Hoe het is om weer op onszelf te zijn. Met ons zessen.
Het is makkelijker dan ik dacht. De kinderen gedragen zich voorbeeldig en houden zich aan de afspraken. 's Ochtends opstaan, meteen aankleden en schooltassen klaarmaken. Bed opmaken, pyama opruimen. Ontbijten doen we makkelijk, je krijgt wat je kiest op een bord of in een kom. Wel gezellig met elkaar aan tafel, maar niet de hele tafel dekken. Tanden poetsen. Vissen voeren. Ik doe tussendoor Bink in bad. Bud gaat om 7.30u de deur uit. Het streven is om om 8u alles klaar te hebben en opgeruimd. Tot en met vandaag is dat gelukt. Reden om dan alles klaar te hebben is dat er dan nog rustig tijd is voor Isis om haar huiswerkboek te lezen, voor Simon om energie te lozen in de tuin en voor Tom om even te spelen. Stress en haasten is funest voor goede humeuren en motivatie en dat proberen we dus te allen tijde te voorkomen.
Om 8.30u gaat Isis de deur uit om samen met de overburen naar school te gaan.
Gisteren was een uitzondering. Isis heeft een key had verdiend met assembly voor resilience. Uiteraard zijn we gaan kijken bij de uitreiking. Isis straalt. De reden dat ze de key heeft gekregen is dat ze het goede voorbeeld voor resilience geeft aan de kinderen in haar klas. Wij zijn ook trots.
Het is lang geleden dat ik 's ochtends op school was. Ik maak meteen van de gelegenheid gebruik om de schooluniformlijst in te leveren voor Simon, de kinderen boeken te laten aanschaffen op de schoolboekenbeurs voor fundraising voor de bibliotheek, en een schooltheedoek aan te schaffen voor fundraising, tja waarvoor eigenlijk. De mangobestelling (1 kist met 20 mango's voor 25 dollar) die voor fundraising besteld kan worden laat ik maar, we blijven bezig.
Kinderen ophalen van school is mijn taak. Ik neem dan meteen de kinderen van de overburen mee. Dat is reuze gezellig en ik loop trots met wandelstok en 7 kinderen op sleeptouw door het dorp. De kindjes keuvelen gezellig, Tom is in volledige adoratie van het 10 jarige overbuurmeisje en is mak als een lam. Hij gaat waar zij gaat.
Inmiddels is de schoonmaakster geweest en dat is een ongelooflijke luxe. We hebben meteen "maandag opruimdag" ingevoerd zodat Margaret, zo heet ze, meteen op dinsdagochten 8u aan de slag kan. En wat doen we verder? Bud werkt natuurlijk overdag. Ik werk tussendoor ook wat, ontvang kraamvisite, strijk de eindeloze stroom was weg, kook, en krummel met de kindjes. Er is vee hulp in de buurt als het nodig is, spontaan en geplanned. Vandaag bijvoorbeeld ga ik boodschappen doen en kom een bekende tegen, net op het moment dat ik mij afvraag of Bink in de maxi cosi in de winkelwagen past. Ik heb vreselijke haast want zit net tussen het afzetten van Simon op school voor zijn tweede orientatiedag en kraambezoek. En geen boodschappen in huis..... De bekende biedt aan om buiten op een terras bij een koffie even op Bink te passen terwijl ik door de winkel race, wat een uitkomst! Tom helpt mij goed en rent achter mij aan met een briefje dat hij net gevonden heeft. Hij roept door de winkel wat we allemaal nodig hebben. Een zak chupachups, een chocolade verrassingsei, een zak lychees en heel veel aardbeien. Allemaal heel leuk bedacht Tom, maar de cornflakes die we het hardste nodig hadden (in verband met dat handige en snelle ontbijt in de ochtend) zijn we vergeten.
