge-amputeerd. Bah.

Tegen drieen zijn we thuis en maakt Isis haar schoolpullen in orde, Tom gaat spelen en Simon gaat met zijn Nintendo aan de slag. Bud regelt wat praktische dingen. Ik voel me leeg. Vanmiddag doen we niet veel meer. We hebben er gewoon geen zin in.

Goede reis Karin. En bedankt voor de heerlijke twee weken.

ben ik nu 3?

Omdat Karin morgen weer terugvliegt, en er dus niet kan zijn op de echte de verjaardag van Tom, besluiten we om de verjaardag vandaag te vieren. Tom vraagt hoeveel nachtjes het nog slapen is. Of hij vanaf nu 3 jaar is. En of hij dat morgen nog steeds is. Ja, morgen ben je nog steeds 3. En of Sib, de jongste van Inne en Maurice, nu ook jarig is, want die op op dezelfde dag jarig als Tom. Ja, Sib is ook jarig, maar die viert het op een andere dag, op donderdag de 4e. Tom vindt het een goede uitleg. En uiteraard zullen wij de 4e ook nog iets leuks doen als het de echte dag is. Maar daar denkt Tom nu helemaal niet aan, het is nu feest.

We beginnen de vrijdag met alvast een pak uit Nederland uit te pakken. Dan gaat hij met Karin, Isis, Simon en zijn uitgenodigde vriending Kaat naar het Melbourne aquarium. Hij komt helemaal in de wolken thuis en is er klaar voor om Zijn Chocolade Taart te gaan bakken.

Vrijdag, het feest begint al een beetje met een pakketje.

Het bakken van Tom's Chocolade Taart met Kaat

Vanochtend trippelt hij naar onze kamer. Zegt niet goedemorgen, maar stamelt met een hoge stem "Is het nu mijn feest?" Ik smelt. Vertel hem om terug te gaan in zijn bed en daar even te wachten op de dingen die komen gaan. Gespannen zit hij rechtop in zijn bed te wachten. Zingend en met een minitaartje en 3 kaarsen komen we binnen in de slaapkamer. Hij straalt, maar is ook gespannen. Pakt vol overgave zijn kadootjes uit. Dan moeten we iedereen als een haas in de zwemkleren hijsen om op tijd op zwemles te zijn. En ik kan dat uurtje gebruiken om de taart af te maken.

Wat zit er in??

Als ze terugkomen van het zwemmen halen we een verjaardagspakket van het postkantoor dat hij meteen mag uitpakken. Er zit een blender in, en aangezien hij onze toekomstige kok is, en dol is op alles dat et koken te maken heeft, is hij niet blij als hij weggehaald wordt bij zijn nieuwe speeltje om bezoek te ontvangen, taart te eten. Dus we stellen het nog even uit en na en paar minuten maakt hij weer deel uit van de wereld weer om hem heen en kan het feest "los".

Hij heeft Stijn en Kristine uitgenodigd en de meisjes. We zingen, hij blaast kaarsjes uit en eet een stuk taart dat zijn verjaardag waard is. Hij glimt van trots en blijheid.

Belangrijk moment.

Mmmmmm.

Na de koffie en taart wil niemand meer lunch en gaan de kindjes even slapen voor het middagprogramma. Het is buiten verrukkelijk tropisch weer. Warm, zonnig. We moeten rennen naar de trein want we gaan naar Bale de Rua, een Braziaanse dansgroep die de ontwikkeling van streetdance vanaf de slaventijd uitbeelden. We zijn 1 minuut voor de voorstelling binnen. De "Just in Time Management" strategie heeft weer gewerkt. Het is prachtig en opzwepend. De kinderen genieten, ookal vinden ze het ook erg spannend. Wij genieten ook. Het Arts Center is een grote mooie schouwburg met goede akoestiek. De belichting is fantastisch. We zitten bijna vooraan. Alles klopt. We klappen allemaal mee op het ritme van de dans, zang en muziek. Simon zing uit volle borst een Braziliaans refrein. We eindigen deze heerlijke dag met voor ieder wat wils in de South Bank Foodcourt, een ijsje en een vrolijke treinreis terug naar huis. Uiteraard langs het Rod Laver stadion waar the Australian Open wordt gespeeld dat er stampvol uitziet.

Als ze eens in de buurt zijn, gaan!

Food court. Wat zouden de kinderen gekozen hebben?

De foto voor in een lijstje an de andere kant van de wereld, 19.00u loopbrug over de Yarra River.

Tom zijn gezicht straalt zo hard dat het huis erdoor verlicht wordt. Hij wil zijn nieuwe pyama aan, en gaat voor het eerst in lange tijd zonder morren naar bed.

Eind van de dag, zonnetje in huis.

Dat Karin erbij was, is de slagroom op de taart. Morgen gaat ze weer weg en eigenlijk willen we het daar niet over hebben maar we voelen ons allemaal verdrietig dat het voorbij is en dat wij morgenavond weer alleen zijn.

De twee weken gaan te snel voorbij. Bah. Onze harten voelen zwaar. De andere kant van de wereld is zo ver weg. Maar wat heerlijk dat ze er nu nog even is. En dat er nog veel keren zullen komen dat we elkaar zullen zien en spreken.

terug in de routine

Vanmiddag lag de tafel hier bezaait met papieren. Het is weer zover. De eerste uren zijn alweer besteed aan het invullen van toestemmingsformulieren --> ja mijn kind mag op een foto en ja iemand anders mag die foto ook zien. De hele medische geschiedenis in samenvatting, gekopieerd in tweevoud getekend en in een mapje, nee wij zijn niet van aborignal afkomst, en nee, helaas heb ik geen talenten die uitstekend gebruikt kunnen worden in voordeel van het onderwijs.......enzovoorts.

Moeders mailen mij bezorgd of het al gelukt is nieuwe uniformschoenen voor Isis te kopen, ik begrijp nu waarom ze dat speciaal mailen. Schoenen kopen is hier een echte onderneming. Lange rijen staan er in de winkels om de schoenen die bij de schooluuniformen horen, te passen en aan te schaffen. Gelukkig hoeven wij dat niet te doen en kunnen wij lang de rijen lopen, Isis heeft vrije keus in schoenen. Wat overigens niets zegt over het feit of je die gewone schoenen wel of niet kan krijgen. Aan het einde van de zomeruitverkoop is er nauwelijks wat te koop op kinderschoenengebied. Vraag Karin er voor de grap eens naar als je haar een keer spreekt.......

