pauze

Zie het maar als de pauze in een toneelspel.

De gordijnen gaan even dicht. Een weekje.

Al bijna drie jaar houd ik de blog bij, sinds mei 2008 zijn de gordijnen voor het raam van ons leven open voor anderen. In 557 berichten heb ik geschreven over ons leven hier.

Nu neem ik een week vakantie van de blog.

Met nieuwe inspiratie en energie gaan de gordijnen volgend weekend weer open. Tot dan!

dag

Dag.

Er zijn altijd tranen bij het afscheid. Hoe ik mij ook voorneem het niet te doen. Ze komen vanzelf, als zoute regendruppels vallen ze naar beneden. Het is net een klein regenbuitje, mijn ogen zijn de wolken.

Morgen zijn zij daar en wij hier. De tranen komen als ik bij de Grote Schuifdeuren op het vliegveld van Casper een spontane enorme knuffel krijg. Hij weet met zijn elf maanden precies hoe het zit. Blijkbaar zijn wij volwassenen open boeken voor de kleintjes.

Op de terugweg naar huis breekt de zon weer door. Ik denk aan alle leuke dingen die we hebben gedaan en hoeveel beter we Jorrit, Wendy en Casper hebben leren kennen. Hoe onder de indruk ik ben van hun ouderschapskwaliteiten en hoeveel ik heb geleerd. Wat een ontzettend leuke oom en tante Wendy en Jorrit zijn voor de kindjes met de twee grote hoogtepunten voor de jongens aan het eind van de week als ze gaan steppen in de ramp en als Jorrit Simon meeneemt naar de test races van de Formule 1 in Albert Park.

Bink geeft nu zijn liefste lach als hij Wendy tegenkomt, hij weet dat het goed volk is. En Isis laat iedere ochtend haar haar door Wendy borstelen, dat is een enorm kompliment, normaalgezien mag er niemand in de buurt komen van Isis' haar.

Nu is het stil in huis. We hebben opgeruimd, "left overs" gegeten. Simon heeft verteld over ontdeugende dingen op school en wie er al een keer naar de "office" moesten. Tom hangt aan zijn lippen en ik zie zijn ogen glimmen. Hij kan niet wachten tot hij ook naar school mag. Ze liggen allevier al vroeg in bed. Op eigen verzoek. We zijn allemaal een beetje van slag.

Dag Wendy, Jorrit en Casper. Goed reis! We missen jullie.

Tom en Simon in de ramp

Simon bij de Grand Prix testen

Wendy op de Prahran Market

Laatste kadootjes uitpakken, vanochtend

Op het vliegveld, Casper is er klaar voor.

En dit is wat er over is van het bezoek. Bloemen. Een mooie kaart. Een uitgebrande kaars. En natuurlijk een berg met fijne herinneringen.

persoonlijk

London Bridge, Mornington Peninsula National Park

De voorspellingen voor het weer zijn niet gunstig. Daar trekken wij ons, eigenwijs als we zijn, niets van aan. Met picnic, kaart en auto trekken we erop uit. Point Nepean is het plan. Al bij de eerste stop, London Bridge, spoelen we bijna met het regenwater mee de zee in. Het giet, het hoost, het waait, het is koud. Bink heeft zijn regenkleding niet mee dus is heel armoedig in een plastic Jip en Janneke Capeje gewikkeld. Jorrit en Wendy hebben uiteraard alles bij zich dus Casper ziet er uit als een prins in zijn regenpak en mooie blauwe muts :-). Hij heeft nergens last van.

Ons plan om in Portsea koffie te drinken en even te wachten tot het weer beter wordt valt letterlijk in het water. Het centrum van Portsea blijkt te bestaan uit twee winkels en een cafe, en alledrie zijn potdicht.

Geeft niet, dan hebben we meer tijd voor het Point Nepean National Park, zeggen we tegen elkaar. Bovendien hebben we boterhammen met pindakaas bij ons en een fles water. Wij hebben helemaal geen koffie nodig.

Het blijft gieten. Verder dan het strandje bij de historische aanlegstijger van de eerste settlers komen we niet. De dolfijnen zijn er ook niet vandaag, en ik geloof dat we van geluk mogen spreken dat we uberhaupt de smalle ingang van de baai kunnen zien.

We besluiten dat we het hierbij laten voor vandaag. We zijn doorweekt.

In Sorrento, de volgende plaats waar we doorheen rijden, stroomt het water over de weg en staan de wissers op topsnelheid. We denken niet eens meer dat het het waard is om van de auto naar een cafe te rennen. Tenminste, als er een cafe open zou zijn...

Het klinkt als een vreselijke dag maar dat was het helemaal niet. Het was gezellig in de auto. Het is leuk om de omgeving een keer in de regen te zien. En de boterhammen in de auto en de koffie later thuis thuis smaken net zo goed als in het beste cafe.

Hoe zo Australie? Het lijkt wel hartje winter.

Bink onder zijn cape

Alles is nat

De pier

Wat ik eigenlijk wilde vertellen is dat ik vanavond een groot kado heb gehad van Wendy en Jorrit. En daar bedoel ik niet het boek mee over Aboriginal Cultuur tussen 1785 en 1992.

