groot zijn terwijl je nog klein bent

Om eens te kijken of Bink nu echt zo groot is, heb ik de consultatieburo boekjes van de andere drie kindjes er eens bijgepakt. En ik kom tot de ontdekking dat Bink inderdaad erg groot is. Vandaag gewogen 6,9kg en gemeten 64cm. Alledrie de andere kindjes zaten op die lengte en gewicht rond de 3,5e maand. Hij is inderdaad een kleine reus. Een hele lieve kleine reus. En een hele grappige. Want we hebben reuzelol met hem. Hij doet alles na. Simon kan een heel hoog keelgeluid maken. Bink immiteert direkt en piept erop los. Ze moeten er allebei om lachen. En vandaag hebben we geoefend met zwaaien. Als wij zwaaien, zwaait Bink ook. Ik zal eens kijken of ik van onze 7 jaar oude videocamera makkelijk een filmpje op de blog kan zetten. Dan kunnen jullie het ook zien en meelachen. Want je wordt er meteen vrolijk van als je het ziet.

Wat hij absoluut niet wil is op zijn buik liggen en zijn hoofd optillen. Maar dat moet volgens het consultatieburo vanaf nu iedere dag geoefend worden, dus hij moet aan de slag. Gymnastiek voor babies ;-). Woedend is hij als ik hem op zijn buik leg en hij kijkt mij met donkere boze ogen aan die zeggen "draai mij om, ik wil dit niet, mijn hoofd is te zwaar!"

Ik denk niet dat het makkelijk is om een groot kind te zijn. Als je eruit ziet als een baby van 4 maanden, maar je bent pas 7.5e week. Hoe wordt dat als hij straks ouder is? Wordt hij dan wel beschouwd als het kind dat hij is, of wordt hij dan altijd ouder ingeschat?

Van ons mag hij lekker baby zijn en ik wieg hem in mijn armen en kriebel hem op zijn hoofd als hij verdrietig of onrustig is. We wandelen met hem in de wagen en dat vindt hij heerlijk. En hij mag in de woonkamer zijn als wij daar ook zijn. Want ookal slaapt hij 's nachts heerlijk, overdag is hij met geen stok in zijn bedje te krijgen. Het lijkt alsof hij niets wil missen.

We hebben een dilemma. Want ik wil hem behandelen als een baby van 8 weken, hij doet zelf alsof hij 4 maanden is.......... En dat wordt extra gestimuleerd door de twee grote broers die niets liever willen dan hem dingen leren, en hem knuffelen ;-).

Wat is de juiste aanpak? Ik heb besloten het Bink zelf maar een beetje aan te laten geven wat hij wil. Hij communiceert makkelijk en duidelijk, dus ik neem aan dat hij ons kan helpen om het juiste te doen. En ik kijk niet meer naar hoe groot, of hoe oud. Hij is zoals hij is, en dat is helemaal goed.

in de tuin

Voor wie zich afgevraagd heeft waarom er geen blog is verschenen sinds afgelopen woensdag een korte verklaring. Ik heb alle tijd die ik had moeten gebruiken om op de loer te liggen voor een foto van het nest onder ons terrasafdak, waar inmiddels jonge vogels huizen. Dat had ik tenslotte beloofd in een eerdere blog. Ik wilde er niet te dichtbij komen om ze niet te verstoren. Maar als ik op een gepaste afstand sta en afwacht tot er een van de vogels tevoorschijn komt werkt het ook niet. Ze blijven doodstil en onzichtbaar zitten tot het gevaar, ik, geweken is. Door geduldig op wacht staan is het uiteindelijk toch gelukt, ten koste van de blog ;-)

2 van de 4 babies

moeder of vader?

