Al heel vertrouwd zeggen we dat we een weekendje naar the Prom gaan. We zijn tenslotte ook al een aantal keer geweest en we krijgen er niet genoeg van. Wilsons Promontory National Park is een van onze favorieten en aangezien Karin en Rene daar nog niet geweest zijn hebben we een mooi excuus om er weer een keer heen te rijden. Karin en Rene vertrekken vrijdagochtend met Simon en Tom. Bud, ik, Isis en Bink rijden vrijdag aan het begin van de avond weg voor het ritje van 2,5 uur naar Yanakie, aan de rand van het park. Het dondert en bliksemt in de verte, na een zonnige dag van 30 graden. Onderweg weten we niet wat we zien. Het lijkt het heuvellandschap van Engeland. Zo ontzettend groen en overal koeien en schapen die lopen te grazen in plaats van hooi te eten in verdroogde weilanden. Het is een bemoedigend gezicht. De boeren gaan eindelijk weer eens geld verdienen dit jaar. We gunnen het ze van harte, het werd tijd.
Het weekend is heerlijk, ondanks de kou en de regen op zaterdag. We rijden door het park, kijken naar de enorme hoeveelheid bloemen, en zien ook kangaroes, emu's en een wombat met baby. Karin, Rene, Bud en Simon maken een wandeling door een stuk regenwoud. Ik, Bink, Isis en Tom kuieren een stukje langs het stuk waar Tidal River in de woeste oceaan uitkomt. Het is zoals altijd een prachtig gezicht. Aan het eind van de middag bbqen we bij het vakantiehuis terwijl de kindjes onvermoeibaar de trampoline op en af stuiteren. We hebben het over de fijne tijd die we met elkaar hebben gehad en dat het afscheid toch weer moeilijk is. Maar dat we niet verdrietig zullen zijn en juist blij zijn met wat we hebben gehad. Dat is zo bijzonder, daar kunnen we weer tijden op vooruit en met fijne en warme gevoelens naar terugkijken. Maar het zal ook weer eenzaam zijn hier aan de andere kant van de wereld.
Dus om nog even extra te genieten van de mooie dingen van het leven gaan we vandaag naar Sandy Point, een prachtig strand vlak bij de Prom. We zitten een paar uur op het eenzame strand terwijl we praten, luisteren naar het bulderen van de surf golven en spelen in het zand. We halen koffie in een cafe, picknicken met knarsende tanden van het zand met de zelfgesmeerde boterhammen. De lach kan niet van onze gezichten. Genieten kan juist veel intenser zijn als je weet dat je iets binnen afzienbare tijd niet meer hebt.
Thuisgekomen verdwijnen de goede humeuren als sneeuw voor de zon. Het gezellige weekend eindigt in boosheid en drama bij de drie kindjes. Ze zijn moe en zich plotseling bewust van het feit dat opa en oma hier nog maar 1 nachtje zijn..... Simon is nerveus en verdrietig, Tom is wanhopig en ligt overstuur op de grond te gillen, Isis is stil. Zelf hun favoiete noedelsoep van het Maleise restaurantje help niet, ze kunnen nauwelijks een hap door hun keel krijgen. Al vroeg ligt iedereen te slapen.
Ik hoop dat het ergste vanavond is geweest en dat we morgen vrolijk "tot ziens" kunnen zeggen en grappen kunnen maken over alle dingen die we de afgelopen weken met elkaar hebben meegemaakt. Dat zijn er namelijk heel veel :-). We proberen het vrolijke en opgeruimde gevoel van het weekend vast te houden, maar of we de vrolijke gezichten vol kunnen houden morgen weet ik niet. We gaan ons best doen.
Vier stoere wandelaars.
Bink sjouwen we overal mee naartoe.
Tidal River, het is daar zo mooi.
Tidal River, plezier voor twee.
Nog steeds kan ik niet stoppen met die glimlach. Ik voel mij zo compleet.
Simon op Squeaky Beach doet de Squeaky dans.
Tom op de trampoline bij het vakantiehuis.
Corners Inlet, Karin en Rene met Bink.
Sandy Point, jonge grootouders 1.
Sandy Point, jonge grootouders 2.
Sandy Point, jonge grootouders 3.
