griezels in de straat

Isis maakte een poster voor op de voordeur.

Simon heeft de eerste buit binnen.

Nu zijn wij aan de beurt.

Tom komt zo snel mogelijk naar huis om alvast wat van zijn schatten op te peuzelen.

Halloween wordt hier gevierd. Dit jaar doen we mee. Isis, Simon en Tom zijn uitgenodigd in de straat om mee te lopen langs de huizen waar ze de dreigende woorden "trick or treat" moeten uitspreken. Zelf heb ik helemaal niets met Halloween, maar de kindjes zijn dolenthousiast en lopen de hele ochtend zenuwachtig te drentelen door het huis. Isis is eerst een spook en wil dan toch liever een heks zijn.

Ons huis is als derde aan de beurt in de straat. Onze kindjes kloppen op de deur en ik zie een groepje kinderen waarvan drie blij en gespannen. Krijgen ze ook wat bij hun eigen huis? Natuurlijk! De meeste kinderen graaien in de mand met lekkere dingen om er iets uit te halen. Een aantal pakt meteen twee dingen. Dan rent het groepje weer weg. Er is geen liedje, alleen maar gretige ogen die alweer aan het volgende huis denken en voor de snoepschatten die zich daar bevinden.

Tom komt meteen na het lopen door de straat naar huis om zijn schatten te bewonderen en een aantal schatten meteen te nuttigen. Bud, Simon en Isis gaan naar de overkant waar een Halloween borrel is georganiseerd. Ik blijf thuis en bereid het eten voor, voor de mensen die straks komen eten in ruil voor het tuinstel, de zandbak en een kindertafeltje dat we van ze hebben gekregen omdat dat niet meeverhuist naar Duitsland.

Pas om 21u ligt iedereen in bed, hyper van het bezoek, de snoepjes en de enerverende dag. Volgend jaar weer griezels in de straat? Misschien......

de tropische kas

Zo zien de bloemen in de tuin eruit vanochtend.

We worden heen en weer geslingerd tussen regen en bloedhitte. Gisteren werd het 34 graden en kreeg ik de kinderen met geen stok langs de nieuwe ijswinkel die een paar weken geleden geopend is op de plek waar voorheen onze bakker Bob zat. Wat geniet ik weer van die hete zon en de warmte, terwijl we aan een piepklein tafeltje zitten en ijsjes eten. Het lijkt wel vakantie. Bink ligt amechtig in zijn kar onder een witte doek. Een kleine ventilator in de kar zo geen overbodige luxe zijn, waarom is dat nog niet uitgevonden? Aan het eind van de middag hebben alle schuifdeuren wagenwijd openstaan om wat frisse lucht in huis te laten. Buiten tjirpen de krekels en zoemen er allerlei insecten voor de hordeuren ("fly doors") die graag naar binnen willen. Het is tropisch en heerlijk.

Vandaag regent het weer maar omdat grond nog steeds warm is van gisteren stijgen de dampen uit de grond en voelt het als een tropische kas waar we ons in bevinden. We horen niet alleen de vogels zingen maar ook de planten. Een prachtige vogel bouwt onder ons overdekte terras een nest in de "lianen" die langs de balken lopen, de tuin ruikt naar honing en zoete bloemen. Er liggen warme regendruppels op de boemen in de tuin en de sla, munt en calendula groeien met met het uur. Wat is er een heerlijk seizoen aangebroken!

De munt en calendula kan je zien groeien in ons groenten- en kruidentuintje.

Zoek het nest..... Binnenkort jonge vogeltjes hier op de blog. Het is lente!

Vrijdag. Oh ja, zo voelt 34 graden.

Bink houdt ook van wamte.

hoe het is

Hoe het is om weer op onszelf te zijn. Met ons zessen.

Het is makkelijker dan ik dacht. De kinderen gedragen zich voorbeeldig en houden zich aan de afspraken. 's Ochtends opstaan, meteen aankleden en schooltassen klaarmaken. Bed opmaken, pyama opruimen. Ontbijten doen we makkelijk, je krijgt wat je kiest op een bord of in een kom. Wel gezellig met elkaar aan tafel, maar niet de hele tafel dekken. Tanden poetsen. Vissen voeren. Ik doe tussendoor Bink in bad. Bud gaat om 7.30u de deur uit. Het streven is om om 8u alles klaar te hebben en opgeruimd. Tot en met vandaag is dat gelukt. Reden om dan alles klaar te hebben is dat er dan nog rustig tijd is voor Isis om haar huiswerkboek te lezen, voor Simon om energie te lozen in de tuin en voor Tom om even te spelen. Stress en haasten is funest voor goede humeuren en motivatie en dat proberen we dus te allen tijde te voorkomen.

