de laatste dag van de vakantie

Bericht op de klas van Isis, van toepassing voor aanstaande maandag.

Schoolpakketten staan klaar in de hal om opgehaald te worden, o.a. door ons. 

De zomervakantie is bijna afgelopen. Isis heeft vanochtend haar Engelse lessen afgerond en haar schoolpakket opgehaald. Jackie-Boy, de parkiet, wordt mentaal voorbereid op zijn terugkeer naar Kinder. Simon is in de wolken omdat het einde van de vakantie betekent dat hij met zijn sportlessen gaat beginnen. Dat hij nog tot donderdag moet wachten weet hij nog niet..... En Tom is een ongerust. Ondanks het feit dat zijn juf hem de afgelopen twee weken drie keer heeft opgezocht neemt zijn onrust over de creche toe. Hij weet precies wat er gaat gebeuren en is er niet blij mee. 

Vandaag staan er echter andere dingen op het programma. De temperatuur stijgt net als gisteren naar 46 graden. De uitdrukking "De mussen vallen van het dak" is vast hier getoetst op waarheid. Er liggen dode vogels, ook mussen, langs de weg. Bij het naar huis lopen vanaf de supermarkt breekt het plastic handvat van het pak luiers omdat het o heet wordt dat het plastic smelt. De wind voelt als de hete wind die uit de oven komt als de hete lucht oven aanstaat.  

Cees en Mientje nemen de kinderen mee naar de enige andere lokatie dan waar het goed toeven is in de hitte. De shopping mall. Daar brengen ze een groot deel van de dag door, met duizenden andere mensen, in de koelte. Ze lunchen, ze gaan naar de binnenspeeltuin. Cees haalt zijn nieuwe bril op. Isis, Simon en Tom mogen een afscheidskado uitkiezen. Gelukkig staan ze vooral stil bij het kado, en nog niet zo bij het snel naderende afscheid. Ze hebben een heerlijke dag. 

Als afsluiting van de dag en de vakantie  komen om 17.00u onze Belgische vrienden langs met de drie meiden om de laatste tips ten aanzien van blogs door te geven en om pannekoeken te eten. En, om het nog beter te maken, de wind is gedraaid, het wordt koeler (37 graden ;-))

zon

Gisteren heb ik eens wat opgezocht over de effecten van de zon in Australie op de gezondheid. En dat is verontrustend. Wat ik begrijp van de artikelen die ik heb gevonden is dat er twee soorten huidkanker zijn die door de zon worden veroorzaakt. Het basaal cel carninoom en melanomen. Beide huidkankers zijn direkt gerelateerd aan de hoeveelheid UVA en UVB straling die je krijgt. In Australie en Nieuw Zeeland komen deze twee soorten huidkankers het meeste voor in vergelijking met de rest van de wereld. 

Vooral mensen met een lichte huid zijn gevoelig voor de schadelijke effecten van de zon. Dat de straling schadelijk is heeft te maken met verschillende oorzaken. Aanleg, het gat in de ozonlaag, het aantal zonne-uren dat je hier hebt, hoe veel en hoe vaak je bent blootgesteld aan de zon en of je als kind al te maken hebt gehad met verbranden, etc. Voor wie hier naartoe komen is het verstandig om eens te kijken op de sunsmart website http://www.sunsmart.com.au/

Gisteren was er een stukje op de radio over hoe mensen hier omgaan met de zon. Met een cynische stem werd er verteld dat de onwetende mensen uit Noord-Europa zoveel mogelijk schadelijke stralen proberen te vangen om lekker bruin te worden. Het is waar, op de stranden zie je opvallend veel immigranten en ex-pats. Een Australier gaat met dit weer zeker niet in de zon liggen, levensgevaarlijk. Toen ik gisteren tegen 17.00u naar het strand liep met de kindjes werd ik drie keer aangesproken of ik wel wist wat ik deed en of we voldoende hadden gesmeerd. En of we wel naar het UV weersbericht hadden gekeken, tot 18.15 werd er gewaarschuwd voor extreme UV straling. 

Wat wij doen? Wij blijven binnen en anders smeren we met veel sunblock. Altijd hoeden op. En zo laat mogelijk naar het strand voor wat afkoeling. Maar we kunnen niet voorkomen dat we toch een beetje verkleuren. Dat helpt weer tegen tegen verbranden. Daarnaast hebben we ook wat zon nodig voor de aanmaak van vitamine D. We willen niet dat door vitamine D gebrek de kinderen de Engelse ziekte (Rickets) krijgen. Deze ziekte komt de laatste 10 jaar steeds meer voor in Australie. Wat is de gouden middenweg?

fietsen bij 44 graden

Pffff, warm!

Uitzicht vanaf ons terras bij 44 graden, niemand waagt zich buiten

Niet fietsen dus. Vanochtend ging het nog wel, met de kinderen op de fiets naar het houten kasteel, wel voor 09.00u anders is het veel te warm. Dan nog even koffie drinken in een hermetisch gesloten huis bij Caroline. Gelukkig is de weg naar huis bergafwaards en hoeven we niet veel inspanning te leveren als we tegen 11 uur weer wegfietsen. Het is dan 38 graden.