Simon is vanmiddag voor het eerst weer naar school. Ze noemen dat hier 4-year old kinder (4YO kinder). Wat betekent dat hij 3 keer in de week een aantal uur naar gestructureerd onderwijs gaat. Hij heeft er helemaal geen zin in, is zenuwachtig, wil zijn nieuwe juf niet ontmoeten. Gelukkig moeten ouders blijven vandaag en dat helpt om hem op de fiets te krijgen om naar school te gaan. Als juf Tess aardig blijkt te zijn, juf Lorraine en juf Gaye hem zelf een plaatje laten kiezen dat past bij het plaatje dat bij zijn nieuwe kapstok hoort is hij tevreden. Hij kiest een wombat, het dier dat het heel zacht, warm en knuffelbaar uitziet en goed past bij wat hij nodig heeft. We doorstaan de middag goed. Tom, die ik ook heb meegenomen, moet ik aan het eind van de middag aan zijn shirt naar buiten sleuren omdat hij weigert bij de nieuwe houten kinder bbq weg te gaan waar hij al uren met een bbq tang staat te bakken en te grillen met nepworsten, paprika's en boterhammen. Hij houdt niet op met vragen wanneer hij naar die school mag. Helaas is hij 4 dagen te jong en moet hij een jaar wachten.

Karin en Isis besteden een verwendag in de shopping mall, gaan naar de bioscoop en hebben de tijd van hun leven. Ik luister met klapperende oren naar ale verhalen en merk dat wij toch al heel veel dingen niet meer zien die toch wel heel opvallend zijn voor hier. Daarover een andere keer meer. Zo'n dagje de volledige aandacht is het allerfijnste dat Isis zich kan voorstellen. En gelijk heft ze, het is een groot kado.

Uitgeteld liggen de kinderen om 19.00u in bed. Heerlijk! Hebben wij ook een keer een beetje avond. De routine keert terug, en daarmee ook de regelmaat in het dagelijkse leven, beginnend bij de bedtijden.

heerlijke dagen

Cape Woolamai, Phillip Island

Phillip Island. Het is niet ver weg. En toch zo mooi en op veel plekken ongerept. Zelfs in een topdrukte weekend als het afgelopen lange weekend waarin veel mensen op zoek zijn naar de mooie plekken van de omgeving.

Terugkijkend naar de foto's is het geen wonder dat het weekend voorbij gevlogen is. We hebben het heerlijk. We hebben een huisje gehuurd op loopafstand van Cape Woolamai, een van onze favoriete surfstranden. De golven zijn hoog, de zee woest, maar het geluid is verslavend, het strand prachtig, en de surfers spectaculair. We doen heel veel dingen, maar we doen het ook rustig aan.

De wandeling rond Churchill Island waarmee we het weekend beginnen, begint dramatisch als Tom een driftaanval krijgt op geen twee meter van de boerenmarkt die daar bezig is. Honderden mensen horen hem een half uur gillen en schreeuwen dat hij gedragen wil worden. Maar ik houd voet bij stuk ,er wordt gelopen. Zelfs een bordje poffertjes van de door Grieken gerunde Hollandse kraam kunnen hem niet kalmeren. Na een half uur is het over en kunnen we gaan. De markt wordt op dat moment afgebroken. We zullen nooit weten of het kwam door alle klanten die Tom heeft weggejaagd, of omdat het gewoon was afgelopen ;-). De rest van de wandeling is een feest van verstoppertje spelen, praten en rondkijken. Tom wordt toch een stukje gedragen maar loopt het grootste deel zelf, en de rust is weergekeerd.

Zondag is een stranddag. "Dit hebben we nog nooit eerder gedaan" verzucht Isis met een grote glimlach als we zondag om 16.00u ons boeltje pakken om weer van het strand terug naar het huisje te gaan. We zijn er dan al vanaf 10.00u. Het is ons gelukt om een hele dag ergens te blijven, te spelen, te zitten, te kijken. De zee is ongelooflijk woest. Een lifesavers wedstrijd spannend vanwege de enorme golven en krachtige rip. En niet minder spannend vinden we het om naar Simon te kijken op zijn bodyboard, en later naar Bud die zich in de metershoge golven waagt met hetzelfde board.

We betalen de prijs van een dag strand, ookal hebben we wel drie keer gesmeerd met zonnecreme en hebben we onze hoeden op. De zon is medogenloos en verbrandt onze huid op de plekken waar we mider zorgvuldig zijn geweest. Maar zoals met zoveel "verboden" dingen, is het ook extra aantrekkelijk en leuk. En zo erg zijn de verbrandingen nu ook weer niet.

Op de vraag wat het leukste was van de stranddag zegt Simon "dat Bud op het surfboard ging". Isis vond het watergevecht met de waterschieters het leukst en Tom vond alles het leukst. Karin heeft het meest genoten van het familiemoment op het strand, als we als lunch hotdogs halen en voor ons strandtentje opeten. Bud vond het surfboardmoment ook het leukste en ik, ik vond het het leukste om alles zo samen te doen.

We vinden het allemaal heerlijk dat Karin er is. Het geeft alles wat we doen een gouden randje.

Bunurong Marine Park, op zoek naar fossielen van dinosaurussen die hier 150 miljoen jaar geleden leefden.

We rijden naar Bunurong National park, naar Caves Bay (ook wel Dinausaur Dig genoemd). Daar vinden we geen echte dinosaurussen, maar des te meer stenen waar je de meest vreemde dinosaurusvormen in zou kunnen zien. Ze zijn mooi en levensecht.

Alles klopt. Het lijkt zelfs wel alsof de boterham met pindakaas op de rotsen naar exquise sandwiches smaakt, en het lauwwarme water in de fles zou ook gekoeld mineraalwater kunnen zijn.

Het strand op Phillip Island bij Silverleaves is een klein paradijs voor kinderen. Ondiep, blauw. Ideaal. Door de zon die we al hebben gehad kunnen we niet te lang blijven. Maar lang genoeg om allemaal een keer te peddelen met het bodyboard. Simon is na een half uur zo koud dat hij van het borad afschudt van het rillen, maar hij weet niet van ophouden. Alleen na een hete douche en een bak met echte originele Fish 'n Chips komt hij weer bij. Iedereen trouwens.

We zien veel dieren op het schiereiland van Cape Woolamai. Vooral als ik, Bud en Isis het rondje van 4,5km lopen zien we van alles. Een echidna, wallabies, grote geel-zwarte hagedissen, veel soorten vogels. Als de volgende dag Karin en ik ook nog een keer gaan is het doodstil op het ruisen van de golven beneden ons na, en het geroep van de meeuwen, een verdwaalde mutton bird of ibis. Maar, het is altijd een mooi rondje, ook zonder toeschouwers uit de bush.

