Cape Woolamai, Phillip Island
Phillip Island. Het is niet ver weg. En toch zo mooi en op veel plekken ongerept. Zelfs in een topdrukte weekend als het afgelopen lange weekend waarin veel mensen op zoek zijn naar de mooie plekken van de omgeving.
Terugkijkend naar de foto's is het geen wonder dat het weekend voorbij gevlogen is. We hebben het heerlijk. We hebben een huisje gehuurd op loopafstand van Cape Woolamai, een van onze favoriete surfstranden. De golven zijn hoog, de zee woest, maar het geluid is verslavend, het strand prachtig, en de surfers spectaculair. We doen heel veel dingen, maar we doen het ook rustig aan.
De wandeling rond Churchill Island waarmee we het weekend beginnen, begint dramatisch als Tom een driftaanval krijgt op geen twee meter van de boerenmarkt die daar bezig is. Honderden mensen horen hem een half uur gillen en schreeuwen dat hij gedragen wil worden. Maar ik houd voet bij stuk ,er wordt gelopen. Zelfs een bordje poffertjes van de door Grieken gerunde Hollandse kraam kunnen hem niet kalmeren. Na een half uur is het over en kunnen we gaan. De markt wordt op dat moment afgebroken. We zullen nooit weten of het kwam door alle klanten die Tom heeft weggejaagd, of omdat het gewoon was afgelopen ;-). De rest van de wandeling is een feest van verstoppertje spelen, praten en rondkijken. Tom wordt toch een stukje gedragen maar loopt het grootste deel zelf, en de rust is weergekeerd.
Zondag is een stranddag. "Dit hebben we nog nooit eerder gedaan" verzucht Isis met een grote glimlach als we zondag om 16.00u ons boeltje pakken om weer van het strand terug naar het huisje te gaan. We zijn er dan al vanaf 10.00u. Het is ons gelukt om een hele dag ergens te blijven, te spelen, te zitten, te kijken. De zee is ongelooflijk woest. Een lifesavers wedstrijd spannend vanwege de enorme golven en krachtige rip. En niet minder spannend vinden we het om naar Simon te kijken op zijn bodyboard, en later naar Bud die zich in de metershoge golven waagt met hetzelfde board.
We betalen de prijs van een dag strand, ookal hebben we wel drie keer gesmeerd met zonnecreme en hebben we onze hoeden op. De zon is medogenloos en verbrandt onze huid op de plekken waar we mider zorgvuldig zijn geweest. Maar zoals met zoveel "verboden" dingen, is het ook extra aantrekkelijk en leuk. En zo erg zijn de verbrandingen nu ook weer niet.
Op de vraag wat het leukste was van de stranddag zegt Simon "dat Bud op het surfboard ging". Isis vond het watergevecht met de waterschieters het leukst en Tom vond alles het leukst. Karin heeft het meest genoten van het familiemoment op het strand, als we als lunch hotdogs halen en voor ons strandtentje opeten. Bud vond het surfboardmoment ook het leukste en ik, ik vond het het leukste om alles zo samen te doen.
We vinden het allemaal heerlijk dat Karin er is. Het geeft alles wat we doen een gouden randje.
Bunurong Marine Park, op zoek naar fossielen van dinosaurussen die hier 150 miljoen jaar geleden leefden.
We rijden naar Bunurong National park, naar Caves Bay (ook wel Dinausaur Dig genoemd). Daar vinden we geen echte dinosaurussen, maar des te meer stenen waar je de meest vreemde dinosaurusvormen in zou kunnen zien. Ze zijn mooi en levensecht.
Alles klopt. Het lijkt zelfs wel alsof de boterham met pindakaas op de rotsen naar exquise sandwiches smaakt, en het lauwwarme water in de fles zou ook gekoeld mineraalwater kunnen zijn.
Het strand op Phillip Island bij Silverleaves is een klein paradijs voor kinderen. Ondiep, blauw. Ideaal. Door de zon die we al hebben gehad kunnen we niet te lang blijven. Maar lang genoeg om allemaal een keer te peddelen met het bodyboard. Simon is na een half uur zo koud dat hij van het borad afschudt van het rillen, maar hij weet niet van ophouden. Alleen na een hete douche en een bak met echte originele Fish 'n Chips komt hij weer bij. Iedereen trouwens.
We zien veel dieren op het schiereiland van Cape Woolamai. Vooral als ik, Bud en Isis het rondje van 4,5km lopen zien we van alles. Een echidna, wallabies, grote geel-zwarte hagedissen, veel soorten vogels. Als de volgende dag Karin en ik ook nog een keer gaan is het doodstil op het ruisen van de golven beneden ons na, en het geroep van de meeuwen, een verdwaalde mutton bird of ibis. Maar, het is altijd een mooi rondje, ook zonder toeschouwers uit de bush.