Maar nu hebben we een afspraak af moeten bellen. De thermometer wijst 44 graden aan. De zon brandt recht door het gat van de ozonlaag op ons neer. De UV factor is vandaag extreem. Bud is vandaag met de auto naar kantoor omdat er zoveel treinen uit gaan vallen, dus als ik ergens heen wil is het of met de bus (zonder airco), of met de trein (die waarschijnljk tot stilstand komt), of op de fiets. Om 15.15u hebben we het even geprobeerd op de fiets, en ik weet zeker dat we het zouden redden om 7 km te fietsen. Echter, de kinderen met hun warme helmen op worden al oververhit bij het idee alleen. En eigenlijk hebben ze ook wel gelijk. Dus we hebben afgezegd. Sorrie Emma!

Laten we zo heel voorzichtig het strand even proberen.

de warmste week in 100 jaar voorspeld

De warmste week in 100 jaar is voorspeld voor deze week. En daarmee neemt de kans dat de electricteit uitvalt exponentieel toe. Uit betrouwbare bronnen vernemen we dat ieder jaar als de hitte meer dan een dag aanhoudt de electriciteit uitvalt. Dit komt door de enorme toename van stroomgebruik door de airco's. Dus mochten we een paar dagen "uit de lucht" zijn dan weten jullie waardoor dat komt. 

Hier een stukje van het nieuws uit The Age van vandaag:

Melbourne set to sizzle

Victorians are facing potentially the hottest week in 100 years with temperatures forecast to top 40 degrees until Sunday.

The predicted hot spell of 40-degree days has the Country Fire Authority readying for a busy week, Premier John Brumby hosting a meeting about heat-related contingency plans and retailers set for a spike in air-conditioner sales.

The Metropolitan Fire Brigade and Ambulance Victoria briefed Premier John Brumby today about the state's readiness to cope with this week's potentially dangerous weather.

"This week's heatwave is longer and hotter than nearly all Victorians have experienced in a lifetime,'' he said.

Mr Brumby urged Victorians "to be vigilant for their neighbours, family and friends and especially check on older, sick and frail people who may need help coping with the heat''.

The Premier also noted that Victorian energy demand could reach record levels later this week, but said he was confident there will be "adequate electricity supply to meet demand''.

Mr Brumby pledged to "monitor the situation''.

twelve apostels en nul kangoeroes

Strand van Gibsons Steps

Vandaag, 26 januari, is Australia Day (www.australiaday.gov.au), een nationale feestdag. Voor ons een mogelijkheid om een lang weekend ertussen uit te gaan. Dus auto gehuurd en na de zwemlessen op zaterdagochtend rijden wij via de Great Ocean Road naar de Twelve Apostels in het Port Campbell National Park, een rit van ca. 360 km. We maken er een dagtocht van en rijden met een aantal tussenstops naar onze verblijfplaats, 3 km ten noorden van de Twelve Apostels.

Het weekend staat in het teken van twee dingen:

1) De Twelve Apostles

2) Een zoektocht naar kangoeroes

De Twelve Apostles zien we veel en vaak (op zaterdag, op zondag, op maandag, bij zonsopgang, bij zonsondergang, overdag, vanuit de helicopter, vanaf het strand bij Gibsons Steps, vanaf Loch Ard). Zelfs het motel waarvan we het huis hebben gehuurd heet Motel Twelve Apostles.

De kangoeroes zien we weinig. En dat terwijl we ritten maken door het National park op verschillende tijdstippen van de dag, op verschillende dagen. We zien mierenegels, koala's, zwarte kakatoes, hagedissen, veeeeel schapen, veel koeien, veel soorten andere vogels. We hebben vette vlekken op de ramen van de huurauto gemaakt van het met onze neuzen tegen het raam gedrukt zitten om geen beest buiten te missen. Maar het helpt niet, we zien geen kangoeroe van dichtbij. We zien wel heel veel kangoeroekeutels in de berm. We zien een dode walibi langs de weg. En op de heenweg, heel in de verte, een veld vol grijze kangoeroes. Maar daar rijden we langs omdat we laat zijn.....het vooruitzicht van spaghetti met biersaus voor de hongerige kinderbuikjes gaat uiteindelijk voor de kangoeroes. Tja.....