De oogst, Sunny Ridge Strawberry Farm, Mornington Peninsula

We verlaten Cape Woolamai op Australia Day. We zien auto's met Australische vlaggen, iedereen is aan de barbie, aan het bier of onderweg naar een barbie en bier. Het is druk. We rijden naar Mornington Peninsula om aardbeien te plukken. Iets waar de kinderen zich verschrikkelijk op verheugen. Het is er stampvol, we waren niet de enige die op dit lumineuze idee zijn gekomen. Er is geen Australier te bekennen, alleen de buitenlanders die hier wonen zijn zo gek om aarbeien te plukken voor een prijs/kilo die zelfs hoger is dan in de winkel. Kan ons het schelen, wij trekken ons nergens iets vandaan en vinden het gewoon leuk. We komen op een uitgestrekt veld met aarbeienplanten terecht waar we mogen plukken wat we willen, tot de twee bakken vol zijn. Het is lachwekkend om te zien hoe we allemaal op onze manier de twee bakken willen vullen. Isis, onze perfectionist, twijfelt bij iedere aardbei of ze deze zal nemen, of degene die ernaast hangt en er net iets beter uitziet. Of toch niet. Tom maakt het niet uit welke kleur de aarbeien zijn, een aardbei is een aarbei. Toch? Hij beoordeelt de kwaliteit op geur, maar pas nadat de aardbei geplukt is. Dus alles wat niet lekker ruikt is gooit hij achteloos achter zich neer. Tot wij ingrijpen en hem de regels van het plukken duidelijk maken. Simon, onze werker, stort zich vol overgave op zijn taak en inspecteert ieder plantje. We horen hem niet tot hij de klus geklaard is en de bak vol is met mooie rode aardbeien. Karin maakt de foto's, en coached ons, Bud en ik ondersteunen en coachen ons kleine team en vullen wat aardbeien aan daar waar nodig. We hebben een reuzegezellig half uur. En dat het niet de premium aarbeien zijn, maar de "jam" aardbeien maakt ons helemaal niet uit, we vinden ze verrukkelijk en eten bijna een kilo als we in het prachtige Arthur's Seat Statepak een picknick doen iets later op de middag.

En dan zit het erop, aan het eind van de middag rijden we omringt door de zoete lucht van aardbeien terug naar de stad. We hebben nog niet veel zin om terug te gaan. Maar bij het zien van de baai, de wuivende palmbomen, de vrolijke mensen die terugkomen van het strand en de feestvierders die in de parken langs de stranden zitten te picknicken worden we toch weer vrolijk. Ook hier in de stad is het goed toeven.

Mimosa, Arthurs' Seat State Park, Mornington Peninsula

Vandaag blijven we in de buurt. We hebben bergen was weg te werken, er moeten wat praktische dingen geregeld worden. Bijvoorbeeld de lekkage die we gehad hebben moet opgelost worden. Twee jongens, die ik ervan verdenk dat ze een erg leuk feest gehad hebben op Australia day, komen gaten in ons plafond zagen. Laten dan het hele balkon op de twee verdieping vollopen (ik verbleek bij de verspilling van al dat water) en schijnen vervolgens met twee zaklampjes een halfuur in de gaten van het plafond om te kijken of het gaat lekken. Nee. Helaas, oorzaak niet gevonden. "We plakken het plafond dicht met grijze tape en als het hard gaat regenen en het gaat weer lekken, bel de makelaar dan even. Trouwens, het boventerras van beton is wel erg zwaar voor de balken van hout waar het op steunt. Het kan ook daardoor komen. Tot ziens". En daar kunnen we met een opgelucht hart weer een poos mee vooruit.

We beginnen nu met het lijstje af te werken van de dingen die we nog willen doen voor Karin weggaat. Simon wil uiteraard zijn stepkunsten laten zien op de fietsramp, dus we gaan er op uit om die taak te volbrengen. Onderweg lopen we even bij Kristine lags om eindelijk het kampeertafeltje terug te brengen dat we van hen hebben geleend. We hebben het ook zo druk dat het er nog niet van was gekomen ;-).

We eten laat waardoor Bud in de problemen komt met zijn wekelijkse conference calls die hij altijd op woensdagavond voert vanuit thuis. Het gesprek bij ons aan tafel moet een bijzonder gesprek geweest zijn om te horen. "Sssst, gebruik je zachte stem. Wat wil je zeggen, wat zeg je, oooo sssssst, zachte stem!" Isis "Mam ik zie dat je boos bent maar je probeert boos te zijn met je zachte stem he? Toch?" En zo voorts. Gelukkig is Bud niet komen klagen over lawaai, zoals vorige week.....

Het is nu 21.40u. Bud komt net beneden van het bellen. We kijken nog even naar de Australian Open waar Tsonga tegen Djokovich speelt. Morgen weer nieuwe belevenissen, met als hoogtepunt voor Simon zijn eerste middag school in zijn nieuwe groep. Hij heeft er echt zin in, maar niet heus........

Terug naar normaal, Simon op de Bike Ramp

uitzicht op een lang weekend

Zaterdagochtend, 8.00u.

The Age, onze lokale krant, laat op de internet site zien welke belangrijke zaken er in Melbourne te doen zijn dit lange weekend. Het is het weekend van Australia Day.

Australia Day is een vrije dag die valt op 26 januari. De uitgebreide geschiedenis van Australia day is te vinden op www.australiaday.com.au of http://www.australiaday.vic.gov.au/. Het motto is "Celebrate what's great" en het is een van de grootste feesten in het land, waar overigens veel controverse over is vanwege de plaats van de Aboriginals in het geheel.

De krant begint met

"Get the sunscreen out, dust off the Australian Open form guide, make sure your Big Day Out tickets are packed, and plan a picnic dinner for Tuesday night's fireworks - Victoria is gearing up for a huge Australia Day long, long weekend.

Indeed, if you were to take advantage of everything on offer over the next four days, it would be a very, very big weekend, starting with the Australian Open tennis."

We moeten dus naar tennis, maar ook naar het vuurwerk, naar het muziekfestival, naar het strand, gratis kaasvegemite broodjes eten in de stad, zwemwedstrijden, paardenraces. Het is een groots gebeuren.

Wij kiezen maar een van de dingen van de lijst van aktiviteiten. We gaan richting het strand. We hebben een huisje gehuurd op Phillip Island waar we een paar dagen met z'n allen naartoe gaan. Bud heeft maandag vrijgenomen, we zijn klaar voor een een lang weekend.

