Als ik binnenkom zie een verkreukeld en intens bedroefd gezicht van Simon. Mijn hart slaat een paar slagen over. Wat is er aan de hand? Was ik nu maar meteen naar de klas gegaan!
Het probleem is de laatste opdracht. Die is om de kleren voor een papieren mannetje uit een vel papier te knippen, in te kleuren en op het mannetje te plakken. Maar het lukt Simon niet om te knippen met een rechtshandige schaar. Hij is links. Hij is wanhopig en verschrikkelijk ongelukkig. Hij heeft het wel geprobeerd. Maar wie rechtshandig is en wel eens met een linkshandige schaar heeft geprobeerd te knippen, weet dat dat bijna onmogelijk en frustrerend is om met een schaar te knippen die niet voor die hand bedoeld is. Simon is te verlegen om aan de juf om een linkhandige schaar te vragen. Mijn hart bloedt voor hem. Hij is serieus wil alles zo ontzettend goed doen en is daardoor extra van slag. Bovendien wil hij dolgraag bij deze juf in de klas komen en wil dus een perfecte opdracht afleveren. Hij beseft zich niet dat dat naturlijk geen enkele invloed heeft. Ik pak een stoeltje, ga naast hem zitten en samen maken we het af. Dat de klas inmiddels bijna leeg is merkt Simon niet. Ik knip als een haas de plaatjes uit, Simon plakt en kleurt. Tom ruimt papiersnippers op. Bink zit bij mij op schoot en kijkt toe. Binnen 5 minuten zijn we klaar, zijn de tranen gedroogd en hebben we ontdekt dat er ook linkshandige scharen zijn op school. In een apart bakje, de juf komt er speciaal een voor hem brengen nu ze het weet. Zodat hij zich geen zorgen hoeft te maken voor de volgende keer, als hij echt naar school gaat.
Simon houdt de hele weg naar huis mijn hand vast. Ik ben ontroerd. Hij wordt al zo groot, maar is ook nog zo klein. En ik wil zo graag dat hij blij en gelukkig is. En niet alleen hij, maar allemaal.
Het maakt mij plotseling onzeker, kunnen we als ouders genoeg bijdragen aan het geluk van onze kinderen? Kunnen we ze voldoende meegeven om gelukkig te kunnen zijn, nu en later?