Het huis waar we verblijven is fantastisch. Dit weekend is een topdrukte weekend dus er was geen kamer meer te krijgen langs de Great Ocean Road op het moment dat wij gingen zoeken. Echter dit was nog vrij en overtreft onze stoutste verwachtingen. Waar we een muffe driekamer studio hadden verwacht, blijkt een oud boerderijtje te staan uit de jaren 50, nog volledig ingericht in de stijl uit die tijd. Omringd door een enorme tuin. Ingeklemd tussen de weilanden, een stofweg en het National Park. Als we niet op een van onze Apostles of kangoeroe trips zijn bouwen de kinderen met takken en boomstammetjes en spelen verstoppertje. Isis praat met de koeien in het weiland. Cees en Mientje zitten in de tuin en kijken of doen enthousiast mee met de kinderspelletjes. Bud staat achter de barbie. We gieren van het lachen als ik 's avonds ongerust bel naar het motel om te zeggen dat ik denk dat er een koe vastzit in een hek, zo gaat het beest tekeer. "Ach" zegt de aardige mevrouw, "dit wordt wel vaker gevraagd door mensen uit de stad, die zijn niet zoveel gewend. Maakt u zich maar geen zorgen, in het andere weiland staat een stier en daar wil de koe naar toe"...... Volgende keer bel ik eerst Wendy (mijn zus de dierenarts) voor advies.

's Nachts kijken we naar de stralende melkweg boven ons. Onbeschrijflijk mooi, we voelen ons klein en nietig onder deze schitterende sterrenhemel.

Twee dagen en twee nachten verblijven wij op deze heerlijke plek. Bud en ik willen nu natuurlijk niet meer in de stad wonen maar buiten.........

Vandaag rijden we weer terug naar Mebourne, via de regenbossen van de Otway Ranges. De kinderen sturen ieder vanuit hun eigen stoel geconcentreerd mee door de heuvels en bochtige wegen. Het helpt geweldig tegen misselijkheid. Voor het eerst kunnen we doorrijden zonder een spuugstop......

We lopen langs boomtoppen van de 300 jaar oude reuzenbomen. We bewonderen boomvarens die in de laatste 150 miljoen jaar niets zijn veranderd. We kijken naar nagebouwde dino's. We wandelen door een stuk prachtig bos (the Otway Fly Walk). Tegen de tijd dat we verder rijden zijn de kinderen uitgeteld. Ze merken het dan ook niet meer als we bij Geelong in de huiswaards kerende stroom auto's terechtkomen. Ze slapen bijna tot aan huis.

We blijven uitkijken naar kangoeroes. En maken ons nu klaar voor een week warm weer in de stad. We zijn benieuwd hoe het bevalt als het niet 1 dag, maar 4 dagen achter elkaar 40 graden wordt, zoals is voorspeld.

De originele keuken in ons huisje

Spaghetti in de tuin, zaterdagavond

Onze buurweilanden, 's ochtend 6.15u

Drie van de Twelve Apostles, vanuit de helicopter

De tuin

De mannen maken hun eigen barbie

Oerbos, Otway Ranges

koffie en taart

Koffie kan je overal kopen in koffieshops. Je ziet er iedereen mee lopen, zelfs de wandelwagens voor kinderen hebben speciale koffiehouders. De meeste mensen drinken thuis nescafe. De tweede meestgebruikte koffiezetmethode is de "plunger". Met ons koffiezetapparaat voor filterkoffie zijn wij een uitzondering. Dat is waarschijnlijk iets typisch Nederlands. Maar wat ik wilde vertellen is iets over de koffieverslaving van Tom. Vandaag in de dierentuin was het weer zo laat. Je verliest je kop een halve minuut uit het oog en het koffiemonster slaat direkt toe. Mientje was dit keer het slachtoffer ;-).

De dierentuin is zoals altijd genieten. Het weer is volledig omgeslagen in vergelijking met gisteren. Een prachtige zonnige dag. Simon valt vanochtend eerst twee keer op het asfalt voor hij op gang komt. Een niet zo'n lekkere start dus. Maar eenmaal in de trein gaat het goed. In de dierentuin kiezen de kinderen twee routes, de olifantenroute en de leeuwenroute. Bij de olifanten kijken we geboeid naar de dagelijkse olifanten training en gezondheidscontroles. Vooral Simon kan er niet genoeg van krijgen. Bij de apen (Gibbons en Uran-Utangs) proberen we met een stokje de trainingsoefeningen na te doen die de apen ook moeten doen om iets lekkers te pakken te krijgen. De oefeningen zijn vooral bedoeld om de apen hun hersens te laten gebruiken. Wij kunnen er niets van. Laten we hier maar geen conclusies aan verbinden.

We zien alle dieren die we willen zien en gaan vrolijk en tevreden weer met de trein naar huis.We hebben zelfs zonder morren de speeltuin overgeslagen. Vanavond gaan de drie kindjes eten bij opa en oma. Klinkt dat niet als een feestelijke dag?

En dat het feestelijk is mag ook wel, want vandaag is Mirjam jarig. Van harte Mirjam!!!!! Vandaag drinken wij koffie met een extra groot stuk taart op jouw geluk en gezondheid.

noordwesterstorm

Je moet maar durven met dit weer. Op weg naar het strand tegenover ons huis. 

Het stormt. Het is heet heet heet. Een  gloeiendhete stoffige woestijnwind komt uit het noordwesten over de stad gewaaid. Het ruikt naar onweer maar we hebben op dit moment nog geen druppel regen gezien. 

