Dag.
Er zijn altijd tranen bij het afscheid. Hoe ik mij ook voorneem het niet te doen. Ze komen vanzelf, als zoute regendruppels vallen ze naar beneden. Het is net een klein regenbuitje, mijn ogen zijn de wolken.
Morgen zijn zij daar en wij hier. De tranen komen als ik bij de Grote Schuifdeuren op het vliegveld van Casper een spontane enorme knuffel krijg. Hij weet met zijn elf maanden precies hoe het zit. Blijkbaar zijn wij volwassenen open boeken voor de kleintjes.
Op de terugweg naar huis breekt de zon weer door. Ik denk aan alle leuke dingen die we hebben gedaan en hoeveel beter we Jorrit, Wendy en Casper hebben leren kennen. Hoe onder de indruk ik ben van hun ouderschapskwaliteiten en hoeveel ik heb geleerd. Wat een ontzettend leuke oom en tante Wendy en Jorrit zijn voor de kindjes met de twee grote hoogtepunten voor de jongens aan het eind van de week als ze gaan steppen in de ramp en als Jorrit Simon meeneemt naar de test races van de Formule 1 in Albert Park.
Bink geeft nu zijn liefste lach als hij Wendy tegenkomt, hij weet dat het goed volk is. En Isis laat iedere ochtend haar haar door Wendy borstelen, dat is een enorm kompliment, normaalgezien mag er niemand in de buurt komen van Isis' haar.
Nu is het stil in huis. We hebben opgeruimd, "left overs" gegeten. Simon heeft verteld over ontdeugende dingen op school en wie er al een keer naar de "office" moesten. Tom hangt aan zijn lippen en ik zie zijn ogen glimmen. Hij kan niet wachten tot hij ook naar school mag. Ze liggen allevier al vroeg in bed. Op eigen verzoek. We zijn allemaal een beetje van slag.
Dag Wendy, Jorrit en Casper. Goed reis! We missen jullie.
Tom en Simon in de ramp
Simon bij de Grand Prix testen
Wendy op de Prahran Market
Laatste kadootjes uitpakken, vanochtend
Op het vliegveld, Casper is er klaar voor.
En dit is wat er over is van het bezoek. Bloemen. Een mooie kaart. Een uitgebrande kaars. En natuurlijk een berg met fijne herinneringen.
