een luxe dagje werken

Rustig lopend naar het station vanochtend

Op zomaar een woensdag heb ik de luxe om een hele dag op kantoor te zitten zonder de stress dat ik ergens op tijd moet zijn om te halen of te brengen. Voor iedereen die werkt en dagelijks naar een kantoor of een andere plek rijdt klinkt dat misschien raar en een vreemde luxe, maar geloof mij dat wat je niet altijd hebt leuker en interessanter is als je het een keer meemaakt.

Op zich is een dag ongestoord werken leuk. Maar wat nog leuker is dat het kantoor dat oorspronkelijk in Zuid Melbourne zat, verhuisd is naar een andere suburb. Een die de naam Balaclava draagt. Dichterbij ons huis, met als enige nadeel dat ik er niet op de fiets heenkan. Het kan natuurlijk wel, maar dan met gevaar voor eigen leven. Dus ga ik liever een kwartiertje met de trein. Balaclava is een levendige suburb met veel winkeltjes, cafe's en een oude tram die midden door de hoofdstraat rijdt. Het is een stadse suburb.

Op weg naar kantoor loop ik langs een vervallen boksschool waar de deuren openstaan en druk getrained wordt. Het kantoor zit in een oud fabriekspand dat er aan de buitenkant uitziet als een vervallen obscure loods. Als je binnenkomt is alles anders. Het is groot, ruim en licht en aan de rand van de grote fabriekshal op de eerste verdieping zitten allemaal kantoortjes. In een van de kantoortjes werk ik regelmatig. Hier werken verder artiesten, voornamelijk uit de filmindustrie. Allemaal bijzondere en mensen die met magere budgetten films maken en regisseren, en die in de filmfestivals prijzen winnen. In de hal zelf staat een gigantische vergadertafel met daaromheen 12 draaiende board stoelen van het formaat 1 meter 80, waarschijnlijk overgehouden uit een surrealistische film set. De airconditioning bestaat uit twee enorme houten klapramen die naar binnen opengaan, vroeger werden hier goederen naar binnen- en buiten gebracht met het hijsmechanisme dat er nog steeds hangt.

De grote houten ramen staan open om frisse lucht naar binnen te laten.

De verwarming bestaat uit een grote terras gasbrander op een voet in een hoek van de hal. Oud en nieuw zijn hier samengekomen, internet is 10keer zo snel als thuis, iedereen werkt op een Mac maar het dak is nog uit de tijd dat de fabriek gebouwd werd. En zo te zien het keukentje ook.

De lunch vanmiddag.

Er heerst rust, zelfs als aan de enorme tafel meer mensen komen werken omdat er in de kantoortjes geen plek meer is. Iedereen doet zijn eigen ding en werkt rustig naast elkaar. Het zijn allemaal mensen met eigen bedrijfjes en ze zijn bloedserieus. Er wordt nauwelijks gepraat en bij het theezetten wordt kort besproken welke deadlines nog gehaald moeten worden. Als vanzelfsprekend praat iedereen met zachte stem, ik hoor Frans, Italiaans, Chinees, Australisch en, hoe kan het anders, Nederlands gesproken worden.

Vandaag is echt een kadootje en ik zing op weg terug naar de trein waar ik met vooruitgestoken buik tussen de mensen stap en direkt een zitplaats aangeboden krijg :-). De baby vindt het blijkbaar prettig dat we in de trein zitten want vandaag voel ik voor het eerst een duidelijke vlinder in mijn buik, het kleine mensje laat van zich horen. Wat heerlijk om dit nog een keer mee te maken. De grijns kan niet meer van mijn gezicht.

Hartelijk bedankt Cees en Mientje dat jullie een dagje op de kindjes wilden passen! De kindjes hebben het naar hun zin gehad, en ik ook.

Wij bellen nu nog even met Teun die vandaag jarig is, GEFELICITEERD!!! Helaas krijgen we hem niet te pakken, het tijdsverschil en het feit dat het een gewone doordeweekse dag is speelt ons parten. Nu is het nog 9 uur tijdsverschil, vanaf zondag is het hier weer 8 uur later dan aan de andere kant van de oceaan. Dit maakt de belmogelijkheden weer wat makkelijker.

Cees en Mientje zijn vanavond naar het huis van Kristine en Stijn vertrokken. Maar ze hoeven zich niet te vervelen, morgenochtend om 8.30u staan ze hier weer op de stoep. De kinderen beginnen het normaal te vinden dat ze er zijn en worden wat rustiger. Dus we zijn er klaar voor om morgen een paar dagen naar een vakantiehuisje te gaan in Dayelsford. We hebben gehoord dat daar eieren verstopt zijn voor pasen. Tot snel.

flying fox en flying dutchman

De eerste dagen van de paasvakantie lopen niet geheel vlekkenloos. Simon, Tom en Isis zijn snipverkouden en moe. En na Bud en mijzelf is nu Mientje geveld door het buikvirus.

Ondanks dat maakt het heerlijke herfstweer veel goed. Ik fiets met de jongens naar Black Rock zodat Simon zijn energie kwijt kan op de fiets en in de speeltuin. Cees en Mientje nemen Isis mee naar de shopping mall omdat Cees en Mientje zoveel spullen voor ons hadden meegnomen dat er nauwelijks meer iets voor zichzelf in de koffers paste. Ze moeten wat kleding kopen.

Zonder dat we ver van huis gaan vliegt de tijd voorbij. We hebben de wensen besproken voor deze vakantie. Het wordt heel duidelijk, er is maar een wens van Cees en Mientje, het enige dat ze willen is om bij de kindjes kunnen zijn. Ik begin te geloven dat ook de kindjes maar een wens hebben, en dat is alle aandacht van Cees en Mientje krijgen. Een gouden match dus, die wel gepaard gaat met wat strubbelingen als er aandacht gedeeld moet worden of als blijkt dat ik ook nog wat huisregeles probeer te handhaven ;-).