Vanochtend naar de Southland shoppingmall om dan maar in de airco in de rij te gaan staan om de declaraties in te dienen bij Medicare. Vandaag is het een uitstekende dag daarvoor. 

Op de "afbeelding van de dag" zitten Isis en Simon warm en moe op de stoel in de huiskamer. Ze mogen televisie kijken voor een keertje. Ze genieten. We hebben de airco in huis aangezet. Zelfs onze logeervogel Jacky Boy knapt op. Tom is nog bezig met zijn middagdutje. Die zal zo wel roepen dat hij op wil staan. 

We hebben nog steeds electriciteit, en nog steeds geen rekening. Ik ben er nog niet achter of de meterlezer is geweest. Hij zou wel komen nadat ik meerdere telefoontjes heb gepleegd en een klacht heb ingediend. Er zijn grenzen. 

Cees en Mientje zijn vanochten meegeweest naar de Southland. Cees kon zijn nieuwe bril ophalen. De oude was in de golven verdwenen twee weken geleden. Vanmiddag zijn ze in de gekoelde tourbus een ronde langs alle bezienswaardigheden van de stad aan het maken. Een lekkere activiteit voor deze warme stormachtige dag. 

En Bud werkt en werkt en werkt. Door de tijdsverschillen moet hij vaak 's avonds bellen. Hij komt thuis en rent meteen door naar boven om de computer aan te zetten. Omkleden en bellen maar. Wij komen hem een bord eten brengen en een biertje, dan een kop koffie. En dan hopen we dat de telefonische vergadering zo langzamerhand voorbij is. Zodat we weer een keer van de zonsondergang kunnen genieten vanaf ons terras. Het zijn lange dagen. Maar hij doet het met passie en plezier. 

Ik ben deze week officieel begonnen met zoeken naar een baan. En ik heb al iets interessants gezien. Misschien wel te hoog gegrepen maar dan in ieder geval een stap richting een paar interessante gesprekken. Wordt vervolgd.

Bedankt voor het meedoen aan de enquete over deze blog. De eindconclusie is dat we gewoon doorgaan met de blog zoals die nu is. We houden contact en tot de volgende blog!

avond uit met de meiden

Een avond uit met de dames, Mientje, Isis en ikzelf. Angelina ballerina is in de stad. Het is het Engelse Nationale Ballet met een uitvoering voor kinderen in het Arts Centre. Een van de grote schouwburgen. 

Met de trein komen we langs de arena waar op dit moment de Australian open wordt gespeeld en we zien de mensen op de tribunes zitten. 

We vinden het inmiddels normaal dat we de op internet bestelde kaarten binnen 2 minuten hebben opgehaald. Dat we koffie bestellen en afrekenen en het nummer mee naar onze tafel nemen zodat ze weten waar de bestelling heen moet. Maar als we naar de zaal lopen beginnen dingen op te vallen. Iedereen is mooi gekleed voor deze gelegenheid.  Vooral de kinderen zijn prachtig. Bloemenjurken, balletpakken, hakjes, roze glimschoenen. Jongens in overhemden. Moeders mooi in bloemige zomerjurken met strikken, bijna allemaal op hakken, kettingen, make-up en enorme zonnebrillen in hun haar. Ik voel me zwaar "underdressed". Als we de zaal inlopen duizelt het. We zitten op het balkon en dat is erg hoog, de zaal is enorm.  Helaas mogen we geen foto's maken om jullie een indruk te kunnen geven.

We genieten van de prachtige en vrolijke balletvoorstelling.  Isis geniet het meest en zit gespannen op haar pluche stoel ieder detail van het schouwspel op te nemen. Haar toverstaf in haar hand geklemd, twee muizenoren op haar hoofd (Angelina is een muis). De volle zaal is in aanbidding van de dansende muizen op het podium. Het is jammer dat het na een uur weer voorbij is. Vinden we alledrie.

Na afloop willen we in het theatercafe aan eten. Helaas is het restaurant alleen nog open voor drankjes, het eten is al op. Men had zch verkeken op de gigantische hoeveelheden mensen die vandaag de schouwburg bezochten en die meteen ook het Angelina Ballerina menu kwamen nuttigen. Op naar Southbank dus, om de hoek van het Arts Centre en de plek in Melbourne waar de restaurantdichtheid groot is. We zijn tenslotte een avond uit. 

We kiezen voor een typisch Australische manier om snel wat te eten. De foodcourt. Een fenomeen dat bestaat uit een enorm plein in een pand waar zicht tientallen verschillende eetgelegenheden achter counters bevinden. Je kan curries halen, Italiaans, Mexicaans, Sushi, Chinees, Vietnamees, Frans. Er is een pannenkoekenhoek, er zijn fish and chips, een health corner. Taarten. Fruitshakes. Je kan het zo gek niet verzinnen of het is er. In het midden van de foodcourt staan viezige tafeltjes en stoeltjes waar je kan gaan zitten eten. Of je neemt je eten mee naar huis. Wij eten in de foodcourt en halen uiteraard bij drie verschillende counters drie verschillende maaltijden. Die we eten temidden van rondvliegende mussen, mensen die na hun werk even komen eten, families, Australian Open bezoekers (herkenbaar aan hun blauwe passen) en kindjes in bloemenjurken uit de schouwburg. 