Op deze manier vliegt de zomervakantie voorbij. Het is niet te geloven dat eind volgende week alles weer begint. De kinderen hebben deze vakantie de tijd van hun leven. Gisteren heeft Karin ze meegenomen naar de Melbourne Zoo. Ze laten mij thuis zodat ik een andere dingen kan doen, waar ik anders nooit aan toe kom. Ze nemen de trein naar de dierentuin. De kinderen zijn uitgelaten en blij. Ik hoop dat het goed gaat en dat ze zullen luisteren, helemaal bij het overstappen op het grote station in de stad. Ik krijg aan het begin van de middag een berichtje over welke trein ze terug zullen nemen. Tegen de tijd dat ik ze verwacht zit ik op het station. Echter, in de eerstvolgende trein zitten ze niet. En de trein daarna ook niet. Ik word toch een beetje ongerust en besluit voor de zekerheid thuis te gaan kijken. Bij binnenkomst ruik ik verse koffie, staat Brum aan en zitten de kindjes voor de televisie met een kiwi op een bordje. Ik had ze gemist! Reden? Zoals al vaker is gebeurd was er vandaag geen touw vast te knopen aan de treintijden. Treinen reden eerder of later, aansluiting waren anders. Voor Karin was het makkelijker, ze had waarschijnlijk de snelste verbinding ooit tussen de dierentuin en hier thuis. Uit de verhalen begrijp ik dat het in de dierentuin een en al feest is geweest met het bewonderen van de beesten, eten van frietjes, aaien van roggen, rondjes maken op de caroussel. Bovendien was het heerlijk rustig in de dierentuin. We denken dat het komt omdat er vorige week een olifantje is geboren dat nog niet tentoongesteld wordt aan het publiek. Iedereen wacht tot het grote moment dat moeder en kind aan het publiek voorgesteld gaan worden. Een goede reden om binnenkort nog eens terug te gaan.

Nu is de meute naar het zwembad voor de wekelijkse zwemlessen die vandaag weer begonnen zijn. Ik wacht even op de monteur van de koelkast die een onderdeel komt vervangen. Vorige week is de koelkast eindelijk gemaakt maar sinds die tijd staat hij voortdurende te goed te koelen. Vandaag wordt ook dat verholpen, hoop ik. Want je weet het hier maar nooit. Nu alleen nog de lekkage verhelpen en dan zijn we weer helemaal op orde. Voorlopig.

Ik ga de tas pakken. Fijn weekend allemaal en tot spreeks.

drie kinderen en een oma

Het is al dagen een gekwetter in huis dat het een lieve lust is. Karin, mag ik op schoot, Karin ga je nog voorlezen, Karin, mag ik naast je zitten aan tafel, Karin, wil je mij helpen, Karin, wil jij mij in bad doen, Karin, mag ik even mee om je nieuwe bril te laten repareren waar je net op bent gaan staan....... Met als toppunt, Karin, dat lust ik niet tegen de gehaktballetjes die ze eerder in de middag met z'n vieren hebben staan draaien.

En dat van 's ochtends 5.30u, als de eerste wakker is, tot 's avonds 20.00u als de laatste naar bed gaat.....

Gisteren maakten we de botanische tuinen onveilig, samen met 1 miljoen andere kinderen, moeders en oma's. Alle kinderen proberen zich in het stroompje in te vechten, en de mooiste fonteinstralen te spuiten. Moeders babbelen op hun picknickkleden, omringt door de karren waar hun schatjes normaal gesproken in zitten, maar waar ze nu even uit los zijn gebroken. Ik ben er niet de hele tijd bij omdat ik de tijd gebruik om even te werken. Als ik terugkom in de kindertuin zoek ik wanhopig tussen de massa's krioelende lijven. Daar zie ik een vierkant mini laken dat lijkt op het picknicklaken in opgevouwen vorm, dat ik heb meegegeven. Het ligt ingeklemd op het grasveld tussen alle andere kleden en picknick accessoires. Karin en ik zien de drukte wel, maar de kindjes schijnen er geen moment last van te hebben. Zij denken vooral aan het waterplezier, de slurpees zie ze gehad hebben en de tram- en treinreis die we weer terug naar huis gaan maken. Wat moet het toch heerlijk zijn om af en toe weer even kind te zijn....

Aankomst Puffing Billy in Menzies Creek. Hollen Marit!!!!

Vandaag iets heel anders. Puffing Billy. Het is een stralende frisse dag en we rijden al op de tijd door de eindeloze suburbs de stad uit. Het is hoog tijd dat we de stad verlaten voor wat groen en frisse lucht. Bovendien woont Mieke, een vriendin van Karin, tegenwoordig in Emerald, dus we hebben ook een doel met de trein. Tenminste, Karin en de drie kindjes gaan met de trein, ik rijd als een dolle langs het spoor, spring er overal uit om te zwaaien. Im Emerald haal ik ze op van het station, en daar staat Mieke ook.

Isis, Simon en Tom in de wagon bij Menzies Creek.

Tom met icy pole

Uitzicht vanaf het huis van Mieke. Hier komt een paar keer per dag Puffing Billy langs getoeterd en gestoomd.

buiten is het koud, binnen gaat het dak eraf

Daar had niemand op gerekend. Dat het zou regenen, stormen met windwaarschuwingen voor de baai, en dat het zo koud zou zijn. Het is 20 graden, de wind huilt om het huis en beukt tegen de voorkant, het is een wind die recht vanaf de Zuidpool komt. We lopen met truien aan in huis. Zoals het een goed Australisch huis betaamt waait het binnen net zo hard als buiten. Normaal zijn we blij met regen, maar moest dit nu net vandaag????

De kinderen zijn natuurlijk aan het eind van de dag niet te houden. We hebben ze niet "uit kunnen laten", en minstens een keer per dag buiten stoom afblazen is eigenlijk wel noodzakelijk. Het eten ,wat ik natuurlijk geweldig in orde wil hebben met Karin aan tafel, loopt zoals meestal uit in een wanordelijk tafreel waarbij Tom onder tafel ligt om een boekje te vouwen, Isis gevoerd wil worden, de noedels aan de stoelen gekleefd hangen en we geen rustig gesprek kunnen voeren...... Arme Bud komt na een dag hard werken binnen op de dreun van een dans cd die net is aangezet omdat de kindjes hebben besloten voor het toetje eerst een dansvoorstelling te geven.

Het dak gaat er letterlijk vanaf. Sterker nog, we gaan dwars door het plafond. Als blijkt dat we na de extreme regen lekkage hebben tussen de bovenverdieping en de eerste verdieping, doet Bud een poging te testen hoe nat het plafond is en steekt zijn hand dwars door de gipsplaat van het plafond..... morgen maar even de huisbaas bellen......

Na een dag in huis met verhalen, rijmen met vieze woorden, duplo, wat te drinken in een cafe, Nintendo's, schminken en een filmpje voor de kinderen, leveren Mozart en een snoeiharde Jump cd zoveel hilariteit dat we van onze stoelen vallen van het lachen om de uitbundige danskunsten die de kinderen vertonen. Zelf lachen ze het hardst van allemaal. Een impressie van vanavond.

Isis op Mozart

Karin en Simon aan het jumpen.

Tom, vandaag clown, midden in een circuskunst

Uitzicht om 20.00u vanavond.

30 uur onderweg

Richting het vliegveld.