Om 8.30u gaat Isis de deur uit om samen met de overburen naar school te gaan.

Gisteren was een uitzondering. Isis heeft een key had verdiend met assembly voor resilience. Uiteraard zijn we gaan kijken bij de uitreiking. Isis straalt. De reden dat ze de key heeft gekregen is dat ze het goede voorbeeld voor resilience geeft aan de kinderen in haar klas. Wij zijn ook trots.

Het is lang geleden dat ik 's ochtends op school was. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om de schooluniformlijst in te leveren voor Simon, de kinderen boeken te laten aanschaffen op de schoolboekenbeurs voor fundraising voor de bibliotheek, en een schooltheedoek aan te schaffen voor fundraising, tja waarvoor eigenlijk. De mangobestelling (1 kist met 20 mango's voor 25 dollar) die voor fundraising besteld kan worden laat ik maar, we blijven bezig.

Kinderen ophalen van school is mijn taak. Ik neem dan meteen de kinderen van de overburen mee. Dat is reuze gezellig en ik loop trots met wandelstok en 7 kinderen op sleeptouw door het dorp. De kindjes keuvelen gezellig, Tom is in volledige adoratie van het 10 jarige overbuurmeisje en is mak als een lam. Hij gaat waar zij gaat.

Inmiddels is de schoonmaakster geweest en dat is een ongelooflijke luxe. We hebben meteen "maandag opruimdag" ingevoerd zodat Margaret, zo heet ze, meteen op dinsdagochten 8u aan de slag kan. En wat doen we verder? Bud werkt natuurlijk overdag. Ik werk tussendoor ook wat, ontvang kraamvisite, strijk de eindeloze stroom was weg, kook, en krummel met de kindjes. Er is vee hulp in de buurt als het nodig is, spontaan en geplanned. Vandaag bijvoorbeeld ga ik boodschappen doen en kom een bekende tegen, net op het moment dat ik mij afvraag of Bink in de maxi cosi in de winkelwagen past. Ik heb vreselijke haast want zit net tussen het afzetten van Simon op school voor zijn tweede orientatiedag en kraambezoek. En geen boodschappen in huis..... De bekende biedt aan om buiten op een terras bij een koffie even op Bink te passen terwijl ik door de winkel race, wat een uitkomst! Tom helpt mij goed en rent achter mij aan met een briefje dat hij net gevonden heeft. Hij roept door de winkel wat we allemaal nodig hebben. Een zak chupachups, een chocolade verrassingsei, een zak lychees en heel veel aardbeien. Allemaal heel leuk bedacht Tom, maar de cornflakes die we het hardste nodig hadden (in verband met dat handige en snelle ontbijt in de ochtend) zijn we vergeten.

Het bezoek staat al op de stoep als we thuiskomen en gaat nooit meer weg. Om 11u moet ik Simon weer ophalen, zij blijft rustig wachten tot ik terugkom. Maar ik heb 's middags een afspraak in de botanische tuinen voor een verjaardag. Veel te laat kom ik er aan, niet omdat het bezoek niet wegging, maar omdat kleine kindervingers aan de klok hadden gezeten en ik dus op de verkeerde tijd vertrok..... Natuurlijk duurde het allemaal nog langer omdat ik geen parkeerplaats kon vinden in de buurt van waar de afspraak is, Bink een schone luier nodig heeft, de jongens voortdurend verstoppertje willen spelen achter alle prachtige bomen en struiken in het park en de parkeermeter zeker 300 meter lopen verderop staat. Wat ben ik blij met mijn wandelstok! Anders zou ik nergens komen...... De middag is leuk maar Tom heeft geen zin en presteert het om zich een uur niet te laten zien, hij komt zelfs geen taart eten. Als we terug moeten krijgt hij een woedeaanval omdat hij te laat is voor de taart. En het vertikt het om te lopen. Het gevolg is dat we veel te laat vertrekken uit het park, de middagspits is al begonnen en ik doe er een uur over om bij school te komen. Veel te laat, de juf staat te wachten met Isis en een van de overbuurmeisjes die met ons meegaat. Ik laat een traan want ik vind het vreselijk! Dan moet ik ook nog aan een werkman vragen om op de kar van Bink te passen, die kan niet mee in de auto. Dan passen de namelijk kinderen niet........Dus kar uit de auto, kinderen erin en vanaf dat moment gaat het beter. Isis mag bij het overbuurmeisje spelen, ik rij terug naar school om de kar op te halen en thuisgekomen is iedereen weer vrolijk. Bink is wakker en kijkt lachend rond en kletst mij de oren van mijn hoofd. Simon maakt sommen en leert zichzelf lezen op de computer. Hij is vastbesloten de twee nieuwe bibliotheekboeken die hij heeft geleend volgende week zelf te kunnen lezen. Tom heeft even time-out op zijn kamer en komt helemaal opgeknapt na een half uur weer tevoorschijn. Ik bak pannenkoeken, het overbuurmeisje eet mee en we rollen van tafel van het lachen als de kinderen de schele ogen van Bink nadoen. De een kan het nog erger dan de ander, maar het overbuurmeisje spant de kroon. Overbuurmeisje naar huis, meute onder de douche en om 19u haal ik opgelucht adem als er drie tevreden in bed liggen. Nu alleen Bink nog zijn laatste fles voor hij naar bed gaat. En dan is het om 20u weer rustig in huis. En kan ik aan de blog beginnen terwijl ik wacht op Bud die het druk heeft en bijna iedere avond pas rond 20u huis is.