De zon gaat prachtig onder vanavond en omringt de stad met een gouden randje. En zo voelen wij ons ook. Zelfs aan zo'n tafeltje onder de tl-buizen. Isis neemt een stuk verderop nog een enorm citroenijs toe. En dan is het alweer voorbij, onze avond uit. Op naar huis, kijken hoe de mannen het er af hebben gebracht :-)

waar is de electriciteitsrekening

Tussen alle uitstapjes door zou je bijna vergeten dat het gewone leven ook doorgaat. Maandag is vandaag administratiedag. En ik kom erachter dat we nog nooit een electriciteitsrekening betaald hebben. Wel ben ik al drie keer thuisgebeleven in de afgelopen maanden om iemand toegang te kunnen geven tot de meter. Echter er is nooit iemand gekomen. Vandaag heb ik dus maar eens gebeld. Na een 5 minuten lang keuzemenu door te lopen kreeg ik uiteindelijk de balans op onze energie account. "There are no outstanding fees". Fijn om te weten dat we in ieder geval geen betalingsachterstand hebben. Nog eens 5 minuten later heb ik dan toch iemand aan de telefoon. Telefoonstem: "Geen wonder dat u geen betalingsachterstand hebt, we weten niet hoeveel u verbruikt........ Mmm, even in de computer kijken, sorrie hoor, het laden duurt even, ja, even kijken, ik zie het al, de meterlezer heeft geen toegang tot de meter gekregen."

Ik: "Wat vervelende want ik ben al drie keer van 7uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds thuisgebleven om op de meterlezer te wachten die nooit kwam."

Telefoonstem: "Dat zou best kunnen maar hij heeft de meter niet kunnen vinden en voor u een rekening kan krijgen moet eerst de meter gelezen worden. Heeft u eigenlijk stroom? Raar, u kan pas stroom krijgen als de meter gelezen is. Wilt u een afspraak maken om iemand langs te laten komen?"

Ik: "Ik weet niet waar de meter zit en had al drie keer een afspraak gemaakt"

Telefoonstem: "Dan moet u eerst maar eens uitvinden waar de meter is en dan nog eens bellen, goede dag....."

Ik heb ook echt zelf de meter niet kunnen vinden, dus vol goede moed stap ik het makelaarskantoor dat het huis aan ons verhuurt binnen en leg het probleem uit. Ze snappen helemaal dat het lastig is, en ze snappen helemaal niet dat wij toch stroom hebben. Geeeeeeen idee waar de meter zit. Even de huiseigenaar bellen dan maar. No worries, doen we even. Tien minuten later. Het antwoord. De huiseigenaar heeft nog nooit zelf in het huis gewoond, dus die weet natuurlijk ook niet waar de meter zit. Weet je wel zeker dat je electriciteit hebt?

Zucht

De buurman gemaild die in de commissie heeft gezeten van het townhouse complex. Misschien weet die het? Die verwijst mij terug naar het electriciteitsbedrijf. Zij weten dat er onder het huizencomplex een kastje is waarvan de gouden sleutel in het witte doosje achter de glazen deuren ligt. De sleutel van het witte doosje is te krijgen als je de juiste pincode hebt gekregen via de post. Of iets dergelijks. 

Morgen dus maar weer bellen.

bottle nose dolfijnen

Doorgang naar Port Phillip bay, aan de overkant de vuurtoren van Lonsdale

Bottle nose dolfijnen

Eindelijk. Dolfijnen! Bij de ingang van Port Phillip Bay. Waar de stroming het sterkst is van de hele Bass Street omdat al het water met vloed en eb in- en uit de baai stroomt door een relatief smalle doorgang. Het punt in de zee waar die stroming bekend staat als de gevaarlijke "The Rip". Uitgerekend daar zien we 8 dolfijnen rustig zwemmen door het water. Onder een stralend blauwe lucht. Terwijl we op het witste en mooiste strand zijn dat we tot nu toe hebben gezien.  Waar 150 jaar geleden de koeien en paarden aan land kwamen van de schepen uit Engeland. Wandelend op weg naar Point Nepean met fort Point Nepean. Dit is een van de twee forten die gebouwd zijn halverwege de 19e eeuw om de haven van Melbourne te verdedigen tegen ongewenste indringers.  

We bekijken het fort en zijn gerustgesteld dat er in totaal maar twee vijandige schoten uit dit fort zijn gelost. We picnicen. Tom doet een dutje in de rambler. We kijken uit over de Bass Street, naar de vuurtoren van Lonsdale aan de overkant, de baai en de enorme zeeschepen en kleine zeiljachten die in en uit varen. Weer een prachtige plek ontdekt. We vragen ons af hoe lang dit nog doorgaat. Hoeveel prachtige plekken kan een mensen behappen?

