Zaterdag zijn we een beetje zenuwachtig. We hebben 's avonds een formeel "Christmas in July" feest met een dress code en we zijn geinstrueerd cheques en veel geld mee te nemen. Het is een feest met als hoofddoel geld in te zamelen voor de school van Simon. 's Ochtends bij een verjaardagsfeestje waar Simon is uitgenodigd informeer ik nog even voor mijn neus weg wat de dress code precies inhoudt. En ookal lach ik luchtig, het zweet staat mij op mijn rug als ik later weer in de auto zit. Stress! Voor de dames wordt een leuk jurkje en hoge hakken ge-adviseerd, voor de heren shirt en tie. Ik en een jurkje en hoge hakken........Bud in een tie.......als dat maar goed komt.
Om 19.00u zitten we opgedirkt in de auto. Ik heb in een vlaag van "feeststress" in een vrij half uur een, in mijn ogen, heel Australisch zwart t-shirt gekocht vol met nepdiamanten. In Europa zou ik het nooit aandoen, maar hier is het helemaal hip en passend bij de gelegenheid. Ik koop er ook een wijde zwarte broek erbij...maar of het vergelijkbaar is met een "leuk jurkje en hoge hakken" vraag ik mij ernstig af. Bud ziet er keurig uit in nette broek en een overhemd, maar heeft de stropdas thuisgelaten.
De lokatie is helemaal in kerstsfeer ingericht en prachtig gedecoreerd. Er komen meer dan honderd mensen, inderdaad in hun mooiste jurkjes en prachtigste juwelen. De mannen zijn vooral in strakke pakken gehuld. De tafelschikking is al gemaakt. En er wordt niet gewisseld tussendoor.
We kopen een lot voor een leuke prijs (uiteraard hebben wij niet het winnende nummer) en we kunnen inschrijven op een scala van spullen die door middel van een "silent auction" worden verkocht. Wij schrijven in op 4 tickets voor een bijzondere St Kilda footy wedstrijd. We hadden natuurlijk ook voor een tuinset, een golfabonnement, een rugby t-shirt en nog 20 andere dingen mee kunnen dingen, maar dat hebben we niet gedaan. Helaas zijn we niet de hoogste bieders op de footykaartjes. Dat kunnen we ook niet worden want meer cash hebben we niet bij ons, creditcard wordt niet ge-accepteerd en een "cheque book" dat iedereen hier bij zich heeft bezitten we niet. Dat weten we dan voor de volgende keer.
Er volgt nog een levensechte veiling van twee Australian Open finale kaarten en een fotosessie ter waarde van een paar duizend dollar. Naarmate de avond vordert en de wijn steeds rijkelijker vloeit stroomt het geld binnen. Mensen gaan helemaal los. Wij, nuchter, schaffen nog een verrassingsvoucher aan en winnen een waardebon voor een restaurant in de buurt. Echter, die laten we bij vertrek op tafel liggen en niemand heeft hem vooralsnog gevonden..... Al met al was het een enerverende avond, hebben we weer veel geleerd, veel gelachen en af en toe met open mond gekeken naar het schouwspel om ons heen.
Thuis gooi ik mijn hakken uit, breng op kousenvoeten de babysit nog even naar huis en verwijder de laag make-up. Dat hebben we maar mooi weer gedaan. En doorstaan. En we horen er weer een beetje meer bij.....
Vandaag zijn we weer helemaal onszelf en terwijl de kinderen in de verhuisdozen nieuwe spelmogelijkheden zien en vluchten maken in raketten terwijl ze vechten met aliens, pakken wij gestaag verder. Het huis begint hol te klinken, een goed teken, eindelijk!
Om 16.00u houdt niemand het meer uit in huis en laten we de boel de boel. We gaan naar het strand. Het is prachtig weer. Op het strand is het heerlijk en we worden gehuld in een gouden gloed door de tijd van de dag. Twee meter voor de kust zwemmen drie dolfijnen langs. De kinderen scheppen zand alsof hun leven ervan af hangt en springen van hun favoriete muurtje. Bud krijgt eindelijk een kans om een foto te maken van mij met buik.
De eerder beloofde foto is vanmiddag gemaakt.
Muurtje springen.
Tom aan het werk.
Een gouden uurtje aan de baai.
Isis hoopt dat de dolfijnen nog terugkomen.
Omdat het natuurlijk later wordt dan geplanned gaan we bij een piepklein Maleis restaurantje snel wat eten. De kinderen, die normaal bij het minste of geringste al roepen dat ze iets niet lekker vinden, verorberen in een mum van tijd grote kommen noedelsoep. Als we teruglopen zien we een enorme bijna volle maan en bespreken we het Southern Cross dat duidelijk aan de hemel staat. We zoeken de South Celestial Pole om het exacte zuiden te bepalen. Als dan ook Venus heel duidelijk aan de hemel te zien is, slaken we allemaal een zucht van tevredenheid. Onder luid aandringen van de kinderen zoeken we alle planeten nog even op op internet en controleren of we de bepaling van het zuiden op de juiste manier hebben uitgevoerd. En dan over op de orde van de dag. In bad, verhaal en naar bed. Dromen over raketten, sterren en planeten.