Het gaat dus goed. Ik zit nog steeds op een roze wolk en die bljft ook nog even denk ik. Het enige vervelende is de pijn die lopen met zich meebrengt, maar ik heb het gevoel dat het iedere dag een beetje beter gaat. Bovendien helpt iedereen mee waar het kan, Simon is al een paar keer opgehaald om te gaan spelen, en Emma is gisteren gekomen om met mij en de jongens naar de speeltuin te gaan.

En wat het allerfijnste is, zijn de hele lieve kaarten en kadootjes die iedere aankomen en die ervoor zorgen dat ik mij aan deze kant van de wereld niet eenzaam voel, maar nog steeds onderdeel van het leven dat wij achter hebben gelaten. Dat jullie aan ons denken geeft een ongelooflijk gevoel van blijdschap en warmte en maakt de angst dat we er niet meer bijhoren minder. Het tegendeel lijkt waar. Dank jullie wel lieve vrienden en familie dat jullie ons erbij laten horen en aan Bink en ons denken. Dat is heel erg belangrijk voor ons, helemaal nu Karin en Rene weer vertrokken zijn en wij ons toch wel weer alleen voelden. Zij zijn gelukkig weer veilig aangekomen en hebben hun drukke leven meteen weer opgepakt.

Hoe het hier is? Ik kan volmondig zeggen "goed" en de vijf huisgenoten zijn het daar helemaal mee eens.

weer op onszelf

Simon overhandigt bij het ontbijt de (opvouwbare) boom met herinneringen.

Het voelt leeg en zwaar. Maar we hebben er geen drama van gemaakt. Dat hebben we gisteravond al achter de rug. Het afscheid is moeilijk omdat we het zo goed hebben gehad. Er is geen onvertogen woord gevallen en er is geen enkel sjagerijn geweest. Het enige gemopper dat ik heb gehoord is dat Karin heeft gezegd dat ze geen opvoeder wil zijn maar gewoon oma. En dat is heel goed voor te stellen. Alleen moeilijk vol te houden als je 9 weken in een gezin als dat van ons intrekt en het voor een belangrijk deel draaiende houdt.

Met het vertrek worden we weer op onszelf aangewezen. Ookal hebben er diverse mensen gebeld om hun hulp aan te bieden met halen en brengen en het maken van speelafspraken. We willen natuurklijk ook efficienter worden dan voorheen. We gaan proberen ons huishouden te organiseren. De brooddozen voor morgen staan klaar op tafel. We hebben alles opgeruimd en vanaf morgen gaan we ons de luxe permitteren van een schoonmaakster in huis. Zij komt vanaf nu iedere dinsdag bij ons poetsen.

Met de overbuurvrouw hebben we een breng- en haalafspraak voor school. Ik hoef alleen nog maar van dinsdag t/m vrijdag haar kinderen en Isis op te halen, de maandag en het naar school brengen neemt zij voor haar rekening. Iedere dinsdag heb ik de auto voor halen en brengen, praktsche dngen, werk en circusschool. Het wordt druk maar het gaat ons wel lukken. Bink zit al aadig in een ritme en dat scheelt ook.

Karin en Rene een goede reis gewenst! We zullen jullie vreselijk missen en vooral het feit dat we niet even op de koffie kunnen komen. Maar we koesteren de herinnerringen aan de heerlijke en bijzondere weken. Toen ik vandaag de 853 foto's selecteerde realiseerde ik mij hoeveel we hebben gedaan en hoeveel lol we hebben gehad. En hoe goed Karin en Rene de kleine Bink al hebben leren kennen.

We gaan er allemaal vaak naar terugkijken en er heel hard om lachen.

Tot ziens!