Vandaag staat in het teken van de Flying Fox en de Flying Dutchman. Maar pas nadat ik voor controle ben geweest voor de zwangerschap. Het gaat goed, het hartje van de baby klopt luid en duidelijk. En we hebben het bewijs gekregen dat onze preventieve maatregelen tegen de gevaarlijke Australische zonnestralen werken. Mijn vitamine D gehalte in het bloed is veel te laag. Kom je nooit buiten wordt mij gevraagd. Ja natuurlijk kom ik buiten, heel veel zelfs, maar nooit onbeschermd. Dus nu aan de vitamine D preparaten en advies voor de rest van de familie. Iedere dag 's ochtends vroeg 15 minuten naar buiten zonder zonnecreme, als de UV factor nog laag is.

Als ik terug thuis ben van de zwangerschapscontrole komen ook de kinderen thuis die met Cees naar de speeltuin zijn geweest. De hele meute drinkt wat, Simon en Isis maken binnen 5 minuten nog even een verjaardagskaart want voor we het weten zijn we alweer op weg. Nu naar het verjaardagsfeestje van een vriendje van Simon. Het feest wordt gegeven bij een kinderverkeersschool waar ze naar hartelust mogen steppen en fietsen op straten die levensecht zijn. Er zijn stoplichten en verkeersborden. En het is er vol met kinderen, er is taart en snoep. Simon vindt het prachtig. Ik ben een van de weinige moeders die weer weggaat, niemand vertrouwt het om hun kind achter te laten op een plek waar ongelukjes kunnen gebeuren. Dus ik vraag voor de zekerheid of ik mag gaan, en gelukkig kan dat. Wij moeten boodschappen doen dus met Tom die ligt te slapen en wakker gemaakt moet worden, Cees die een boodschappenlijst vanMientje heeft gekregen en Isis die ongeveer 3 zakdoeken per minuut verbruikt rijden we naar de supermarkt. Niet de optimale boodschappen omstandigheden dus tegen de tijd dat we klaar zijn is het ook meteen tijd om Simon op te halen.

Thuis lassen we een pauze in. Mientje is nog steeds ziek. Binnen een half uur zijn de kinderen alweer uitgerust en zijn toe aan nieuwe ontspanning. Dus ik kook snel voor straks en dan laad ik iedereen weer in de auto om naar de favoriete speeltuin te gaan en de laatste energie op te gebruiken. Ze gaan alledrie op de flying fox, zo vaak dat ik Tom tot een halt moet roepen want ik ben bang dat hij naar beneden valt omdat zijn handen te moe worden. Hij is tenslotte pas drie.

Als Bud vanavond thuiskomt is hij vol van zijn dag. Nee niet van het werk, maar van zijn flying start als flying dutchman, zijn nieuwe bijnaam op het werk voor de footy tipping 201o. Zeven van de acht wedstrijden heeft hij dit weekend goed voorspeld en hij staat meteen bovenaan het footy klassement. Een vliegende start dus. En met zijn vader in huis om eindeloos over voetbal en footy te praten komt dat goed uit.

Tot slot? Om de middag af te sluiten? Ik dacht dat we weer een probleem met het huis hadden toen ik het licht in de badkamer aandeed en het hele huis begon te rommelen.... Maar nee, het was dit keer niet een mankement aan het huis, maar een aardschok, hier recht in de baai, 3.2 op de schaal van Richter.

Ik kan mij helemaal voorstellen dat Cees om 21.00u naar bed is gegaan, er gebeurt veel in huis. Het wordt tijd dat we naar een rustig oord gaan en echt vakantie gaan vieren. Donderdagavond vetrekken we naar Daylesford voor een lang weekend. Eindelijk rust?

Tom aan de beurt op de flying fox

Isis

Even een paar chips om weer op krachten te komen

hieperdepiep

Mientje is voortdurend in de war, is het vandaag de 26ste, of de 27ste. Is het zaterdag of zondag? Eigenlijk is dat het enige dat een jetlag verraadt, voor de rest is er niets van te merken en ben ik jaloers op de energie van de twee. Ze geven 100% aandacht aan de kinderen, en als de kinderen op een gegeven moment afhaken, gaan Cees en Mientje gewoon door. Een mooi vooruitzicht voor ons als we ouder zijn. Hoe ouder hoe fitter, dat is hierbij bewezen.

Ijsje eten op vrijdag, de paasvakantie is begonnen: "Ja hoor, we krijgen altijd TWEE bollen ijs!"

De dagen lopen iets anders dan oorspronkelijk gepland omdat ik al op vrijdag ziek wordt en geveld ben door een heftig buikvirus. Zaterdagmiddag krabbel ik weer op want we gaan naar de kwalificatie races kijken van de Formule 1 in in Albert Park. We kunnen vanaf het kantoor van Bud bijna het hele racetraject overzien. Als ik niet meega, gaat Bud ook niet en de kinderen kijken er al dagen naar uit. Dus met twee plastic tassen in mijn tas, knikkende knieen maar een stevige lach op mijn gezicht gaan we ervoor. Het is hartstikke leuk, en zolang ik rustig blijf zitten en niets hoef te eten gaat het goed. Er zijn helicopters. Er is een stunt met een RAAF straaljager. De kinderen turen met verrekijkers naar de raceauto's op het traject en vergelijken ze met de auto's die ze uit de pitstop zien vertrekkken op het grote scherm in de zaal waar we zitten. Ze eten de hapjes alsof ze volwassen zijn, drinken defitig hun prikwater maar worden gewoon weer kinderen als ze ronddraaien in de grote leren stoelen van de board kamer. Ik had nog nooit een race gezien en ben verbijsterd over de snelheid en het lawaai van de racemonsters op de baan. Op televisie ziet dit er toch heel anders uit. In het echt is het toch wel heel indrukwekkend.

Stukje van het Formule 1 traject vanuit het raam van Bud's kantoor

De kwalificaties gaan bijna beginnen, we zijn er klaar voor

Isis met een miniquiche

Met opa en oma hier hebben de kinderen de tijd van hun leven. Aan de ene kant genieten ze ontzettend van alle aandacht, aan de andere kant vechten ze voortdurend om nog meer aandacht. Ik lijk wel een moppermachine geworden. Wanhopig probeer ik de wervelwind die door het huis stormt tot de orde te roepen maar het helpt niets, de stoppen zijn door, alle remmen zijn eraf. Alleen het dreigment om een van de jongens onder de koude douche te zetten als er nog meer gepest en geklierd wordt leidt ertoe dat de feestmaaltijd van vandaag niet een chaos wordt, maar een gezellig gekwetter.

