Het vakantiepark heeft een springkussen en skelters. En we hebben weer een keuken. Het is kinderparadijs. We bakken pannenkoeken. Spelen buiten. Zitten ook op de skelter.
We bezoeken voor Tom het orka museum. Ik vind het afschuwelijk. In het dorp Eden gebruikten ze orka's om walvissen aan wal te drijven. De foto's, schilderijen, kookpotten en harpoenen liegen er niet om. Ik verlaat het gebouwtje voortijdig met weke knieën en een draaiend hoofd. Iedereen is het er mee eens dat ze blij zijn dat de walvisvaart in Australië niet meer plaatsvindt.
Eden is een vissersplaats dus we bestuderen vissersboten en hun netten. Dan gaan we naar een National Park waar de kinderen nog even achter het stuur mogen, Bink de magie van het geluid van een schelp ontdekt, de jongens uren spelen op een verlaten strand en we rotsformaties zien van 360 miljoen jaar oud.
En dan is het echt bijna voorbij.
Ik heb niet het gevoel dat we er klaar voor zijn om terug te gaan naar het drukke bestaan. De vraag is, zijn we er ooit klaar voor? ;-)