Ik realiseer mij dat de keren dat de laatste tijd voor mij gekookt is op een hand te tellen zijn. Wendy doet de boodschappen. En kookt. Ook voor Bink. Terwijl ik met Bink op schoot in alle rust schoolboekjes met Simon lees, Tom buiten op spinnenjacht is (we hebben een dode wolf spider gevonden) en Isis met haar vriendin Anna op haar kamer speelt, staat Wendy te kokerellen met de hulp van Jorrit. Casper ligt te slapen.

De keuken ruikt heerlijk.

Plotseling doe ik even niets meer. Het rondslingerende speelgoed laat ik liggen. De kinderen doe ik niet in de douche. Ik dek niet eens de tafel. Daarvoor in de plaats doe ik Bink in bad, doe een spelletje met hem en geef hem in alle rust een fles.

Tijdens het eten hoef ik helemaal niets te doen. Niet eens voor mijzelf of de kinderen op te scheppen. Of af te ruimen. Of het toetje te maken. Ik voel mij als in een vijf sterren restaurant, maar dan nog beter. Het is heerlijk, speciaal voor mij is er een vegetarische gerecht. Het is moeilijk om te beschrijven hoe goed dat voelt. Als het eten klaar is, terwijl ik de kinderen in bed leg, wordt er zelfs koffie gezet zodat ik 5 minuten voor ik weer de deur uit moet (het is weer working bee avond) een kop kan drinken.

Voor mij is dit een heel groot kado. Het persoonlijke gebaar. De zorg. Voor mij. Daar kan ik weer maanden op vooruit :-).

Diner

23 of 24

Als een haas sta ik na een drukke dag het eten te maken. Het is de laatste avond, Wendy en Jorrit willen nog even naar het strand. Ze hebben de hele dag op Simon, Tom en Bink gepast terwijl ik aan het werk was en eindelijk mijn haar heb laten knippen.

Dan gaat de telefoon. Karin. "Ik snap iets niet, ik zie op jullie ticket staan dat jullie nu moeten vliegen....de 23ste, niet de 24ste" Stilte. Een razendsnelle check. Tranen. Het vliegtuig is al vertrokken, zonder Wendy, Jorrit en Casper. De tickets waren voor vandaag. Na twee uur heen en weer gebel is het opgelost. Ze kunnen op de vlucht van zaterdag mee. En nu lachen we allemaal weer. Het afscheidseten is koud, maar de kaarsen branden en we zijn in vrolijke stemming. Twee extra dagen! Wat een kado.

Morgen gaan we er weer op uit. Point Nepean voor een wandeling en misschien dolfijnen. Heerlijk!

uit

Wandelen langs de baai in de ochtend

We beginnen onze dag uit vandaag met een wandeling langs de baai en een shoprondje door een gezellige winkelstraat. Wendy, Jorrit en Casper zijn er bijna de hele dag zoet me. Omdat ik al eerder Tom op moet halen van Kinder ben ik al eerder thuis en werk een deel van de takenlijst af. Echt uit gaan we 's avonds.

Uit eten is bij ons in huis een grootse gebeurtenis. Er worden nagels gelakt (Isis), overhemden uitgezocht (Simon) en gel in haren gedaan (Tom). Bink leent een overhemd van Casper. Casper heeft natuurlijk ook een overhemd aan. Bud trekt een overhemd aan in dezelfde kleur als Tom, op uitdrukkelijk verzoek van Tom. Wendy heeft een mooie jurk aan, ik een nieuw vest en Jorrit ook een vrolijk overhemd. We zien eruit alsof we superdeluxe gaan eten, en zo voelt het ook. Het is weliswaar in het plaatselijke eetcafe, maar de tafel staat klaar, we worden bijzonder goed bediend en het eten is heerlijk. We nemen allemaal curry, de chef is een Indier en die weet hoe je dat maakt. Simon eet een megabord fish and chips, ik begrijp niet waar het blijft in dat magere lijf. Casper zit als een echte meneer aan tafel en heeft veel plezier. Hij moet het doen met thuisgekookte rijst uit een plastic bak, maar dat vindt hij prima. Zoals hij alles prima vindt. Bink eet snel wat en gaat slapen, hij is moe na een drukke dag.

We hebben het gezellig. En ik voel de beklemming toeslaan van het naderend afscheid. Want het eten is ook al een beetje het afscheidseten. Het gaat nu snel.

Het Groene Overhemden team

Casper aan het diner

We gaan er donderdag geen zware dag van maken. Bud neemt 's ochtends vast de koffers mee. Jorrit gaat in de ochtend een deel van de eerste vier dagen autoracen bekijken in Albert Park. Wen en ik gaan met de kleintjes wat tijd voor onszelf nemen en dan rijden we ook naar Albert Park waar Bud tegenover werkt. Vanaf daar vertrekken zij naar het vliegveld en rijd ik terug naar huis. Dan is het afscheid wat luchtger en hikken we er niet de hele tijd tegenaan.

