nog even

Wie kent het niet, de ongezellige dagen vlak voor een verhuizing, als meer dan 70% van de spullen zijn gepakt. Het klinkt overal hol. Het huis lijkt plotseling veel ruimer, en lijkt naar achteren te hellen met alle zware dozen op 1 plek. Ik vraag mij af wat we toch met al die spullen moeten die we hebben. Dozen met boeken. Dozen met mappen. Dozen met foto's. Dozen met kook en bakspullen. Over de kookboeken maar niet te spreken. Deze vijf categorieen nemen bij ons in huis het meeste volume in. Maar ja, je gooit het er ook niet uit natuurlijk. Bij geen enkel boek denk ik dat het wel weg kan. Hetzelfde bij de mappen. En natuurlijk mag er ook geen enkele foto weg. Dus gaat het allemaal mee naar onze volgende stek.

De voorbereidingen bereiken vandaag en morgen hun hoogtepunt. De sfeer zit er vandaag goed in . De pasta die ik straks wil koken zit per ongeluk ergens onderin een doos, de kinderen pakken steeds weer dozen speelgoed uit omdat er iets in zit dat ze persee nodig hebben. Vanmiddag gebruikten ze een topzware doos als tafeltje waar uiteraard een glas water overheen ging. Doos kan dus afgevoerd worden nadat bodem met inhoud blijven staan als ik hem wil optillen.

We zijn het zolangzamerhand wel zat. We willen nu verhuizen. Zaterdagochtend kunnen we in het huis en beginnen we met de eerste spullen. Zondag komen er hulptroepen. Maandag komt de Man with the Van voor het zware werk. En dan hebben we een week om de verhuizing af te ronden en ons huidige huis weer spic en span op te leveren. Hoe netter we het opleveren, hoe groter het deel van de borg is dat we terugkrijgen.

De kans dat we direkt weer internet hebben is bijzonder klein, ondanks herhaalijk bellen naar de provider en de advertenties van onze provider dat tegenwoordig verhuizen niets meer betekent dan het invullen van een formulier. Ja ja. Dat zeggen ze allemaal.......de werkelijkheid is anders.

Zaterdagochtend zijn we uit de lucht. Zodra we weer in de lucht zijn laat ik dat natuurlijk weten. Aan ons zal het niet liggen, het aankoppelschema van modem, splitter, printer etc etc zit stevig vastgeplakt en verhuist als eerste mee.

Foto's van ons nieuwe optrekje krijgen jullie te zien zodra we weer internet hebben. Een interessante wetenswaardigheid is dat we gisteren gehoord hebben dat het huis 15 jaar geleden zelf is gebouwd door een vader en een zoon als droomhuis...... Houd dat even in gedachten als jullie binnenkort de eerste foto's op de blog zien verschijnen...ha ha ha.

Het aansluitschema

Dozen dozen dozen, er komt geen einde aan

een avondje uit

Op een doordeweekse avond ga je natuurlijk niet zomaar uit. Helemaal niet als je eigenlijk vroeg naar bed moet omdat er duizend andere dingen te doen zijn. Maar de kaarten zijn al gekocht en om klokslag 19.30u staat Emma met twee vriendinnen voor de deur om mij op te halen. We gaan naar een concert van de Scissor Sisters in de Festival Hall in de stad.

We zijn nog niet binnen of de energie komt weer helemaal terug. Een leuke Nieuw Zeelandse band speelt in het voorprogramma, het is Kids of 88. '88 staat waarschijnlijk voor het geboortejaar van de zanger. Geen wonder dat ik nooit van ze heb gehoord. "Devastating" vindt een van de vriendinnen en ze bedoelt het leeftijdsverschil tussen ons en de leden van de band. We zijn het er allemaal mee eens.....

Als de Scissor Sisters opkomen wordt het publiek pas echt enthousiast en al gauw staat de bijna uitverkochte zaal mee te dansen. Wij hebben gelukkig zitplaatsen en ik ben blij. Houd mijn vest stevig tegen mijn buik gedrukt, de baby is niet gecharmeerd van het lawaai in de zaal en laat mij dat duidelijk weten. Met vest om het geluid te dempen gaat het een stuk beter.

De band speelt goed en geeft een energieke show. Als Kylie Minogue het podium opkomt om een nummer mee te zingen gaat het helemaal los.

Het is een heerlijke avond uit en het geeft niet dat we na afloop niet meer naar de kroeg kunnen, op onze leeftijd en met gezinnen thuis moet je er natuurlijk een beetje op tijd inliggen ;-).