Karin doet er 30 uur over om hier te komen. Maar zoals altijd als Karin op reis gaat en over de reis vertelt was iedere minuut de moeite waard en interessant. De spanning stijgt vanochtend in huis. Simon is zo zenuwachtig dat hij geen moment stil kan zitten. Tom doet een half uur over het kiezen van een overhemd voor de gelegenheid en Isis wil make-up. We rennen door het huis om de laatste dingen op te ruimen en dan zijn we onderweg.

Bij het eerste vliegtuig dat we op het bord zien begint Tom te gillen "we zijn er bijna!!!!!".

Al binnen een half uur nadat het vliegtuig is geland komt Karin als eerste van de vlucht door de deuren gelopen. Wat is dat toch altijd weer een speciaal en ontroerend moment!

Beelden zeggen meer dan woorden.

Welkom!

lies en isis koken, ik help

Lies en Isis aan het werk.

Tijdens onze vakanties is het vaak schipperen met eten, we hebben alleen onze lichtgewicht pannetje bij ons (2 pannetjes+1 deksel) en onze benzinebrander. Bovendien zijn er niet altijd winkels in de buurt, en als ze er zijn hebben ze niet altijd wat we nodig hebben, of als ze het wel hebben maar we hebben het pas later nodig lopen de boodschappen soms vanzelf de koelbox uit omdat het toch net iets te warm geworden is.

Thuis is het dus weer genieten van de luxe van de supermarkt op de hoek en van de koelkast, die het inmiddels ook weer doet en waar het volume van minstens drie koelboxen in past.

Ik kijk uit naar deze vrijdag want ik ga met Lies, de dochter van onze vrienden Stijn en Kristine, een verlaat nieuwjaarsdiner koken. Nadat iedereen zijn en haar wensen heeft ingediend (10!) besluiten Lies en ik dat de rode draad van het eten "Italiaans" zal zijn. Voor dag en dauw sta ik met Isis in de supermarkt om in te kopen. Isis wil vandaag assistent zijn, en dat al ze weten ook ;-).

Kristine past 's middags op de jongens zodat de dames hun handen vrij hebben om te kokerellen. We beginnen om 13.00u. Isis en Lies zijn "chef toetjes". We hebben onze gasten om 18.00u uitgenodigd en om 17.55u zijn we klaar. Staan de pizza's in de oven, zijn de papieren rozen gemaakt, de menukaartjes geinstalleerd en de puinhoop weer, voor het oog, opgeruimd.

Tussen 13u en 18u is het hard werken, Lies valt twee keer bijna flauw, Isis kijkt twee Mega Mindy filmpje om uit even te rusten, de ovenschalen voor de twee pasta's passen niet naast elkaar in de oven, de bloemblaadjes voor de rozen moeten geknipt worden terwijl ik eigenlijk geduldig in de risotto moet staan roeren. We komen in Italiaanse stemming met de enige Italiaanse cd die we hebben, de verzamel-cd van de film Big Night die gaat over de Italiaanse mafia en een Italiaans restaurant. Of zoiets.

De enige kleine ongelukjes van de avond zijn de inmiddels zwart geworden lasagne en het zelfgemaakte sorbetijs dat als limonade uit het ijspannetje loopt........ Maar de smaak is goed, en daar gaat het toch om?

Het is gezellig. Het eten lekker. Wij vrolijk. De kinderen ook. Ik durf niet te kijken wat ze allemaal uitspoken terwijl wij nog natafelen, maar ze hebben plezier dus ik laat ze begaan. Kunnen wij tenminste even rustig praten.

We hebben voldoende eten voor een weeshuis. Het wordt voor ons niet alleen een Italiaanse avond maar een Italiaans weekend als we alles op moeten krijgen. Ik denk aan de mensen en kinderen in Haiti die zijn getroffen door de aardbeving en kijk naar het geluk in ons huis. Wat kan het toch oneerlijk zijn verdeeld in de wereld.

Nu zit het kookfestijn erop en beginnen we aan het weekend. Ik heb net Karin even gesproken die klaar is voor de reis. Terwijl zij onderweg is en de halve wereld overvliegt hebben wij nog even tijd voor de Grote Opruimdag, die we voor morgen hebben gepland. Ik wil natuurlijk dat alles spic en span is en dat we de twee weken dat ze er is, niets in huis meer hoeven te doen.

Dank je Lies en Isis voor een hele gezellige middag en een heerlijk diner.

De tafel.

Lies met het zelfgemaakte menukaartje.

de auto rijdt, de kinderen hebben plezier en meer....

Tja.Dat krijg je ervan als je 26 dagen vakantie neemt van je blog. Waar te beginnen, waar te eindigen en wat er tussenin te schrijven. Een samengevat dagverslag van de vakantie zit al bij de foto's, en details wil ik jullie verder besparen. Want wie wil er weten in hoeveel minuten een ute met paardentrailer inclusief twee paarden, achteruit de ferry naar Kangaroo Island opreed. Of het aantal vliegen dat we hebben verstoord in de toiletten bij de camping in Coorong National Park. Hoe snel we de tent kunnen opzetten in een stofstorm met behulp van drie enthousiaste kinderen. Hoeveel verschillende soorten smaken kraanwater we hebben geproefd omdat we het vertikken gebotteld water te kopen. Hoe schoenen in een tent ruiken na twee dagen van 47 graden celcius. Hoe vaak we er 's nachts gemiddeld uitmoeten omdat de kinderen weer van hun matjes zijn gerold. Wat onze favoriete vakantie cd is (niet een keer gedraaid), en welke die van de kinderen (bij thuiskomst hebben we Vroem Vroem van Dirk Scheele en de dubbel-cd van Niels Holgersson tijdelijk verdonkeremaand).

Nee, dat zijn details waar ik jullie niet mee wil vermoeien.

Wat dan wel.De hoogtepunten? De dieptepunten? De lachers en de missers? De dieren die we hebben gezien? Een tabel van de dagelijkse variërende buitentemperaturen? Hmmm. Nee.

Een poging.

De auto rijdt! Al weken voor de vakantie zijn we er mee bezig. Houden we de lease auto of kopen we een tweedehands 4x4 auto? Net op het moment dat we het opgeven omdat we geen goede auto kunnen vinden die binnen ons budget en veiligheidseisen past komen we er een tegen. Een voormalige politieauto van twee jaar oud, een diesel, met een roo bar en zelf een winge. Het is liefde op het eerste gezicht, voor zover dat kan met een auto. Dromen over woeste onbegaanbare wegen twinkelen in onze ogen. We nemen hem! Vier dagen later halen we hem op en rijden we hem bij ons de garage in. Uiteraard hebben we geen 4X4 ervaring. We kopen een boek en lezen dat je de informatie die je nodig hebt niet uit een boek moet halen maar op een praktijk cursus moet leren. Waarom verkopen ze dan dit boek!!!!! Ook raadt het boek aan om alle passagiers stoelen achterin eruit te halen om de hele outfit die je nodig hebt kwijt te kunnen in de achterbak, en op het dak. Dat doen wij dus niet, dan maar wat minder "gear" mee.