Het komt omdat ze hieperdepiep zijn van geluk. En net zoals je soms bij babies ziet die je weer ophaalt als ze een poosje ergens zijn geweest, en die heel hard beginnen te huilen omdat ze je gemist hebben, merken we dat Isis, Simon en Tom door emoties worden overspoeld en daar nog geen goede wending aan weten te geven. Ze gaan niet huilen maar zetten hun emoties om in hyperactiviteit en hevige ruzie met elkaar. Gelukkig dat ze het grootste deel van de tijd spelen, bouwen, knutselen, in de speeltuin zijn en genieten. Maar toch is het aantal onderlinge botsingen groot. Dus vanochtend heb ik de jongens meegenomen naar de shoppingmall om boodschappen te doen en een kadootje te kopen voor een feest dat Simon heeft. Cees en Mientje hebben Isis meegenomen op een strandwandeling. Bud blijft moederziel alleen thuis want het buikvirus dat mij heeft overvalllen heeft hem gisteravond getroffen. Dus nu hij ligt ziek in bed.

Zodra Simon en Tom in de auto zitten, zijn ze terug getransformeerd tot zichzelf en lopen even later hand in had door de winkel waar het kado voor het feest gekocht moet worden. Simon doet er een half uur over om zijn kado uit te kiezen. Hij stapt met zorg en overtuiging langs de schappen en komt af en toe vragen of iets binnen het budget past. Hij lijkt precies te weten wat zijn vriendje wil hebben en is uiterst tevreden als hij na een half uur met een lego race auto in een tas de winkel uitstapt. Dan willen de heren koffiedrinken met wat lekkers. Tenslotte doen we een racespel in de supermarkt waarbij de jongens zo hard moeten lachen dat ze bijna de kar uitvallen. Gelukkig komen we met alle boodschappen thuis en heeft het spel maar 1 gevallen en uit een elkaar gespat yoghurtpak tot gevolg. "It happens all the time" zegt de mevrouw van de winkel met een meewarige blik als ik mijn excuses aanbied. En ze zegt dat ik maar gauw een nieuw pak moet gaan halen.

Isis heeft het naar haar zin met opa en oma en buit het volledig uit. Ze gaan ijs eten en limonade drinken. De geplande wandeling wordt verkort tot een paar honderd meter want mevrouw wil liever op het strand zitten en schelpen gooien. Geef haar eens ongelijk. En natuurlijk mag en kan alles. Dat is zo heerlijk als opa en oma er zijn, en wat hebben ze het gemist.

Om 5uur vanmiddag zitten we met taart en drankjes klaar om Rene, mijn vader, toe te zingen. Hij wordt vandaag 65 en viert dat in Zeeland. Nu voelen we ons weer heel ver weg. De hele familie komt bij elkaar en wij zijn er niet bij. Ookal staat de computer met de camera aan op de ontbijttafel en kunnen we meezingen en meekijken terwijl de kado's worden geopend. En later op de dag wordt de laptop meegezeuld naar het restaurant waar iedereen bij elkaar komt om de verjaardag te vieren. Het is ontroerend om te iedereen te zien en jammer dat we er toch niet echt bij te kunnen zijn. Wendy, mijn jongste zus, vertelde eerder vandaag dat er een vliegtuig in ontwikkeling is dat je binnnen 3 uur van Londen naar Sydney brengt. Helaas vliegt dat vliegtuig vanmiddag nog niet. Lieve Rene, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Hieperdepiep Hoera! We hopen dat je een bruisend feest hebt en dat je trots bent. Wij vinden je geweldig.

Rene toezingen op zijn verjaardag.

Morgen gaan Cees en Mientje slapen in het huis van Stijn en Kristine en gaan de kinderen daar af en toe logeren en spelen. Dat klinkt als nog meer plezier en aandacht. Het is vakantie, en meer dan dat. Het is heerlijk.

als vanouds

Terwijl ik nog de laatste dingetjes sta af te wassen komt Mientje de trap oplopen naar de woonkamer. "Hallo"! En het is weer zo gewoon, alsof er geen tijd overheen gegaan is. De reis is goed en zonder problemen verlopen. Cees en Mientje zien er zoals altijd vrolijk en monter uit. De kinderen die van de zenuwen maar nauwelijks konden slapen, hebben moeite met wakker worden. Uiteindelijk komt Simon toch even uit bed om hallo te zeggen. Hij houdt niet op met babbelen. Tom komt ook nog even maar zit slapend op schoot. Hij wil wel graag, maar het lukt niet om wakker te blijven. Isis is te moe en fluistert dat ze tot morgenochtend wil wachten.

Nu installeert iedereen zich voor de nacht. Het eerste oppasaanbod is al gedaan, ik kan morgen alleen Isis naar school brengen, zonder de gebruikelijke aanhang van Simon en Tom. Die kijken nu al uit naar een half uurtje alleen met opa en oma. Vier feestweken zijn begonnen.

aan de rand van australie, nog bijna 4 uur te gaan

Australie is groot. Dat merk je vooral als je in het vliegtuig zit vanuit Azie en uit het raam de kust van Australie beneden je ziet. Dan denk je, ik ben er bijna! Maar dan duurt het nog minstens 4 uur voor je er bent. Maar wat is 4 uur op 24 uur, dan ben je er toch bijna?

Bud gaat Cees en Mientje vanavond ophalen van het vliegveld. Als jullie de vlucht willen volgen tot aankomst kijk dan op http://www.melbourneairport.com.au/Flight-Passenger-Info/Flight-Information/Live-Flight-Radar.html. Ze zitten op vlucht SQ217. In het plaatje beneden is dat het eenzame blauwe puntje bovenin Australie.

De kinderen zijn zenuwachtig. Omdat het te laat is om mee op te gaan halen hebben we beloofd dat we ze wakker maken als ze gearriveerd zijn. We zijn er klaar voor, laat het bezoek maar komen.

hoezo oud?