Dat vandaag wel de mooiste dag was, maar niet de handigste dag om naar het uiterste puntje van het Mornington Peninsula te rijden blijkt uit de file waar we op de terugweg instaan. De eerste echte lange file die we hier hebben. Half Melbourne (dus ca. 2 miljoen mensen) vertoeft blijkbaar aan de stranden aan de kant van de baai waar wij ook langs moeten. Net als wij gaat tegen 16.00u een groot deel van die helft weer naar hun huis in de stad. Omdat we zo langzaam rijden hebben we wel alle tijd om ons te vergapen aan de campings die zich zij aan zij tussen het strand en de weg bevinden. Tenten staan bijna in elkaar, auto's staan spiegel aan spiegel bij de tenten geparkeerd. Er is geen hek tussen camping en hoofdweg. Er is geen hek tussen camping en strand. Het is afgeladen met mensen. In de enorme strandvilla's worden grootse feesten gegeven. Overal staan auto's langs de weg en in de berm. Mensen steken de weg over op plekken waar je ze niet verwacht. Dit vakantie-oord is een stad van 4 miljoen inwoners waardig.  Maar zoveel mensen op vakantie op 1 plek is wel verrassend voor een zo'n dunbevolkt land als Australie. En dan te bedenken dat het 10 km verderop doodstil is en dolfijnen zwemmen. 

We doen er zo lang over op de terugweg dat we besluiten om bij onze favoriete pizzeria een pizza te gaan eten. We moeten tenslotte ook de huurauto nog wegbrengen en anders wordt het wel erg laat. Ondanks de stranddrukte die ook in Bayside heerst kunnen we aan tafel. Maar wel alleen als we binnen een uur weer vertrokken zijn. Geen enkel probleem, dat klinkt ons als muziek in de oren. 

Thuisgekomen  is het eerste wat ik doe naar de telefoon en computer rennen. Is er nieuws van hoogzwangere Inne (uitgerekend begin februari), is er nieuws van hoogzwangere Mirjam (uitgerekend gisteren). Nog geen berichten over geboren babies dus ik kan verder met de dingen die moeten gebeuren. 

Om 20.0u is het stil in huis. De rust weergekeerd. We dromen straks over dolfijnen en zeiljachten. En over wat we moeten doen om deze trip weer te overtreffen. 

Palen waar vroeger een steiger op lag om het vee aan land te halen, Point Nepean National Park

We wandelen 7 km

Ingang van Port Phillip Bay

Cees!!!

Uitzicht op het strand waar we net liepen

Fort Nepean

Isis en Bud hebben pauze

Tom ook

Pizza!

engelse les

Isis leert Engels van Charlie: "skipping rope"

Isis krijgt Engelse les van ons Engelse buurmeisje Charlotte. Iedere dag leren ze vier woorden van een vel papier dat de school ons heeft gegeven. Het zijn woorden die op de leeftijd van Isis het meest gebruikt worden in het dagelijkse communiceren.  Vandaag oefenden ze "because, come, dad, can". En tot slot, een woord dat niet op de lijst staat maar wel essentieel is in het dagelijkse leven van een meisje van 5. "Skipping rope". 

Het Engels gaat zichtbaar vooruit ;-)

jullie mening

Van veel mensen die zijn verhuisd van Europa naar Australie horen wij hetzelfde. Na een half jaar begint het contact met de andere kant van de wereld af te nemen. Natuurlijk gaat het leven door. Natuurlijk ontmoeten wij en ook jullie nieuwe mensen. En zoals ik al eerder schreef is de afstand erg groot en maak je niet meer alles mee zoals voorheen. Maar contact verliezen, liever niet!

Bij de honderdste blog vroeg ik mij af of ik door zou gaan met schrijven. En dat was een serieuze vraag, voor onszelf, maar ook voor jullie. Zelf kwam ik tot de conclusie dat ik door de blog bij te houden dingen beleef die anders onopgemerkt zouden zijn gebleven.  Met jullie in mijn hart maak ik meer mee en maak ik jullie deelgenoot van ons leven hier. Het is voor ons een soort "in gesprek zijn en blijven". En dat is fijn en inspirerend.

Echter, een gesprek komt natuurlijk altijd van twee kanten. Daarom wil ik graag weten wat jullie van de blog vinden zodat ik de blog kan verbeteren en leesbaarder kan maken. Ik besef mij dat het onmogelijk is om de blog zodanig te maken dat iedereen hem leuk vindt. Maar ik vind het fijn als jullie terugkomen naar de blog. Dat is voor ons belangrijk om contact te houden. De persoonlijke en lieve mails die we van jullie krijgen dragen daar natuurlijk ook aan bij. 

Twee korte vragen voor jullie rechts in het scherm, als je zin hebt mag je antwoorden. 

