schreeuwen voor de televisie

Vrijdagnacht om 12.00u maken we de kinderen wakker. Ze zijn gaan slapen met hun oranje t-shirten aan. Bud heeft een optimale opstelling voor de televisie gemaakt. Binnen een tel zijn de kindjes uit bed, het gaat ze makkelijker af dan mijzelf. Onder een deken zitten we op de bank. Simon is zo zenuwachtig dat hij met samengebalde vuisten in de lucht voortdurend zit te zwaaien als oranje de bal heeft. Bud brult zo hard als er een goal gemaakt wordt dat alledrie de kinderen in een verschrikt huilen uitbarsten. Maar bij het tweede goal zijn ze eraan gewend en juichen ze mee. We kijken vol spanning de hele wedstrijd uit. En we hebben al afgesproken dat we woensdagochtend om 4.30u am. weer allemaal paraat zullen zitten. De spanning stijgt. Ook hier in Australie. Omdat het zulke onmogelijke tijden zij kijken de meeste mensen zelf thuis achter de televisie en niet bij elkaar. Toen wij onze Nederlandse vrienden gisteren spraken bleek dat ook zij hebben zitten schreeuwen. En voor het ultieme Nederlandse gevoel kregen we een enorme zak verse boerenkool mee. Het is bijzonder wat het voetbal oproept aan spanning, trots en het gevoel ergens bij te horen. Dit weekend zijn we in een roes en op en top Nederlands. Onze Australische, Engelse, Afrikaanse, Schotse vrienden moedigen ons aan en feliciteren ons. Alsof wij enige invloed hebben op de uitkomst....... De Safeway supermarkt in een van de suburbs is oranje versierd. In het Nederlandse schap staan naast de rookworst oranje pelpinda's.

Behalve de buren, die ongerust vragen of bij ons alles goed was vrijdagnacht, is iedereen zeer te spreken. Het wordt een spannende week......