Het is vrijdag. Bink en ik zitten in de trein. We zijn op weg naar mijn werk. Er moet wat opgelost worden voor een workshop op mijn werk morgenochtend.
Wat moet er opgelost worden?
Er mist een doos. De koerier heeft mij al gebeld. Om te zeggen dat er vertraging is in de levering. Dan belt de tweede koerier. Hij staat bij het abattoir en niemand weet van een doos of pakket dat nog opgehaald moet worden. Er zijn daar al vijf koeriers langsgeweest, misschien is de doos aan de verkeerde meegegeven? Hij klinkt een beetje ongerust.
Een pakket dat bij een slachthuis vandaan komt, daarvan wil je niet dat het bij de verkeerde persoon geleverd wordt. Zie je het voor je. Je maakt nietsvermoedend een pakket open omdat je je nieuwe computermonitor verwacht en dan lachen je 15 varkensslagaders je toe.
Nee. Niet een goed idee.
Het pakket met de levering voor de workshop van morgen is echt weg. Ik heb een onplezierig gesprek met de meneer die de slachtafdeling van het abattoir leidt. Onplezierig voor iemand die al jaren vegetarisch is. Iemand zoals ik. Haarfijn leid hij mij door de stappen van het slachtproces en waar mogelijk de aorta's gebleven zijn. Details zal ik jullie besparen.
De hele middag hang ik aan de telefoon om uit te vinden waar het pakket is. Met het slachthuis, verschillende koeriers, de sponsor, de professor en dat drie keer. Het helpt niet. De doos is op mysterieuze wijze verdwenen.
Degene die ik bel om te melden dat de aorta's niet geleverd gaan worden en dat de koelkast gewoon weer voor sandwiches gebruikt kan worden, kan er niet echt om lachen. Pas als ik zeg dat het allerergste is dat de BBQ die we na afloop zouden houden nu niet kan doorgaan, ziet ook hij de lol van de situatie in.
De workshop gaat door. We hebben een alternatief gevonden.
Bink is blij. Hij had een fantastische dag, de trein, de iPad, lunch in een cafe en we waren op tijd terug voor de zwemles. Frietjes en kipnuggets uit de oven en een schaal fruit omdat de boodschappen op waren en er geen tijd was om nog boodschappen te doen, laat staan te koken.
Never a dull moment ;-)
