de i-pods

Het is soms een probleem, die i-Pods en i-Pads. Het houdt de kinderen enorm bezig. Vooral nu we weer thuis zijn. Meestal kunnen ze alleen in de weekenden op de iPod. Door de week is er nauwelijks tijd. Dus in het weekend probeert iedereen tijd in te bouwen. Ik vind het prima, Het geeft de kidneren wat rust aan het eind van de dag, en ons ook......

Van voetballen op zaterdagochtend, naar voetballen in de tuin. Circusschool. Met z'n allen naar de markt. Als we thuiskomen giet het van de regen. Dat komt goed uit. iPod tijd, muziektijd, en Bink kijkt naar Peppa Pig op de computer. Ik probeer nog even een gesprek te voeren maar zonder succes. We praten [as weer als we een uur later aan tafel zitten.

Vandaag moet Bud werken. Ik neem de meute mee naar de film, Rio2. Dan weekboodschappen doen met z'n allen. We zijn in een mum van tijd klaar. Vier wervelwinden vliegen door de megasupermakt. Allemaal met een eigen mand. De een haalt chips, de ander melk, de derde brood en Bink blijf mij mij om de groenten in zakken te doen. Klaar.

Voetballen in de tuin. Koken voor de week. En dan blijft Simon thuis (verrassend) als ik de jongens nog even meeneem om te gaan fietsen. De kinderen fietsen naar de speeltuin 3km verderop. Ik hol hijgend met Bink mee, die moeten leren hoe hij kan stoppen op de fiets. Hij is echter helemaal niet van plan te leren remmen. Hij wil alleen maar harder harder, en stunts doen. Het wordt een avonturentocht...... We gaan terug met zonsondergang. Prachtig. De iPods zijn vergeten. Uiteraard tot we thuiskomen. Ze halen haastig hun iPods nog even te voorschijn, maar ze hebben pech. Het is al laat. Morgen is het weer een drukke dag. Er moet gedoucht worden, gegeten en geslapen. Ze geven mij de schuld. Ik zorg nooit voor tijd om spelletjes te doen....

 Samen genieten van de muziek van een bandje op de markt

 Samen klimmen

Zonsondergang aan de baai.

Ok. Volgende week zal ik beter mijn best doen om niets te organiseren. Om iPod tijd in te plannen. Ze zijn tevreden. Tom wil dan meteen ook zijn vriendje uitnodigen. Ik vraag verrast waarom hij dat dan juist op de iPod tijd wil doen. Hij antwoord zonder blikken of blozen "omdat hij een Minecraft expert is...dan spelen we samen."
In mijn hoofd gaan jongens van zeven vooral nog voetballen in de tuin en springen op de trampoline. Maar dat is echt niet meer van deze tijd......ik denk dat ik oud begin te worden ;-)

de missende doos

Het is vrijdag. Bink en ik zitten in de trein. We zijn op weg naar mijn werk. Er moet wat opgelost worden voor een workshop op mijn werk morgenochtend.

Wat moet er opgelost worden?

Er mist een doos. De koerier heeft mij al gebeld. Om te zeggen dat er vertraging is in de levering. Dan belt de tweede koerier. Hij staat bij het abattoir en niemand weet van een doos of pakket dat nog opgehaald moet worden.  Er zijn daar al vijf koeriers langsgeweest, misschien is de doos aan de verkeerde meegegeven? Hij klinkt een beetje ongerust.

Een pakket dat bij een slachthuis vandaan komt, daarvan wil je niet dat het bij de verkeerde persoon geleverd wordt. Zie je het voor je. Je maakt nietsvermoedend een pakket open omdat je je nieuwe computermonitor verwacht en dan lachen je 15 varkensslagaders je toe.

Nee. Niet een goed idee.

Het pakket met de levering voor de workshop van morgen is echt weg. Ik heb een onplezierig gesprek met de meneer die de slachtafdeling van het abattoir leidt. Onplezierig voor iemand die al jaren vegetarisch is. Iemand zoals ik. Haarfijn leid hij mij door de stappen van het slachtproces en waar mogelijk de aorta's gebleven zijn. Details zal ik jullie besparen.

De hele middag hang ik aan de telefoon om uit te vinden waar het pakket is. Met het slachthuis, verschillende koeriers, de sponsor, de professor en dat drie keer.  Het helpt niet. De doos is op mysterieuze wijze verdwenen.