Morgen hebben we nog een hele dag om elkaar te zien en te spreken. Maar toch kan ik het bedroefde gevoel niet opzij zetten. Ik zie er als een berg tegenop om straks weer alleen hier te zijn. Het is zo ver weg!

weer terug

Tom leest voor aan Bink en Casper

Ze zijn er weer. 2500km en een week na Beechworth staan ze hier in de straat alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Simon rent de benen uit zijn lijf als hij Wendy met Casper ziet lopen. Zo leuk vindt hij het. Isis en Tom ook, die zijn heel blij. Isis mag meteen mee de huurauto terugbrengen terwijl ik ga koken en een oogje op de jongens houdt. Tom gaat voorlezen, Simon later ook. Het is een gezellige boel en de avond vliegt voorbij. We horen alle verhalen, reizen de route mee en zoeken op internet naar de slangen die ze hebben gezien. Hoogstwaarschijnlijk een Eastern Tiger Snake en een Alpine Copper Head. Het feit dat ze hier weer zijn betekent dat beide slangen ze met rust hebben gelaten :-).

Ik wil iedere minuut op dit moment vasthouden. Maar ze tikken onverbiddelijk door.

Wat ik mij wel afvraag is wanneer ik nu eindelijk de pakketjes met chocolade eieren ga maken voor de grote paas fundraising die bij alle kindjes plaatsvindt. Ik moet de eieren voor de paasmanden die je kan winnen nog inleveren, terwijl de loten voor diezelfde manden al verkocht worden. Isis heeft het al 10 keer gevraagd, Simon ook en bij Tom wordt ik steeds met mijn neus op de feiten gedrukt als ik zijn schooltje binnenloop en de grote verzamelmanden zie staan.

Maar ach, er zijn belangrijkere dingen. Ik zie wel wanneer ik het doe. En anders punnik ik samen met de kinderen en met Wendy wel een paar eiwarmers of zo. Of zou dat niet de bedoeling zijn.....

appelmoes

Na een weekend waarin we de normale zwemles doen, de weekboodschappen, een kapperbezoek (weer niet voor mij maar voor Bud), een bezoek aan Suburbia (waar Mimi de vriendin van Isis nu woont), een bezoek van de gemeente voor de plannen van het huis waar we wonen, een Mount Everest aan was wegwerken, een kinderfeest, appels plukken en een picnic ben ik echt ontzettend moe. Het is leuk alle sociale aktiviteiten, heel leuk. Maar de lijst van dingen die ik eigenlijk zou moeten doen wordt langer en langer. Te lang. Zo lang dat ik mij afvraag hoe ik het in de 24 uur van een dag voor elkaar ga krijgen. Nu niet in ieder geval.

Het is 22.30u en ik heb net een pan met voor mijn gevoel 1000kg appels op het vuur gezet om alvast appelmoes te koken. Dat is samen met deze blog het allerlaatste dat ik doe dit weekend. Morgen weer een dag. Een lange dag.

Isis en Mimi. Mimi woont nu ver weg, een splinternieuwe suburb aan de rand van Melbourne.

Een momentje tijd. Bink in bad. Hij vindt het prachtig. Let even op de twee ondertandjes. Waar hij voortdurend zo hard mee op zijn vingers bijt dat hij moet huilen. Hij is er nog niet aan gewend.

Simon geschminckt als draak. Een uur voor zijn feest komen we erachter dat het een "monsterparty" is.

Tom plukt appels op de ladder. Hier bij de Red Delicious. Ze zijn inderdaad delicious!

De zon is zo fel dat we een paraplu krijgen van de baas van de boomgaard om ons tegen de zon en de hitte te beschermen.

Simon in de boom.

Bink heeft het warm. Hij drinkt later een hele beker water leeg.

Johnnies, de lekkerste appels die er zijn.

tweede kans

In de klas van Isis, en de klas waar haar klas altijd mee samenwerkt kan ongeveer de helft van de kinderen nog geen veters strikken. Dus heb ik aan de juf gevraagd of ik tijdens "investigation time" een tafel kan inrichten zodat kinderen hun veterstrik diploma kunnen halen. Het zijn twee klassen. Dit betekent dat ik in 1 uur 46 kinderen een certificaat moet zien te laten halen. Ik heb van twee presentatie borden 4 nepschoenen gemaakt met gekleurde veters. Er is ook een instructievel met voorbeelden van iedere stap, gisteravond laat in elkaar geknutseld met pijpenstokers......

De kinderen zijn allemaal gemotiveerd om een diploma te halen. Helemaal de klas van Isis, als iedereen het haalt krijgen ze woensdag een sleutel ("key") voor "persistance" uitgereikt tijdens assembly. Het halen van een sleutel is iets wat ieder schoolkind diep in zijn of haar hart heel graag wil halen.