Het ene moment voel ik mij een oude moeder met een uitgewoond zwanger lijf. Het volgende moment juist weer jong en zoakls vroeger. Hoe dat komt? Vanavond zijn we naar de Pixies geweest in de afgeragde Festival Hall van Melbourne. Het is alsof de tijd is stil blijven staan vanavond. Mark en Emma komen mij ophalen om naar de stad te gaan. Ik ben maar net op tijd. De kindjes en de babysitters willen met elkaar eten en spaghetti staat op het menu. Dus dat moet eerst nog geregeld worden. Met ongestrikte schoenen en een half openhangende tas ren ik de deur uit.

We gaan eten in Docklands bij een zalig Marrokaans restaurant, aan de haven. Bud is rechtstreeks vanuit zijn werk gekomen. Dit is nog allemaal heel volwassen. Dan lopen we naar de concertzaal die eruit ziet als Tivoli (in Utrecht) maar dan een maatje groter en in een oude fabriekshal in plaats van een 17e eeuws stadspand. Binnen mag niet gerookt worden. De deur wordt voor ons opengehouden. Een aardige meneer loopt met ons mee om te laten zien waar onze plaatsen zijn (helaas was het veld al vol). Ik kijk om mij heen en zie gelijkgestemden. Veel 35-45 jarigen die 20 jaar geleden nog jong en wild waren. Nu zitten ze gezellig op de harde houten bankjes of staan ze in het veld, vol spanning te wachten op de ruige muziek van de Pixies. De band speelt de cd Doolittle en wij hebben het reuze naar ons zin. We voelen ons niet meer zo volwassen, we zijn weer even jong.

Het is een heerlijk concert. De muziek is wat bedaarder dan toen, maar niet minder aansprekend. Vooral aan het eind van het concert gaat de band nog even helemaal los. Niet gek voor een band die ook ouder is geworden en deze week al voor de derde keer aan een stuk speelt. We halen aan het eind van het concert nog een cd op waar het concert van vanavond op staat. En dan weer op huis aan. Waar de babysitters doodmoe zitten te wachten. Het is 24.00u, tijd voor een nieuwe dag.

moe

Geen uitgebreide blogs de afgelopen dagen. Wat niet wil zeggen dat er niets is gebeurd. Iedere minuut van de dag lijkt gebruikt te worden voor iets, en nog is het niet genoeg. 's Avonds zijn we allemaal doodmoe en ik ga iedere avond vroeg naar bed, anders houd ik het tempo niet bij. Als ik te weinig slaap word ik misselijk, maar als ik meer slaap is er voor zoveel andere dingen geen tijd. Zoals de blog, het schrijfwerk, de was, de administratie..... Zou het komen omdat zwanger zijn op je 38ste een zwaardere aanslag is op je lijf dan als je 35 bent? Lijkt het drukker dan dat het werkelijk is?

De meeste tijd afgelopen week is gaan zitten in het uitzoeken tussen het verschil tussen particuliere gezondheidszorg (private healthcare) en algemene gezondheidszorg (public healthcare). Door het visum dat wij hier hebben zijn wij verplicht een speciale "private healthcare insurance" te nemen. Die hebben we ook. Maar we hadden niet gerekend op een zwangerschap, en die zit dus niet inbegrepen in ons particuliere zorgpakket. En dat kan nu ook niet meer gecorrigeerd worden natuurlijk. Ok, geen probleem denken wij, we gaan gebruik maken van het ziekenhuis dat op de lijst staat van ziekenhuizen die door Medicare (de algemene basisverzekering) vergoed worden. Helaas had ik er niet aan gedacht dat je dan ook de echo's niet in een prive instelling kan laten maken. Ik zeg dat verkeerd, het kan wel, maar dan is een echo soms drie keer zo duur als een echo die onder de public care valt. En het verschil betaal je voor het grootste deel zelf. Terwijl exact hetzelfde wordt gedaan.....

Als ik naar een specialist zou moeten dan kan ik die niet zelf uitzoeken als het gaat om de zwangerschap. Ik krijg er een toegewezen. Dat wordt dan wel bijna volledig vergoed. Echter, als ik naar een specialist ga die onder het particuliere systeem valt, dan krijg ik een deel vergoed en de rest betaal ik bij. Afhankelijk waar ik voor kies, is het verstandig om van tevoren een aanntal offertes aan te vragen ;-) omdat de individuele tarieven van specialisten honderden dollars kunnen verschillen.

Maar het gelt niet alleen voor mij. We hebben een dilemma. Simon moet naar een kindernefroloog voor een uitgebreide controle van zijn nieren. Dit vanwege zijn medische geschiedenis. Wij hebben hem echter niet kunnen verzekeren voor alles dat iets met zijn medische geschiedenis te maken heeft. Nu zijn we verwezen naar (volgens de arts) de beste kindernefroloog van Melbourne. We hebben echter geen toegang tot haar als we alleen de basisverzekering zouden gebruiken. We willen natuurlijk wel naar haar toe, maar weten niet wat de kosten zijn van een consult. Het dilemma is of we nu voor de algemene zorg moeten gaan en dan mogelijk niet bij de beste arts terecht komen, of dat we voor het beste moeten gaan en een grote spaarpot aan moeten gaan leggen.

Het is ook een ethisch dilemma. We willen dat Simon de beste zorg krijgt die er is, maar vinden ook dat iedereen toegang tot die zorg moet kunnen hebben. Niet alleen de mensen die particulier verzekerd zijn, en/of heel veel geld hebben.

Het is complex hoe het systeem in elkaar zit en het is lastig om er precies achter te komen hoe het werkt, waar we recht op hebben en wat de beste keuze is. Zowel voor Simon, als voor mijzelf in relatie tot de zwangerschap.

Voor mijzelf heb ik het volste vertrouwen in het public healthcare systeem. Maar als het om Simon gaat weet ik het nog niet. Omdat je over dit soort dingen niet te lang moet twijfelen hebben we toch een afspraak gemaakt bij de aangeraden kindernefroloog. Ons plan is nu om haar te bespreken wat in ons geval het beste is te doen. Via de verzekeraars komen we er niet achter.