De laatste keer naar school brengen in lange tijd.

Mensen aan de overkant bij ons gaan emigreren en vragen ons of we dit buitensetje willen hebben. Ja natuurlijk!

Rene en Bink, nog even samen.

Daaaaag!!!!! Tot ziens.

vrolijke gezichten

Al heel vertrouwd zeggen we dat we een weekendje naar the Prom gaan. We zijn tenslotte ook al een aantal keer geweest en we krijgen er niet genoeg van. Wilsons Promontory National Park is een van onze favorieten en aangezien Karin en Rene daar nog niet geweest zijn hebben we een mooi excuus om er weer een keer heen te rijden. Karin en Rene vertrekken vrijdagochtend met Simon en Tom. Bud, ik, Isis en Bink rijden vrijdag aan het begin van de avond weg voor het ritje van 2,5 uur naar Yanakie, aan de rand van het park. Het dondert en bliksemt in de verte, na een zonnige dag van 30 graden. Onderweg weten we niet wat we zien. Het lijkt het heuvellandschap van Engeland. Zo ontzettend groen en overal koeien en schapen die lopen te grazen in plaats van hooi te eten in verdroogde weilanden. Het is een bemoedigend gezicht. De boeren gaan eindelijk weer eens geld verdienen dit jaar. We gunnen het ze van harte, het werd tijd.

Het weekend is heerlijk, ondanks de kou en de regen op zaterdag. We rijden door het park, kijken naar de enorme hoeveelheid bloemen, en zien ook kangaroes, emu's en een wombat met baby. Karin, Rene, Bud en Simon maken een wandeling door een stuk regenwoud. Ik, Bink, Isis en Tom kuieren een stukje langs het stuk waar Tidal River in de woeste oceaan uitkomt. Het is zoals altijd een prachtig gezicht. Aan het eind van de middag bbqen we bij het vakantiehuis terwijl de kindjes onvermoeibaar de trampoline op en af stuiteren. We hebben het over de fijne tijd die we met elkaar hebben gehad en dat het afscheid toch weer moeilijk is. Maar dat we niet verdrietig zullen zijn en juist blij zijn met wat we hebben gehad. Dat is zo bijzonder, daar kunnen we weer tijden op vooruit en met fijne en warme gevoelens naar terugkijken. Maar het zal ook weer eenzaam zijn hier aan de andere kant van de wereld.

Dus om nog even extra te genieten van de mooie dingen van het leven gaan we vandaag naar Sandy Point, een prachtig strand vlak bij de Prom. We zitten een paar uur op het eenzame strand terwijl we praten, luisteren naar het bulderen van de surf golven en spelen in het zand. We halen koffie in een cafe, picknicken met knarsende tanden van het zand met de zelfgesmeerde boterhammen. De lach kan niet van onze gezichten. Genieten kan juist veel intenser zijn als je weet dat je iets binnen afzienbare tijd niet meer hebt.

Thuisgekomen verdwijnen de goede humeuren als sneeuw voor de zon. Het gezellige weekend eindigt in boosheid en drama bij de drie kindjes. Ze zijn moe en zich plotseling bewust van het feit dat opa en oma hier nog maar 1 nachtje zijn..... Simon is nerveus en verdrietig, Tom is wanhopig en ligt overstuur op de grond te gillen, Isis is stil. Zelf hun favoiete noedelsoep van het Maleise restaurantje help niet, ze kunnen nauwelijks een hap door hun keel krijgen. Al vroeg ligt iedereen te slapen.

Ik hoop dat het ergste vanavond is geweest en dat we morgen vrolijk "tot ziens" kunnen zeggen en grappen kunnen maken over alle dingen die we de afgelopen weken met elkaar hebben meegemaakt. Dat zijn er namelijk heel veel :-). We proberen het vrolijke en opgeruimde gevoel van het weekend vast te houden, maar of we de vrolijke gezichten vol kunnen houden morgen weet ik niet. We gaan ons best doen.

Vier stoere wandelaars.

Bink sjouwen we overal mee naartoe.

Tidal River, het is daar zo mooi.

Tidal River, plezier voor twee.

Nog steeds kan ik niet stoppen met die glimlach. Ik voel mij zo compleet.

Simon op Squeaky Beach doet de Squeaky dans.

Tom op de trampoline bij het vakantiehuis.

Corners Inlet, Karin en Rene met Bink.

Sandy Point, jonge grootouders 1.

Sandy Point, jonge grootouders 2.