Alvast hartstikke bedankt! 

Marit

surfen en zo

Vanochtend om 6.45u deed ik de deur open om naar de bakker te gaan. Bij het naar buiten stappen leek het net een hete oven waar ik instapte. Het was toen 35 graden. De hoogste tijd om de verzengende hitte van de stad een dagje te verlaten en naar de frisse lucht te gaan. 

Een oceaanstrand dus. 

We gaan met ons overbuurmeisje Charlotte en het Belgische gezin dat hier vlakbij woont. We gaan naar Woolamai Beach op Phillip Island. Bij iedere 10 kilometer verder bij ons huis vandaan daalt de temperatuur ca. een graad, op Phillip Island is het 23 graden als we aankomen in de loop van de ochtend. 

We gaan surfers spotten en ons eens goed informeren over welke surfboarden, skimboard en boogyboards wij aan moeten gaan schaffen voor het kleine spul. Woolamai Beach is een bekende surfers beach met lifeguards die de zwemmers en surfers bewaken. Dat is nodig omdat de golven hoog zijn en de stroom verradelijk en sterk. "Rip" heet dat. De lifeguards kijken toe vanuit hun toren en vanaf het strand of er niets mis gaat. Er staan 2 vlaggen waartussen je je in het water mag begeven. Uiteraard is dat niet wat een beetje surfer wil, dus voortdurend loopt een lifeguard de jongens terug te fluiten als ze te ver uit de buurt zijn. Vaak zijn ze zo ver dat ze het of niet horen, of niet willen horen. We leren van alles over surfen en de cultuur door te zitten en te kijken. Het is belangrijk welk merk spullen je hebt. De drie belangrijkste die we hebben gezien zijn Ripcurl, Billabong en Quicksilver. Je moet een pak aan. Je moet stoer haar hebben.  Om op te drogen op het strand een lange surfzwembroek en een t-shirt. Je gaat niet liggen zonnen, dat is niet hip. Je gaat wel met je vrienden op de parkeerplaats bovenaan het strand staan om naar andere surfers te kijken. En je surfed totdat je niet meer kan. Dat moment wordt redelijk snel bereikt met de levensgevaarlijke golven en stroming. De meesten blijven niet langer dan een uur in het water en gaan dan weer naar huis. 

Wij hebben urenlang entertainment. 

Een hele dag strand hebben we nog niet eerder gedaan. Gewapend met twee literflessen zonnebrand, petten, handdoeken, emmers en scheppen en picnic komen we aan. Kristine en de kinderen hebben een prachtige strandtent meegenomen. Dat is iets wat in ieder geval op nummer 1 van onze verlanglijst is komen te staan van dingen die we moeten hebben. Nog voor de "kitchenstove" en de "billy". De zon is hier zo extreem dat je schaduw nodig hebt. 

De kinderen spelen, wij zitten, drinken koffie, kletsen een beetje, observeren en trappen een balletje. Rond de lifesafers post, tussen de vlaggen, is het druk met families en kinderen die met hun boogyboard het water in gaan.  De rest van het enorme strand is leeg. De golven denderen continue door waardoor al het andere geluid in het niet valt. En er is eigenlijk niet veel ander geluid. Er heerst rust op het strand. 

We hebben het allemaal naar ons zin en genieten van dit dagje paradijs.

Morgen zien we Cees en Mientje weer, die hadden een paar dagen rust.  En Isis krijgt haar eerste 1,5uur Engelse les van Charlotte in voorbereiding op school. 

Lifeguard verplaatst de post ivm hoog water

Surfer in aktie

Lifguard maant mensen naar de veilige strook

Tom komt om 14.00u op schoot zitten "ga lekker slapen op schootje"

noorderwind

Een weerpraatje hoort er natuurlijk ook bij op zijn tijd. Wij dachten altijd dat in Nederland graag over het weer gesproken werd maar hier kan het zo mogelijk nog erger. Na het rituele "Hi, how're doin mite? Not too bad how bout yerself? volgt altijd het rituele weerpraatje. "Fine dai todai. Bit windy. North wind, t'will be hot tomorrow. Better keep the curtains closed...."

Vandaag is dus een typische warme dag met en sterke Noorderwind recht uit de woestijn die de temperatuur op laat lopen tot 39 graden. En dat is aan de kust, iets meer landinwaards is het echt warm, daar gaat de temperatuur de 40 graden over en wordt er voordurend gewaarschuwd voor "extreme fire danger".

Wij zijn lekker thuis vandaag, de kindjes hebben op het terras een grote witte tent gemaakt maar zelfs dat vinden ze te warm. Dus ze spelen nu binnen. Het doen van de was was een fluitje van een cent. Binnen 10 minuten was alles steeds droog. 

Het is nu 15.30u terwijl ik dit schrijf. De speeltuin aan de overkant is nog leeg, ik verwacht de eerste kinderen weer  rond 17.00u als de ergste zon weg is. Er zijn volop zeilboten aan het zeilen en waterscooters die van strand tot strand scheuren. De parkeerplaats aan de overkant is vol met auto's van strandgangers. Verder is het doodstil.