Het bezoek staat al op de stoep als we thuiskomen en gaat nooit meer weg. Om 11u moet ik Simon weer ophalen, zij blijft rustig wachten tot ik terugkom. Maar ik heb 's middags een afspraak in de botanische tuinen voor een verjaardag. Veel te laat kom ik er aan, niet omdat het bezoek niet wegging, maar omdat kleine kindervingers aan de klok hadden gezeten en ik dus op de verkeerde tijd vertrok..... Natuurlijk duurde het allemaal nog langer omdat ik geen parkeerplaats kon vinden in de buurt van waar de afspraak is, Bink een schone luier nodig heeft, de jongens voortdurend verstoppertje willen spelen achter alle prachtige bomen en struiken in het park en de parkeermeter zeker 300 meter lopen verderop staat. Wat ben ik blij met mijn wandelstok! Anders zou ik nergens komen...... De middag is leuk maar Tom heeft geen zin en presteert het om zich een uur niet te laten zien, hij komt zelfs geen taart eten. Als we terug moeten krijgt hij een woedeaanval omdat hij te laat is voor de taart. En het vertikt het om te lopen. Het gevolg is dat we veel te laat vertrekken uit het park, de middagspits is al begonnen en ik doe er een uur over om bij school te komen. Veel te laat, de juf staat te wachten met Isis en een van de overbuurmeisjes die met ons meegaat. Ik laat een traan want ik vind het vreselijk! Dan moet ik ook nog aan een werkman vragen om op de kar van Bink te passen, die kan niet mee in de auto. Dan passen de namelijk kinderen niet........Dus kar uit de auto, kinderen erin en vanaf dat moment gaat het beter. Isis mag bij het overbuurmeisje spelen, ik rij terug naar school om de kar op te halen en thuisgekomen is iedereen weer vrolijk. Bink is wakker en kijkt lachend rond en kletst mij de oren van mijn hoofd. Simon maakt sommen en leert zichzelf lezen op de computer. Hij is vastbesloten de twee nieuwe bibliotheekboeken die hij heeft geleend volgende week zelf te kunnen lezen. Tom heeft even time-out op zijn kamer en komt helemaal opgeknapt na een half uur weer tevoorschijn. Ik bak pannenkoeken, het overbuurmeisje eet mee en we rollen van tafel van het lachen als de kinderen de schele ogen van Bink nadoen. De een kan het nog erger dan de ander, maar het overbuurmeisje spant de kroon. Overbuurmeisje naar huis, meute onder de douche en om 19u haal ik opgelucht adem als er drie tevreden in bed liggen. Nu alleen Bink nog zijn laatste fles voor hij naar bed gaat. En dan is het om 20u weer rustig in huis. En kan ik aan de blog beginnen terwijl ik wacht op Bud die het druk heeft en bijna iedere avond pas rond 20u huis is.
Het gaat dus goed. Ik zit nog steeds op een roze wolk en die bljft ook nog even denk ik. Het enige vervelende is de pijn die lopen met zich meebrengt, maar ik heb het gevoel dat het iedere dag een beetje beter gaat. Bovendien helpt iedereen mee waar het kan, Simon is al een paar keer opgehaald om te gaan spelen, en Emma is gisteren gekomen om met mij en de jongens naar de speeltuin te gaan.
En wat het allerfijnste is, zijn de hele lieve kaarten en kadootjes die iedere aankomen en die ervoor zorgen dat ik mij aan deze kant van de wereld niet eenzaam voel, maar nog steeds onderdeel van het leven dat wij achter hebben gelaten. Dat jullie aan ons denken geeft een ongelooflijk gevoel van blijdschap en warmte en maakt de angst dat we er niet meer bijhoren minder. Het tegendeel lijkt waar. Dank jullie wel lieve vrienden en familie dat jullie ons erbij laten horen en aan Bink en ons denken. Dat is heel erg belangrijk voor ons, helemaal nu Karin en Rene weer vertrokken zijn en wij ons toch wel weer alleen voelden. Zij zijn gelukkig weer veilig aangekomen en hebben hun drukke leven meteen weer opgepakt.
Hoe het hier is? Ik kan volmondig zeggen "goed" en de vijf huisgenoten zijn het daar helemaal mee eens.