Sandy Point, jonge grootouders 3.

de tijdelijkheid van een visum

Daar rijden Karin en Rene met Simon en Tom de straat uit

Vandaag werd mijn aanvraag voor een i-phone afgewezen. Reden, het 24 maanden contract dat ik wil afsluiten verloopt na de verloopdatum van mijn visum. Daar baal ik dus enorm van. En word mij ervan bewust dat er een eindigheidsdatum aan ons huidige visum zit. Twee jaar geleden leek het oneindig lang, vier jaar! Nu lopen we al tegen de eindigheid aan. Zo snel al! Een goed moment om dus verder te evalueren wat we willen in de toekomst. Het verrassende is dat een telefooncontract je daar weer extra bewust van maakt.......

Bink heeft daar, net zoals de andere kindjes, helemaal geen last van. Die is gewoon waar wij zijn. En vind dat zo te zien prima.

Karin en Rene hebben een auto gehuurd en zijn vanochtend op pad gegaan bij schitterend weer, 29 graden. Hoe het ze vergaat deze laatste dagen in Victoria horen jullie zondag. Gewoon weer via de laptop en niet via de laatste gadgets op de i-phone. Snif.

Tot dan!

Bink, een half uur geleden

van een lach, een wandelstok en een stel pitbullslakken

Woensdag. Wasdag. Werkdag. Wie komt er vandaag op bezoek dag. Wat eten we vanavond dag. Waarom heeft Rene twee hoeden op vandaag dag. Waarom heb je een Wandelstok meegenomen uit het ziekenhuis mam dag. We starten een Wandelende schoolbus dag. Wie ziet de lach van Bink dag. Wie Wint er met voetballen in de tuin dag. We krijgen allemaal leuke geboortenkaarten uit de andere kant van de Wereld dag.

Sportkamp van Mook- van Zonneveld - Footy op het knollenveld

Al met al een drukke dag. Dat de kinderen om 19u uitgeput in bed vallen is geen wonder. Dat wij er het liefst 2 uur later ook in willen duiken is ook geen wonder. Karin en Rene zetten op tijd de deur van hun slaapkamer open om wat warme lucht richting hun slaapkamer te sturen. Zodat ze ook een keer warm kunnen slapen in plaats van als ijsklompen in bed te liggen......Een nacht goed slapen is geen overbodige luxe in dit huishouden.

We zijn van 's ochtends vroeg tot 's avonds in touw. Van de praktische klussen zoals het reparen van een lamp, het doen van de was en boodschappen tot het meenemen van alle kinderen uit de straat die op dezelfde school als Isis zitten. Een lopende schoolbus zoals dat heet, vandaag gestart door Karin. En dat zin de gewone dingen. Daarnaast gaan Karin, Rene, de jongens en Mieke, die op bezoek is, gaan naar het strand vanmiddag. Rene zorgt met al zijn grappen en grollen voor de slappe lach bij Simon, die niet meer op zijn benen kan blijven staan en amechtig in het zand ligt te brullen van het lachen, terwijl de mensen in zijn omgeving niet anders kunnen dan meelachen. Oorzaak? Rene doet met een hoed en een pet op zijn hoofd Donald Duck na terwijl hij door het zand waggelt......

Karin kookt weer drie maaltijden om het iedereen naar de zin te maken. Soep voor Simon, pasta voor Isis, salade voor allemaal, olijven en druiven voor Tom, een combinatie van alles voor de grote- en waar het lukt ook voor de kleine mensen. Bink slurpt intussen de ene na de andere fles leeg. Die is niet zo kieskeurig maar hij heeft net rond etenstijd zijn hongerige en dus ook zijn huilerige uur. Nu is dat allemaal prima te doen, maar hoe zal volgende week het er aan tafel toegaan als ik alleen met de kindjes eet?

Zo langzaamaan komen de felicitatiekaarten voor de geboorte van Bink uit de andere kant van de wereld aan. Het is leuk om kaarten te krijgen, ik lijk wel een klein kind als ik iedere ochtend naar de brievenbus loop. Soms loop ik een paar keer omdat de postbode nog niet geweest is. Maar ik ben liever te vroeg dan te laat. Dat heeft te maken met de race die ik iedere dag houd tegen de pitbullslakken die ook op de postbode wachten en direkt de post aanvallen zodra die in de brievenbus terechtkomt. Gisteren nog viste ik een half aangevreten telefoonrekening uit de bus, ik had duidelijk de race verloren. Wie beweert dat slakken traag zijn heeft het echt mis, het levende bewijs woont bij ons.

Lachen met Bink.

Tenten bouwen in de tuin.

