We hebben een door de overheid gesponsorde beoordeling gehad van de milieuvriendelijkheid van ons huis, met tips voor energiebesparing. Zoals te verwachten scoren we laag. Weliswaar lopen we met dikke truien aan, maar zelfs de beoordelaar, een doorgewinterde Tasmaan in t-shirt vraagt of de kachel wat hoger mag. Hij raadt aan dikke gordijnen voor alle ramen te hangen die die voortdurend dicht te houden. En om alle open ruimten die ons huis heeft te voorzien van deuren. En alle in het plafond ingebouwde hallogeenlampen vervangen, of in ieder geval een dimmer aanbrengen. Goede tips allemaal, en eigenlijk niets nieuws. Maar niet meer voor ons van toepassing. Ten eerste is het niet ons eigen huis, ten tweede gaan we verhuizen. Wat hij wel een grote verrassing vindt is dat we geen magnetron hebben (pluspunten!) en dat we maar 1 televisie in het huis hebben die nog uitstaat ook als hij binnenkomt (nog meer pluspunten!!). Maar wat betreft het drukken van onze "carbon footprint" mag het niet baten. Het weegt niet op tegen de electriciteitsslurpende verwarming en warmwaterketel, die voortdurend de watertemperatuur hoog houdt. Met een 15% verhoging van de prijs voor elecitriciteit per 1 januari 2010 is electriciteit een luxe product geworden en proberen we aan alle kanten het verbruik ervan te verminderen. Omdat de elektrische oven twee weken geleden is doorgebrand en nog niet door de reparateur is teruggebracht gaat is het verbruik al iets omlaag. En met Isis als Environmental Monitor in huis gaat de rest ook redelijk. Maar omdat alles in dit huis is ontworpen en gebouwd in de tijd dat electriciteit onbeperkt en spotgoedkoop werd aangeboden valt het niet mee. Helemaal in de winter, wanneer het moment dat de verwarming uitgaat alle warmte binnen 5 minuten vervlogen is.
Het goede nieuws is dat we eindelijk een recyclebak hebben gevonden voor batterijen! In een winkel die recycleprodukten verkoopt. Met het schaamrood op mijn kaken kom ik de winkel binnen met een plastic tasje batterijen. Ik zeg ter verontschuldiging dat het de batterijen zijn die we in twee jaar hebben opgespaard en dat we inmiddels over zijn op oplaadbare batterijen. De mevrouw die ze in ontvangst neemt lacht zich krom en laat mij ter geruststelling zien wat sommige mensen maandelijks komen brengen. Het kan allemaal nog erger. En met die geruststellende gedachte trekken we vandaag nog een extra vest aan, gaan maar eens een goed eind fietsen om lekker warm te worden en kruipen we aan het eind van de middag gezellig bij elkaar onder de warme lucht blazer met een kop hete soep.