De oogst, Sunny Ridge Strawberry Farm, Mornington Peninsula
We verlaten Cape Woolamai op Australia Day. We zien auto's met Australische vlaggen, iedereen is aan de barbie, aan het bier of onderweg naar een barbie en bier. Het is druk. We rijden naar Mornington Peninsula om aardbeien te plukken. Iets waar de kinderen zich verschrikkelijk op verheugen. Het is er stampvol, we waren niet de enige die op dit lumineuze idee zijn gekomen. Er is geen Australier te bekennen, alleen de buitenlanders die hier wonen zijn zo gek om aarbeien te plukken voor een prijs/kilo die zelfs hoger is dan in de winkel. Kan ons het schelen, wij trekken ons nergens iets vandaan en vinden het gewoon leuk. We komen op een uitgestrekt veld met aarbeienplanten terecht waar we mogen plukken wat we willen, tot de twee bakken vol zijn. Het is lachwekkend om te zien hoe we allemaal op onze manier de twee bakken willen vullen. Isis, onze perfectionist, twijfelt bij iedere aardbei of ze deze zal nemen, of degene die ernaast hangt en er net iets beter uitziet. Of toch niet. Tom maakt het niet uit welke kleur de aarbeien zijn, een aardbei is een aarbei. Toch? Hij beoordeelt de kwaliteit op geur, maar pas nadat de aardbei geplukt is. Dus alles wat niet lekker ruikt is gooit hij achteloos achter zich neer. Tot wij ingrijpen en hem de regels van het plukken duidelijk maken. Simon, onze werker, stort zich vol overgave op zijn taak en inspecteert ieder plantje. We horen hem niet tot hij de klus geklaard is en de bak vol is met mooie rode aardbeien. Karin maakt de foto's, en coached ons, Bud en ik ondersteunen en coachen ons kleine team en vullen wat aardbeien aan daar waar nodig. We hebben een reuzegezellig half uur. En dat het niet de premium aarbeien zijn, maar de "jam" aardbeien maakt ons helemaal niet uit, we vinden ze verrukkelijk en eten bijna een kilo als we in het prachtige Arthur's Seat Statepak een picknick doen iets later op de middag.
En dan zit het erop, aan het eind van de middag rijden we omringt door de zoete lucht van aardbeien terug naar de stad. We hebben nog niet veel zin om terug te gaan. Maar bij het zien van de baai, de wuivende palmbomen, de vrolijke mensen die terugkomen van het strand en de feestvierders die in de parken langs de stranden zitten te picknicken worden we toch weer vrolijk. Ook hier in de stad is het goed toeven.
Mimosa, Arthurs' Seat State Park, Mornington Peninsula
Vandaag blijven we in de buurt. We hebben bergen was weg te werken, er moeten wat praktische dingen geregeld worden. Bijvoorbeeld de lekkage die we gehad hebben moet opgelost worden. Twee jongens, die ik ervan verdenk dat ze een erg leuk feest gehad hebben op Australia day, komen gaten in ons plafond zagen. Laten dan het hele balkon op de twee verdieping vollopen (ik verbleek bij de verspilling van al dat water) en schijnen vervolgens met twee zaklampjes een halfuur in de gaten van het plafond om te kijken of het gaat lekken. Nee. Helaas, oorzaak niet gevonden. "We plakken het plafond dicht met grijze tape en als het hard gaat regenen en het gaat weer lekken, bel de makelaar dan even. Trouwens, het boventerras van beton is wel erg zwaar voor de balken van hout waar het op steunt. Het kan ook daardoor komen. Tot ziens". En daar kunnen we met een opgelucht hart weer een poos mee vooruit.
We beginnen nu met het lijstje af te werken van de dingen die we nog willen doen voor Karin weggaat. Simon wil uiteraard zijn stepkunsten laten zien op de fietsramp, dus we gaan er op uit om die taak te volbrengen. Onderweg lopen we even bij Kristine lags om eindelijk het kampeertafeltje terug te brengen dat we van hen hebben geleend. We hebben het ook zo druk dat het er nog niet van was gekomen ;-).
We eten laat waardoor Bud in de problemen komt met zijn wekelijkse conference calls die hij altijd op woensdagavond voert vanuit thuis. Het gesprek bij ons aan tafel moet een bijzonder gesprek geweest zijn om te horen. "Sssst, gebruik je zachte stem. Wat wil je zeggen, wat zeg je, oooo sssssst, zachte stem!" Isis "Mam ik zie dat je boos bent maar je probeert boos te zijn met je zachte stem he? Toch?" En zo voorts. Gelukkig is Bud niet komen klagen over lawaai, zoals vorige week.....
Het is nu 21.40u. Bud komt net beneden van het bellen. We kijken nog even naar de Australian Open waar Tsonga tegen Djokovich speelt. Morgen weer nieuwe belevenissen, met als hoogtepunt voor Simon zijn eerste middag school in zijn nieuwe groep. Hij heeft er echt zin in, maar niet heus........
Terug naar normaal, Simon op de Bike Ramp