Ik kan er de hele week weer tegen na deze avond even uit het "normale" leven gestapt te zijn en een moment deel uitgemaakt te hebben van de uitgaanscultuur van Melbourne. Heerlijk.

christmas in july en het zuiderkruis

Zaterdag zijn we een beetje zenuwachtig. We hebben 's avonds een formeel "Christmas in July" feest met een dress code en we zijn geinstrueerd cheques en veel geld mee te nemen. Het is een feest met als hoofddoel geld in te zamelen voor de school van Simon. 's Ochtends bij een verjaardagsfeestje waar Simon is uitgenodigd informeer ik nog even voor mijn neus weg wat de dress code precies inhoudt. En ookal lach ik luchtig, het zweet staat mij op mijn rug als ik later weer in de auto zit. Stress! Voor de dames wordt een leuk jurkje en hoge hakken ge-adviseerd, voor de heren shirt en tie. Ik en een jurkje en hoge hakken........Bud in een tie.......als dat maar goed komt.

Om 19.00u zitten we opgedirkt in de auto. Ik heb in een vlaag van "feeststress" in een vrij half uur een, in mijn ogen, heel Australisch zwart t-shirt gekocht vol met nepdiamanten. In Europa zou ik het nooit aandoen, maar hier is het helemaal hip en passend bij de gelegenheid. Ik koop er ook een wijde zwarte broek erbij...maar of het vergelijkbaar is met een "leuk jurkje en hoge hakken" vraag ik mij ernstig af. Bud ziet er keurig uit in nette broek en een overhemd, maar heeft de stropdas thuisgelaten.

De lokatie is helemaal in kerstsfeer ingericht en prachtig gedecoreerd. Er komen meer dan honderd mensen, inderdaad in hun mooiste jurkjes en prachtigste juwelen. De mannen zijn vooral in strakke pakken gehuld. De tafelschikking is al gemaakt. En er wordt niet gewisseld tussendoor.

We kopen een lot voor een leuke prijs (uiteraard hebben wij niet het winnende nummer) en we kunnen inschrijven op een scala van spullen die door middel van een "silent auction" worden verkocht. Wij schrijven in op 4 tickets voor een bijzondere St Kilda footy wedstrijd. We hadden natuurlijk ook voor een tuinset, een golfabonnement, een rugby t-shirt en nog 20 andere dingen mee kunnen dingen, maar dat hebben we niet gedaan. Helaas zijn we niet de hoogste bieders op de footykaartjes. Dat kunnen we ook niet worden want meer cash hebben we niet bij ons, creditcard wordt niet ge-accepteerd en een "cheque book" dat iedereen hier bij zich heeft bezitten we niet. Dat weten we dan voor de volgende keer.

Er volgt nog een levensechte veiling van twee Australian Open finale kaarten en een fotosessie ter waarde van een paar duizend dollar. Naarmate de avond vordert en de wijn steeds rijkelijker vloeit stroomt het geld binnen. Mensen gaan helemaal los. Wij, nuchter, schaffen nog een verrassingsvoucher aan en winnen een waardebon voor een restaurant in de buurt. Echter, die laten we bij vertrek op tafel liggen en niemand heeft hem vooralsnog gevonden..... Al met al was het een enerverende avond, hebben we weer veel geleerd, veel gelachen en af en toe met open mond gekeken naar het schouwspel om ons heen.

Thuis gooi ik mijn hakken uit, breng op kousenvoeten de babysit nog even naar huis en verwijder de laag make-up. Dat hebben we maar mooi weer gedaan. En doorstaan. En we horen er weer een beetje meer bij.....

Vandaag zijn we weer helemaal onszelf en terwijl de kinderen in de verhuisdozen nieuwe spelmogelijkheden zien en vluchten maken in raketten terwijl ze vechten met aliens, pakken wij gestaag verder. Het huis begint hol te klinken, een goed teken, eindelijk!

Om 16.00u houdt niemand het meer uit in huis en laten we de boel de boel. We gaan naar het strand. Het is prachtig weer. Op het strand is het heerlijk en we worden gehuld in een gouden gloed door de tijd van de dag. Twee meter voor de kust zwemmen drie dolfijnen langs. De kinderen scheppen zand alsof hun leven ervan af hangt en springen van hun favoriete muurtje. Bud krijgt eindelijk een kans om een foto te maken van mij met buik.

De eerder beloofde foto is vanmiddag gemaakt.

Muurtje springen.

Tom aan het werk.

Een gouden uurtje aan de baai.