Behalve jonge vogels hebben we nog meer beesten in de tuin. Er blijken honderden spinnen te huien in de bosjes. Aan het begin van de avond komen ze allemaal tevoorschijn en spinnen hun webben. We zijn er blij mee omdat ze vol overgave meewerken om de muggenplaag meester te worden. Het is een fascinerend gezicht om de spinnen aan het werk te zien. Ze zijn aktief en agressief. Wachten in hun web of aan een draad op beweging en rennen er met klappende kaken op af. Het ongelukkige instect dat in de klauwen van een spin valt heeft geen enkele kans van overleven en legt direkt het loodje. Details van de slachtpartijen zal ik jullie onthouden, maar de spinnen wil ik wel even laten zien.

spin aan het spinnen

Afgezien van de dieren gebeuren er meer spectaculaire dingen in onze tuin. Uit de visvijver moet bijvoorbeeld een keer een emmer water geschept worden om overstromen te voorkomen. Zoveel water is er gevallen.

Op het terras, onder luid geroffel van de regen op het afdak bouwen we vulkaan eruptie na in een kruiwagen. En we bouwen het principe van een geiser na en oefenen een uur lang hoe je met veranderen van luchtdruk volumes water kan verplaatsen. In eerste instantie was ik er niet helemaal mee eens dat de jongens alleen maar "studieboeken" uit de bibliotheek mee wilden nemen over planeten, sport, dinosaurussen en vulkanen, maar daar ben ik inmiddels helemaal van teruggekomen. De kindjes willen alles leren en krijgen niet genoeg van de informatie. Wij worden ook helemaal bijgepijkerd op het gebied van maanlandingen, planeetobservaties, seismograven, ontstaan van Tsunamies etc.

Uitbarstende vulkaan.

Hoe een geiser werkts

Na al die natuur en wetenschap is er ook nog even tijd om wat aan beweging te doen. Het enige droge moment van de dag wordt benut om even footy te spelen terwijl Bink in zijn kar ontdekt dat hij een stem heeft die hij verschillende volumes kan geven. Hij oefent er lustig op los en als ik hem later even oppak en kietel schatert hij zo hard dat hij zijn halve fles uitspuugt. Over erupties gesproken....

Bink

Simon in aktie

Isis in aktie (= bal over het hek ;-))

Tom zoekt dekking

hongerige wolf

Onze Bink is een hongerige wolf. Ik krijg de flessen niet aangesleept. Op advies van de huisarts waar we vorige week voor de 6-weken controle waren, heb ik hem vandaag zijn eerste bord rijstpap gegeven. In eerste instantie wilde ik het niet doen, hij is nog zo jong. Maar nu ik heb gezien hoe hij als een vogeltje zijn mond open doet en wild maaiend met zijn armen en geluiden makend aangeeft dat hij nog wel een hapje wil, denk ik toch dat het goed is. Bovendien komt er een tand door, dat is vast een indicatie dat hij toe is aan wat meer dan melk. .

Na het eten wordt hij tot zijn plezier door Simon en Tom bijgespijkerd op Nintendo gebied. Hoe lang zal Bink baby blijven?

wennen

Moeilijk moment

Het is weer leeg in huis.

De week is voorbij gevlogen.

We hebben het heerlijk gehad.

Elkaar aangevuld.

Geen stress.

De babies leren kennen.

Bijgepraat.

Zus geweest.

Plezier gehad.

Heerlijk gegeten.

Gelachen en gehuild.

Alles was goed.

Bij elkaar zijn was het belangrijkste.

En nu zijn ze weer weg.

Inne en Hedde.

Er staat een kaartje op het tafeltje in hun kamer.

Met een hele lieve tekst.

Er ligt een kadootje naast, een vogeltje voor de kerstboom.

En Inne's oorbellen. Voor mij.

Om nog eens aan deze week te denken.

Mijn ogen vullen zich met tranen.

Van geluk dat ik zo'n lieve zus heb.

En omdat ik haar en de kleine Hedde nu al mis.

Buiten maken de krekels een helskabaal.

En spinnen tientallen spinnen hun web.

Binnen heeft de wasmachine het begeven.

Het gaat gewoon weer door.

Aan deze kant van de wereld.

En aan de andere kant van de wereld.

Daar moet ik weer aan wennen.

Dag lieve Inne en Hedde.

Bedankt.

Belangrijke bagage!

een dagje weg

Kadootjes!