Kinderen die het kunnen maken snel hun strik onder mijn toeziend oog. Kinderen die het niet kunnen zitten aan tafel en proberen in alle macht de lussen te coordineren. De kinderen die het wel kunnen beginnen de anderen te helpen. En zo vliegen de certificaten binnen het uur de tafel af. Bink kijkt toe in zijn kar. Tom rijgt intussen kralen aan en andere tafel en oefent zijn naam schrijven op een whiteboard. Ik ben druk met de kinderen, en heb niet eens de tijd om een foto te maken van de gedreven en vrolijke gezichten. Het is hartstikke leuk. Aan het einde van het uur is het "reflection time" waarin een aantal vooraf aangewezen kinderen terugrapporteren aan de hand van een geschreven rapportje, gemaakte foto's, een leerthema en waarnemingen over samenwerking. Het veterstrikken wordt een aantal keer genoemd en de kinderen glimmen. Dan blijkt dat niet de hele klas het heeft gehaald Een kindje wil niet meedoen. Wil niet strikken. En hij schreeuwt tegen de juf dat het hem niets kan schelen dat de anderen nu ook de persistence sleutel niet kunnen halen. Voor het schreeuwen krijgt hij straf en moet hij naar het kantoor van de directie. Hoe het afloopt weet ik niet. Ik heb de schoenen en het laatste lege certificaat achtergelaten. Ik vind het een lastige situatie. Misschien was de opzet niet handig voor dit kindje en voelde het zich onzeker. In mijn hart hoop ik dat er maandag nog een keer gestrikt gaat worden en dat het allemaal goed afloopt. Ik geloof in tweede kansen, ik hoop de juf ook, en het kindje ook.

Wat geen tweede kans nodig heeft is de nieuwe mensen die we hebben leren kennen via Simon. Simon heeft in zijn klas een vriendje dat eind december van Zweden naar Melbourne is verhuisd met zijn ouders, een baby broertje en een zusje van bijna 4. Het zijn ontzettend aardige mensen en vanavond zijn we bij ze gaan eten. Makkelijk, ongedwongen, net als bij ons speelt het leven zich af om een grote oude tafel. Ik ben blij voor Simon dat hij zo'n goede vriend heeft gevonden. En dat wij ook weer leuke mensen hebben leren kennen waar we ons thuisvoelen.

Tom voetbalt in de tuin van Rasmus, de vriend van Simon

Ze hebben allemaal pret voor 10

Isis eet een passievrucht die ze net van de struik heeft geplukt

Bink speelt met het meisje van 3

En Cecelia staat in de keuken.

Alleen maar vrlijke gezichten vanavond.

boos

Om een uur of 10 wordt er op de deur geklopt (onze bel doet het nog steeds niet....).

Twee mannen staan op de stoep, in grijze pakken en glimmende stropdassen, beide met een bijbel onder hun arm. Het zijn Nick en Fred die even willen komen praten over wat ik ervan vind wat er allemaal in de wereld gebeurt.

Ze zijn aan het goede adres want ik volg nauwgezet de berichten uit Japan, de berichten uit Bahrein en Libie, de vluchtelingenopstand op Christmas Island en nog veel meer.

Ondanks het feit dat ik eigenlijk geen tijd heb ben ik best bereid om Nick en Fred even te woord te staan.

Vervelend wordt het als ze alle rampen en nare dingen die gebeuren hangen aan het feit dat het allemaal voorspeld is en dat het een voorbode is van het binnenkort vergaan van de wereld. Gelukkig staat ook voor mij "de deur nog op een kier", ook ik kan nog gered worden...... Het zijn Jehova's getuigen! Ik leg vriendelijk uit dat rampen zo oud zijn als de wereld zelf. Dat ik het vergaan van de wereld anders interpreteer dan zij, en dat ons verschil van mening niet erg is. Als we elkaar maar in onze eigen waarde laten.

Het wordt stil.

Ze proberen een andere aanpak. Die van de klimaatveranderingen en de overstromingen in Australie. Oorlogen. Hongersnood.

Ik leg uit dat ik het vervelend vindt dat ze juist de rampen gebruiken om mensen bang te maken en ze op die manier proberen hun geloof op te leggen. En kijkend naar hun grote overgewicht zeg ik dat als we met z'n allen wat minder zouden consumeren er misschien wat eerlijker verdeling zou zijn van voedsel in de wereld.

Stilte.

Het is lastig voor ze. Want ze willen toch wel heel graag dat ik ook het eind van de wereld zie naderen en een beetje bang ben. Dat ik de mogelijkheid zie om gered te worden. Nu ben ik echt boos. Het gaat toch niet om mij, maar de mensen die er middenin zitten. Dat die gered worden. Kunnen ze daar niet iets aan doen? Op welke manier dan ook? De discussie stokt.

Nick vraagt nog even of ik misschien in Canada heb gewoond? Nu ontplof ik bijna. Wat heeft dat er nu mee te maken! Niets, gewoon interesse, je hebt een Canadees accent, legt hij uit.

Ik wens ze een goede dag en sluit te deur. En terwijl ik dat doe moet ik alweer een beetje lachen. Het is wel een symbolisch gebaar, het sluiten van de deur. Ik haal een keer diep adem. Boosheid is zo'n verspilde energie. En het is het ook niet waard.