Isis hoopt dat de dolfijnen nog terugkomen.

Omdat het natuurlijk later wordt dan geplanned gaan we bij een piepklein Maleis restaurantje snel wat eten. De kinderen, die normaal bij het minste of geringste al roepen dat ze iets niet lekker vinden, verorberen in een mum van tijd grote kommen noedelsoep. Als we teruglopen zien we een enorme bijna volle maan en bespreken we het Southern Cross dat duidelijk aan de hemel staat. We zoeken de South Celestial Pole om het exacte zuiden te bepalen. Als dan ook Venus heel duidelijk aan de hemel te zien is, slaken we allemaal een zucht van tevredenheid. Onder luid aandringen van de kinderen zoeken we alle planeten nog even op op internet en controleren of we de bepaling van het zuiden op de juiste manier hebben uitgevoerd. En dan over op de orde van de dag. In bad, verhaal en naar bed. Dromen over raketten, sterren en planeten.

no worries tot het zover is

Vanochtend is het administratietijd voor twee dingen, de verhuizing en de baby. Alle adreswijzigingen voor de instanties zijn de deur uit en ik heb alle relevante instanties gebeld over wat te doen als je hier een baby krijgt. Wat mij al heel snel duidelijk wordt dat de "no worries" cultuur daadwerkelijk wordt doorgevoerd op administratiegebied. Op drie instanties na (water, electriciteit en telefoon/internet) kan ik nergen aangeven per welke datum ik ga verhuizen. Het kan pas als je verhuisd bent. Geen enkel systeem is er op toegerust om een datum in de toekomst in te voeren.

Ten aanzien van de baby vragen die ik heb lachen de mensen als ik de verzekering bel, het immigratie departement en de Nederlandse ambassade. De Australiers zeggen grappend dat ik check-ups moet doen, babykleertjes moet aanschaffen en de andere dingen die je doet in voorbereiding op een gezinsuitbreiding. En vooral no worries. Pas als de baby er is moet ik nadenken over andere zaken als verzekering, visum, paspoort, geboortebewijs. Dit wordt allemaal geregeld via een formulierenpakketje dat we in het ziekenhuis krijgen na de geboorte, dat vul ik dan in, stuur de formulieren op en klaar. Alleen voor de Nederlandse ambassade moet ik de deur uit en mij melden met baby. Verder wordt alles op papier geregeld.

Mijn vader zou zeggen "alles op zijn tijd". En zo gaat dat hier ook. Dus ik zal een tandje terug moeten schakelen en rustig alle mijlpalen af moeten wachten voor ik verder actie kan ondernemen. Wel zo rustig. Dus heb ik nu onverwacht even tijd om deze ervaring in een blog te schrijven ;-)

een voorproefje op de ouderdom

Zo moet het voelen als je oud bent en langzaam maar zeker je lichaam signalen geeft dat je bepaalde dingen niet meer kan. Gisteren bij mijn eerste bezoekje aan de fysiotherapeut mocht ik zitten in de hoge stoel met leuningen :-). Ik leer hoe je zonder teveel moeite kan gaan zitten en gaan staan. En ik verlaat het pand met een bekkenbrace die mij gaat helpen de komende 10 weken te kunnen blijven lopen en te kunnen verhuizen. De oefeningen die ik mag doen beperken zich tot het voorzichtig optillen van een been terwijl ik op mijn zij lig. En dan staat het zweet al op mijn rug...... Zou ouderdom zo voelen? Daar ben ik voorlopig nog niet klaar voor, dat weet ik wel. Iedereen garandeert mij dat het reversibel is, vooruit dan maar, met deze tijdelijke ouderdomsverschijnselen kan ik wel leven. En ik weet waar het voor is, dus ik heb het er graag voor over.

Gelukkig gaat het verder hartstikke goed, de baby groeit gestaag en zit keurig op de 30 weken afmetingen. Mijn longen zitten wat in het gedrang want onze baby groeit niet naar voren, maar naar boven en duwt dus stevig tegen mijn ribbenboog en longen aan. Dat heeft voor het fietsen als consequentie dat ik niet alle heuvels meer makkelijk op kan fietsen en voor Simon als consequentie dat hij zich de benen uit zijn lijf trapt om mij te helpen de berg op te komen. De schat kiest er zelfs voor om niet op zijn eigen fiets te gaan maar mij te helpen.....

Het is allemaal eigen keus. Natuurlijk kan ik ook alles met de auto gaan doen, maar om helemaal niet te bewegen spreekt mij (nog) niet aan. En aangezien ik verder niets meer mag doen aan bewegen houd ik het fietsen zo lang mogelijk vol.

