Kadootjes!
Nadat we tot 7.30u hebben uitgeslapen worden de gedichten gelezen en de kado's uitgepakt die we in onze schoenen vinden. Verrassend genoeg hebben de kindjes niets uitgepakt, alleen maar kadootjes geteld en zijn daarna hun gang gegaan. En dat terwijl ze nog zeker een uur moeten wachten tot iedereen zover is. We verheugen ons op gezelligheid maar natuurlijk worden er hier en daar wat hersens ingeslagen door de kinderen want een heeft 2 kadootjes, een ander 3, en de derde had ook iets willen hebben maar dat zat niet in de schoen. Ondanks dat zingen we onze kelen schor met "Dank u Sinterklaasje" en gaan vervolgens snel aan het ontbijt want de suikerspiegels in het jonge volk dalen aanzienlijk. Bovendien hebben we haast. We gaan een dagje naar Point Nepean, de ingang van Port Philip Bay, zodat Inne en Hedde nog wat meer zien dan alleen ons huis, de suburb en een stukje stad. De afscheidsborrel die we ook hadden en een kleuterschoolfeest van Simon (uiteraard om geld in te zamelen) laten we aan ons voorbij gaan.
We zijn niet de enige die een dagje naar het Mornington Peninsula willen, we rijden al snel langzaam en tussen heel veel andere auto's die dezelfde kant opgaan. Ik zie Inne denken, Australie is toch ruim en rustig? Niet dus. In het National Park aangekomen blijkt dat er geen toegang meer betaald hoeft te worden. Dat is fijn denk ik. Maar daar kom ik snel op terug. Iedereen gaat tegenwoordig op zondag naar dit National Park. Bovendien is een stuk van de strandwandeling die we zouden maken afgesloten voor publiek door erosie. Geen wonder door al die mensen die hier naartoekomen. We gaan zitten op het stukje strand waar we wel mogen zijn, ingeklemd tussen twee borden waarop staat dat we niet verder mogen en de mensen die allemaal even komen kijken. Een vissersboot vist waar het verboden is, en de enorme schepen die we door de smalle doorgang van de baai binnen hadden willen zien varen komen niet. Ook de dolfijnen niet die hier wonen. Maar als je dat allemaal wegdenkt hebben we een ideale stek, het is prachtig weer en de kinderen spelen eindeloos in het felblauwe water terwijl Inne, Hedde en ik toekijken vanaf het picknickkleed.
We lopen terug langs een hele oude begraafplaats waar een indrukwekkende sfeer hangt en het doodstil en mooi is. De kinderen zijn onder de indruk, wij ook. Ze kunnen maar niet begrijpen hoe het zit als iemand overleden is en hoe dat dan gaat als je begraven wordt. We staan een poos stil bij een kindje van 3 dat in 1857 gestorven is. Dat een kind sterft kunnen ze zich niet voorstellen. Ze zijn er vol van. Maar zijn ook heel respectvol en gbruiken hun zachte stemmen.
Terug doen we er eindeloos over. Half Melbourne lijkt terug naar huis te gaan vanaf de populaire stranden die hier zijn. Ik baal maar Inne maakt het niet uit. "We zijn toch gezellig bij elkaar" zegt ze "Dan maakt het niet uit waar je bent en wat je doet". Dus optimistisch tellen we de kleuren van de auto's en raden we dieren die we in ons hoofd hebben. We hebben alle tijd tenslotte. Wisten jullie dat het aantal zilvergrijze auto's duidelijk op nummer 1 komt, gevolgd door witte auto's, dan een hele tijd niets en dan rode en zwarte auto's? Weer wat geleerd vandaag.
Thuisgekomen blijkt dat Bud niet echt een rustdag had. Bink lijkt tanden te krijgen en heeft van zich laten horen.....Gelukkig izijn ze allebei blij als wij thuiskomen. Veel te laat maar tevreden, zelfs zonder verhaal, liggen alle kinderen in bed aan het eind van de dag. Dan testen Inne en ik nog even de waterfles van 321 Water die het fantastisch doet en morgen dus groot in produktie gaat. Ik glim.
Als we de dag doornemen moeten we even denken wat we ookal weer gedaan hebben. Het gaat zo snel, we doen veel, het is nauwelijks te onthouden wat er allemaal gebeurt. Hier weer een paar plaatjes.
Stukje oude pier op het strand bij Point Nepean.
Inne en Hedde.
Stilte op de begraafplaats. Isis.
Het is een mooie plek met zoveel geschiedenis.
Thuisgekomen even spelen met Bink. Hij is weer vrolijk.