Als we een week later onderweg gaan zijn we natuurlijk bang dat er toch verborgen gebreken aan deze auto zitten, maar niets van dit alles. De auto rijdt als een zonnetje en gedraagt zich prima op de onverharde wegen, in diepe kuilen, op zachte paden en puntige rotsen. We proberen er zeker en ervaren uit te zien achter het stuur maar iedere 4X4 ervaringsdeskundige ziet meteen dat we groen als gras zijn als het gaat om 4X4's. Het begint al op de eerste dag als we de bandenspanning controleren in een klein plaatsje dat de naam Penola draagt. We snappen niet hoe de luchtmeter werkt. En als hij het dan eindelijk doet kunnen we onze ogen niet geloven, zo hard zijn de banden. Dus ik kijk zo blond mogelijk naar de meneer van het tankstation en vraag of hij ons even wil assisteren. Wij vallen natuurlijk meteen door de mand. Maar hij lacht erom, helpt ons vaderlijk en wat bezorgd, en voor we het weten zijn we weer onderweg. Het scheelt een liter diesel per 100km en het rijdt een stuk aangenamer.

Hoe verder we van huis zijn, hoe meer 4x4's we op de weg zien. En meteen valt het op dat wij niet aan de Australische 4X4 standaarden voldoen. We hebben geen grote antennes, geen roofrack, geen trailer, geen hengelhouders voor op de roo bar. We hebben geen jerrycans met extra benzine op het dak. Eigenlijk hebben we helemaal niets. Maar voor ons is het goed genoeg denken we dapper en laten ons chagrijn niet merken als voor de derde keer de zwemtas en de boodschappentas achteruit de auto vallen met het opendoen van de deur omdat het eigenlijk te vol is........We leren gaandeweg. Het in en uitpakken gaat na een paar dagen beter en efficiënter. We leren hoe je met een automaat als deze een steile heuvel naar beneden moet rijden zonder met al je gewicht op de rem te hoeven hangen. Geheel in lijn met de Australische trend hangen we zelfs wat kerstversiersels voor op de roo bar. Nu alleen nog de wielen verhogen en dan horen we er al een beetje meer bij ;-). Maar voorlopig hebben we dat in de stad niet nodig dus rijden we rustig verder met deze onaangepaste versie.

De kinderen hebben plezier. Lange afstanden rijden met kinderen is niet altijd eenvoudig. Dus bewapend met Nintendo's, cd's, i-Pods en dvd's gaan we op reis. Het werkt uitstekend! Waar de kinderen thuis kort worden gehouden in televisie, film en computer/ nintendo spelletjes, worden in de auto de regels versoepeld. 's Ochtends cd's luisteren, kletsen en naar buiten kijken. ' Middags mogen ze films kijken, spelletjes doen tot ze er met vierkante ogen bij neervallen. Het is een succesvolle strategie en als we lange rijdagen hebben kunnen de kinderen niet wachten tot het middag is, en moeten we ze zelfs af en toe de auto uittrekken als we op plek van bestemming zijn.

De kindjes vinden het heerlijk om onderweg te zijn. Ze zijn bij ieder dorp waar we onderweg stoppen nieuwsgierig en gespannen. "Wat voor soort speeltuin hebben ze hier?", is altijd de eerste vraag die ze stellen. En dan "Waar is hier het zwembad?" De meeste iets grotere dorpen hebben een publiek zwembad is waar je voor een habbekrats kan gaan zwemmen en dat doen we zo vaak mogelijk, zelfs in de reispauze op de terugweg naar Melbourne.

En in de parken zijn we allevijf gebrand op het spotten van dieren en bijzondere dingen. En natuurlijk mogen de kindjes allemaal een stukje sturen in de auto.

De rollen zijn bepaald.Het is heerlijk om met z'n vijven rond te trekken. Binnen een paar dagen hebben we allemaal onze rol gevonden in de groep en dat werkt goed. Bud rijdt veel, regelt de barbie en het drinkwater en is favoriete zwemmaat van de kindjes. Ik zet de tent op, breek af en pak de auto, zorg voor eten, plan de route en lees de kaart. Isis dirigeert de spelletjes die buiten gespeeld worden, houdt de jongens bezig en onderzoekt als eerste nieuwe speeltuinen. Simon helpt de tent opzetten, zoekt ieder momentje dat hij heeft naar fossielen en zoekt de weg bij het wandelen. Tom helpt met koken, kiest de stranden om te zwemmen en bepaalt de muziek/ verhaal keuze in de auto. Met elkaar komen we er meestal wel uit. We raken gewend aan de zon, de hitte. Iedereen zorgt altijd voor zijn eigen drinkfles en of er voldoende gesmeerd is met zonnebrand. We hebben geen aanvaringen, driftaanvallen of ongelukken. We hebben er gewoon te weinig tijd voor.....

Water is schaars. Het landschap verandert ongeveer iedere honderd kilometer. We gaan van vlak, naar glooiend, door heuvels en langs bergen en kliffen. We zien droge eucalyptusbossen, uitgestrekt laagland met niets anders dan struikjes en het kruidige Australian Blue Bush plantje. We zien droge rivierbeddingen, droge zoutmeren, goudgeel uitgestrekt boerenland waar het graan net is binnengehaald, gifgroene wijngaarden en citrusbomen. We rijden langs mijnen, rode ijzererts houdende aarde, verlaten dorpen, duizenden schapen, oceanen, huizenhoge zandduinen, mystieke oud vulkanisch gesteente. Er zijn bloemen, insecten, dieren. Maar waar we ook komen is duidelijk dat de hoeveelheid regen en het water nivo van de rivieren en dams bepaalt hoe het landschap eruit ziet. Hoe noordelijker je komt, hoe groter de landerijen en hoe schaarser de begroeiing. Dat komt door het gebrek aan water. Om het vee voldoende te kunnen laten grazen bevinden zich hier de grootste landgoederen ter wereld. Voor tien sprieten gras heb je 10 hectare land nodig. Bij wijze van spreken.

We kunnen wel overal water tappen uit kranen en het drinken, ook al varieert de smaak en de kwaliteit van het water. Het beste drinkwater was op Kangaroo Island, waar we regenwater rechtstreeks uit de watertank dronken. We kunnen zo langzamerhand aan de hand van het water proeven uit welke streek het komt. Behalve de enorme regenopvangtanks en airconditioners die het condenswater afvoeren naar de planten, zien we maar weinig waterbesparende maatregelen zoals spaardouchekoppen, tijdzandlopers in de douches, of wasmachines die je aan de voorkant laadt in plaats van de watervretende "top loaders". In Port Augusta spreken we een boer die tweehonderd kilometer landinwaarts woont. Hij vertelt wat over zijn leven, zijn schapen, de oogst maar vooral over de voortdurende hoop dat het zal gaan regenen. Iedere druppel water die valt wordt geprezen. Iedere donkere wolk wordt met blijdschap begroet.