Bij de zwangerschapscontrole vraagt de arts vandaag hoe vaak per dag ik even op bed ga liggen. Ik kijk haar aan met oprechte verbazing. Hoe zo op bed liggen overdag? Met drie kinderen, een baan, een verhuizing, nauwelijks kinderopvang, de sociale activiteiten, schoolactiviteiten? Natuurlijk ga ik niet overdag op bed liggen. Ik zou het trouwens niet eens willen. Maar ik geef wel toe dat ik er tegenwoordig 's avonds, als het kan, er vroeg induik.

Gelukkig staan onze vrienden hier en de professionele Man with the Van klaar om ons te helpen verhuizen volgend weekend. Een heleboel dozen zijn al gepakt, de rest van het pakken doen we alvast dit weekend. Dat hebben we vast geleerd voor later, als we echt oud zijn. Ver van tevoren plannen en de tijd nemen. Een goed voorproefje dus. En ik zal aan Bud vragen of hij een foto wil maken van een tijdelijk "verouderde" ik.

over snel gesproken

Internet is hier een drama. Tergend langzaam en als het hard regent vliegt het eruit. Geen vergelijking met de hoge snelheid die we in Europa gewend zijn.

Op ander gebied is het hier echter niet bij te houden. Ca. 3 weken geleden verving Julia Gillard de plek van Kevin Rudd als PM (Prime Minister). Dit weekend kondigt ze nieuwe verkiezingen aan. 10 augustus 2010! En vandaag staan de mensen tot buiten in de rij bij het altijd lege stemkantoor. Voor de mensen die nog niet ingeschreven zijn om te stemmen is er tot vanavond 20.00u nog een mogelijkheid zich te laten registreren. En anders heb je pech. Helaas hebben wij hier niet het zogenaamde "birth right to vote", en wij stemmen dus niet mee. Dat betekent niet dat we ons niet verdiepen in de politiek. Een partijenstelsel waarbij Labour and Liberal de grootste partijen zijn en Labour aan de macht is, brengt interessante aspecten van campagnevoeren met zich mee. De Australia Greens mengen zich inmiddels ook in hetgevecht, zij zijn de snelst groeiende partij van Australie op dit moment.

Campagnevoeren is kort (nauwelijks een maand), krachtig en agressief. Wij hebben het gevoel dat er vooral geprobeerd wordt elkaar zwart te maken. Daarnaast heeft Julia als grote opdracht om een aantal onpopulaire maatregelen van Kevin (Mijnwerkersbelasting, Versoepeld vluchtelingenbeleid, Doortastende milieumaatregelen) "recht te zetten". Er wordt hard gestreden om de meeste stemmen. Dat is natuurlijk niet anders dan in andere landen waar men stemrecht heeft. Wij vinden het verbijsterend hoe snel er hier gehandeld wordt. Internet kan het maar nauwelijks bijhouden.

hanging rock

Uitzicht richting de Macedon Ranges, vanaf Hanging Rock

Na zaterdag de hele dag gepakt te hebben en binnen te zijn geweest, en het enige uitje van de dag een tripje naar de shopping mall was om mijn derde (!) doorgebrande strijkbout om te wisselen, kon het niet anders dan dat we vandaag naar buiten moesten.

Samen met David en Fiona, die hier dit weekend ook exact 2 jaar zijn, en hun drie jongens, begeven we ons naar Hanging Rock. Hanging Rock staat bekend om de speciale soort steen waarvan de rotsformatie is gemaakt (verder alleen te vinden in Noorwegen en Zweden), en om de film "Picnic at Hanging Rock", gebaseerd op een boek dat halverwege de 20ste eeuw werd geschreven.

"On Saturday 14th February 1900 a party of schoolgirls from Appleyard College picknicked at Hanging Rock, near Mt. Macedon in the State of Victoria. During the afternoon several members of the party disappeared without a trace …"

Wij zijn geintrigreerd door het verhaal, het mysterie eromheen en het natuurfenomeen en gaan een dagje op pad om het met eigen ogen te aanschouwen. We hebben een gezellige dag, inclusief picnic, champagne en een late lunch bij een wijngaard 20km verderop. Er is gelukkig vandaag niemand op mysterieuze wijze verdwenen tussen de vulkanische rotsformaties.........

Link naar Hanging Rock voor meer informatie http://www.visitmacedonranges.com/hanging-rock

Simon wandelt naar boven.