Degene die ik bel om te melden dat de aorta's niet geleverd gaan worden en dat de koelkast gewoon weer voor sandwiches gebruikt kan worden, kan er niet echt om lachen. Pas als ik zeg dat het allerergste is dat de BBQ die we na afloop zouden houden nu niet kan doorgaan, ziet ook hij de lol van de situatie in.

De workshop gaat door. We hebben een alternatief gevonden.
Bink is blij. Hij had een fantastische dag, de trein, de iPad, lunch in een cafe en we waren op tijd terug voor de zwemles. Frietjes en kipnuggets uit de oven en een schaal fruit omdat de boodschappen op waren en er geen tijd was om nog boodschappen te doen, laat staan te koken.

Never a dull moment ;-)

even weg

Volgende week moet ik naar een congres voor mijn werk. In Sydney. Ik heb zo'n zin! Sydney ken ik niet zo goed. Ben er pas twee keer geweest, en we reden er een paar weken geleden dwars doorheen, zonder te stoppen.
Eigenlijk wil ik heen met de trein. Naar buiten kijken, werken, op de stations mijn benen strekken. Maar de trein doet er 11 uur over en dat vind ik toch een beetje veel…..

Ik heb niet in het hotel geboekt waar het congres wordt gehouden. Maar ergens in de buurt heb ik een leuke kleine studio gehuurd voor twee nachten. Veel goedkoper. En vlakbij alles wat ik in sneltreinvaart wil bezoeken in de uren buiten het congres. Ik hoop ook nog dat er tijd is om goede vrienden van mijn ouders te bezoeken, ik ken ze ook goed en kijk er nu al naar uit om even bij te praten.

Voor Bud is het minder makkelijk natuurlijk. Hij moet twee dagen de kar alleen trekken, net nu het piekdrukte is op zijn werk. Omdat ik naar het congres ga, moet hij zondag werken om dat mogelijk te maken. En zo werken we als een team om alles te doen wat we willen en moeten doen.

Vandaag was ik laat thuis. En niet op de fiets. Gelukkig had ik mijn gympen in mijn werktas. In de trein ruil ik mijn hakken voor gympen. Hollen naar school om op tijd te zijn voor de naschoolse opvang dichtgaat. De kinderen krijgen de sleutel en lopen naar huis terwijl ik ren, de fiets ophaal en naar Bink fiets om hem te halen voor het dagverblijf dichtgaat. Als ik om kwart voor zeven thuiskom is het lekker warm in huis, zijn de kaarsjes aan en is de tafel gedekt. Isis staat met Simon het eten voor te bereiden, Tom is vast gaan douchen.  Als dat geen teamwerk is….ik ben apetrots op ons volkje. Op ons gezin.

Het is niet altijd makkelijk om allemaal te kunnen doen wat we willen. Maar vanavond pink ik een traantje weg van ontroering om het meewerken en denken van ons team. Wow.

we zijn er weer

Het vliegtuigongeluk heeft er bij ons echt ingehakt. Het had iedereen kunnen overkomen. Zes jaar eerder zaten wij in dezelfde vlucht. Niet dat dat wat betekent. Maar toch….je hoeft alleen maar op de verkeerde plek te zijn, op het verkeerde moment en het is gebeurd. Samen met al het andere wereldnieuws hadden we niet het gevoel iets te vertellen te hebben. En eigenlijk nog steeds niet.

Bij ons gaat het gewoon door. We hebben in het weekend even stil gestaan bij het feit dat we nu al zes jaar in Australië wonen. We hebben opgeruimd. En omdat iedereen zo goed had meegeholpen zijn we gaan zwemmen in het golfslagbad. Heel simpel, maar een groot succes. Ik denk dat er volgend weekend weer opgeruimd gaat worden ;-).

Ik ben weer begonnen met hardlopen en naar mijn werk fietsen. Het effect is direct voelbaar, ik voel meteen de energie terugkomen. Zondag rennen achter Bink aan met de fiets, die als een dolle door de bochten scheurt, maar nog niet heel goed kan remmen……