De jongens hebben inmiddels een groene zee van kleurstof gemaakt die voor de playdough was bestemd. Het is 10.30u. Ik doe gewoon alsof het laatste half uur niet is geweest. En begin opnieuw. Het werkt. Met een kop koffie, groene jongens, een vrolijke Bink met twee kleine beiteltjes onderin zijn mond en een vrolijk humeur zetten we de dag voort. De boosheid is verdwenen.

Ik vraag mij nog wel af of ik Fred in Nick in hun waarde heb gelaten. Want onze overtuigingen zouden geen invloed moeten hebben op hoe we respectvol met elkaar omgaan als mensen. Toch? Ik vond het moeilijk om steeds beleefd en vriendelijk te blijven toen ze tegen mijn zin mij iets probeerde op te dringen. Zelfs al wisten ze dat we het niet eens zouden worden. Zou Nick daarom naar mijn accent hebben gevraagd? Als uitweg voor de discussie? Hm, daar moet ik nog eens over nadenken. Maar niet nu ;-)

verliefd op de alpen

Klaar om te wandelen. Ik met Bink.

Een lang weekend betekent wandelschoenen in de auto, allemaal een rugzakje, een fles water en onderweg. Wendy, Jorrit, Casper en Tom vertrekken vrijdag al op tijd. Bud heeft de middag vrijgenomen. Maar dat had hij net zo goed niet hoeven doen want ik ben vergeten tegen de moeder van het meisje dat wij altijd op school ophalen, te zeggen dat we niet kunnen vrijdag. En de moeder kan ik met geen mogelijkheid bereiken. Dus in plaats van 13.30u, als we onze kindjes eerder van school hebben gehaald, vertrekken we pas om 16u. Jullie kunnen onze gezichten wel voorstellen......... Onweer! Want natuurlijk komen we in de file met 1 miljoen andere melburnians die voor dit lange weekend de stad verlaten.

Gelukkig duurt het niet lang. De zon schijnt, al snel verspreiden alle vakantiegangers zich in dit enorme land en hebben we de weg voor onszelf.

We zitten in een plaatsje dat Smoko heet, vroeger een goudzoekrs stadje, nu niet meer dan twee huizen, een cafe en een tabaksplantage. Ons huis staat tussen de fruit- en notenbomen, in de vallei aan de voet van de Victorian Alpines, 45km van Mount Hotham, het populairste ski gebied van Victoria. Wij gaan daar wandelen. Terwijl we omhoog rijden veranderen de groene sappige weilanden in bossen, en de bossen in mistige spookbossen. We zien geen hand voor ogen. Onze redding zijn de sneeuwpalen langs de weg die aangeven "keep right of the pole". Later zien we dat als we er links van waren gaan rijden, we waarschijnlijk in de diepte verdwenen zouden zijn. Het startpunt van de geplande wandeling vinden we niet door de mist, dus rijden we door naar een hoger gelegen punt waar de wolken inmiddels zijn opgetrokken. Dinner Plains. Prachtig en surrealistisch. Het is een verlaten skiplaats op een bergplateau. Met een grote speeltuin, een cafe dat open is en een talloze wandelroutes, waarvan een naar een waterval. De ideale plek voor ons. Als we koffie halen in het cafe zien we een krant liggen. En dan zijn we doodstil. De tranen staan in onze ogen. Japan. Een aardbeving, een Tsunami. Weer een ramp. We vertellen het aan de anderen en we zijn stil en geschokt. Denken aan de getroffen mensen, de kinderen. En ik denk bij mijzelf "carpe diem". Pluk de dag. Maak er wat van nu het kan. En we zien later in het nieuws dat zelfs veel van de getroffen mensen er ook in deze omstandigheden wat van proberen te maken. Ongelooflijk sterk.

Het wandelen brengt de rust in onze gemoederen weer terug. Het is hier en daar klimmen en klauteren, en glibberig, met veel insecten en hagedissen. Dat maakt de tocht avontuurlijk en afwisselend. De benen van de kindjes zijn geschaafd en vol met muggenbulten, maar dat vinden ze stoer. Natuurlijk wordt er ook wel eens gepiept maar we leren de kinderen dat als je vrolijk blijft kijken, je lijf denkt dat je vrolijk bent, en je je dan iets beter voelt. Het werkt!

Als we aan het eind van de middag terugrijden is de mist opgetrokken. De uitzichten zijn adembenemend. We stoppen zelfs even langs de weg om ernaar te kijken. We zijn vandaag verliefd geworden op deze bergen. Wat is het hier mooi.

Thuis is er even rust, een lang bad en lekker eten om de batterijen weer op te laden. We winden de zaklantaarns op en daar gaan we weer. In het bijna donker op zoek naar possums, koala's, wombats of kangaroes. We vinden er geen een. We ontdekken wel wat anders. De melkweg boven onze hoofden. De kinderen vragen mij talloze keren om er een foto van te maken want ze vinden het zo mooi en onvoorstelbaar dat ze het op school willen laten zien. Het kost mij moeite om uit te leggen waarom ik het niet kan vastleggen. En dat de mooiste foto's in je hoofd zitten. Na een kopje thee en veel chocola zijn ze dan toch eindelijk toe aan bed. Veel te laat, dat moet ook wel eens kunnen. Toch?

