En dat van 's ochtends 5.30u, als de eerste wakker is, tot 's avonds 20.00u als de laatste naar bed gaat.....
Gisteren maakten we de botanische tuinen onveilig, samen met 1 miljoen andere kinderen, moeders en oma's. Alle kinderen proberen zich in het stroompje in te vechten, en de mooiste fonteinstralen te spuiten. Moeders babbelen op hun picknickkleden, omringt door de karren waar hun schatjes normaal gesproken in zitten, maar waar ze nu even uit los zijn gebroken. Ik ben er niet de hele tijd bij omdat ik de tijd gebruik om even te werken. Als ik terugkom in de kindertuin zoek ik wanhopig tussen de massa's krioelende lijven. Daar zie ik een vierkant mini laken dat lijkt op het picknicklaken in opgevouwen vorm, dat ik heb meegegeven. Het ligt ingeklemd op het grasveld tussen alle andere kleden en picknick accessoires. Karin en ik zien de drukte wel, maar de kindjes schijnen er geen moment last van te hebben. Zij denken vooral aan het waterplezier, de slurpees zie ze gehad hebben en de tram- en treinreis die we weer terug naar huis gaan maken. Wat moet het toch heerlijk zijn om af en toe weer even kind te zijn....
Aankomst Puffing Billy in Menzies Creek. Hollen Marit!!!!
Vandaag iets heel anders. Puffing Billy. Het is een stralende frisse dag en we rijden al op de tijd door de eindeloze suburbs de stad uit. Het is hoog tijd dat we de stad verlaten voor wat groen en frisse lucht. Bovendien woont Mieke, een vriendin van Karin, tegenwoordig in Emerald, dus we hebben ook een doel met de trein. Tenminste, Karin en de drie kindjes gaan met de trein, ik rijd als een dolle langs het spoor, spring er overal uit om te zwaaien. Im Emerald haal ik ze op van het station, en daar staat Mieke ook.
Isis, Simon en Tom in de wagon bij Menzies Creek.