Na afloop van de dag een foto van alle kindjes bij de nu nog kale wijnranken van Grisborne Peak Wineries. Baby Evan kan maar ternauwerdood vastgehouden worden.....

2!

Vandaag 2 jaar geleden zijn we vertrokken uit Nederland.

Wat vliegt de tijd.

Ik heb net de foto's van afgelopen 2 jaar doorlopen. We hebben zoveel gedaan, zoveel ontdekt en zoveel geleerd. Het kijken naar de foto's maakt mij blij en gelukkig. Er komen veel nieuwe gezichten in voor, maar gelukkig ook veel bekende gezichten. De contacten zijn gebleven, dat hadden we nauwelijk durven hopen. Er zijn nieuwe contacten bijgekomen. En alweer mensen vertrokken.

We zijn gewend aan ons leven hier, maar ook komen we iedere dag weer iets nieuws tegen.

We spreken beter Engels, maar toch leren we nog iedere dag bij.

We zijn thuis, maar toch ook weer niet altijd.

We hebben nieuwe spullen, maar het meeste dat we pakken voor onze aanstaande verhuizing komt uit de container die we uit Nederland hebben meegenomen.

Er is veel veranderd, en eigenlijk ook veel hetzelfde gebleven.

Maar vooral, we zijn ouder geworden. Wijzer? Dat is de vraag. Wel ervarener. En verbaasd over hoe snel de tijd gaat

Vanavond, toen wij met z'n vijven uit eten gingen om met elkaar stil te staan bij de enorme stap die we hebben genomen 2 jaar geleden, waren onze harten warm van trots en blijdschap. Wat is het leuk om dit avontuur te beleven. En daar zijn we het allemaal over eens. Ookal blijft het gemis van familie en vrienden knagen.

En het grootste verschil?

Dat is te zien in de kinderen. Die groeien en bloeien. Zie hier een paar foto's.

15 juli 2008, de dag voor ons vertrek. Serieuze gezichten op het busstation in Zeist.

16 juli 2009, met vrienden op Griffith Island, Port Fairy

16 juli 2010, vandaag, bij het schoolhek van de school van Isis aan het eind van de middag.

groeit haar door je hoofd?

Soms moeten we onze gezichten in de plooi houden als er bloedserieuze constateringen door de kinderen worden gedaan.

Vandaag vertelt Tom dat hij altijd kind wil blijven. De reden waarom legt hij vlak daarna uit. "Als ik geen kind meer ben dan groeit het haar door mijn hoofd en dan komt het bij mijn kin er weer uit. Dat doet vast heel veel pijn."

Simon praat over bloedprikken. "Ik vind het helemaal niet erg als ze mijn bloed willen prikken bij de dokter, maar ze mogen nooit meer een naald gebruiken!"

Isis over vegetarisch eten. "De baby wordt vegetarier want jij bent vegetarier mam. Hoe kan het eigenlijk dat ik vlees eet? Ben ik dan niet als vegetarier geboren?"

:-)

onze oven

Het is wat met onze oven. Na 12 jaar in dit huis hebben gestaan en verschillende huurders te hebben getrotseerd heeft hij het begeven. Een paar weken geleden al, waarbij de stroom uitviel en ondanks het feit dat niets het meer deed, de oven angstaanjagende geluiden maakte. De man die hem kwam repareren zuchtte eens diep en na een half uur gaf hij aan dat hij hem mee zou nemen naar de werkplaats. Ok. Hij sjouwt de oven naar beneden om hem naar de bus te brengen en ik wacht rustig af tot hij terugkomt om af te spreken wat hij gaat doen, hoe lang het duurt etc. Ik kan lang wachten want hij is al weggereden. Zonder iets achter te laten als een naam, adres of telefoonnummer. Anderhalve week later belt de huisbaas dat het zo duur is om de oven te repareren adat hij een nieuwe komt brengen. Precies dezelfde. Ok, prima zeg ik. Gisteren was het dan zo ver. Huisbaas en zoon en een nieuwe oven. Ze komen hem "even" plaatsen. De huisbaas vond het toch te duur om de electricien te laten komen. Bovendien is het een "plug in" oven. Ok, prima zeg ik weer.

Ze duwen met z'n tweeen uit alle macht de nieuwe oven op zijn plek. Maar het past niet. Zoon van de huisbaas "Ach het is maar een paar millimeter, iets harder duwen". Ik sta erbij en vraag of ze de gasleiding hebben gezien die erachter zit. "O ja." Ze gaan ervan uit dat het niet de leiding is maar de stekker die te ver uitsteekt. Maar hoe ze ook duwen het lukt niet. Weet je wat, zegt de huisbaas, we komen zaterdag langs. Dan sluiten we het gas af, maken een nieuwe gasleiding en we vwisselen de stekker van de oven.