Simon met mijn wandelstok

Wie nog niet was moegeraced tegen de slakken kan zijn hart ophalen bij ons in de tuin. Het grasveld was zo mooi toen we in het huis trokken. Inmiddels is het half kaal, hobbelig en vol met kuilen. Dat komt door de eindeloze voetbal- en footywedstrijden die gehouden worden. Het gras verdwijnt langzaam, de broeken van de kinderen beginnen steeds meer slijtageplekken in de knieen te vertonen en de neuzen van de schoenen zijn kaal. Druk druk druk. Tussendoor wordt er een tent gebouwd om even te rusten en te picknicken. En daarna even basketballen om de spieren weer op te warmen. Geen enkel rustig moment......

Sportkamp van Mook - van Zonneveld, Basketbal

En zo vliegt de dag weer om. Maar niet zonder stil te staan bij het hoogtepunt van de dag. Bink die lacht. Luid en duidelijk en met wijd open mond. Wat een heerlijk gezicht. Je kan niet anders dan er vrolijk van worden.

En niet zonder even na te denken over de teleurstelling van de dag. Ik hoor bij de fysiotherapeut dat mijn bekken nog heel instabiel is en dat ik voorlopig met wandelstok moet lopen om permanente schade in de toekomst te voorkomen. Maar nadat ik even heel teleurgesteld was, ik vind zelf namelijk dat het hartstikke goed gaat, ben ik weer optimistisch. Dit is een tijdelijk probleem, het gaat al oneindig veel beter dan 1,5e week geleden, en ik ga de komende tijd de auto veel gebruiken. Omdat ik zo gewend ben altijd te fietsen en te lopen was ik bijna vergeten dat je ook voor korte afstanden de auto kan nemen. Dus slecht voor het milieu of niet, deze moeder gaat met haar wandelstok en 4 koters voortaan overal naartoe in de 4X4. En de arme Bud moet vanaf nu iedere dag met de benenwagen en de trein. Hij vindt het niet erg, en ik ook niet ;-).

58cm, 4900gr,38,4cm

Dag 10. De officiele maten van onze Bink worden genomen als indicatie voor hoe het met hem gaat. De mevrouw van het consultatieburo kijkt twee keer naar Bink en kijkt dan bevreemd in het blauwe boekje (het boekje dat je hier krijgt bij de geboorte van een kind). Dan vraagt ze het mij voor de zekerheid. Wanneer zei je dat Bink is geboren?

Ik bevesig de datum. Ze zegt dat ze zulke grote babies niet vaak ziet. Dus ik spreek haar geruststellend toe, in Nederland zijn de maten die ze meet meer binnen de normale groeicurve dan hier. Hier ligt Bink ver buiten ieder geroeigemiddelde met zijn 58cm, bijna 5kg en hoofdomtrek van meer dan 38cm. Hij torent boven het 97 percentile uit, dat wil zeggen dat 97% van de kinderen in Australie bij 10 dagen kleiner is dan hij.

Bink doet gewoon zijn naam eer aan. Het is met recht een grote Bink. Hij kijkt de mevrouw na het meten stralend aan, lacht met heel zijn gezicht, nestelt zich vervolgens in zijn doek en gaat slapen. Alsof het allemaal de gewoonste zaak van de wereld is.

Thuisgekomen duw ik Bink in de armen van Karin en springen Rene en ik in de taxi die voor het huis staat. We moeten onze auto ophalen die voor een onderhoudsbeurt bij de garage staat en daarna gaan we langs op kantoor waar ik regelmatig werk. Ik moet even werken vandaag, en Rene is uitgenodigd om op kantoor te komen kijken en de vorderingen van de waterfles te aanschouwen. We hebben een hele leuke middag. Als we terugrijden via school om Isis op te halen, daarna thuis nog kraamvisite ontvangen en om 18.30u met z'n allen gezellig aan tafel schuiven heb ik het gevoel dat ik weer terug ben in het normale leven. Het gaat goed en nog steeds iedere dag beter! Wat ontzettend fijn. Dat had ik een week geleden niet durven hopen.

Inmiddels in Bink aangegeven door middel van een formulier dat je invult en in de brievenbus gooit, samen met een zogenaamde "money order" of cheque om te betalen voor het geboortebewijs. Hij is ook aangegeven bij Medicare en staat bij ons op de medicarecard. Bink bestaat. Nu ook op papier. Wow.