Er zijn ook andere manieren om weer fit te worden. Functioneel fit ;-).
Onze vaste voetbalmoeder die altijd de jongens meeneemt naar training, en ze ook weer ophaalt is in Europa. Dus we zijn onthand. Vanmiddag ben ik vroeg naar huis gegaan om met de jongens naar het voetbal te kunnen gaan. Teruggefietst om Bink op te halen, die niet bij mij op de fiets wilde, maar zelf wilde fietsen. Zucht. Naar huis gefietst, Bink z'n fietsje onder mijn arm, teruglopen naar het kinderdagverblijf . Onderweg bleek dat een vrachtwagen een elektriciteitsdraad die over de weg hing had geraakt (elektriciteit en telefoon zijn hier nog allemaal bovengronds). Draag midden op de weg. Kinderfiets onder mijn arm, midden op de weg verkeer regelen…..iemand aangehouden die een telefoon heeft, ik had niets bij mij. Stress om de tijd die langzaam wegtikt. Na een kwartier bood iemand aan mijn taak als verkeerspolitie over te nemen zodat ik door kon hollen. Bink opgehaald, achter hem aan teruggerend naar huis. Bij Isis afgezet. Haast!!! De jongens moesten weer opgehaald worden. Terug op de fiets, in de mist en langzaam ondergaande zon….druppels aan mijn helm, koude handen die het slot niet openkrijgen.
Ontzetting bij de ouders op het voetbalveld. Gaan jullie nu nog terugfietsen??? Ja natuurlijk. Nederlanders in Melbourne, wij fietsen. De jongens stralen. Ze voelen zich stoer! De fiets ledlampjes doen het fantastisch. Veilig komen we weer thuis. Lampjes gaan meteen weer aan de oplader voor het volgende avontuur.

Ik ben blij. Vind het heerlijk om even deze logistieke thuis stress te hebben. Vrolijke stress. Iedereen vond het reuzegezellig dat het anders dan anders was. Een fijne middag. Nu nog een uurtje aan het werk, want ja, er moet natuurlijk ook gewerkt worden. Het was de middag meer dan waard.

Wij gaan door. Maar staan ook regelmatig stil. En denken aan het verdriet in de wereld door onnodig geweld. En de conclusie van de dag door Simon, als iedereen die boos is net als ik even iets voor zichzelf zou gaan doen, dan zou het voor iedereen veel beter zijn. En zo is het.

geschokt

Sprakeloos en verdrietig zijn we over het verlies van zoveel levens op de vlucht MH17. We hebben er geen woorden voor.

Een groot deel van de passagiers was op weg naar het grote wereld AIDS congres dat zondag in Melbourne begint.  Iedereen is van slag. Vlaggen hangen halfstok.

Afschuwelijk.

opstarten

Tijd om op te starten is er niet. Voor we het goed en wel in de gaten hebben zitten we we in het gareel.
Ik ga vandaag vroeg naar huis. Ze hebben op mijn werk gevraagd of ik wil blijven in de rol die ik nu heb. Ze willen graag dat ik blijf. Ik moet snel beslissen. Volgende week presenteer ik mijn plan en mijn voorstel.

's Nachts lig ik wakker met de vraag of ik zal doorgaan of dat ik thuis harder nodig ben. Of ik voor een carriere wil gaan, of dat het toch beter is voor iedereen als we wat meer rust in huis hebben. Of ik wil dat ieder jaar telt als vijf door de intensiviteit van het leven dat we leiden,  of dat eigenlijk 1 jaar gewoon 1 jaar zou moeten zijn. Kan het misschien toch anders? Hetzelfde werk in minder uren? Moet ik efficienter worden. Kan dat nog op mijn leeftijd?

Of zal ik stoppen en gaan "buitenspelen"? Vriendschappen onderhouden en vrienden maken. Tijd hebben voor een koffie door de week. Een keer gaan lezen op school. Bink gezellig thuis en in de speeltuin met een vriendje. 's Avonds koken. De foto's van de afgelopen 6 jaar in een fotoboek zetten. Weer gaan sporten. Oh, ik weet het niet!

Ik besef mij dat het allemaal een keuze is. Het zijn luxe problemen. Zolang er een keuze is, is het goed. Dan kan van de ene op de andere dag de ene deur dicht en een andere open.

Zo. Nu weer over op de orde van de dag. Bud moet voor kantoor een foto van Australie hebben. Er is een wedstrijd en de drie beste foto's worden uitvergroot en opgehangen. Bud mag kiezen uit de duizenden foto's die we hebben. Hij kiest.....de 12 Apostels uit 2009..... En de kangoeroe silhouetten bij zonsondergang van April dit jaar :-).

weer thuis

En zo zijn we twee weken later, en 4074km verder weer veilig thuis.
We hebben het heerlijk gehad.
En we voelen ons bevoorrecht dat we dit kunnen doen.

Als luxe afsluiting zijn we gisteren bij de pizzeria gaan eten en heb ik vandaag de auto laten schoonmaken. Een kilo zand kwam eruit, maar de meneer sprak mij bemoedigend toe "we hadeen vandaag 4 van zulke auto's, maar die van u was het minst erg hoor.....".

