taartje

Nu Wendy, Jorrit en Casper komen lijkt Luxemburg dichterbij. We hebben het al tijden over onze favoriete bakker daar, Oberweis. Isis is al maanden op zoek naar een klein frambozentaartje, net zo lekker als bij die bakker. Soms, als ze met mij op zaterdagochtend de weekboodschappen doet, gaan we even koffiedrinken. Moeder en dochter tijd. Het is altijd hetzelfde ritueel. Op verzoek van Isis proberen we steeds een ander koffie cafe. Dat is niet moeilijk omdat buiten de deur koffie drinken hier normaler is dan thuis koffiedrinken. In de shopping mall vindt je om de drie winkels een cafeetje, restaurant of koffiebar. Het is geen wonder dat in de wereld de Australische bevolking het meest in gewicht toeneemt. Dat komt niet door de koffie, maar door alle zoetigheid die erbij wordt genuttigd.

Wij zijn ook op jacht naar die zoetigheid. Het is nog niet gelukt. Waar in de cafe's vaak gedacht wordt in termen van hoe groter hoe beter, wordt naar ons gevoel vaak op smaak ingeleverd. Hoe groter, hoe smakelozer. Isis' droom, een piepklein frambozentaartje dat ontzettend lekker smaakt is niet te vinden. Nog niet.

Ten einde raad zijn we op de Oberweis site gaan kijken. Behalve acute heimwee helpt het mij niet verder. Weliswaar kunnen we online een scala aan lekkernijen bestellen, in Australie wordt het niet afgeleverd. Kwijlend kijken we naar de prachtige creaties. Hoopvol zoeken we naar recepten, maar Oberweis is niet gek. Natuurlijk geven ze niets prijs van hun geheim tot succes.

Voor wie wil weten waar ik het over heb is hier de link. En als je ooit in Luxemburg bent, gaan! http://www.oberweis.lu/

En gelukkig komen Wen, Jor en Casper om het heimwee gevoel te verzachten. Daar kan natuurlijk geen frambozentaartje tegenop.