Spookjesbos of Sprookjesbos?

Om 5u word ik wakker. Niet alleen door Bink die een fles wil, maar vooral door de gietende regen die op het golfplaten dak klettert. Buiten is het net een medicinaal bad. Het ruikt naar eucalyptus en kruidige planten. De lucht is warm en het is kletsnat. Flarden wolken stijgen omhoog langs de bergwanden. Als we buiten op de veranda ontbijten komen er voorzichtig wat gouden zonnestralen tussen de wolken doorgepiept. En dan is het zo droog. Dus tijd voor een ander National Park, het Mount Buffalo National Park. De top halen we niet vanwege de mist, we moeten terugkeren. We willen toch graag wandelen, al is het alleen maar om Simon even frisse lucht te geven, die ziet groen van de misselijkheid door de bochten. Een paar honderd meter beneden de top kunnen we een leuke klauterwandeling doen. En daar gaan we weer. Bink in de Babybjorn van Wendy en Jorrit, Casper in de draagrugzak, de rest op eigen beenkracht. Het hoogste stuk is klauterwerk en dat doe ik voor geen prijs. Jorrit, Bud en Simon gaan wel door. Natuurlijk. Simon is helemaal gelukkig. De mannen onder elkaar, het stoere werk. Hij dartelt omhoog. Wij zitten net boven de "Cathedral", een rotsformatie uit een van de ijstijden en de kindjes spelen in de stroompjes water die van de rotsen naar beneden komen. Ik voel mij zo trots en gelukkig. Hier zo samen te zitten, hoog boven alles, wolken die vlak boven onze hoofden voorbijschuiven. De kinderen die alles even mooi vinden. De uitgestrekte hand van Tom om mij ("de hark") te helpen om een grote stap te nemen. Een lachende Isis die Casper roept om ook te komen. En Casper die op handen en voeten de rots te lijf gaat. Wendy een en al lach. De jongens boven op de berg naar ons roepend en zwaaiend.

Casper is ook onderweg.

s' Avonds hetzelfde ritueel. Rust, bad en eten. De kindjes nu uitgeteld naar bed. Bud en Jorrit nog niet, die tafeltennissen fanatiek de avond door......

Vandaag zijn we toerist. We pakken onze tassen weer in en rijden naar Beechworth, een ontzettend leuke historische plaats vlakbij waar wij verblijven. We eten een taartje bij de naar verluid "beste bakker van Australie" en moeten dan ook bijna een uur in de rij staan. Hoogst ongebruikelijk, maar ik krijg dan ook de lekkerste carrotcake die ik ooit geproefd heb. En ook de anderen zijn zeer tevreden. We bekijken een stukje dorp en gaan dan het oude courthouse in waar de beruchte Ned Kelly terecht is gesteld. We zijn de enige bezoekers en bekijken de oude rechtsboeken en nemen plaats in de rechtszaal. We spelen alsof ik een broodje heb gestolen en nu terecht moet staan. Tom is de rechter. En aangezien ik hem voor slecht gedrag eerder op de dag een dvd in de auto heb ontzegd, wil hij mij meteen opsluiten voor "honderd maanden". Jorrit legt alles met een serieus gezicht vast, Isis bewaart de orde, Wendy stelt de vragen aan de getuigen Bud en Simon. Bink en Casper zitten in het publiek. Ik zit in het beklaagdenbankje. De aanklager ontbreekt. Als ik met gebogen hoofd naar een cel loop die achter de rechtszaal zit komt Simon ook met gebogen hoofd en trillende lip achter mij aan. Hij is helemaal opgegaan in dit rollenspel en waant zich echt 150 jaar terug in de tijd. Hij smeekt of ik uit de cel wil komen. Natuurlijk verbreken we meteen alle betovering van het spel en gaan we over op de orde van de dag. We lezen van alles over Ned Kelly en de Kelly gang, en bewonderen de harnassen die ze zelf hadden gemaakt en die hier tentoongesteld hangen. De kinderen staan met open mond naar handboeien en een grote zweep te kijken. Ze zijn diep diep diep onder de indruk. Wie zegt dat een museum saai is?

In de loop van de middag hebben we alles gezien wat we wilden zien en zijn we klaar om weer terug te rijden. Althans wij. Wendy, Jorrit en Casper rijden door richting New South Wales en slapen vannacht waarschijnlijk in Corroyong. Op weg naar het Mount Kosciusco National Park. Ik ben ontzettend jaloers. Maar ook heel blij. Want maandag zien we ze weer en we kunnen zeggen, tot snel!

Het was een heerlijk weekend. En zoals altijd weer veel te snel voorbij. Nu moet ik als een haas opruimen. Want morgen hebben we een inspectie van de makelaar. Die komt kijken of we het huis netjes bewonen. Slik. Vrijdag kreeg ik het bericht. De (schone) afwas van donderdagavond toen we bezoek hadden staat nog in de afwasmachine. En er is aan het huis te zien dat er sjagerijn was toen we vrijdag vertrokken. Maar ach, dat zijn kleine dingen, die vallen helemaal in het niet bij alle grote dingen die in de wereld gebeuren. Twee jaar geleden zou ik vreselijk gestressed zijn geweest. Nu denk ik "no worries". Morgen zien we wel weer.