Wij hebben in de vakantie twee keer regen gehad. Overal wordt nauwkeurig op neerslagkaarten bijgehouden hoeveel mm water er valt per 24 uur. Als het regent is het heerlijk. Alles koelt af. De bomen en struiken ruiken heel sterk naar eucalyptus, gedroogde kruiden, lavendel, droog gras. De geur van Australië wordt er door vertienvoudigd. Vogels worden levendig, er komen overal dieren tevoorschijn die drinken uit de kleine plasjes. Ze moeten razendsnel zijn want het water wordt opgezogen door de grond, zoals je water opzuigt met een droge spons. Ook verdampt het water razendsnel door de hoge zomertemperaturen. Maar toch haalt iedereen weer opgelucht adem. De regenwateropvangtanks en dams zijn weer wat meer gevuld. De dieren hebben wat verkoeling, de planten weer wat vocht om bij te komen. En, het gevaar voor bosbranden neemt weer tijdelijk af. Bosbranden zijn een enorm risico, vooral in Victoria en New South Wales. In South Australia zijn veel minder bomen en bossen, dus de kans op enorme branden is kleiner. Als wij afgelopen zondag besluiten niet meer naar Mungo National Park te gaan vanwege de extreme aanhoudende hitte, en vanaf Mildura terug naar huis rijden is de luchtvochtigheid 8%, de temperatuur in heel Victoria gemiddeld 43 graden, het land kurkdroog. Er is een algehele "fireban" verkondigd. Je mag buiten geen enkel vuur maken. Snel maken dat we thuiskomen dus.

Als we een paar dagen eerder door de Clare vallei rijden waar wijn wordt verbouwd, maar ook als we door de Murray vallei rijden met enorme wijngaarden en citrusplantages, vragen we ons af of dit land bedoeld is om zoveel fruit en wijn te produceren. Ongeveer 75% van het zoetwater dat op jaarbasis wordt verbruikt zit in irrigatie. Tegelijkertijd betekent de wijnbouw ook inkomen, vooral door export van wijn... Wat is de oplossing?

Er is rivaliteit tussen Victorianen en Zuid Australiers. Zuid Australiërs hebben een hekel aan Victorianen en vice versa, net zo erg als Mensen uit Sydney een hekel hebben aan Melburnians en vice versa. Wij hebben het geluk buitenlanders te zijn, daarom komen we er nu pas achter dat dit speelt. Maar het verklaart voor een belangrijk deel waarom er maar zo weinig Victorianen in Zuid Australië op vakantie gaan. Waarom de rivaliteit bestaat weten we niet precies. Dat staat nog op de lijst van vragen.....

De geschiedenis is zichtbaar. We maken deze vakantie een indrukwekkende reis door te tijd. Van 1000 miljoen jaar oude stenen, 6000 jaar oude rotstekeningen tot 200 jaar oude ontginningsmachines om het land te kunnen bebouwen. Pas 220 jaar geleden zijn de Britten zich gaan vestigen in Australië. We zien daar nog veel sporen van, in veel plaatsjes wonen de mensen nog in dezelfde huisjes die toen zijn gebouwd en lijkt het of de tijd is stil blijven staan..... Het boerengezin dat we ontmoeten heeft als achternaam Shepherdsson en de boer zelf is een directe nakomeling van de eerste settlers. Hij vertelt "I guess I'm Australian, but my origin is Scottish". Van Aboriginals zien we wel een aantal keer in de grotere plaatsen, en ze lijken een normaal leven te leiden. Echter, onderweg komen we ze niet tegen. Wel worden ze overal genoemd in de National Parks en leren we over hun geschiedenis, verhalen, dream time. Er is weinig informatie over de onderdrukking en discriminatie van deze mensen. Niemand wil erover praten, behalve de Aboriginals zelf.

Er zijn planten in de woestijn. Veel stukken van het land lijken kaal, dor en leeg en slechts begroeid met wat struikjes. Echter, bij een nauwkeuriger blik blijken er overal kleine bloemetjes te groeien, interessante plantjes (zoals de bush spinach die exact hetzelfde smaakt als spinazie....) en grasjes. Iedereen raadt ons aan terug te komen in het voorjaar als het heeft geregend en alles in bloei staat.

Er zijn dieren die hier niet thuishoren. Alle oorspronkelijke Australische warmbloedige zoogdieren zijn buideldieren. Een buideldier is een primitievere vorm van warmbloedige zoogdieren. De enige uitzondering is de Dingo die 45000 jaar geleden door de eerste Aboriginals zijn meegenomen. De settlers namen de zoogdieren mee zoals ratten, konijnen, vossen, huisdieren en vee. Nu worden de dieren die in het wild leven en niet in Australië thuishoren "feral animals" genoemd. Ze zijn mede verantwoordelijk voor het uitsterven van kleine buideldieren. Ieder jaar zijn er grote georganiseerde jachten om deze dieren te doden. In de Flinders Ranges bijvoorbeeld wordt al jaren geprobeerd alle geiten uit te roeien die alles kaaleten en vossen te vergiftigen die met uitsterven bedreigde dieren doden. Het is heerlijk om dieren in vrijheid te zien. Vooral de zeeleeuwen op de rotsen van Admirals Arch waren spectaculair. En natuurlijk de huntsman (tarantula) die we op de laatste dag zien. Wat zijn die spinnen toch angstaanjagend en groot....

De weg heeft kwaliteit. Alle verharde wegen zijn van bijzonder goede kwaliteit. Zelfs op de kleinere verharde wegen zijn we nergens een , hobbel of scheur tegengekomen. Zelfs de doorgaande onverharde wegen zijn heel goed te begaan, je mag er vaak tussen de 80 en 100km per uur op rijden.

Australiers houden van recreatie, wij ook. Er zijn maar een paar plaatsen volledig ingericht op toerisme. Deze plaatsen zijn sterk afhankelijk van het zomervakantiepubliek en bevinden zich vooral langs de kust en zitten nu bomvol watersporters en strandaanbidders. Echter, we zijn nooit afhankelijk van toeristenplaatsen om goede accommodatie te vinden, een mooi park met speeltuin en barbie, een camping en een publiek zwembad. Het lijkt een basisvoorwaarde te zijn van ieder dorp dat we tegenkomen. Juist hierdoor kunnen overal heen waar we willen, in de buurt zijn van de national parks, en de soms lange autoritten compenseren met speelplezier en zwemfeest. Er is voor iedereen wat wils, altijd, op de meest afgelegen plaatsen. En de camp Australia, de Grote Kampeerbijbel die iedereen altijd aanraadt hebben we niet een keer hoeven gebruiken.....