Oh, dit vind ik niet prima.

"Weet je wat" stel ik voor. "Dat doen we niet". Ik heb een beter voorstel. Doen jullie dat maar als wij het huis uit zijn. Dan hebben jullie rustig de tijd, en hebben de volgende bewoners een spik splinter nieuwe oven. Ik vertel er niet bij dat ik als de dood ben dat een paar onprofessionele handen misschien de hele boel in de lucht kunnen laten vliegen. Het zal op zich wel mee vallen, maar ik wil het liever niet uitproberen.

Dus we laten het hierbij. De oven staat te glimmen, maar hij wordt niet aangesloten. Wel zo veilig ;-).

dozen en knuffelwas

Simon plakt overal stickers. De toaster moet in het nieuwe huis naar de "kitchen"

De hele dag brengen we zingend door. Wij zijn het er allemaal over eens, verhuizen is leuk. Iedereen loopt de sjouwen. Uiteraard komen de kinderen allemaal spullen tegen waar ze persee mee willen spelen in plaats van ze weg te gooien, weg te geven, of in een doos te stoppen. Er worden etiketten geschreven en geplakt door Simon. Tom pakt alles uit wat we hebben ingepakt en heeft het steeds over het vakantiehuis waar we naartoe gaan. Hij is hoogstverbaasd dat we ook zijn bed meenemen "Oh, blijven we daar dan? Dan is het natuurlijk een vakantiehuisje voor lange tijd!". Isis zoekt kleren uit voor de "arme mensen" en maakt een rondje langs alle knuffels die gewassen moeten worden zodat ze schoon en fris ingepakt kunnen worden. De huisbaas komt een rondje maken om te kijken in welke staat we het huis achter gaan laten, en is zichtbaar opgelucht dat er geen grote dingen (lijken ;-)) te zijn. Bovendien was de oven twee weken geleden al ontploft, dus dat wist hij al.......

Uiteraard zijn er ook dozen voor "baby"

De knuffelwas. De heimweebeer mag niet meegewassen worden. Simon: "...anders wast al mijn heimwee verdriet eruit en dat wil ik niet".

Ondertussen maken we plannen hoe we onze tweede Australische verjaardag kunnen vieren over een week. Twee jaar! Is het echt waar? Zijn we alweer twee jaar verder? Het is ongelooflijk. We hadden gezegd dat we bij twee jaar zouden beslissen wat we gaan doen. Maar twee jaar is net genoeg om je een beetje thuis te voelen. We zijn er niet uit wat we gaan doen in de toekomst. Wat we in ieder geval zeker weten is dat we weer een jaar een huis hebben. En daarna zien we wel weer.

We genieten nog van het uitzicht op de baai nu het nog kan.

Tom kiest voor een rustmomentje in afzondering. Hij kijkt Dirk Scheele als hij moe is van de verhuisperikelen en wil niet gestoord worden. Het is zijn absolute favoriete dvd van dit moment.

de stad in, de rust in

Mijn tas met alle overlevingsstrategieen voor de dag

Tom is onder de indruk

Als we vanochtend naar de bakker lopen is het net boven het vriespunt. Maar boven de baai is geen wolk te bekennen. Het wordt een mooie dag! We gaan wat doen. De vraag is wat. Ik ben niet mobiel omdat ik een instabiel bekken heb en niet heel goed kan lopen. Maar de kinderen zitten op deze laatste dag van de vakantie boordenvol energie. Dus we moeten naar buiten anders komt er binnen een half uur stoom uit iedereens oren. Ingesnoerd in banden die mijn botten op hun plek moeten houden, een footybal, de camera en een fles water onder onze arm gaan we erop uit.

We gaan naar een park in de stad waar we nog niet eerder zijn geweest. De St Kilda Botanical Gardens in het midden van St Kilda. Het is stralend weer. Het is een park dat al in 1857 werd aangelegd en dat straalt het uit. Het is een kleine oase in het midden van de stad. Het park heeft een speeltuin met een ouderwetse en ook romantische uitstraling. We halen een kaart van het park in de kas zodat de kinderen de weg kunnen wijzen langs de paden. En de weg weer kunnen vinden naar de speeltuin. We hebben lunch in een van de vele cafeetjes vlak bij het park. Het is een bruisend deel van de stad. We zitten tussen hippe jongeren, zakelijke strakgekapte dames en een net uitgeladen bus van 90-tig plussers die een linzensoepje gaan eten. Maar niet voordat hun minstens 300kg wegende reuzenbegeleidster een half uur heeft geprobeerd de bus te parkeren. Het is net niet echt, het is alsof we in een filmset zitten. Toch is het het normale leven......

