Zes in OZ: verliefd op de alpen

Klaar om te wandelen. Ik met Bink.

Een lang weekend betekent wandelschoenen in de auto, allemaal een rugzakje, een fles water en onderweg. Wendy, Jorrit, Casper en Tom vertrekken vrijdag al op tijd. Bud heeft de middag vrijgenomen. Maar dat had hij net zo goed niet hoeven doen want ik ben vergeten tegen de moeder van het meisje dat wij altijd op school ophalen, te zeggen dat we niet kunnen vrijdag. En de moeder kan ik met geen mogelijkheid bereiken. Dus in plaats van 13.30u, als we onze kindjes eerder van school hebben gehaald, vertrekken we pas om 16u. Jullie kunnen onze gezichten wel voorstellen......... Onweer! Want natuurlijk komen we in de file met 1 miljoen andere melburnians die voor dit lange weekend de stad verlaten.
Gelukkig duurt het niet lang. De zon schijnt, al snel verspreiden alle vakantiegangers zich in dit enorme land en hebben we de weg voor onszelf.

We zitten in een plaatsje dat Smoko heet, vroeger een goudzoekrs stadje, nu niet meer dan twee huizen, een cafe en een tabaksplantage. Ons huis staat tussen de fruit- en notenbomen, in de vallei aan de voet van de Victorian Alpines, 45km van Mount Hotham, het populairste ski gebied van Victoria. Wij gaan daar wandelen. Terwijl we omhoog rijden veranderen de groene sappige weilanden in bossen, en de bossen in mistige spookbossen. We zien geen hand voor ogen. Onze redding zijn de sneeuwpalen langs de weg die aangeven "keep right of the pole". Later zien we dat als we er links van waren gaan rijden, we waarschijnlijk in de diepte verdwenen zouden zijn. Het startpunt van de geplande wandeling vinden we niet door de mist, dus rijden we door naar een hoger gelegen punt waar de wolken inmiddels zijn opgetrokken. Dinner Plains. Prachtig en surrealistisch. Het is een verlaten skiplaats op een bergplateau. Met een grote speeltuin, een cafe dat open is en een talloze wandelroutes, waarvan een naar een waterval. De ideale plek voor ons. Als we koffie halen in het cafe zien we een krant liggen. En dan zijn we doodstil. De tranen staan in onze ogen. Japan. Een aardbeving, een Tsunami. Weer een ramp. We vertellen het aan de anderen en we zijn stil en geschokt. Denken aan de getroffen mensen, de kinderen. En ik denk bij mijzelf "carpe diem". Pluk de dag. Maak er wat van nu het kan. En we zien later in het nieuws dat zelfs veel van de getroffen mensen er ook in deze omstandigheden wat van proberen te maken. Ongelooflijk sterk.

Het wandelen brengt de rust in onze gemoederen weer terug. Het is hier en daar klimmen en klauteren, en glibberig, met veel insecten en hagedissen. Dat maakt de tocht avontuurlijk en afwisselend. De benen van de kindjes zijn geschaafd en vol met muggenbulten, maar dat vinden ze stoer. Natuurlijk wordt er ook wel eens gepiept maar we leren de kinderen dat als je vrolijk blijft kijken, je lijf denkt dat je vrolijk bent, en je je dan iets beter voelt. Het werkt!

Als we aan het eind van de middag terugrijden is de mist opgetrokken. De uitzichten zijn adembenemend. We stoppen zelfs even langs de weg om ernaar te kijken. We zijn vandaag verliefd geworden op deze bergen. Wat is het hier mooi.

Thuis is er even rust, een lang bad en lekker eten om de batterijen weer op te laden. We winden de zaklantaarns op en daar gaan we weer. In het bijna donker op zoek naar possums, koala's, wombats of kangaroes. We vinden er geen een. We ontdekken wel wat anders. De melkweg boven onze hoofden. De kinderen vragen mij talloze keren om er een foto van te maken want ze vinden het zo mooi en onvoorstelbaar dat ze het op school willen laten zien. Het kost mij moeite om uit te leggen waarom ik het niet kan vastleggen. En dat de mooiste foto's in je hoofd zitten. Na een kopje thee en veel chocola zijn ze dan toch eindelijk toe aan bed. Veel te laat, dat moet ook wel eens kunnen. Toch?

Spookjesbos of Sprookjesbos?

