moe

Geen uitgebreide blogs de afgelopen dagen. Wat niet wil zeggen dat er niets is gebeurd. Iedere minuut van de dag lijkt gebruikt te worden voor iets, en nog is het niet genoeg. 's Avonds zijn we allemaal doodmoe en ik ga iedere avond vroeg naar bed, anders houd ik het tempo niet bij. Als ik te weinig slaap word ik misselijk, maar als ik meer slaap is er voor zoveel andere dingen geen tijd. Zoals de blog, het schrijfwerk, de was, de administratie..... Zou het komen omdat zwanger zijn op je 38ste een zwaardere aanslag is op je lijf dan als je 35 bent? Lijkt het drukker dan dat het werkelijk is?

De meeste tijd afgelopen week is gaan zitten in het uitzoeken tussen het verschil tussen particuliere gezondheidszorg (private healthcare) en algemene gezondheidszorg (public healthcare). Door het visum dat wij hier hebben zijn wij verplicht een speciale "private healthcare insurance" te nemen. Die hebben we ook. Maar we hadden niet gerekend op een zwangerschap, en die zit dus niet inbegrepen in ons particuliere zorgpakket. En dat kan nu ook niet meer gecorrigeerd worden natuurlijk. Ok, geen probleem denken wij, we gaan gebruik maken van het ziekenhuis dat op de lijst staat van ziekenhuizen die door Medicare (de algemene basisverzekering) vergoed worden. Helaas had ik er niet aan gedacht dat je dan ook de echo's niet in een prive instelling kan laten maken. Ik zeg dat verkeerd, het kan wel, maar dan is een echo soms drie keer zo duur als een echo die onder de public care valt. En het verschil betaal je voor het grootste deel zelf. Terwijl exact hetzelfde wordt gedaan.....

Als ik naar een specialist zou moeten dan kan ik die niet zelf uitzoeken als het gaat om de zwangerschap. Ik krijg er een toegewezen. Dat wordt dan wel bijna volledig vergoed. Echter, als ik naar een specialist ga die onder het particuliere systeem valt, dan krijg ik een deel vergoed en de rest betaal ik bij. Afhankelijk waar ik voor kies, is het verstandig om van tevoren een aanntal offertes aan te vragen ;-) omdat de individuele tarieven van specialisten honderden dollars kunnen verschillen.

Maar het gelt niet alleen voor mij. We hebben een dilemma. Simon moet naar een kindernefroloog voor een uitgebreide controle van zijn nieren. Dit vanwege zijn medische geschiedenis. Wij hebben hem echter niet kunnen verzekeren voor alles dat iets met zijn medische geschiedenis te maken heeft. Nu zijn we verwezen naar (volgens de arts) de beste kindernefroloog van Melbourne. We hebben echter geen toegang tot haar als we alleen de basisverzekering zouden gebruiken. We willen natuurlijk wel naar haar toe, maar weten niet wat de kosten zijn van een consult. Het dilemma is of we nu voor de algemene zorg moeten gaan en dan mogelijk niet bij de beste arts terecht komen, of dat we voor het beste moeten gaan en een grote spaarpot aan moeten gaan leggen.

Het is ook een ethisch dilemma. We willen dat Simon de beste zorg krijgt die er is, maar vinden ook dat iedereen toegang tot die zorg moet kunnen hebben. Niet alleen de mensen die particulier verzekerd zijn, en/of heel veel geld hebben.

Het is complex hoe het systeem in elkaar zit en het is lastig om er precies achter te komen hoe het werkt, waar we recht op hebben en wat de beste keuze is. Zowel voor Simon, als voor mijzelf in relatie tot de zwangerschap.

Voor mijzelf heb ik het volste vertrouwen in het public healthcare systeem. Maar als het om Simon gaat weet ik het nog niet. Omdat je over dit soort dingen niet te lang moet twijfelen hebben we toch een afspraak gemaakt bij de aangeraden kindernefroloog. Ons plan is nu om haar te bespreken wat in ons geval het beste is te doen. Via de verzekeraars komen we er niet achter.

Behalve al het onderzoek en geploeter in het Australische zorgsysteem hebben we het weekend geprobeerd de achterstand die ik in de dagelijkse dingen heb opgelopen, bij te werken. Behalve naar het zwembad en de supermarkt zijn we de deur niet uitgeweest. Het hele weekend hebben we gepoetst, geboend, 3 maanden administratief filewerk opgeborgen, de belastingformulieren ingevuld, een huisje gehuurd voor het paasweekend, en, heel belangrijk, de map voor gasten bijgewerkt met alle leuke dingen die er te doen zijn in Melbourne en omstreken. Waarom? We krijgen weer bezoek! De kinderen tellen af. Woensdag komen de ouders van Bud, Cees en Mientje, ons 4 weken bezoeken. Het huis is in rep en roer. Er staat nog steeds een kamer leeg vanwege de waterschade die nog steeds niet volledig hersteld is, dus we moeten een beetje pasen en meten. Maar het is gelukt. Het logeerbed is opgemaakt, de tekeningen liggen al klaar. Het bezoek kan komen. En wat heel fijn is, is dat Stijn en Kristine hebben aangeboden dat Cees en Mientje een aantal weken in hun huis mogen logeren in de tijd dat ze zelf door de Outback van Australie reizen. Het huis is vlak bij, Cees en Mientje hebben dan zelfs toegang tot een tuin en nog belangrijker, af en toe een minuutje voor zichzelf. En dat is niet gek als je weet wat voor wildebrassen we hier in huis hebben rondlopen. Daar wordt een 38-jarige zoals als ik zelfs moe van. Misschien moeten Bud en ik zelf die weken in het huis van Stijn en Kristine gaan logeren? ;-)