Voor we het weten is het zondagavond. Bink had vandaag zijn eerste feestje, de weekboodschappen zijn in huis en het is gelukt om voor de drie komende dagen te koken. Het is zelfs gelukt om een paar nieuwe schoenen aan te schaffen, voor het eerst in 6 jaar dat ik hier wat gevonden heb....

We zijn wat uitgeruster dan voor we weggingen. Morgen weer aan de slag, zodat we zo snel mogelijk weer op vakantie kunnen :-).

Isis maakt een selfie bij de pizzeria :-)

dag 14 - ah mogen we nog 1 dagje???

Het moment dat we de auto in willen pakken vanochtend vroeg klinken er smekende stemmen. Mogen we asjeblieft nog 1 dag blijven?
Ja dat mag.
Dan rijden we morgen in 1 keer naar huis.

Een heerlijke laatste dag.
Eden doet haar naam eer aan :-).

dag 13 - zijn we ooit klaar om terug naar huis te gaan?

De laatste dag vandaag. We zijn in Eden en zitten in een huisje op een vakantiepark. Gisteren hebben we een prachtige tocht langs de kust gemaakt, die we iets moesten inkorten omdat Bink auto ziek was door alle bochten en heuvels.

Het vakantiepark heeft een springkussen en skelters. En we hebben weer een keuken. Het is kinderparadijs. We bakken pannenkoeken. Spelen buiten. Zitten ook op de skelter.

We bezoeken voor Tom het orka museum. Ik vind het afschuwelijk. In het dorp Eden gebruikten ze orka's om walvissen aan wal te drijven. De foto's, schilderijen, kookpotten en harpoenen liegen er niet om. Ik verlaat het gebouwtje voortijdig met weke knieën en een draaiend hoofd. Iedereen is het er mee eens dat ze blij zijn dat de walvisvaart in Australië niet meer plaatsvindt.

Eden is een vissersplaats dus we bestuderen vissersboten en hun netten. Dan gaan we naar een National Park waar de kinderen nog even achter het stuur mogen, Bink de magie van het geluid van een schelp ontdekt, de jongens uren spelen op een verlaten strand en we rotsformaties zien van 360 miljoen jaar oud.

En dan is het echt bijna voorbij.

Ik heb niet het gevoel dat we er klaar voor zijn om terug te gaan naar het drukke bestaan. De vraag is, zijn we er ooit klaar voor? ;-)

dag 11 - bulahdulah naar kiama

De eerste 200 km vreten we kilometers. Het vaste ritueel. Muziek aan. Zingen. Kijken. Rijden. Een korte stop voor een brood en wat lekkers. Dan gaan we door Sydney. We stoppen hier niet, in de verte zien we de skyline. Sydney bezoeken we een keer in alle rust, niet tijdens een haastige stop van een uur. Ons doel is Cronulla, aan de kust, vlak onder Sydney. Vroeger woonde daar mijn moeder en de plaats heeft sterke aantrekkingskracht op ons allemaal.

We blijven er 2.5 uur met gemak. We lunchen op de boulevard van het strand bij een kiosk. Je bestelt, betaalt en dan wordt je naam geroepen als het eten klaar is. Jane, Chris, Sally, Steve, Julie, Joe, Sue, Sarah……Marit. De kinderen springen op om naar de bar te rennen om ons eten op te halen. We zitten aan een klein tafeltje midden op de boulevard en kijken uit over de oceaan vol met surfers, de aanvliegroute van het vliegveld van Sydney, wandelende mensen jong en oud, een Kookaburra op een lifesavers' toren die naar Great Whites zit te speuren…..

Dan ontdekken de kinderen trampolines en besteden daar hun vakantiegeld en pauzetijd. Misselijk en ademloos van het springen rijden we verder. Door Royal National Park langs de kust naar Kiama. Een mooi tochtje, maar dicht bewoond en de smog hangt overal in de lucht.

Kiama is een leuke plaats. We parkeren de auto. Springen eruit en gaan onderweg om onze benen te strekken. We zijn het zat in de auto! We lopen naar het blowhole van Kiama waar golven met een doffe klap in een vulkanische rots uit elkaar spatten en metershoge spray veroorzaken. We bekijken de vuurtoren die werkt. Omdat het al donker aan het worden is maakt het extra veel indruk.