Als we het geboortebewijs binnen hebben kunnen we beginnen met de aanvraag voor een visum voor hem, en de aanvraag van een paspoort. Ik vind het een onrustig idee dat hij nog geen paspoort heeft. Wat als we onverwacht Australie uit moeten? Dus dat willen we zo snel mogelijk regelen. Helaas gaan snel en paspoort aanvragen niet goed samen hier. Zodra het zover is dat we een paspoort aan kunnen vragen zal ik wat foto's maken van onze tocht langs de verschillende instanties om documenten te legaliseren, pasfoto's te maken, het paspoot aanvraagformulier in te leveren. Melbourne ed. En dat allemaal met Bink op sleeptouw, want het fysieke bewijs van zijn bestaan zal overal geleverd moeten worden. Dat belooft weer een interessant avontuur te worden.......

regen

Hier schijnt de zon nog, onze eerste wandeling buiten

Het regent pijpenstelen de afgelopen dagen. 48.4% zijn de resevoirs inmiddels gevuld. Stage 2 van de waterrestricties is inmiddels ingevoerd, dit is een grote versoepeling ten opzichte van fase 3b die steeds van kracht is geweest. Het betekent o.a. dat we de tuin water mogen geven. Ookal regent het zoveel dat dat eigenlijk niet nodig is. De tuin lijkt wel een tropisch oerwoud. Alles groeit en bloeit. De minigroententuin die we pas hebben aangeleged doet het geweldig. Binnenkort kunnen we de hele straat uitnodigen om salade bij ons te komen eten.

Karin en Rene nemen de kindjes mee naar het aquarium waar het droog is en waar veel te zien is. De kinderen hebben het nodig om iets te doen, door alle regen komen ze nauwelijks aan benen strekken toe. Het aquarium is een hit, ondanks het feit dat half Melbourne er verblijft. Bud en ik blijven thuis met Bink. Wat een rust. Waar wij steeds uitgeruster eruit beginnen te zien, zijn bij Karin en Rene inmiddels de kringen zichtbaar. De drie rakkers zijn boordenvol energie. En dat niet alleen. Tussendoor komt er iedere dag bezoek aan de deur met kadootjes, taartjes, lieve wensen. Natuurlijk blijft al dat bezoek ook altijd even zitten. Aangezien iedereen hier de ideale bezoektijd rond 17u inschat, eten we dus een paar keer veel te laat en beginnen ook de kinderen wat kringen te tonen.....

Het weekend vliegt voorbij. Gisteren dus aquarium, vandaag worden de kinderen getrakteerd op een dagje Scienceworks. Ontdekken, spelen en dingen bekijken in het science museum. Goedgemutst komt iedereen aan het eind van de middag weer thuis, boordenvl verhalen. Bink heeft genoten van een paar uur rust in huis. Het valt niet mee om de vierde te zijn in een gezin met wildebrassen. Duizend keer per dag vraag ik het jonge volk hun zachte stemmen te gebruiken. Ik krijg het idee dat ze niet eens weten dat ze de zachte stemmen hebben.

We hebben het gezellig. Maar plotseling slaat vandaag de schrik slaat om mijn hart en de tranen schieten in mijn ogen als ik denk aan het moment dat Karin en Rene weer vertrekken. Volgende week maandag is het al zo ver. Ik hoop dat de zwangerschapshormonen dan wat verder uit mijn lijf verdwenen zijn zodat ik beter bestand ben tegen het afscheid. Ook de kindjes beginnen er vaker naar te vragen en worden onrustig.

Het moeilijke deel van emigreren. Afstand en afscheid. Bah.

Ik prober het nog even naar de achtergrond te schuiven en er een heerlijke week van te maken. Iedere minuur benutten. Want de tijd gaat zo snel. Veel te snel.

Rust!!

Op weg naar het aquarium. Zaterdag.

De kadootjes en kaarten. Feestelijk.

weer geland

Aan het ontbijt

We zijn weer op aarde terug. Gelukkig blijft de roze wolk bestaan. De gewone dingen gaan door. Dit nadat de wereld even stil heeft gestaan. In mijn ogen dan.

Vandaag gaat Simon voor het eerst oefenen op school, in voorbereiding van het nieuwe schooljaar dat in januari 2011 begint. Er moeten boodschappen gedaan worden. We hebben een wandelwagen besteld en die wordt vandaag bezorgd. Er komt kraamvisite. De postbde brengt de eerste kaarten en akjes uit Nederland. Feest!!

De dag is zo gevuld. Devuilnisbakken moeten binnen gehaald worden. De adminsitratie rondom Bink moet gedaan worden. Inschrijven, paspoort, verzekeringen, visum. Er moeten bedankkaartjes naar het ziekenhuis. Een verpleegkundige komt langs voor een huiscontrole en voor een check van Bink. En er moeten duizend karweitjes gedaan worden waar ik nog geen kans toe krijg ze te doen. Karin en Rene zijn de hele dag in touw om van alles en nog wat te doen. Onder het motto "nu kunnen we het nog doen" zijn ze de hele dag in touw. Ik wil er nog niet aan denken dat ze over 1,5e week weer vetrekken. Bij nader inzien denk ik dat ik dan pas echt weer op aarde land. En hard waarschijnlijk........