Nadat we tot 7.30u hebben uitgeslapen worden de gedichten gelezen en de kado's uitgepakt die we in onze schoenen vinden. Verrassend genoeg hebben de kindjes niets uitgepakt, alleen maar kadootjes geteld en zijn daarna hun gang gegaan. En dat terwijl ze nog zeker een uur moeten wachten tot iedereen zover is. We verheugen ons op gezelligheid maar natuurlijk worden er hier en daar wat hersens ingeslagen door de kinderen want een heeft 2 kadootjes, een ander 3, en de derde had ook iets willen hebben maar dat zat niet in de schoen. Ondanks dat zingen we onze kelen schor met "Dank u Sinterklaasje" en gaan vervolgens snel aan het ontbijt want de suikerspiegels in het jonge volk dalen aanzienlijk. Bovendien hebben we haast. We gaan een dagje naar Point Nepean, de ingang van Port Philip Bay, zodat Inne en Hedde nog wat meer zien dan alleen ons huis, de suburb en een stukje stad. De afscheidsborrel die we ook hadden en een kleuterschoolfeest van Simon (uiteraard om geld in te zamelen) laten we aan ons voorbij gaan.

We zijn niet de enige die een dagje naar het Mornington Peninsula willen, we rijden al snel langzaam en tussen heel veel andere auto's die dezelfde kant opgaan. Ik zie Inne denken, Australie is toch ruim en rustig? Niet dus. In het National Park aangekomen blijkt dat er geen toegang meer betaald hoeft te worden. Dat is fijn denk ik. Maar daar kom ik snel op terug. Iedereen gaat tegenwoordig op zondag naar dit National Park. Bovendien is een stuk van de strandwandeling die we zouden maken afgesloten voor publiek door erosie. Geen wonder door al die mensen die hier naartoekomen. We gaan zitten op het stukje strand waar we wel mogen zijn, ingeklemd tussen twee borden waarop staat dat we niet verder mogen en de mensen die allemaal even komen kijken. Een vissersboot vist waar het verboden is, en de enorme schepen die we door de smalle doorgang van de baai binnen hadden willen zien varen komen niet. Ook de dolfijnen niet die hier wonen. Maar als je dat allemaal wegdenkt hebben we een ideale stek, het is prachtig weer en de kinderen spelen eindeloos in het felblauwe water terwijl Inne, Hedde en ik toekijken vanaf het picknickkleed.

We lopen terug langs een hele oude begraafplaats waar een indrukwekkende sfeer hangt en het doodstil en mooi is. De kinderen zijn onder de indruk, wij ook. Ze kunnen maar niet begrijpen hoe het zit als iemand overleden is en hoe dat dan gaat als je begraven wordt. We staan een poos stil bij een kindje van 3 dat in 1857 gestorven is. Dat een kind sterft kunnen ze zich niet voorstellen. Ze zijn er vol van. Maar zijn ook heel respectvol en gbruiken hun zachte stemmen.

Terug doen we er eindeloos over. Half Melbourne lijkt terug naar huis te gaan vanaf de populaire stranden die hier zijn. Ik baal maar Inne maakt het niet uit. "We zijn toch gezellig bij elkaar" zegt ze "Dan maakt het niet uit waar je bent en wat je doet". Dus optimistisch tellen we de kleuren van de auto's en raden we dieren die we in ons hoofd hebben. We hebben alle tijd tenslotte. Wisten jullie dat het aantal zilvergrijze auto's duidelijk op nummer 1 komt, gevolgd door witte auto's, dan een hele tijd niets en dan rode en zwarte auto's? Weer wat geleerd vandaag.

Thuisgekomen blijkt dat Bud niet echt een rustdag had. Bink lijkt tanden te krijgen en heeft van zich laten horen.....Gelukkig izijn ze allebei blij als wij thuiskomen. Veel te laat maar tevreden, zelfs zonder verhaal, liggen alle kinderen in bed aan het eind van de dag. Dan testen Inne en ik nog even de waterfles van 321 Water die het fantastisch doet en morgen dus groot in produktie gaat. Ik glim.

Als we de dag doornemen moeten we even denken wat we ookal weer gedaan hebben. Het gaat zo snel, we doen veel, het is nauwelijks te onthouden wat er allemaal gebeurt. Hier weer een paar plaatjes.