De afstanden zijn groot, groter, grootst. Aan het begin van de vakantie denken we nog te klein. Maar dat verandert snel. De afstanden zijn gigantisch. Aan de kust zijn de afstanden tussen de dorpen wat kleiner, 10 to 20km. Hoe westelijker en noordelijker we komen, hoe groter de afstanden. Tussen twee dorpen kan rustig 150km liggen. Wij hebben respect voor de mensen die hier leven in hun afgelegen boerderijen. De meeste boeren in deze omgeving hebben een klein vliegtuig om ergens te kunnen komen, maar toch...... Omdat de afstanden zo groot zijn en het verkeer zo schaars groet iedereen elkaar onderweg. Het maakt dat je het gevoel hebt erbij te horen, ook al ben je toerist uit een andere staat van Australië. Omdat de afstanden zo groot zijn en het land zo leeg heb je overal de auto voor nodig om ergens te komen. De reden dat we zoveel kilometers hebben gereden is dat je naar National Parks gaat met de auto, een bezienswaardigheid van 80km verderop "even" gaat bewonderen en dan weer terugrijdt, er niet zoveel wegen zijn en je dus vaak om moet rijden om ergens te kunnen komen.

Door de afstanden zijn er ook risico's, vooral op onverharde wegen in eenzame gebieden. We hebben altijd een tank water bij ons en extra eten. Als je stil komt te staan door pech kan het zijn dat je niemand tegenkomt. Als je verdwaalt in de Outback ben je verloren. Je hebt nergen bereik met je gsm. Vandaar dat de meeste mensen die off road door de Outback rijden antennes en radio’s bij zich hebben. Ieder jaar verdwijnen er nog mensen die nooit meer worden teruggevonden, of pas jaren later. Australië is zo groot en zo leeg dat er zelfs nog hele stukken onontdekt zijn gebleven. Kan je je dat voorstellen? Wij nu wel nu we er een stukje van gezien hebben. En het geeft een enrom gevoel van vrijheid en ruimte.

De wc’s zijn vaak schoner dan thuis. Niet alleen heeft iedere plaats een speeltuin. Er is ook altijd een publiek toilet. Toen we net in Australië woonden waren we daar een beetje huiverig over. Echter, inmiddels weten we dat deze toiletten regelmatig schoner zijn dan thuis. Iedereen houdt het netjes en het wordt vaak een aantal keer per dag schoongemaakt. Ideaal!

De mensen zijn aardig. Altijd aardig, behulpzaam, geduldig, informatief. Veel “plakplaten” in Mildura, veel Europese toeristen op Kangaroo Island, veel Truckers in Port Augusta, veel wandelaars in Wilpena, veel vissers in Port Lincoln, vooral mijnwerkers in Coober Pedy en verder is er bijna niemand.

Tent. Iedere keer als ik de tent had opgezet moest ik denken aan René, mijn vader. Nadat we de tent een keer in harde wind hadden opgezet zei ik tegen Bud "Als René de tent nu zou zien zou hij trots zijn". Vroeger gingen wij vaak kamperen met het gezin en daar heb ik fijne en warme herinneringen aan. Ik hoop dat wij de kindjes dit gevoel ook kunnen geven. Geborgenheid, avontuur, veiligheid, ontdekking, plezier, respect. Trouwens, de tent staat als een huis, is waterdicht en is super. Ik heb al een mail gestuurd naar Black Wolf om ze te complimenteren met dit nieuwe ontwerp tent.

Lezen. Ja, het is gelukt een boek te lezen binnen normale uren. Heerlijk ontspannend.

Boodschappen. Niet altijd eenvoudig omdat de afstanden zo groot zijn, de dorpen zo klein, de auto te vol om voor meer dan 3 dagen in de slaan, en de koelbox te klein. Op zich is het geen probleem. Op één avond na, kerstavond. Als blijkt dat de dichtstbijzijnde winkel die op 42km van onze camping zit, ook een tankstation, een snackbar en een drankwinkel blijkt te zijn. Er zijn twee schappen met eten, een vriezer met vlees en vis, en dat is bijna uitverkocht.....We gaan toch echt niet 60km verder rijden naar de hoofdplaats Kingscote. Dus van wat we nog hadden, een bevroren stukje kip en een zakje geplette spinazie draaien we een maal in elkaar. Niet het beste ooit, maar ook niet het slechtste....

Het leukste. Isis: De Wilpena camping met het zwembad en de grote speeltuin in Mildura. Simon: Ik vond alles leuk. Tom: De Wilpena camping met het zwembad. Bud: Rondtrekken met elkaar in de auto en nieuwe dingen ontdekken. Marit: Het buitenleven met elkaar. De kracht van de natuur om ons heen, de vrijheid. Wilpena Pound, Pildippa, William Creek, Lake Eyre, Kangaroo Island campsite.

Het minst leuke. Iedereen: De laatste middag in Mildura toen het zo ontzettend heet was en we nauwelijks wat konden doen. Marit: Dat we bijna nergens internet hadden of telefoonbereik.

En nu? Het was heerlijk. We raken eraan verslaafd. We voelen ons nomaden, misschien heeft de verhuizing naar Australië dit gevoel ontketend. Het is heerlijk om rond te kunnen reizen, niet te weten waar je 's avonds slaapt maar wel te weten dat je veilig bent, dat er altijd ergens een plek voor je is. Om met z'n vijven dit te doen is heel bijzonder. De mooiste foto's en herinneringen zitten in ons hoofd, en we hebben foto's gemaakt om die mooie momenten weer terug te kunnen roepen. Nu weer terug naar normaal. Normaal? Zondag komt Karin, mijn moeder, twee weken logeren. Het houdt niet op met leuke dingen!

5500km en 24 dagen verder

Flinders Ranges National Park, South Australia

We zijn weer terug! Uitgerust, verrijkt, geintrigeerd en verlangend naar meer.

Een selectie van 138 foto's met korte samenvatting van onze trip zijn als diapresentatie weergegeven in de rechterkolom van de blog. Als je er op klikt kan je lezen waar alles is. Dit is om een overzicht te geven van waar we zijn geweest en wat we hebben gedaan. Een blog volgt natuurlijk nog, zo snel mogelijk....maar het is natuurlijk nog een beetje vakantie. Nog 1 dag en dan gaat Bud weer aan het werk. Nog 2,5e week en dan gaan de kinderen weer naar school. Time flies if you're having fun....

Wat heerlijk om weer met jullie te kunnen communiceren. Dat heb ik vreselijk gemist. Tot snel.