Behalve al het onderzoek en geploeter in het Australische zorgsysteem hebben we het weekend geprobeerd de achterstand die ik in de dagelijkse dingen heb opgelopen, bij te werken. Behalve naar het zwembad en de supermarkt zijn we de deur niet uitgeweest. Het hele weekend hebben we gepoetst, geboend, 3 maanden administratief filewerk opgeborgen, de belastingformulieren ingevuld, een huisje gehuurd voor het paasweekend, en, heel belangrijk, de map voor gasten bijgewerkt met alle leuke dingen die er te doen zijn in Melbourne en omstreken. Waarom? We krijgen weer bezoek! De kinderen tellen af. Woensdag komen de ouders van Bud, Cees en Mientje, ons 4 weken bezoeken. Het huis is in rep en roer. Er staat nog steeds een kamer leeg vanwege de waterschade die nog steeds niet volledig hersteld is, dus we moeten een beetje pasen en meten. Maar het is gelukt. Het logeerbed is opgemaakt, de tekeningen liggen al klaar. Het bezoek kan komen. En wat heel fijn is, is dat Stijn en Kristine hebben aangeboden dat Cees en Mientje een aantal weken in hun huis mogen logeren in de tijd dat ze zelf door de Outback van Australie reizen. Het huis is vlak bij, Cees en Mientje hebben dan zelfs toegang tot een tuin en nog belangrijker, af en toe een minuutje voor zichzelf. En dat is niet gek als je weet wat voor wildebrassen we hier in huis hebben rondlopen. Daar wordt een 38-jarige zoals als ik zelfs moe van. Misschien moeten Bud en ik zelf die weken in het huis van Stijn en Kristine gaan logeren? ;-)

bloemen!

Brenda en Marco bij ons aan tafel. Let op de prachtige bloemen, die staan zelfs in een vaas die ik jaren geleden bij hun in de winkel heb gekocht!

Eerst heb je er een chronisch gebrek aan, dan krijg je binnen een week van verschillende kanten prachtige bossen bloemen. Vandaag een hele special bos bloemen. De "Juffers" komen langs, Marco en Brenda, onze achterburen uit Zeist en ex-eigenaar van de bloemenwinkel waar wij altijd onze bloemen haalden toen we nog in Nederland woonden. Ze komen vanuit Healesville waar ze staan met hun camperbus, en nemen bus en trein, een rit van drie uur, om een "bakkie te komen doen". We voelen ons zeer vereerd en het is ontzettend gezellig. Waarom hebben we eigenlijk in Zeist nooit een koffie bij elkaar gedronken? Soms moet je naar de andere kant van de wereld reizen om elkaar beter te leren kennen. De jongens, die vandaag thuis zijn, voelen haarscherp aan dat ik met alle aandacht bij Marco en Brenda wil zijn en besluiten dat zij aandacht willen. Niet een half uurtje, nee, ze presteren het om samen de hele ochtend te keten, de mooie prinsessenbol van Isis te breken (haar eerste aanschaf van haar eigen zakgeld), dertig keer aan Brenda te vragen of ze een tent wil maken enz enz... De lunch komen we redelijk door maar rusten willen ze uiteraard niet. Het is een onrustig geheel.

Tussen het temmen van de jongens door lukt het gelukkig wel om ervaringen uit te wisselen, verdere reisplannen te horen en Google Analytics te installeren in de blog van Brenda en Marco.Ze lopen zelfs nog even mee om Isis van school te halen om die nog even te zien. Isis is verlegen als altijd en heeft er thuis spijt van dat ze niet even een praatje heeft gemaakt. Maar dan is het te laat en zijn Brenda en Marco weer op de trein gestapt naar hun rijdend huis. Op weg naar nieuwe avonturen. Een goede reis en tot over een paar maanden als jullie weer terug zijn in Melbourne!

Daag, de trein verlaat het station. Jammer dat het alweer voorbij is.

book club

De meeste boeken clubs ter wereld zijn te vinden in Melbourne. Bijna ieder straat heeft een boekclub, er zijn boekclubs met verschillende doelstellingen. Internationale literatuur, uitsluitend Australische boeken, poezie, geschiedenis, fictie, detectives. Er zijn er talloze clubs en voor 2010 zit bijna alles vol, zo populair is het hier.

Vandaag ben ik gevraagd voor een boekclub die net is opgericht. Engelse literatuur. Door een Engelse vriendin die graag wil dat ik meega en mij wil voorstellen als lid.

Ik ben dol op lezen, ben zelfs een beetje leesverslaafd. Als ik aan een boek begin kan ik maar met moeite stoppen. Overdag lees ik nooit, er is nooit tijd voor. 's Avonds in bed soms, met het gevaar dat het een korte nacht wordt. Er zijn een aantal boeken die ik niet kon wegleggen voor ze uit waren. Het laatste boek dat ik las en dat dat effect op mij had was "Haar naam was Sarah". Maar er zijn andere boeken met minder impact die hetzelfde effect hebben. Moet ik dus bij een boekenclub gaan? Het kan me mijn nachtrust gaan kosten. En daarnaast moet ik er ook nog avonden voor vinden om over een boek te praten.

Maar ik ben dol op boeken, dol op lezen en vind het heerlijk om over boeken na te denken. Uitdagingen zijn om de tijd te vinden, zelfverzekerd genoeg te zijn om tussen alle "native speakers" ook mee te kunnen discussieren, en mijn kennis van de Engelse literatuur die onder de maat is. Aan de andere kant is het een leuke manier om mensen te leren kennen, mijn Engels bij te spijkeren en wat nieuwe boeken te ontdekken.