Stukje oude pier op het strand bij Point Nepean.

Inne en Hedde.

Stilte op de begraafplaats. Isis.

Het is een mooie plek met zoveel geschiedenis.

Thuisgekomen even spelen met Bink. Hij is weer vrolijk.

dagje shoppen

Daar gaan we.

We gaan een dagje shoppen. Inne, ik, Isis, Hedde en Bink. Dat is nog helemaal niet eenvoudig. We wonen hier weliswaar al bijna 2,5 jaar, maar behalve 4 keer naar de stad en voor boodschappen naar de shoppingmall ben ik nog nergens geweest. We doen een gok, we gaan naar Chapel street, South Yarra. Daar schijnt het goed shoppen te zijn. En dat is het. We slenteren langs alle mooie winkels, de stoepen blokkerend met onze wandelwagens. Dat levert ons niet altijd even vriendelijke blikken op van de hippe jongeren die hier rondlopen. We kijken naar de ontzettend dure auto's de hier rondrijden. Zien twee Maseraties, een Ferrari en verschillende enorme klasse C Mercedessen, om over de Porsches maar te zwijgen. We zijn terecht gekomen in hip, jong en rijk Melbourne. Uiteindelijk kopen we in twee eenvoudige winkels wat spulletjes, lunchen bij een cafe aan een tafel op de stoep terwijl de kleintjes hun melk drinken, kopen het meest op de Prahan Market en nemen volledig tevreden de trein weer terug naar huis. Waar we Stijn tegenkomen. O jee, is het al zo laat? Als een haas gaan Inne en ik aan het koken, we gaan BBQen en Stijn komt eten. We hebben hem weten over te halen nogmaals in ons chaotisch gezin op bezoek te komen, nu voor lamsboutjes en een Marrokaans stoofpotje in de tuin.

We hebben een heerlijke middag in de namiddag zon. De uren vliegen voorbij en de dag eindigt met het uitbundig zingen van Sinterklaasliedjes voor de schoorsteen.

Naar Chapel Street gaan we zeker nog een keer terug, naar de markt ook. En we hopen Stijn nog vaak te zien bij ons aan tafel. En Inne en Hedde natuurlijk ook. Konden we alles maar zo vaak doen als we wilden. Ik vind het wel erg dat iedereen straks weer zo ver weg is.

Daar zijn we.

Daar waren we.

Hier zaten we.

Daar komt de trein.

Hier gaan we bijna eten.

Dit is het eten.

En daar staan onze schoenen.

zwarte pepernoten en zoute friet

Waarom er gisteren geen blog was, terwijl er toch weer veel avonturen zijn te verslaan is omdat we moe waren. Dat kan ook in dit huishouden. We zijn moe van een drukke dag.