Om 5u word ik wakker. Niet alleen door Bink die een fles wil, maar vooral door de gietende regen die op het golfplaten dak klettert. Buiten is het net een medicinaal bad. Het ruikt naar eucalyptus en kruidige planten. De lucht is warm en het is kletsnat. Flarden wolken stijgen omhoog langs de bergwanden. Als we buiten op de veranda ontbijten komen er voorzichtig wat gouden zonnestralen tussen de wolken doorgepiept. En dan is het zo droog. Dus tijd voor een ander National Park, het Mount Buffalo National Park. De top halen we niet vanwege de mist, we moeten terugkeren. We willen toch graag wandelen, al is het alleen maar om Simon even frisse lucht te geven, die ziet groen van de misselijkheid door de bochten. Een paar honderd meter beneden de top kunnen we een leuke klauterwandeling doen. En daar gaan we weer. Bink in de Babybjorn van Wendy en Jorrit, Casper in de draagrugzak, de rest op eigen beenkracht. Het hoogste stuk is klauterwerk en dat doe ik voor geen prijs. Jorrit, Bud en Simon gaan wel door. Natuurlijk. Simon is helemaal gelukkig. De mannen onder elkaar, het stoere werk. Hij dartelt omhoog. Wij zitten net boven de "Cathedral", een rotsformatie uit een van de ijstijden en de kindjes spelen in de stroompjes water die van de rotsen naar beneden komen. Ik voel mij zo trots en gelukkig. Hier zo samen te zitten, hoog boven alles, wolken die vlak boven onze hoofden voorbijschuiven. De kinderen die alles even mooi vinden. De uitgestrekte hand van Tom om mij ("de hark") te helpen om een grote stap te nemen. Een lachende Isis die Casper roept om ook te komen. En Casper die op handen en voeten de rots te lijf gaat. Wendy een en al lach. De jongens boven op de berg naar ons roepend en zwaaiend.

Casper is ook onderweg.

s' Avonds hetzelfde ritueel. Rust, bad en eten. De kindjes nu uitgeteld naar bed. Bud en Jorrit nog niet, die tafeltennissen fanatiek de avond door......

Vandaag zijn we toerist. We pakken onze tassen weer in en rijden naar Beechworth, een ontzettend leuke historische plaats vlakbij waar wij verblijven. We eten een taartje bij de naar verluid "beste bakker van Australie" en moeten dan ook bijna een uur in de rij staan. Hoogst ongebruikelijk, maar ik krijg dan ook de lekkerste carrotcake die ik ooit geproefd heb. En ook de anderen zijn zeer tevreden. We bekijken een stukje dorp en gaan dan het oude courthouse in waar de beruchte Ned Kelly terecht is gesteld. We zijn de enige bezoekers en bekijken de oude rechtsboeken en nemen plaats in de rechtszaal. We spelen alsof ik een broodje heb gestolen en nu terecht moet staan. Tom is de rechter. En aangezien ik hem voor slecht gedrag eerder op de dag een dvd in de auto heb ontzegd, wil hij mij meteen opsluiten voor "honderd maanden". Jorrit legt alles met een serieus gezicht vast, Isis bewaart de orde, Wendy stelt de vragen aan de getuigen Bud en Simon. Bink en Casper zitten in het publiek. Ik zit in het beklaagdenbankje. De aanklager ontbreekt. Als ik met gebogen hoofd naar een cel loop die achter de rechtszaal zit komt Simon ook met gebogen hoofd en trillende lip achter mij aan. Hij is helemaal opgegaan in dit rollenspel en waant zich echt 150 jaar terug in de tijd. Hij smeekt of ik uit de cel wil komen. Natuurlijk verbreken we meteen alle betovering van het spel en gaan we over op de orde van de dag. We lezen van alles over Ned Kelly en de Kelly gang, en bewonderen de harnassen die ze zelf hadden gemaakt en die hier tentoongesteld hangen. De kinderen staan met open mond naar handboeien en een grote zweep te kijken. Ze zijn diep diep diep onder de indruk. Wie zegt dat een museum saai is?

In de loop van de middag hebben we alles gezien wat we wilden zien en zijn we klaar om weer terug te rijden. Althans wij. Wendy, Jorrit en Casper rijden door richting New South Wales en slapen vannacht waarschijnlijk in Corroyong. Op weg naar het Mount Kosciusco National Park. Ik ben ontzettend jaloers. Maar ook heel blij. Want maandag zien we ze weer en we kunnen zeggen, tot snel!

Het was een heerlijk weekend. En zoals altijd weer veel te snel voorbij. Nu moet ik als een haas opruimen. Want morgen hebben we een inspectie van de makelaar. Die komt kijken of we het huis netjes bewonen. Slik. Vrijdag kreeg ik het bericht. De (schone) afwas van donderdagavond toen we bezoek hadden staat nog in de afwasmachine. En er is aan het huis te zien dat er sjagerijn was toen we vrijdag vertrokken. Maar ach, dat zijn kleine dingen, die vallen helemaal in het niet bij alle grote dingen die in de wereld gebeuren. Twee jaar geleden zou ik vreselijk gestressed zijn geweest. Nu denk ik "no worries". Morgen zien we wel weer.