Het moet nog goedgekeurd worden door de rest van de club. Maar als het doorgaat, denk ik dat ik het gewoon ga proberen. En als et niet bevalt kan ik altijd weer stoppen. Ik houd jullie op de hoogte over de ins en outs van het lidmaatschap van een boekenclub. Als ik lid mag worden tenminste......

koken

Het hele weekend hebben we vrienden over de vloer. Het lijkt wel een housewarming. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar sta te koken, tafel te dekken, af te ruimen en af te wassen. En dat het hele weekend door. Het is natuurlijk reuze gezellig. En echt uitgebreid koken doe ik eigenlijk niet zo vaak meer omdat de kinderen toch altijd liever macaroni, soep op zelfgemaakte pizza's eten. Bovendien had ik de laatste 6 weken maar heel weinig inspiratie en energie om er echt veel werk van het eten te maken. Dus nu we weer eens bezoek over de vloer hebben, heb ik echt zin om weer eens wat lekkers te maken. En dat moet ook, want je kan hier niet met een boterham met kaas aankomen als je iemand voor de luch uitnodigt ;-). In eerste instantie dacht ik aan een grote maaltijd koken, die in drieeen te verdelen en bij ieder nieuw bezoek dit te serveren. Maar om drie keer in een weekend lasagne te eten vonden we eigenlijk toch niet echt aantrekkelijk. Bud en ik vonden het niet aantrekkelijk moet ik zeggen, de kinderen vonden het een geweldig idee.

Dus toch maar drie verschillende maaltijden gemaakt. Met als gevolg dat we nu een deel van de week overblijfselen van de fritata, lasagne, couscous, salade, kip en pitabroodjes eten.

Wat een heerlijk vooruitzicht. Het ziet er naar uit dat ik tot woensdag niet meer hoef te koken. En zo heeft een weekend vol bezoek en gezelligheid nog een prettig neveneffect.

Vandaag is maandag. De afwasmachine is voor de laatste keer uitgeruimd en de sporen van het weekend zijn uitgewist (behalve het eten in de koelkast ;-)). De schilder is geweest om het plafond af te maken maar was binnen een half uur weer weg. Er was opnieuw een scheur ontstaan en die moest eerst dichtgesmeerd worden "we proberen het zo en dan kijken we wel weer wat er bij een volgende regenbui gebeurt" zegt de schilder. Ik zie dat hij absoluut geen zin heeft om opnieuw uit te zoeken wat er aan de hand kan zijn met het plafond. Ik ben in de fase dat het mij niet meer uitmaakt. Ik ga er op de Australische "no worries" manier mee om en ben blij dat het niet ons eigen huis is.

De kindjes zijn allemaal naar school ed, en ik doe het orienteringsgesprek bij de bloemenzaak. Het is leuk om mee te praten en mee te denken, de tijd vliegt. De bos bloemen ga ik zowiezo verdienen, en ik moet even kijken wat ik verder nog kan bieden aan dit kleine bedrijf. Het lastigste was eigenlijk om een passende broek te vinden die ervoor zogt dat ik er een beetje representatief uitzie. De kilo's vliegen eraan en mijn buik begint al rond te worden. Ik pas nauwelijks nog wat en ik voorzie dat ik over een week te zien zal zijn in zwangerschapskleding. Nu al!!!

Over een uurtje zit de rust er weer op. Tom haal ik dan uit bed, Simon speelt bij een vriendje en wordt op school afgezet waar ik ook Isis moet ophalen. De kinderen zijn helemaal uitgeteld na het lange en drukke weekend. Het wordt een heerlijke lange avond, ik leg ze allemaal vroeg in hun nestje. En misschien leg ik mijzelf er wel vroeg naast.

het huis weer in gebruik

Eindelijk is het huis zover in orde na alle lekkage dat we weer eens iemand uit kunnen nodigen. Dus dat doen we. We ruimen het huis op. Er staan bloemen op tafel die Emma, terug van 10 weken vakantie, vrijdag kwam langsbrengen. Er staat eten in de oven, fritata voor de groten. Pannekoeken op het fornuis voor de kleinen. Lindy en Allen komen lunchen met de kindjes. Zij brengen ook bloemen mee. Het huis straalt. De kinderen spelen. Wij praten bij, hebben elkaar tijden niet gezien.

Daarna schuif ik de lasagne in de oven. Emma, Mark en de kindjes komen eten en over alle avonturen van hun 15000km trip door Australie vertellen. We hebben ze echt gemist en zijn blij dat ze weer terug zijn. En we kunnen weer een aantal plekken in Australie op onze verlanglijst zetten.

De kindjes wankelen aan het eind van de dag op hun benen van moeheid en ploffen tevreden en uitgeteld in hun bedden. Het is alsof vandaag het huis weer in gebruik is genomen. Heerlijk. Maandag wordt het plafond in de kamer gerepareerd en aan het eind van de week komt er nieuwe vloerbedekking. Dan kunnen wij ook weer in een eigen kamer slapen. We kunnen het hier nog best even uithouden. Het einde van het contract in augustus halen we nog wel ;-)

you help businesses grow

Al weken draait ze eromheen. De eigenaresse van de bloemenwinkel bij ons in de winkelstraat. Ze heeft mij al een aantal keer gevraagd wat ik precies doe in mijn werk. Vandaag komt ze met de conclusie, "so you help businesses grow."

Ja, zo kan je het zien. Hoe je het ook bekijkt, wat ik doe is het zoeken van oplossingen voor vaak complexe bedrijfsvraagstukken. Ik probeer de processen efficienter, effectiever en eenvoudiger te maken. Help een doelstelling, een visie of een heel bedrijfsplan te formuleren. Ik leg haar uit dat het daar op neerkomt, dat daarmee een bedrijf beter kan functioneren en dus kan groeien. En dat daarin de mensen ook vaak meegroeien.

Ze zucht diep. "Zou jij met mij een uur kunnen praten zodat we kunnen kijken of er voor mij en mijn bedrijf mogelijkheden zijn om ook een beetje te groeien", vraagt ze verlegen.

Natuurlijk wil ik dat! Ik voel mij vereerd. Een opdracht uit een totaal onverwachte hoek vind ik hartstikke leuk en houdt mij van de straat. En wie weet, kan ik er een bosje tulpen mee verdienen. Dat zou leuk staan hier op tafel, en is een grote luxe die we ons niet altijd permitteren.

Hoe groot de bos tulpen uiteindelijk wordt zal natuurlijk afhangen van hoe het gesprek verloopt. Een mooie maat voor een klanttevredenheidsmeting. Die houd ik erin.

