In de klas van Isis, en de klas waar haar klas altijd mee samenwerkt kan ongeveer de helft van de kinderen nog geen veters strikken. Dus heb ik aan de juf gevraagd of ik tijdens "investigation time" een tafel kan inrichten zodat kinderen hun veterstrik diploma kunnen halen. Het zijn twee klassen. Dit betekent dat ik in 1 uur 46 kinderen een certificaat moet zien te laten halen. Ik heb van twee presentatie borden 4 nepschoenen gemaakt met gekleurde veters. Er is ook een instructievel met voorbeelden van iedere stap, gisteravond laat in elkaar geknutseld met pijpenstokers......
De kinderen zijn allemaal gemotiveerd om een diploma te halen. Helemaal de klas van Isis, als iedereen het haalt krijgen ze woensdag een sleutel ("key") voor "persistance" uitgereikt tijdens assembly. Het halen van een sleutel is iets wat ieder schoolkind diep in zijn of haar hart heel graag wil halen.
Kinderen die het kunnen maken snel hun strik onder mijn toeziend oog. Kinderen die het niet kunnen zitten aan tafel en proberen in alle macht de lussen te coordineren. De kinderen die het wel kunnen beginnen de anderen te helpen. En zo vliegen de certificaten binnen het uur de tafel af. Bink kijkt toe in zijn kar. Tom rijgt intussen kralen aan en andere tafel en oefent zijn naam schrijven op een whiteboard. Ik ben druk met de kinderen, en heb niet eens de tijd om een foto te maken van de gedreven en vrolijke gezichten. Het is hartstikke leuk. Aan het einde van het uur is het "reflection time" waarin een aantal vooraf aangewezen kinderen terugrapporteren aan de hand van een geschreven rapportje, gemaakte foto's, een leerthema en waarnemingen over samenwerking. Het veterstrikken wordt een aantal keer genoemd en de kinderen glimmen. Dan blijkt dat niet de hele klas het heeft gehaald Een kindje wil niet meedoen. Wil niet strikken. En hij schreeuwt tegen de juf dat het hem niets kan schelen dat de anderen nu ook de persistence sleutel niet kunnen halen. Voor het schreeuwen krijgt hij straf en moet hij naar het kantoor van de directie. Hoe het afloopt weet ik niet. Ik heb de schoenen en het laatste lege certificaat achtergelaten. Ik vind het een lastige situatie. Misschien was de opzet niet handig voor dit kindje en voelde het zich onzeker. In mijn hart hoop ik dat er maandag nog een keer gestrikt gaat worden en dat het allemaal goed afloopt. Ik geloof in tweede kansen, ik hoop de juf ook, en het kindje ook.
Wat geen tweede kans nodig heeft is de nieuwe mensen die we hebben leren kennen via Simon. Simon heeft in zijn klas een vriendje dat eind december van Zweden naar Melbourne is verhuisd met zijn ouders, een baby broertje en een zusje van bijna 4. Het zijn ontzettend aardige mensen en vanavond zijn we bij ze gaan eten. Makkelijk, ongedwongen, net als bij ons speelt het leven zich af om een grote oude tafel. Ik ben blij voor Simon dat hij zo'n goede vriend heeft gevonden. En dat wij ook weer leuke mensen hebben leren kennen waar we ons thuisvoelen.
Tom voetbalt in de tuin van Rasmus, de vriend van Simon
Ze hebben allemaal pret voor 10
Isis eet een passievrucht die ze net van de struik heeft geplukt
Bink speelt met het meisje van 3
En Cecelia staat in de keuken.
Alleen maar vrlijke gezichten vanavond.
