Mientje is voortdurend in de war, is het vandaag de 26ste, of de 27ste. Is het zaterdag of zondag? Eigenlijk is dat het enige dat een jetlag verraadt, voor de rest is er niets van te merken en ben ik jaloers op de energie van de twee. Ze geven 100% aandacht aan de kinderen, en als de kinderen op een gegeven moment afhaken, gaan Cees en Mientje gewoon door. Een mooi vooruitzicht voor ons als we ouder zijn. Hoe ouder hoe fitter, dat is hierbij bewezen.
Ijsje eten op vrijdag, de paasvakantie is begonnen: "Ja hoor, we krijgen altijd TWEE bollen ijs!"
De dagen lopen iets anders dan oorspronkelijk gepland omdat ik al op vrijdag ziek wordt en geveld ben door een heftig buikvirus. Zaterdagmiddag krabbel ik weer op want we gaan naar de kwalificatie races kijken van de Formule 1 in in Albert Park. We kunnen vanaf het kantoor van Bud bijna het hele racetraject overzien. Als ik niet meega, gaat Bud ook niet en de kinderen kijken er al dagen naar uit. Dus met twee plastic tassen in mijn tas, knikkende knieen maar een stevige lach op mijn gezicht gaan we ervoor. Het is hartstikke leuk, en zolang ik rustig blijf zitten en niets hoef te eten gaat het goed. Er zijn helicopters. Er is een stunt met een RAAF straaljager. De kinderen turen met verrekijkers naar de raceauto's op het traject en vergelijken ze met de auto's die ze uit de pitstop zien vertrekkken op het grote scherm in de zaal waar we zitten. Ze eten de hapjes alsof ze volwassen zijn, drinken defitig hun prikwater maar worden gewoon weer kinderen als ze ronddraaien in de grote leren stoelen van de board kamer. Ik had nog nooit een race gezien en ben verbijsterd over de snelheid en het lawaai van de racemonsters op de baan. Op televisie ziet dit er toch heel anders uit. In het echt is het toch wel heel indrukwekkend.
Stukje van het Formule 1 traject vanuit het raam van Bud's kantoor
De kwalificaties gaan bijna beginnen, we zijn er klaar voor
Isis met een miniquiche
Met opa en oma hier hebben de kinderen de tijd van hun leven. Aan de ene kant genieten ze ontzettend van alle aandacht, aan de andere kant vechten ze voortdurend om nog meer aandacht. Ik lijk wel een moppermachine geworden. Wanhopig probeer ik de wervelwind die door het huis stormt tot de orde te roepen maar het helpt niets, de stoppen zijn door, alle remmen zijn eraf. Alleen het dreigment om een van de jongens onder de koude douche te zetten als er nog meer gepest en geklierd wordt leidt ertoe dat de feestmaaltijd van vandaag niet een chaos wordt, maar een gezellig gekwetter.
Het komt omdat ze hieperdepiep zijn van geluk. En net zoals je soms bij babies ziet die je weer ophaalt als ze een poosje ergens zijn geweest, en die heel hard beginnen te huilen omdat ze je gemist hebben, merken we dat Isis, Simon en Tom door emoties worden overspoeld en daar nog geen goede wending aan weten te geven. Ze gaan niet huilen maar zetten hun emoties om in hyperactiviteit en hevige ruzie met elkaar. Gelukkig dat ze het grootste deel van de tijd spelen, bouwen, knutselen, in de speeltuin zijn en genieten. Maar toch is het aantal onderlinge botsingen groot. Dus vanochtend heb ik de jongens meegenomen naar de shoppingmall om boodschappen te doen en een kadootje te kopen voor een feest dat Simon heeft. Cees en Mientje hebben Isis meegenomen op een strandwandeling. Bud blijft moederziel alleen thuis want het buikvirus dat mij heeft overvalllen heeft hem gisteravond getroffen. Dus nu hij ligt ziek in bed.
Zodra Simon en Tom in de auto zitten, zijn ze terug getransformeerd tot zichzelf en lopen even later hand in had door de winkel waar het kado voor het feest gekocht moet worden. Simon doet er een half uur over om zijn kado uit te kiezen. Hij stapt met zorg en overtuiging langs de schappen en komt af en toe vragen of iets binnen het budget past. Hij lijkt precies te weten wat zijn vriendje wil hebben en is uiterst tevreden als hij na een half uur met een lego race auto in een tas de winkel uitstapt. Dan willen de heren koffiedrinken met wat lekkers. Tenslotte doen we een racespel in de supermarkt waarbij de jongens zo hard moeten lachen dat ze bijna de kar uitvallen. Gelukkig komen we met alle boodschappen thuis en heeft het spel maar 1 gevallen en uit een elkaar gespat yoghurtpak tot gevolg. "It happens all the time" zegt de mevrouw van de winkel met een meewarige blik als ik mijn excuses aanbied. En ze zegt dat ik maar gauw een nieuw pak moet gaan halen.
Isis heeft het naar haar zin met opa en oma en buit het volledig uit. Ze gaan ijs eten en limonade drinken. De geplande wandeling wordt verkort tot een paar honderd meter want mevrouw wil liever op het strand zitten en schelpen gooien. Geef haar eens ongelijk. En natuurlijk mag en kan alles. Dat is zo heerlijk als opa en oma er zijn, en wat hebben ze het gemist.
Om 5uur vanmiddag zitten we met taart en drankjes klaar om Rene, mijn vader, toe te zingen. Hij wordt vandaag 65 en viert dat in Zeeland. Nu voelen we ons weer heel ver weg. De hele familie komt bij elkaar en wij zijn er niet bij. Ookal staat de computer met de camera aan op de ontbijttafel en kunnen we meezingen en meekijken terwijl de kado's worden geopend. En later op de dag wordt de laptop meegezeuld naar het restaurant waar iedereen bij elkaar komt om de verjaardag te vieren. Het is ontroerend om te iedereen te zien en jammer dat we er toch niet echt bij te kunnen zijn. Wendy, mijn jongste zus, vertelde eerder vandaag dat er een vliegtuig in ontwikkeling is dat je binnnen 3 uur van Londen naar Sydney brengt. Helaas vliegt dat vliegtuig vanmiddag nog niet. Lieve Rene, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Hieperdepiep Hoera! We hopen dat je een bruisend feest hebt en dat je trots bent. Wij vinden je geweldig.
Rene toezingen op zijn verjaardag.
Morgen gaan Cees en Mientje slapen in het huis van Stijn en Kristine en gaan de kinderen daar af en toe logeren en spelen. Dat klinkt als nog meer plezier en aandacht. Het is vakantie, en meer dan dat. Het is heerlijk.