11w5d

Iedereen die zwanger is, zwanger is geweest, zwanger wil worden of echo's van zwangerschappen heeft gezien kent de geheimcode. 11w5d. Vertaald betekent dit 11 weken en 5 dagen zwanger.

Wat hebben jullie eraan dat ik de code uitleg?

We hadden nooit gedacht dat die code ooit nog op ons van toepassing zou zijn. En toch is het zo. Vandaag hebben we het levende bewijs kunnen zien op de echo die we hebben laten maken. We kijgen er een kindje bij! Het gevoel dat past bij het zien van een zich ontwikkelend leven in je buik is onbeschrijflijk. Het kloppend hartje maakt dat je eigen hart warm wordt en sneller gaat kloppen. Het kleine mensje steekt een handje uit en we tellen 5 vingers. De beentjes liggen gekruist. Simon en Tom die mee zijn hangen met open monden voor het scherm. Ik word tot de orde geroepen door de echo mevrouw omdat ik lach. Ze probeert de baby om te draaien door keihard met het echoapparaat op mijn buik te bonzen en het kleine mensje bonst als op een trampoline naar boven en beneden. Bud en ik vinden het lollig, zij helemaal niet.

11w5d betekent in het Engels hetzelfde als in het Nederlands. Wel zo makkelijk. Dan kunnen we ook hier de zwangerschap zonder problemen volgen. Ons kleine mensje is vandaag 45,5mm groot, een hele prestatie. Vanaf nu gaat mijn buik groeien en neemt als het goed is de misselijkheid af. Het Grote Genieten kan beginnen. We krijgen een Ozzie baby! Nu nog Ozzie spullen want we hebben helemaal niets meer! Het meeste is naar de zussen gegaan. En die hebben het zelf hard nodig. We beginnen weer van voren af aan.

Sinds vandaag geloven we het echt. Eind september zijn we een gezin van 6. Ik kan het nog nauwelijks bevatten. We zijn zo ontzettend gelukkig.

mooi weer kampeerders ;-)

Het vuur aansteken, ze zijn er uren zoet mee.

Mooi weer hadden we niet dit weekend. Onweersbuien, regen, regen, regen. De planten zingen, de vogels ook, het bos frist op. Melbourne heeft de ergste storm in 40 jaar terwijl wij midden in het Grampians National Park onze eerste (en meteen ook ons laatste) vuurtje stoken om nu toch eens eindelijk de camp oven uit te gaan proberen.

We hebben een heerlijk maar ook erg nat weekend. Gelukkig blijft het binnen in de tent droog, hebben we warme kleren bij ons en is het National Park zoals altijd prachtig. Alleen vandaag waren we even chagerijnig toen we de drijfnatte tent in de auto moesten hijsen. Mooi Weer Kampeerder Bud heeft gezworen nooit meer op pad te gaan met de tent als er onweer voorspeld is, en al helemaal niet naar een camping zonder douche of stromend water zoals deze.

Ondanks alle nattigheid hebben we ons prima vermaakt. Gewandeld, door het bos gereden, uitzichten bewonderd, een 500meter klim gemaakt om watervallen te zien. Simon is dit weekend uitgeblonken in zijn wandelplezier en uithoudingsvermogen. Hij is niet te stuiten. Isis legt de helft van de weg af als paard, met Tom op haar rug. Het is een plezier om buiten te zijn en alles te onderzoeken. We zien maar weinig dieren dit keer maar er zijn genoeg andere avonturen.

Natuurlijk gaan we ook een ijsje eten in Halls Gap, het dichtsbijzijnde plaatsje dat uitpuilt van de toeristen. We zijn blij dat ze er een ijsje hebben en een grote speeltuin, maar vinden het ook weer heerlijk ons daarna weer terug te trekken naar ons primitieve leven in het national park.

Nu zjn we weer veilig thuis en duiken we ons bed in. We waren pas laat thuis vandaag, voor we de chaos en natte rotzooi uit de auto hadden opgeruimd was het nog later. Iedereen nog in bad, eten, naar bed en nog meer opruimen. Internet vliegt er steeds uit, dus met moeite schrijf ik dit bericht nog voor we naar bed gaan......de telefoontjes die we nog wilden doen kunnen niet, Skype laat het door de internetstoringen afweten. Net als e-mail en de check die ik even snel wilde doen om te kijken hoe vol de waterresevoirs zitten na dit weekend. Zucht.

We zijn moe en voldaan van een weekend onder woeste omstandigheden en denken weer aan morgen, als Bud en ik allebei een drukke werkdag voor de boeg hebben. De Grampians lijken alweer heel ver weg. Jammer eigenlijk.

Wandelen bij Silver Creek

Wat is dit nu. Een ontdekking bij de avondwandeling waarbij we dieren hopen te vinden. Geen dieren, wel dit oude gevaarte.

Even bijkomen van de koude en nattigheid

McKenzie Falls, veel water door alle regen. Prachtig!

onder de trap

Drie dozen staan er bij ons in het berghok onder de trap. Drie dozen en een tent vormen onze kampeeruitrusting. Vanochtend hebben we de dozen verplaatst van berghok naar de auto. Een stuk kaas uit de koelkast, worstjes bij de slager gehaald en brood en groenten in een tas gedaan. Kleren verzameld, truien bovenop, klaar. Nog even naar zwemles om 8.00u en dan zijn we weg voor een lang weekend naar de Grampians. Frisse lucht opsnuiven, kamperen midden in het national park, een vuurtje stoken (als het mag) om omheen te zitten en in onze campstove te koken.

We hebben een lang weekend. Dus we gaan er van genieten. Doei!

naar de achtergrond

De zon schijnt weer. Heimwee is weer naar de achtergrond gezakt. Lieve woorden hebben geholpen. Mijn hart is weer verwarmd.

En natuurlijk is er weer van alles gebeurd.

Tom heeft de bak beslag ondersteboven van het aanrecht laten vallen toen hij ging helpen met pannekoeken bakken.

Simon heeft zijn jaarlijkse gezondheidstest gehad en is zo gezond als een vis.

Isis heeft schoolzwemmen en zwemt nu vier keer in de week tot eind maart. We gaan er van uit dat ze aan het eind van de maand het volledig onder de knie heeft. Helaas wordt hier niet afgezwommen en moet je zelf inschatten wanneer je kind zelf het water in kan.

