Hier schijnt de zon nog, onze eerste wandeling buiten
Het regent pijpenstelen de afgelopen dagen. 48.4% zijn de resevoirs inmiddels gevuld. Stage 2 van de waterrestricties is inmiddels ingevoerd, dit is een grote versoepeling ten opzichte van fase 3b die steeds van kracht is geweest. Het betekent o.a. dat we de tuin water mogen geven. Ookal regent het zoveel dat dat eigenlijk niet nodig is. De tuin lijkt wel een tropisch oerwoud. Alles groeit en bloeit. De minigroententuin die we pas hebben aangeleged doet het geweldig. Binnenkort kunnen we de hele straat uitnodigen om salade bij ons te komen eten.
Karin en Rene nemen de kindjes mee naar het aquarium waar het droog is en waar veel te zien is. De kinderen hebben het nodig om iets te doen, door alle regen komen ze nauwelijks aan benen strekken toe. Het aquarium is een hit, ondanks het feit dat half Melbourne er verblijft. Bud en ik blijven thuis met Bink. Wat een rust. Waar wij steeds uitgeruster eruit beginnen te zien, zijn bij Karin en Rene inmiddels de kringen zichtbaar. De drie rakkers zijn boordenvol energie. En dat niet alleen. Tussendoor komt er iedere dag bezoek aan de deur met kadootjes, taartjes, lieve wensen. Natuurlijk blijft al dat bezoek ook altijd even zitten. Aangezien iedereen hier de ideale bezoektijd rond 17u inschat, eten we dus een paar keer veel te laat en beginnen ook de kinderen wat kringen te tonen.....
Het weekend vliegt voorbij. Gisteren dus aquarium, vandaag worden de kinderen getrakteerd op een dagje Scienceworks. Ontdekken, spelen en dingen bekijken in het science museum. Goedgemutst komt iedereen aan het eind van de middag weer thuis, boordenvl verhalen. Bink heeft genoten van een paar uur rust in huis. Het valt niet mee om de vierde te zijn in een gezin met wildebrassen. Duizend keer per dag vraag ik het jonge volk hun zachte stemmen te gebruiken. Ik krijg het idee dat ze niet eens weten dat ze de zachte stemmen hebben.
We hebben het gezellig. Maar plotseling slaat vandaag de schrik slaat om mijn hart en de tranen schieten in mijn ogen als ik denk aan het moment dat Karin en Rene weer vertrekken. Volgende week maandag is het al zo ver. Ik hoop dat de zwangerschapshormonen dan wat verder uit mijn lijf verdwenen zijn zodat ik beter bestand ben tegen het afscheid. Ook de kindjes beginnen er vaker naar te vragen en worden onrustig.
Het moeilijke deel van emigreren. Afstand en afscheid. Bah.
Ik prober het nog even naar de achtergrond te schuiven en er een heerlijke week van te maken. Iedere minuur benutten. Want de tijd gaat zo snel. Veel te snel.
Rust!!
Op weg naar het aquarium. Zaterdag.
De kadootjes en kaarten. Feestelijk.
