even weg

Volgende week moet ik naar een congres voor mijn werk. In Sydney. Ik heb zo'n zin! Sydney ken ik niet zo goed. Ben er pas twee keer geweest, en we reden er een paar weken geleden dwars doorheen, zonder te stoppen.
Eigenlijk wil ik heen met de trein. Naar buiten kijken, werken, op de stations mijn benen strekken. Maar de trein doet er 11 uur over en dat vind ik toch een beetje veel…..

Ik heb niet in het hotel geboekt waar het congres wordt gehouden. Maar ergens in de buurt heb ik een leuke kleine studio gehuurd voor twee nachten. Veel goedkoper. En vlakbij alles wat ik in sneltreinvaart wil bezoeken in de uren buiten het congres. Ik hoop ook nog dat er tijd is om goede vrienden van mijn ouders te bezoeken, ik ken ze ook goed en kijk er nu al naar uit om even bij te praten.

Voor Bud is het minder makkelijk natuurlijk. Hij moet twee dagen de kar alleen trekken, net nu het piekdrukte is op zijn werk. Omdat ik naar het congres ga, moet hij zondag werken om dat mogelijk te maken. En zo werken we als een team om alles te doen wat we willen en moeten doen.

Vandaag was ik laat thuis. En niet op de fiets. Gelukkig had ik mijn gympen in mijn werktas. In de trein ruil ik mijn hakken voor gympen. Hollen naar school om op tijd te zijn voor de naschoolse opvang dichtgaat. De kinderen krijgen de sleutel en lopen naar huis terwijl ik ren, de fiets ophaal en naar Bink fiets om hem te halen voor het dagverblijf dichtgaat. Als ik om kwart voor zeven thuiskom is het lekker warm in huis, zijn de kaarsjes aan en is de tafel gedekt. Isis staat met Simon het eten voor te bereiden, Tom is vast gaan douchen.  Als dat geen teamwerk is….ik ben apetrots op ons volkje. Op ons gezin.

Het is niet altijd makkelijk om allemaal te kunnen doen wat we willen. Maar vanavond pink ik een traantje weg van ontroering om het meewerken en denken van ons team. Wow.