we zijn er weer

Het vliegtuigongeluk heeft er bij ons echt ingehakt. Het had iedereen kunnen overkomen. Zes jaar eerder zaten wij in dezelfde vlucht. Niet dat dat wat betekent. Maar toch….je hoeft alleen maar op de verkeerde plek te zijn, op het verkeerde moment en het is gebeurd. Samen met al het andere wereldnieuws hadden we niet het gevoel iets te vertellen te hebben. En eigenlijk nog steeds niet.

Bij ons gaat het gewoon door. We hebben in het weekend even stil gestaan bij het feit dat we nu al zes jaar in Australië wonen. We hebben opgeruimd. En omdat iedereen zo goed had meegeholpen zijn we gaan zwemmen in het golfslagbad. Heel simpel, maar een groot succes. Ik denk dat er volgend weekend weer opgeruimd gaat worden ;-).

Ik ben weer begonnen met hardlopen en naar mijn werk fietsen. Het effect is direct voelbaar, ik voel meteen de energie terugkomen. Zondag rennen achter Bink aan met de fiets, die als een dolle door de bochten scheurt, maar nog niet heel goed kan remmen……

Er zijn ook andere manieren om weer fit te worden. Functioneel fit ;-).
Onze vaste voetbalmoeder die altijd de jongens meeneemt naar training, en ze ook weer ophaalt is in Europa. Dus we zijn onthand. Vanmiddag ben ik vroeg naar huis gegaan om met de jongens naar het voetbal te kunnen gaan. Teruggefietst om Bink op te halen, die niet bij mij op de fiets wilde, maar zelf wilde fietsen. Zucht. Naar huis gefietst, Bink z'n fietsje onder mijn arm, teruglopen naar het kinderdagverblijf . Onderweg bleek dat een vrachtwagen een elektriciteitsdraad die over de weg hing had geraakt (elektriciteit en telefoon zijn hier nog allemaal bovengronds). Draag midden op de weg. Kinderfiets onder mijn arm, midden op de weg verkeer regelen…..iemand aangehouden die een telefoon heeft, ik had niets bij mij. Stress om de tijd die langzaam wegtikt. Na een kwartier bood iemand aan mijn taak als verkeerspolitie over te nemen zodat ik door kon hollen. Bink opgehaald, achter hem aan teruggerend naar huis. Bij Isis afgezet. Haast!!! De jongens moesten weer opgehaald worden. Terug op de fiets, in de mist en langzaam ondergaande zon….druppels aan mijn helm, koude handen die het slot niet openkrijgen.
Ontzetting bij de ouders op het voetbalveld. Gaan jullie nu nog terugfietsen??? Ja natuurlijk. Nederlanders in Melbourne, wij fietsen. De jongens stralen. Ze voelen zich stoer! De fiets ledlampjes doen het fantastisch. Veilig komen we weer thuis. Lampjes gaan meteen weer aan de oplader voor het volgende avontuur.

Ik ben blij. Vind het heerlijk om even deze logistieke thuis stress te hebben. Vrolijke stress. Iedereen vond het reuzegezellig dat het anders dan anders was. Een fijne middag. Nu nog een uurtje aan het werk, want ja, er moet natuurlijk ook gewerkt worden. Het was de middag meer dan waard.

Wij gaan door. Maar staan ook regelmatig stil. En denken aan het verdriet in de wereld door onnodig geweld. En de conclusie van de dag door Simon, als iedereen die boos is net als ik even iets voor zichzelf zou gaan doen, dan zou het voor iedereen veel beter zijn. En zo is het.