Tevreden nemen we de bus terug en komen we aan het eind van de middag weer thuis. Het is een fijne afsluiting van de vakantie.

Isis probeert de foto te foppen en probeert dat de bladeren van de palmboom onderdeel zijn van haar nieuwe pruik.

Romantiek in de speeltuin

Simon bovenin het klimrek

Isis en Simon wijzen de weg.

energie besparen?

Het lijkt de koudste winter ooit te worden. In midden Australie regent het pijpenstelen en kunnen ze niet voldoende droge plekken en dekens vinden voor een heleboel mensen. Adelaide heeft de koudste winter ooit. Alle records worden gebroken. Vanochtend vroeg liep ik even naar de bakker en waande mij in Rusland. Mensen met dikke jassen, mutsen en handschoenen lopen door de straten en zitten buiten bij hun gebruikelijke cafe's te ontbijten, blazend in hun handen en koppen hete koffie om zichzelf warm te houden. Wij kijken voetbal om 4.30u in de ochtend, met de hete lucht blazer aan, maar onder de dekbedden want het huis is niet warm te krijgen. Zelfs niet met onze energie en wilde aanmoedigingen voor de televisie. En dat bij 6 graden..... Je raakt gewend aan warmer weer en 6 graden voelt inderdaad als erg koud. Wij vinden het niet erg als jullie ons heel hard uitlachen:-).

We hebben een door de overheid gesponsorde beoordeling gehad van de milieuvriendelijkheid van ons huis, met tips voor energiebesparing. Zoals te verwachten scoren we laag. Weliswaar lopen we met dikke truien aan, maar zelfs de beoordelaar, een doorgewinterde Tasmaan in t-shirt vraagt of de kachel wat hoger mag. Hij raadt aan dikke gordijnen voor alle ramen te hangen die die voortdurend dicht te houden. En om alle open ruimten die ons huis heeft te voorzien van deuren. En alle in het plafond ingebouwde hallogeenlampen vervangen, of in ieder geval een dimmer aanbrengen. Goede tips allemaal, en eigenlijk niets nieuws. Maar niet meer voor ons van toepassing. Ten eerste is het niet ons eigen huis, ten tweede gaan we verhuizen. Wat hij wel een grote verrassing vindt is dat we geen magnetron hebben (pluspunten!) en dat we maar 1 televisie in het huis hebben die nog uitstaat ook als hij binnenkomt (nog meer pluspunten!!). Maar wat betreft het drukken van onze "carbon footprint" mag het niet baten. Het weegt niet op tegen de electriciteitsslurpende verwarming en warmwaterketel, die voortdurend de watertemperatuur hoog houdt. Met een 15% verhoging van de prijs voor elecitriciteit per 1 januari 2010 is electriciteit een luxe product geworden en proberen we aan alle kanten het verbruik ervan te verminderen. Omdat de elektrische oven twee weken geleden is doorgebrand en nog niet door de reparateur is teruggebracht gaat is het verbruik al iets omlaag. En met Isis als Environmental Monitor in huis gaat de rest ook redelijk. Maar omdat alles in dit huis is ontworpen en gebouwd in de tijd dat electriciteit onbeperkt en spotgoedkoop werd aangeboden valt het niet mee. Helemaal in de winter, wanneer het moment dat de verwarming uitgaat alle warmte binnen 5 minuten vervlogen is.

Het goede nieuws is dat we eindelijk een recyclebak hebben gevonden voor batterijen! In een winkel die recycleprodukten verkoopt. Met het schaamrood op mijn kaken kom ik de winkel binnen met een plastic tasje batterijen. Ik zeg ter verontschuldiging dat het de batterijen zijn die we in twee jaar hebben opgespaard en dat we inmiddels over zijn op oplaadbare batterijen. De mevrouw die ze in ontvangst neemt lacht zich krom en laat mij ter geruststelling zien wat sommige mensen maandelijks komen brengen. Het kan allemaal nog erger. En met die geruststellende gedachte trekken we vandaag nog een extra vest aan, gaan maar eens een goed eind fietsen om lekker warm te worden en kruipen we aan het eind van de middag gezellig bij elkaar onder de warme lucht blazer met een kop hete soep.