We eten bij de lokale Thai. Blij dat we eindelijk in een plaats terecht gekomen zijn waar na 18u nog iets open is…..

Morgen een dag zonder foto's. Dat heb ik beloofd. :-)

 Cronulla

Kookaburra houdt de wacht

 Tom in de elastieken

 Bink wil ook

 Kunst in Kiama

Vuurtoren in Kiama

dag 10 - van coffs harbour naar bulahdelah

We zijn weer onderweg.

De iPods komen voor het eerst weer tevoorschijn en de favoriete nummers worden allemaal weer gedraaid. Katy Perry, de Ramones, Coldplay, Snowpatrol, Dirk Scheele, U2, Keane, Air Traffic. We kunnen de bands en hun nummers dromen……en nog krijgt niemand er genoeg van.

Het is niet ver vandaag dus we hebben tijd om te stoppen in Port Macquarie waar we het wonder van watervliegtuigen ontdekken, en in Seal Rocks, een prachtige plaats in het Myall Lakes National Park waar we spelende dolfijnen zien en opnieuw springende Humpback Whales.  Voor wie hier ooit langskomt, je kan er in het light house slapen en dat staat nu op mijn verlanglijst van dingen die we ooit nog willen doen als we later groot zijn :-).

We zijn op doorreis dus slapen in een onooglijk motel langs de weg. Het plaatsje staat aangegeven als prachtige lokatie, ideaal voor familievakanties…..maar het motel is een indicatie voor hoe het hier er daadwerkelijk uitziet. Een beetje surrealistisch, verlaten, vergeten.

Wij drinken thee aan het minitafeltje in de bakstenen kamer en maken wraps van onze overgebleven boodschappen terwijl we het reisplan van morgen bespreken. Wij voelen ons overal thuis.

Het favoriete vakantiewerkje, ramen wassen bij het tankstation. Vandaag is Isis de gelukkige. 

Aan de kade van vissersplaats Port Macquerie naar het vertrekkende watervliegtuig kijken. 

 Suger Loaf lighthouse in Myall Lakes National Park. 

Ons motel…..cool!

dag 9 - tranen om het vakantiehuis

De laatste dag dat we in ons vakantiehuis zitten is vandaag. Het huis staat te koop en de kinderen smeken ons of we het asjeblieft kunnen kopen. Ze hebben het zo naar hun zin gehad. En wij ook. Dat het huis niet moeders mooiste is, dat het 1500km reizen bij ons vandaan ligt, dat het enorm opgeknapt moet worden komt niet in ze op. Dat is het mooie van kind zijn. Daar denk je niet aan. En ook niet aan de zak geld die je ergens vandaan moet toveren om iets dergelijks te kunnen financieren. We hebben nog niet eens een eigen huis. Laat staan een vakantiehuis……

Tranen dus om ons vertrek morgenochtend. Simon ligt met migraine te slapen. Isis heeft de paarden en de manege met de mensen in haar hart gesloten en is verdrietig dat het alweer voorbij is. Tom speurt 50% van de dag naar walvissen in de verte en Bink bouwt iedere dag aan zijn berg op het strand. Bud zit aan het tafeltje in de tuin en kijkt naar de golven. En ik word iedere avond door de muziek van de golven op het strand in slaap gezongen.

We zullen deze plek missen.

 Ons uitzicht van afgelopen week. 

Isis krijgt een les na een dag hard werken op de manege. 

Om ergens te komen rijd je over dit soort wegen.

De laatste keer naar het haventje, om fish en chips te halen.

dag 8 - coffs harbour - de lijst van "to see and do"

Er is een lijst van minstens 100 dingen die je hier kan zien en doen. Vandaag kiezen we er drie.
Paardrijden in de heuvels voor Isis, Simon en Tom. Paardrijden op een pony voor Bink.
We moeten 20km rijden om bij het landgoed te komen waar de paarden zijn. Het licht landelijk en omringt door bloeiende bomen en uitgestrekte weilanden. En een national park.
Er staat een buitenrit van twee uur geplanned en de jongens vinden het prachtig. Isis wordt gevraagd of ze een dag wil komen werken en daarmee wordt haar droom vervuld. Morgen mag ze de hele dag helpen paarden halen, borstelen, voeren, zadelen.
Bink doet ook een bushride. Op een allerschattigste pony, aan een leidsel. Hij wil heel graag draven maar hij mag niet. Hij is nog te jong, en daar is hij diep bedroefd over.

