Zes in OZ: zwarte pepernoten en zoute friet

Waarom er gisteren geen blog was, terwijl er toch weer veel avonturen zijn te verslaan is omdat we moe waren. Dat kan ook in dit huishouden. We zijn moe van een drukke dag.

Een huishouden runnen met twee babies en drie jonge kinderen heeft soms wat voeten in de aarde. Als je dan ook nog hebt beloofd op school bij Simon een Sinterklaas aktiviteit te ondernemen is de dag behoorlijk gevuld. Iedereen moet op tijd gegeten en gedronken hebben. De kruidenmix voor de pepernoten moet zijn gemengd, het deeg gemaakt en in 25 bolletjes verdeeld. Een Sinterklaasverhaal voorbereid, de zakjes voor de pepernoten geknipt en geplakt, een proefexemplaar van een baard geknipt. De baard doen we toch maar niet. De rest wel. Tussen het kruidenmengen door moet er een berg was weggewerkt worden, want het mag dan wel vakantie zijn, dat gaat altijd maar door. We hebben niet eens tijd voor een kop koffie tussendoor. Rennend door het huis maak ik de snack boxjes voor Simon en Tom met een hand, terwijl ik met de andere een thermosflesje met heet water vul voor de middagfles van Bink en Inne Hedde voedt. Ik ren met de kindjes naar school, we zijn an de late kant. Inne komt 10 minuten later. Met de kinderen uit de klas van Simon rollen we vol overgave mooie deegbolletjes en plakken die op het bakpapier. Er is een duidelijk verschil tussen hoe de jongens werken en hoe de meisjes werken. De jongens maken gemiddeld twee mooie bolletjes en van de rest van het deeg maken ze een grote platgedrukte koek. Of ze vragen aan Inne of mijzelf om het af te maken. Of ze snoepen de helft van het deeg vast op. Na minuten zijn ze weg. De meisjes hebben meer geduld en doen er beduidend langer over om hun pepernoten te maken. Maar uiteindelijk maakt het niet uit. Terwijl Inne de keuken induikt om de pepernoten te bakken en ik het verhaal van het vergeten Pietje voorlees in steenkolen Engels omdat ik het rechtstreeks uit het Nederlands vertaal en niet heb voorbereid, verbranden alle pepernoten tot zwarte kooltjes. De oven wordt te heet. Gelukkig hebben we deeg over en zie ik met een scheef oog achter de zwarte rookwolken hoe Inne heimelijk voor 21 kinderen opnieuw pepernoten staat te maken in de keuken. Ik probeer de tijd nog wat te rekken door de kinderen een rol in het verhaal te geven met de zwarte piet en sinterklaashandpoppen en door aan het eind van het verhaal de mogelijkheid te geven nog drie vragen te stellen. Deze gaan vooral over de kerstman. Het zijn geen vragen maar mededelingen vandrie kinderen die wel even wat willen vertellen. De juf fluistert mij in dat ze nog aan het leren zijn wat het verschil is tussen een vraag en iets vertellen. Ik leer dat kinderen die stut zijn geen kadootje krijgen van de kerstman (mededeling 1), dat je een verlanglijst kan maken voor de kerstman en dat je dan alles krijgt (mededeling 2), en da de kerstman geen bril draagt en sinterklaas wel (??) (mededeling 3). Het is net genoeg om voor ieder kind 4 pepernoten te kunnen maken en in de zakjes te doen. Ze merken er niets van en al tijdens de snackpauze peuzelen de meeste kinderen alles op. Het is een succes. Maar wat een stress!

's Avonds staat er fish and chips op het menu, de bestelling van Simon. Omdat hij altijd de weg weet naar verschillende lokaties mag hij met Inne mee om frietjes te halen bij onze snackbar. Dat hij de verkeerde heeft aangewezen merkt Inne als ze 2 Fish flakes besteld en de man haar verbijsterd aankijkt. Vis? Deze snackbar heet de "Charcoal Chicken", dus Inne kan haar hele bestelling ongedaan maken. Ze vertrekt naar de buurman. Die heeft wel frietjes en vissen. En ook 4 kipnuggets die Inne bestelt. Thuis kijkt ze verbaasd in de bak, het zijn letterlijk maar 4 stukjes kip die tussen de frietjes liggen.........en het blijkt dat ze naar de verkeerde snackbar is geweest. Isis constateert het meteen, de frieten zijn veel te zout en heel slap. Simon kijkt ontdeugend uit zijn ogen, haha, dat heeft hij mooi voor elkaar gekregen. We lachen er maar om en alles gaat natuurlijk schoon op. Met het koude vieze weer is iedereen hongerig geworden.

Vandaag is het nog steeds koud maar stralend weer. Ik heb de jongens een ochtend naar de creche gebracht zodat Inne en ik even door de winkelstraat van de aangrenzende suburb kunnen lopen en een koffie kunnen gaan drinken. UIteraard gaan we weer laat weg. En we zijn de deur nog niet uit of Bink begint te brullen dat hij honger heeft. Gezeten op een bankje, 50 meter van ons huis geef ik Bink de fles. We lopen natuurlijk niet terug naar huis, iedere minuut die we kunnen hebben om wat leuks te doen gebruiken we, en teruglopen zou verloren tijd zijn;-). Winkels kijken doe ik echt nooit, of zelden. Maar met Inne is het een groot plezier en ik geniet ontzettend. Het is prachtig weer, we wandelen zij aan zij met de karren en keuvelen over van alles en nog wat. Ik voel mij zo gelukkig dat dit kan. Wat fijn! De babies houden zich rustig dus we hebben 2 uur voor ik weer terug moet om de jongens op te halen. Inne blijft nog even. 's Middags komt er een vriendje van Simon spelen die we ophalen en wee thuisbrengen. Inne en ik proberen nog even koffie te drinken aan de tafel buiten. Het is wel gelukt om koffie te zetten maar daar is het bij gebleven, aan drinken zijn we niet meer toegekomen. En zelfs niet toen we na het ophalen van Isis van shool weer terug waren. Ik had de koffie weer opgewarmd, maar het is niet verder dan onze kopjes gekomen. Zo gaat dat als je twee babies in een huishouden hebt, en drie jonge kinderen........Inne kookt een heerlijk maal tussen de bedrijven door en we maken een fles wijn open. We mogen dan wel moe zijn, we gaan gewoon door en benutten iedere minuut zo optimaal mogelijk. De dagen vliegen voorbij :-(.