schreeuwen voor de televisie

Vrijdagnacht om 12.00u maken we de kinderen wakker. Ze zijn gaan slapen met hun oranje t-shirten aan. Bud heeft een optimale opstelling voor de televisie gemaakt. Binnen een tel zijn de kindjes uit bed, het gaat ze makkelijker af dan mijzelf. Onder een deken zitten we op de bank. Simon is zo zenuwachtig dat hij met samengebalde vuisten in de lucht voortdurend zit te zwaaien als oranje de bal heeft. Bud brult zo hard als er een goal gemaakt wordt dat alledrie de kinderen in een verschrikt huilen uitbarsten. Maar bij het tweede goal zijn ze eraan gewend en juichen ze mee. We kijken vol spanning de hele wedstrijd uit. En we hebben al afgesproken dat we woensdagochtend om 4.30u am. weer allemaal paraat zullen zitten. De spanning stijgt. Ook hier in Australie. Omdat het zulke onmogelijke tijden zij kijken de meeste mensen zelf thuis achter de televisie en niet bij elkaar. Toen wij onze Nederlandse vrienden gisteren spraken bleek dat ook zij hebben zitten schreeuwen. En voor het ultieme Nederlandse gevoel kregen we een enorme zak verse boerenkool mee. Het is bijzonder wat het voetbal oproept aan spanning, trots en het gevoel ergens bij te horen. Dit weekend zijn we in een roes en op en top Nederlands. Onze Australische, Engelse, Afrikaanse, Schotse vrienden moedigen ons aan en feliciteren ons. Alsof wij enige invloed hebben op de uitkomst....... De Safeway supermarkt in een van de suburbs is oranje versierd. In het Nederlandse schap staan naast de rookworst oranje pelpinda's.

Behalve de buren, die ongerust vragen of bij ons alles goed was vrijdagnacht, is iedereen zeer te spreken. Het wordt een spannende week......

twee beslissingen

De knoop is doorgehakt. We gaan het eerste weekend van augustus verhuizen naar een huis met een tuin, bijna om de hoek waar we nu wonen. Ik heb vandaag het nieuwe huurcontract getekend en we zijn begonnen met de eerste voorbereidingen. We moeten nog even leren hoe het hier werkt met verhuizen. Heb je bijvoorbeeld een verhuispakket van het postkantoor? Het mooie van hier verhuizen is dat zoveel mensen zo vaak verhuizen, dat er talloze kleine verhuisbedrijven bestaan die voor een habbekrats je boeltje inladen in een vrachtwagen, en naar je nieuwe adres rijden. Ons plan is dan ook om zoveel mogelijk in dozen te pakken, zelf wat breekbare spullen en kleding te verhuizen, en de sterke mannen de rest te laten doen. Het lijkt een peulenschil. Dit weekend gaan we dozen halen en per twee dagen pakken we een kamer in. Dat moet haalbaar zijn. We kijken enorm uit naar een tuin, en het tweede (en meteen ook het laatste) mooie ding van het huis, het mega gasfornuis. Voor de rest is het huis zo lelijk dat het bijna grappig is.....

De tweede beslissing van vandaag is van een heel andere orde, Tom besluit dat hij toch wel naar de bioscoop durft. Met z'n viertjes nemen we de bus naar de bioscoop om de film Marmaduke te kijken. Een megazak popcorn op schoot en met witte gespannen gezichten zitten ze in de zaal. Ze vinden het prachtig en spannend. Pas tegen het eind van de film kan Simon genoeg ontspannen om ook eens te lachen. En Tom durft zijn handen van zijn oren te halen. Isis geniet 100% en vraagt alleen af en toe om uitleg waarom er iets gebeurt. Na afloop van de film willen ze alledrie blijven zitten om nog een keer te kijken. Ik denk om de stukken die ze door de spanning hebben gemist nog een keer te kunnen zien. Ze zij oprecht teleurgesteld als dat niet kan, en met vuurrode wangen lopen ze als lammetjes met mij mee de bioscoop uit.

Nu ben ik moe. Mijn buik wordt groter en de baby laat veel en vaak van zich horen. Gelukkig maar, want het komt er eigenlijk te weinig van om stil te staan bij het wonder dat zich voltrekt in mijn buik. Door de vakantie en het feit dat onze oppas heeft opgezegd is het nog meer dan anders schipperen om uurtjes te vinden voor mijzelf en voor werk. Dus nu het huis in rust is ga ik nog snel even aan de slag. En dan neem ik nog een beslissing. Om vanavond eens vroeg te gaan slapen.