Een huishouden runnen met twee babies en drie jonge kinderen heeft soms wat voeten in de aarde. Als je dan ook nog hebt beloofd op school bij Simon een Sinterklaas aktiviteit te ondernemen is de dag behoorlijk gevuld. Iedereen moet op tijd gegeten en gedronken hebben. De kruidenmix voor de pepernoten moet zijn gemengd, het deeg gemaakt en in 25 bolletjes verdeeld. Een Sinterklaasverhaal voorbereid, de zakjes voor de pepernoten geknipt en geplakt, een proefexemplaar van een baard geknipt. De baard doen we toch maar niet. De rest wel. Tussen het kruidenmengen door moet er een berg was weggewerkt worden, want het mag dan wel vakantie zijn, dat gaat altijd maar door. We hebben niet eens tijd voor een kop koffie tussendoor. Rennend door het huis maak ik de snack boxjes voor Simon en Tom met een hand, terwijl ik met de andere een thermosflesje met heet water vul voor de middagfles van Bink en Inne Hedde voedt. Ik ren met de kindjes naar school, we zijn an de late kant. Inne komt 10 minuten later. Met de kinderen uit de klas van Simon rollen we vol overgave mooie deegbolletjes en plakken die op het bakpapier. Er is een duidelijk verschil tussen hoe de jongens werken en hoe de meisjes werken. De jongens maken gemiddeld twee mooie bolletjes en van de rest van het deeg maken ze een grote platgedrukte koek. Of ze vragen aan Inne of mijzelf om het af te maken. Of ze snoepen de helft van het deeg vast op. Na minuten zijn ze weg. De meisjes hebben meer geduld en doen er beduidend langer over om hun pepernoten te maken. Maar uiteindelijk maakt het niet uit. Terwijl Inne de keuken induikt om de pepernoten te bakken en ik het verhaal van het vergeten Pietje voorlees in steenkolen Engels omdat ik het rechtstreeks uit het Nederlands vertaal en niet heb voorbereid, verbranden alle pepernoten tot zwarte kooltjes. De oven wordt te heet. Gelukkig hebben we deeg over en zie ik met een scheef oog achter de zwarte rookwolken hoe Inne heimelijk voor 21 kinderen opnieuw pepernoten staat te maken in de keuken. Ik probeer de tijd nog wat te rekken door de kinderen een rol in het verhaal te geven met de zwarte piet en sinterklaashandpoppen en door aan het eind van het verhaal de mogelijkheid te geven nog drie vragen te stellen. Deze gaan vooral over de kerstman. Het zijn geen vragen maar mededelingen vandrie kinderen die wel even wat willen vertellen. De juf fluistert mij in dat ze nog aan het leren zijn wat het verschil is tussen een vraag en iets vertellen. Ik leer dat kinderen die stut zijn geen kadootje krijgen van de kerstman (mededeling 1), dat je een verlanglijst kan maken voor de kerstman en dat je dan alles krijgt (mededeling 2), en da de kerstman geen bril draagt en sinterklaas wel (??) (mededeling 3). Het is net genoeg om voor ieder kind 4 pepernoten te kunnen maken en in de zakjes te doen. Ze merken er niets van en al tijdens de snackpauze peuzelen de meeste kinderen alles op. Het is een succes. Maar wat een stress!

's Avonds staat er fish and chips op het menu, de bestelling van Simon. Omdat hij altijd de weg weet naar verschillende lokaties mag hij met Inne mee om frietjes te halen bij onze snackbar. Dat hij de verkeerde heeft aangewezen merkt Inne als ze 2 Fish flakes besteld en de man haar verbijsterd aankijkt. Vis? Deze snackbar heet de "Charcoal Chicken", dus Inne kan haar hele bestelling ongedaan maken. Ze vertrekt naar de buurman. Die heeft wel frietjes en vissen. En ook 4 kipnuggets die Inne bestelt. Thuis kijkt ze verbaasd in de bak, het zijn letterlijk maar 4 stukjes kip die tussen de frietjes liggen.........en het blijkt dat ze naar de verkeerde snackbar is geweest. Isis constateert het meteen, de frieten zijn veel te zout en heel slap. Simon kijkt ontdeugend uit zijn ogen, haha, dat heeft hij mooi voor elkaar gekregen. We lachen er maar om en alles gaat natuurlijk schoon op. Met het koude vieze weer is iedereen hongerig geworden.

Vandaag is het nog steeds koud maar stralend weer. Ik heb de jongens een ochtend naar de creche gebracht zodat Inne en ik even door de winkelstraat van de aangrenzende suburb kunnen lopen en een koffie kunnen gaan drinken. UIteraard gaan we weer laat weg. En we zijn de deur nog niet uit of Bink begint te brullen dat hij honger heeft. Gezeten op een bankje, 50 meter van ons huis geef ik Bink de fles. We lopen natuurlijk niet terug naar huis, iedere minuut die we kunnen hebben om wat leuks te doen gebruiken we, en teruglopen zou verloren tijd zijn;-). Winkels kijken doe ik echt nooit, of zelden. Maar met Inne is het een groot plezier en ik geniet ontzettend. Het is prachtig weer, we wandelen zij aan zij met de karren en keuvelen over van alles en nog wat. Ik voel mij zo gelukkig dat dit kan. Wat fijn! De babies houden zich rustig dus we hebben 2 uur voor ik weer terug moet om de jongens op te halen. Inne blijft nog even. 's Middags komt er een vriendje van Simon spelen die we ophalen en wee thuisbrengen. Inne en ik proberen nog even koffie te drinken aan de tafel buiten. Het is wel gelukt om koffie te zetten maar daar is het bij gebleven, aan drinken zijn we niet meer toegekomen. En zelfs niet toen we na het ophalen van Isis van shool weer terug waren. Ik had de koffie weer opgewarmd, maar het is niet verder dan onze kopjes gekomen. Zo gaat dat als je twee babies in een huishouden hebt, en drie jonge kinderen........Inne kookt een heerlijk maal tussen de bedrijven door en we maken een fles wijn open. We mogen dan wel moe zijn, we gaan gewoon door en benutten iedere minuut zo optimaal mogelijk. De dagen vliegen voorbij :-(.