Bud heeft weer eindeloos geconference called op de standaard woensdagavond. Dit keer is het gelukt om voor de gesprekken, die altijd om 18.30u beginnen, te eten. Een uitzondering, meestal heeft hij het bord op schoot achter de computer.

Ik heb vreselijke spierpijn van het sporten en vraag mij af wanneer dat niet meer gebeurt. Iedere keer word ik er weer door overvallen.

En de herfst zit in de lucht. Het koelt af 's avonds. De bladeren beginnen hier en daar al te kleuren. En de zoet ruikende bloemen bloeien op het ogenblik. Het is stralend en fris weer.

Vandaag een gewone dag. Werken, een lunch met een vriendin die ziek is geweest en die nodig het huis eens uit moet en vanavond eten bij Lies die haar verjaardag viert. Misschien moet ik vandaag ook eens tijd maken om de ramen lapppen, we zien nauwelijks de zee nog door de laag stof en zout die op de ramen zit.

Ik sta weer met beide benen in het gewone leven. Alles gaat gewoon door, hier en aan de andere kant van de wereld. Een geruststellende gedachte.

heimwee

Het kan je zomaar overvallen. Een verlangen naar vroeger, naar "huis".

Een drankje op een terras in Utrecht, ons heerlijke huis in Zeist, vrienden die je al jaren kent, oma van de kindjes die door de brievenbus "Joehoe" roept, paardrijden door de bossen om 6 uur 's ochtends als tiener, een heerlijke vakantie, obscure concerten met vrienden, eindexamenjaar, kerst met het mooie servies bij de ouders van Bud, mijn broer Tom, onverwacht eten bij mijn oma in Amstelveen, Isis in het bedje in Oudwijk, de keukentafel bij mijn ouders thuis, strijken voor een vriendin die net een kindje had gekregen, snorkelen op Jan Thiel in de jaren dat we op Curacao woonden. Verlangen naar mijn baan bij Pfizer en collega's. Lopen door New York op weg naar het hoofdkantoor. Missen van de relaties uit de tijd als consultant. Verlangen dat ik dit kon schrijven achter mijn computer in Zeist beneden in de uitbouw, in plaats van hier met uitzicht op Port Phillip Bay.

Het zijn herinneringen in willekeurige volgorde, enkele van de vele herinneringen die ik koester in mijn hart. Het zijn momenten van plezier en emotie. Met het wonen in Australie lijken veel van die dingen zo ver weg, of zo lang geleden, bijna ongrijpbaar.

Ik heb heimwee. Ik verlang naar familie, vrienden die ik te lang niet zie of spreek, naar vertrouwde dingen. Naar een rondje lopen in de weilanden in Keispelt. Naar een lekkere bruine boterham met Goudse kaas. Een kop koffie met een vriendin terwijl de kindjes spelen. Naar zomaar ergens even langsgaan en warm onthaald worden. Naar het zien opgroeien van de neefjes Kees, Sib en Nout.

Op 1 april is de overdracht van ons huis in Zeist. We hebben het verkocht en dat is goed nieuws, we zijn er ontzettend blij mee. Maar het is ook afscheid nemen van een stukje verleden. We zijn dan vrij en ongebonden aan lokatie. Maar het voelt ook "los".

Het is een momentopname. Heimwee. Soms, zoals vandaag, is het zo sterk aanwezig dat het pijn doet. Heimwee is een rotgevoel. En ook een eenzaam gevoel. We hoeven hier tenslotte niet te zijn. Het is eigen keus. Een goede keuze want we hebben het heerlijk. Maar dat kan het heimwee gevoel op dit moment niet over laten gaan. Straks krijgt mijn jongste zus haar eerste kindje, wij maken het via de webcam mee. Van een vriendin hoorde ik dat er misschien weer een vriendenkampeerweekend komt, wij zullen er waarschijnlijk niet bij zijn. Zus Inne opent de winkel in Weesp, wij kunnen niet binnen lopen. Schoonzus Marie-jose verhuist een jaar naar Engeland, wij kunnen er niet even heenvliegen. Rene mijn vader viert zijn verjaardag met de hele familie in Zeeland, en wij zullen er alleen aan kunnen denken maar niet mee kunnen proosten op zijn gezondheid.

Het lijkt alsof ik verzand in zelfmedelijden, dat is niet mijn bedoeling. Ik wil met jullie delen dat ik heimwee heb en dat ik jullie mis.

Het gaat weer over, dus geen zorgen. Maar soms is het wonen op afstand niet leuk. Hoe fantastisch het leven hier ook is.

Nu ga ik mij klaarmaken om Isis op te halen. We moeten naar circusschool. De jongens liggen even te rusten, waren doodmoe na creche en kleuterschool. We gaan gewoon verder. De knop weer omzetten, heimwee naar de achtergrond. De mooie en leuke dingen weer zien. Vanavond zie ik mijn vriendin Kristine die er altijd is en waar we altijd warm onthaald worden. Dat is een veilig gevoel. We gaan sporten. Geest en lichaam weer in balans brengen. Als ik vanavond thuiskom weet ik dat het beter gaat. En dat is een geruststellende gedachte.

Voor ik stop wil ik dit leuke berichtje met jullie delen dat mijn moeder mij gisteren voor dag en dauw stuurde na een tranendal van mij getrotseerd te hebben "........... Ik zit hier nog in ochtendjas, eerst moest ik de boel van Giz (hond 1, marit) opruimen, die was kennelijk niet zo lekker geweest vannacht. René had toen al de gedeeltelijk ontleedde muis van de keukentafel geruimd. Nu is net het emmertje met hyacinthen bloemen omgegooid en heb ik een kopstoot gehad van Neill (hond 2, marit) die moeite had met opstaan. AAAAAAAAAAAHHHHHHHH!!!!!! Verder alles goed hier en hoe imand kan verlangen naar onze keukentafel is voor veel mensen een raadsel, maar ik snap het helemaal. Sterkte, we kunnen de skype gewoon aanzetten zodat je mee kunt kijken!............"

Dank je Karin!