Baldy Hollow, Alpine National Park

Tabaksboerderij op 300m van ons vakantiehuis

Beechworth

De rechtszaal, Beechworth

pakken

Het weekend dat er aan zit te komen is een lang weekend. Maandag is het dag van de arbeid, in het Engels "labourday" en iedereen is vrij. Natuurlijk pakken wij meteen onze kans en gaan we erop uit. Richting de Victorian Alps dit keer, een deel van Victoria dat we nog niet eerder hebben gezien. Maar voor het zover is moet er gepakt worden. Ik roep altijd, ach dat is zo gebeurd. We reizen maar met zo weinig spullen! En dat is ook zo. We reizen heel minimalistisch. Maar toch moet er voor iedereen een tasje gepakt worden. De boeken en tekentas moet klaar staan. Er moeten boodschapppen gedaan worden want ook dit keer zitten we een eind van de winkels vandaan. Regenjassen moeten van de kapstok worden geplukt. En een fruithap voor Bink gekookt. Voor je het weet ben je weer twee uur verder. En natuurlijk willen we overdag andere dingen doen dan pakken, bovendien hadden we vanavond eters op bezoek. Gelukkig had ik daar gisteren al voor gekookt, anders past het gewoon niet in een dag allemaal. Het enige dat niet gelukt is vandaag is om naar de kapper te gaan. Hoognodig, het lijkt alsof ik met een paasei op mijn hoofd loop.... ook dat is met de komst van Pasen over een paar weken geen probleem. Ik ben helemaal in stijl.....

Nu staat alles klaar. Morgenochtend eerst allemaal naar school of aan het werk. Behalve Tom, die mag met Wendy, Jorrit en Casper mee in de auto. Zij gaan al vroeg weg en hebben de instructies mee over hoe ze de sleutel moeten vinden van het huisje dat we hebben gehuurd. Het is ca. 4 uur rijden. En dan zitten we in het midden van de bergen, de bossen en het niets. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Tijd om even te spelen met Bink. Sinds vandaag heeft hij officieel een ondertand. Nog niet goed te zien, maar wel goed te horen als de tand tegen het lepeltje tikt.....

Nog laat in de woensdagavond sta ik paprika's te grillen. Eigen schuld, had ik maar geen eetafspraak op een door de weekse dag moeten plannen. Het was gezellig. En ook leuk voor Wendy en Jorrit. Eindelijk praten met een Australier (van Italiaanse afkomst...)

Wendy en Jorrit gaan even fietsen. Voor Casper een primeur. Hij vindt het prachtig. Voor Tom een feest, hij mag ook mee!

mooi

Fiets- en wandelpad naar Rickets Point

Isis wordt vandaag door Wendy en Jorrit uitgenodigd om uit eten te gaan. Ze is zenuwachtig. Leest als een haas haar huiswerkboek als ze uit school komt. En gaat zich dan mooimaken. Samen met Wendy die de make-up regelt, de nagellak en haar laat kiezen welke jurk Wendy zal aandoen. Isis doet zelf ook een jurk aan en haar zilverwitte sandalen. Oorbel clips op haar oren, een stoffen bloem in haar haar. Echt mooi. Een echte dame.

Ze weet waar ze wil gaan eten. Wij denken allemaal aan Hobsons, het enige dichtbijzijnde fatsoenlijke eetcafe dat wij rijk zijn. Maar nee, Isis wil "echt" uit eten en neemt Jorrit en Wendy mee naar Sandy, het restaurant van het motel op de hoek en belangrijkste trekpleister voor gokkers en speelautomaten. Van dat gokken heeft Isis geen weet, ze heeft alleen de grote ronde tafels voor ogen, het eten en het uitzicht over de baai.

Casper gaat ook mee, in zijn overhemd. Hij straalt.

Wij merken dat het belangrijk is dat de kinderen af en toe iets helemaal voor zichzelf kunnen doen. Het geeft ze een speciaal gevoel en positieve energie voor weken. Isis is helemaal tevreden met haar avond uit. Ze heeft echt genoten en dat vind ik zo fijn voor haar. En voor Wendy, Jorrit en Casper. Ik ben zelfs een beetje jaloers..... De jongens zijn nu ook een beetje zenuwachtig over wat voor soort uitnodiging ze gaan krijgen.....

Vandaag was er regen voorspeld. En net nu we een wandeling naar Rickets Point voor ogen hebben. Maar wij laten ons natuurlijk door een paar spetters niet van de wijs brengen. Regen of geen regen, Rickets Point is een van de verplichte dingen die je moet gedaan hebben als je bij ons logeert. We lopen er met een noodgang naartoe. Snelheid is belangrijk, want zoals het ons betaamt hebben we overal maar net tijd voor. Ik moet bijna rennend weer terug want we zitten veel te lang op het terras te praten terwijl Tom nog opgehaald moet worden. In een race tegen de klok is 5 kilometer plotseling best ver....... Wendy, Jorrit en Casper blijven nog en kijken naar de rotspoeltjes, en vooral de kwallen die veelvuldig in de baai aanwezig zijn. Dan lopen zij ook terug. Wat rustiger. Niet omdat ze zoveel tijd hebben trouwens, maar omdat Wendy's schoenen ontzettend zeer doen.......