Onze Piet ;-) op weg naar het schooltje

Inne strijkt!

Inne houdt met Hedde een oogje in het zeil.

Het pepernootbakken zit erop.Gauw naar huis.

Onderweg naar de winkelstraat

Bink en Hedde onder begeleiding van Simon

Het diner. De mening verschillen over hoe alles smaakt. Ik vind het heerlijk.

baby talk

Plezier in de kindertuin. Voor geen prijs ruilen ze het fonteintje in voor de rest van de botanisch tuinen. Wel een beetje jammer.

Bepakt en bezakt

De piek van het Arts center wordt opgeknapt.....

Babytalk in de keuken :-)

Isis maakt Bruschetta.

Het doel van vandaag is om de Botanical Gardens in de stad te gaan bekijken. Echter, meer dan de kindertuin zien we niet vandaag. Een onderschatting van de tijd die het kost als je met babies en kinderen op stap gaat.

We gaan eigenlijk te laat van huis. Voor dat alles klaar is, de geleende kar in orde gemaakt en harde banden heeft, de luiers zijn verschoond en de melk is opgetopt, geld gepind, iets lekkers gehaald voor bij de picnic is het al 10u. We nemen de trein naar de stad. De jongens vinden het prachtig. Isis baalt want die zit gewoon op school. We lopen vanaf het station in het centrum van de stad naar de tuinen en dan begint het. Eerst heeft Bink honger en moeten we in een andere tuin stoppen voor een koffie- en fles pauze. Dan hollen we naar de kindertuin, dat hadden we de jongens beloofd. Daar heeft Hedde honger, en spelen de jongens met zoveel overtuiging dat we eigenlijk geen tijd meer hebben om de echte tuinen in te gaan. Het is nog een eind lopen terug naar het station en we moeten op tijd terug zijn om Isis op te kunnen halen. Maar ondanks alle haast hebben we een hele fijne dag.

Thuisgekomen praten de babies even bij....en Isis verzorgt helemaal alleen het voorafje voor het eten, bruschetta. Dat heeft ze bij Italiaanse les geleerd. Als ik wat met de knoflook wil doen wat helemaal niet moet volgens haar recept roept ze vol overtuiging, "mam bemoei je er niet mee". En gelijk heeft ze. Ze kan het prima zelf. Ik ben degene die af en toe denkt dat ze nog klein is. Maar dat is ze allang niet meer.

Als iedereen in bed ligt, Bud an zijn teleconference zit, doen wij nog wat mail en administratie. En we doen natuurlijk de voorbereidingen voor het pepernoten bakken op school morgen. Het is weer die tijd van het jaar. We vervelen ons, zoals gebruikelijk, geen moment :-).

vakantie

Vandaag hebben we vakantie. En we genieten ervan. Een paar plaatjes.

Bink slaapt in de maxicosi bij circusschool.

De jongens bij circusschool met hun nieuwe tijdschriften.

Inne en Hedde maken een film van de voorbereidingen op de voorstelling van 5 december

Het begint ergens op te lijken.

Hedde gaat slapen in haar bedje. Ze doet alsof ze thuis is en heeft het naar haar zin.

19.15u, Voorleestijd

Inne op het strand, avondwandeling

Dichte bloemen langs het strand

Zonsondergang

Sokken aan de waslijn van Hedde en Bink