Nu ik sinds twee dagen weer een voet voor de andere kan zetten zonder pijn en zonder angst dat ik de volgende stap niet meer zal kunnen zetten, ziet de wereld er weer anders uit. Ik maak er weer deel van uit en ik vind het heerlijk. Het is volop voorjaar, de bloemen bloeien overal, de palmbomen wuiven vrolijk in de wind. Onderweg naar school groeten overal mensen en kijkt iedereen in de kar. Bink moet daar trouwens niets van hebben en draait zijn hoofd ver naar achteren in de kar. Felicitaties schallen over straat. Ik krijg de enorme lach niet van mijn gezicht, hoe ik ook probeer mijn gezicht in de normale plooi te houden.

Isis, Simon en Tom zijn blij dat ik weer beweeg en zijn vrolijk en gezellig. Er is geen gedoe met eten vanavond, de noedelsoep die Rene heeft gekookt is dan ook uitzonderlijk lekker....... Karin en Rene kunnen vandaag zelf een wandeling gaan maken, er hoeft niet meer voortdurend iemand in mijn buurt te zijn om te helpen. Ik begin me alweer te ergeren aan de dagelijkse irritaties zoals het eeuwige fundraising, het ouderwetse betalingssysteem of de sociale druk van de moeders van school. Een goed teken. Ik ben weer geland op aarde. Een beetje althans. Ik doe weer meer. En dat is een fijn gevoel.

Na het ontbijt ;-)

De jongens halen de vuilnis binnen

Oefenochtend op school voor Simon

Bink

Tijd voor boodschappen.

een lange werkdag

Bud wilde eigenlijk op tijd naar huis komen vandaag. Maar met al het bijpraten dat natuurlijk moet gebeuren op kantoor als je een kindje hebt gekregen loopt de werkdag uit. Ver uit. Het werk moet af. Dus vanavond komt hij laat thuis. Eet een bord pasta op de bank. We kletsen even bij. Maken de flesjes klaar voor de nacht. En dan wil hij toch nog even Bink op schoot. Heel even dan. Want de luiken gaan dicht. Bij vader en zoon.

En bij de rest van het huishouden? Zijn de luiken allang dicht.

In huize van Mook is het vroeg donker vandaag.

kraamvisite

We serveren gebakken eieren in plaats van beschuit met muisjes. Maar kraamvisite is het! Rene is aangekomen, letterlijk met de jetstream hiernaartoe geblazen. Heerlijk dat hij er is. We gaan er twee gezellige weken van maken. De verhalen volgen natuurlijk.

6

Een gezin van 6 klinkt plotseling als een heel volk. In het ziekenhuis noemden ze onze kindjes " the tribe". Daar zijn we eigenlijk wel trots op. Het klinkt als een hele groep en dat is het ook. Langzaam maar zeker beginnen we eraan te wennen dat we vanaf nu met z'n zessen zijn. Het klinkt rijk, het voelt rijk en het is rijk.

Het weekend staat in het teken van feest, kraamvisite, herstel en wennen. De kindjes zijn op zoek naar een nieuw evenwicht en zijn druk. Maar heel lief en trots met Bink. Karin zorgt dat het huishouden loopt, dat het gezellig is en dat wij als gezin volledig in de watten gelegd worden. Er komt bezoek met lieve woorden en kadootjes. Er zijn beschuit met muisjes en er is champagne. Veel koffie. Het is het hele weekend stralend weer. Het is genieten. En morgen komt Rene, mijn vader, op kraamvisite. Een kraamvisite van twee weken. Wat een heerlijk vooruitzicht. En Bink? Bink doet alles wat hij moet doen. Langzaam maar zeker ontvouwt hij zich tot een eigen gezichtje. Hij slaapt, eet heel erg veel, en kijkt vrolijk in het rond. De allerkleinste kleertjes in zijn kast hebben we al opzij moeten leggen, dat past allemaal niet. Hij is groot en groeit als kool. Zijn haar begint al een beetje te krullen in zijn nek. Hij is 3 dagen oud maar gedraagt zich alsof hij er al 3 maanden is. We lopen allemaal met hem weg.......

Een impressie.

Zo zitten wij voortaan aan de koffie. Met z'n zessen.....

Hi Bink, kijk eens wie wij zijn.

Samen bereiden van de zondaglunch. Karin en Isis.

Simon heeft even "time out"

Tom bereidt de geboortekaartjes voor.

Bink rust uit.