Thuis komen ze in een grote chaos terecht. Ik wil het allemaal geweldig voor elkaar hebben maar vanmiddag komt er werkelijk niets van terecht. Er moet gekookt worden, de kinderen opgehaald uit school, de wasmachine staat te roepen dat de was klaar is, Tom wil voetballen, Casper is hongerig, Bink ook. Het gewone gezinsleven. Terwijl ze op vakantie zijn! Dat moet morgen anders neem ik mij voor.

Zo vliegt de dag weer voorbij. Het gaat veel te snel. We hollen achter de tijd aan. Zelfs tot na het restaurantavontuur als Wendy en ik nog even boodschappen gaan doen, het brood voor morgenochtend is op.......

Iedere minuut wordt beleefd. Waar mogelijk vastgelegd. Nabesproken. En ondanks de drukte genieten we enorm van het samenzijn.

Casper leest de menukaart op Rickets Point.

Mooi!

krant

Een foto van onze sportfanaat in een lokaal blad "Nurture" Op de voorpagina nog wel. We lopen naast onze schoenen :-). Zie ook pagina 6. Ik ga meteen bellen om te kijken of ik de foto's kan bestellen.

http://leader.newspaperdirect.com/epaper/viewer.aspx

(als je wil kijken en je komt niet direkt op de Nurture site, tik dan bij search "Nurture" in.)

als dit geen vakantie is

De Officiele Strandfoto (voor het geval het weer slecht weer wordt.....), Woolamai Beach, Philip Island

Jorrit in balans op de woodie.

Isis na 2 uur continu in de golven te hebben gesprongen.

Drie kleutertjes op het hek, Churchill Island

Zon, zee, plezier, strand, zand, uitzicht, actie, samen. Als dit geen vakantie is, weet ik het ook niet meer. :-)

koude handen

Kippenvel.

Het is weliswaar herfst geworden, maar niet zo heel koud. Toch zijn mijn handen ijskoud vanochtend. Simon loopt te springen door het huis, Tom wijkt niet van mijn zijde, Bud vraagt wat hij kan doen, Bink zit een beetje sjagerijnig in stoel en Isis werkt aan een tekening van bomen, vlinders en bijen. Het is een andere zaterdagochtend dan anders. Terwijl we toch gewoon de wekelijkse zwemles doen. Het zijn de zenuwen.

De zenuwen hebben toegeslagen. Wendy, Jorrit en Casper zijn onderweg. We willen alles natuurlijk pico bello in orde hebben maar naarmate de tijd nadert dat we richting vliegveld moeten geef ik het op om alles opgeruimd te hebben.

Natuurlijk wordt er gevochten om wie er mee naar het vliegveld mag. Gelukkig is Isis net op de valreep uitgenodigd voor een feestje op de tijd dat ze aankomen. Die valt af in de discussie. Nu gaat het tussen Tom, Bink en Simon. Om meer discussie te voorkomen haalt Bud Simon over om samen met hem te voetballen in de tuin. De combinatie van "voetballen" en "samen" doen wonderen. Ook Simon blijft thuis. Bink heeft niet veel keus als Tom smeekt of hij mee mag. Hij wordt het. Gewapend met tekening en een bosje bloemen gaan we onderweg.

We tellen de aantallen mensen en proberen te raden wanneer ze door de deuren komen op het vliegveld. Tom wint met glans. Hij zegt van tevoren dat ze door de deuren komen als veertigste. Ze komen als 48ste door de deuren vanaf het moment dat we beginnen met tellen. Jorrit als eerste met een grote kar met spullen. Waarvan ongeveer de helpft voor ons blijkt te zijn :-). En dan Wendy met een stralende Casper in de buggy. Ze zeggen dat het een makkelijke reis was. Dat ze vaker gewoon even komen, voor een kop koffie. Tenminste, als de financien het toelaten ;-).

Om 15u zijn we thuis. Binnen 10 minuten wordt er gevoetbald in de tuin. Binnen 30 minuten eet Casper de eerste blaadjes van het terras en kruipt luid schreeuwend van plezier in het rond. Isis loopt in een gloednieuwe jurk. Casper kruipt met een hotwheels auto in zijn hand in het rond terwijl Simon en Tom een uur zoet zijn met hun nieuwe hotwheels aanwinst. Bink kan meedoen aan een modeshow, die heeft eindelijk weer kleren. En we praten bij. Over van alles en nog wat. Letterlijk. Nu ligt iedereen te slapen. Casper ook, als een zonnetje. Wat een lieve en makkelijke schat. En nu hebben we net de plannen voor morgen gemaakt. We laten geen minuut onbenut. Wat een feest.

Voetballen.

Casper!

Kennismaken met Bink.