Wij genieten enorm van deze zalige droge warmte. Voor ons mag het nog even aanhouden. 

griezel mee met nieuws over haaien

Hier zitten ze niet veel, de grote witte haaien. Maar op het ogenblik halen de haaien hier dagelijks het nieuws. Is het dan toch waar wat ze zeggen over haaien en Australie?

Third shark attack feared in two days in Australia

8 hours ago

SYDNEY (AFP) — A swimmer was rushed to hospital Monday after being bitten in what is believed to be the third shark attack off Australian beaches in just two days, police said.

The 25-year-old man's leg was torn in the attack as he snorkelled at Windang south of Sydney on the east coast, police spokesman John Klepczarek told national radio.

The victim "flagged down other boat users who have assisted the man to shore before calling emergency services," Klepczarek said.

"Police believe the bite may be from a shark but are yet to confirm this."

Swimmers were urged to avoid surrounding beaches while an aerial search was carried out for the shark.

On Sunday, two surfers survived separate shark attacks just two weeks after a snorkeller was killed by a large shark off the country's west coast.

A 31-year-old man's leg was badly ripped near Fingal Beach north of Sydney, while a 13-year-old girl was bitten on the leg by a five-metre (16-foot) great white shark in Tasmania.

The victim of the latest attack had about 50 puncture wounds in his calf and was in a stable condition in hospital, an ambulance spokeswoman said.

Some 194 people have died in shark attacks in Australia over the past two centuries.

Brrr, wij blijven lekker aan de kant!

terug in de tijd

Victorian gold rush

From Wikipedia, the free encyclopedia

Nerrena Fossickers in Nerrena Creek outside Ballarat

The Victorian gold rush was a period in the history of Victoria, Australia approximately between 1851 and the late 1860s.

During this era Victoria dominated the world's gold output. Ballarat for a while ranked number one in terms of gold production.^[1]

Gold discoveries in Beechworth, Ballarat and Bendigo sparked gold rushes similar to those of California in 1849. ^[2] At its peak some two tonnes of gold per week flowed into the Treasury Building in Melbourne.

The gold era evolved Victoria from a sheep grazing economy based around squatters, into an emerging industrial base and small (yeoman) farming community. The social impact of gold was that Victoria's population boomed and the lack of available land for small farming generated massive social tensions. Those on-going tensions around land and selection (small farming) culminated in the Kelly Outbreak of 1878. ^[3]

It was gold that created the growth and power of Melbourne over its rivals; this is witnessed in the rail networks radiating out of Melbourne to its regional towns and ports. Politically, Victoria's goldminers introduced male franchise and secret ballots, based on Chartist principles. As gold dwindled, pressures for land reform, protectionism and political reform grew and generated social struggles. ^[4] [5] A Land Convention in Melbourne during 1857 demanded land reform. Melbourne, or "Smellbourne" (due to the stench of the tanneries along the river) became one of the great cities of the British Empire and the world. Following the huge gold rushes were the Chinese in 1854. Their presence on the goldfields of Bendigo, Beechworth and theBright district resulted in riots, entry taxes, killings and segregation in the short term and became the foundations of the White Australia policy. ^[6] In short, the gold rush was a revolutionary event and reshaped Victoria, its society and politics.

We zijn nu al in verschillende musea geweest en allemaal zijn ze even fantastisch, goed gedocumenteerd met prachtige tentoonstellingen. Vandaag echter was een heel nieuwe ervaring. We gingen terug naar de tijd van de goudzoekers in een nagebouwd goudzoekersdorp in Ballarat, Sovereign Hill. 

Wij gingen om een stukje geschiedenis te zien en te begrijpen. Het was een geweldig openlucht museum. Een heel dorp met alle activiteiten volledig nagebouwd en nagespeeld, inclusief 50 werkpaarden, een hele dorpsbevolking, een leger en mijnwerkers. We hebben naar goud gezocht, de jongens hebben in de koets gezeten. We hebben huisjes gezien, winkels van linnengoed tot zadelmaker, van smidse tot snoepwinkel. Een school, moestuinen, fabrieken en uiteraard een goudmijn. Het wordt bijna een cliche, maar we hebben alweer genoten. 

Op de terugweg rijden we een stuk door het binnenland langs kleine plaatjes die eigenlijk niet eens zoveel anders zijn dan die van 150 jaar geleden. Wel is het contrast heel groot met de tegenwoordige tijd als we over de moderne brug van de splinternieuwe Citylink de stad weer binnenrijden. En als we zien hoe je tegenwoordig je adrenaline kunt laten stromen. 

Thuisgekomen heeft iedereen een voldaan gevoel na drie dagen erop uit. Isis zegt uit de grond van haar hart: "Zo dat was leuk, maar nu hebben we morgen lekker een dagje vrij". En dat is maar goed ook want morgen wordt het 37 gradenC.