Moe en hongerig en warm rijden we na het paardengebeuren naar een national park om te picknicken. Hier zou de grootste koala populatie van New South Wales moeten zitten. We zien niets. Of dat komt omdat we druk zijn met verstoppertje en tikkertje, of omdat ze er echt niet zijn laat ik in het midden :-).

Dan zetten we de jongens bij het vakantiehuis af en gaan Isis en ik nog even naar de pier in Coffs Harbour, "om onderzoek te doen of dat ook leuk is voor de anderen morgen" ;-). We gooien zand  en lachen heel hard. We bevinden de pier "ongeschikt".

En nu stijgt de spanning met de voetbalwedstrijd morgenochtend om 6uur.

dag 7 - gondwana

Er bestaat een bos hier, een regenwoud dat nog stamt uit de tijd dat Australie aan Antarctica vast zat. Het Gondwana Rainforest, een World Heritage Site. Het is beschermd gebied we mogen er alleen doorheen lopen over een 6km lang aangelegd paadje. We mogen niets aanraken. Vooral kijken met onze ogen. Het is een prachtig en idyllisch regenwoud met woudreuzen, arctische bomen en continu gekwetter van vogels en ruisen van watervallen op de achtergrond. We rijden binnendoor over een onverharde weg door andere national parks naar het regenwoud toe. Een picknick onderweg aan de rand van een oude lavastroom uit de tijd dat hier de vulkaan Elbo nog aktief was, een miljoen jaar geleden. Gelukkig is er ook een kleine speeltuin :-).

Op de onverharde wegen mogen de kinderen op schoot mogen bij de chauffeur om te sturen. Een hoogtepunt van de dag. Behalve voor Isis, die blijkt dit jaar voor het eerst te groot te zijn…..Nog 5.5 jaar, dan mag ze zelf rijden. Daar wordt ze weer een beetje blij van.

In het regenwoud lopen we achter watervallen, speuren we naar vogels en Isis doet een optreden op een lichte plek in het verder donkere en soms wat dreigende woud. We noemen het "het sprookjesbos" zodat hij zich wat meer op zijn gemakt voelt. Dat helpt.

Terug thuis is er dansen op de muzieklijst van Tom. Spaghetti met biersaus van Bud. En een avondwandeling langs het strand met mij om naar de melkweg te kijken.

Dan nog verhalen voorlezen uit spannende boeken. Al vroeg gaat het licht vrijwillig uit. Morgen weer vroeg dag. Voetbal kijken en paardrijden. Echt waar, het zijn niet alleen Bud en ik die dingen willen doen. Wij willen eigenlijk wel een dagje rust. Maar het jonge volk heeft nog zoveel plannen… :-).

Dag 6 - we blijven in de buurt

De vakantie gaat veel te snel. We blijven een dag in de buurt en dat wordt direkt beloond met het zien van allerlei dieren. De jongens sluiten af met iets naar keuze. Lasergamen ;-). Alles kan hier in Coffs.
En dan vroeg naar bed met rode wangen van de buitenlucht en dromen over walvissen en laserstralen.

De zon komt op, ik zit weer met mijn koffie te kijken.

 Rainbow Lorikeet in de tuin.

Springende Humpback whale. Deze walvissen op dit moment naar het noorden langs de kust waar wij zitten.  

Pelikaan in het haventje.  

De reflectie van de masten is als verfstrepen in het water. 

Dag 5 - Spelen in Coffs Harbour

We zijn meteen verliefd op Coffs Harbour. Het is een vrolijke vissersplaats, omringt door bananenbomen en ingesteld op mensen op vakantie en mensen op doorreis. Het is heerlijk weer. De oceaan blauw en luidruchtig aanwezig.

Voor de kinderen maakt het niet zoveel uit waar we zijn. Alles is een spel. In hun pyama's rennen over het strand, stenen verzamelen om te bouwen, walvissen, haaien en nurse-sharks tellen, woordspellen tijdens het wandelen, hangen aan voetgangershekjes. Je kan het zo gek niet bedenken of er zit een spel in verstopt.

Vakantie. Wij vervelen ons nooit :-).

Het huis op het strand is beter dan we ooit hadden kunnen dromen. Ik drink een sterke koffie op het trapje dat van de tuin het strand oploopt terwijl de zon langzaam opkomt. Het moeilijkste van de vakantie is om alles los te laten en alleen maar te "zijn". Ik ben daar niet zo goed in. De kinderen zijn er helden in. En Bud balanceert daar tussenin. Maar met elkaar lukt het aardig. Het was een heerlijke dag :-).