Als we eindelijk weer thuiskomen gaan we meteen weer weg, op weg naar Mieke en Peter in Drouin waar we al een poos niet zijn geweest. Peter is terminaal ziek, hij heeft Motor Neurone Disease. Ondanks alles heeft hij een eigen ontworpen tekening voor de tuin volledig tot uitvoer gebracht. Een ongelooflijke prestatie die wij in verschillende stadia van ontwikkeling hebben kunnen volgen. De kroon op het werk, een prachtige houten picnic tafel naast de buitenkeuken was inmiddels ook af en die hadden wij nog niet gezien. We hebben aan die tafel buiten koffie gedronken. Het was zoals altijd heel fijn om elkaar weer te zien maar ook verdrietig omdat het zo slecht gaat met Peter en het ziekteproces onomkeerbaar is.
Hoe zijn Peter en Mieke in ons leven gekomen? Wij hebben Peter en Mieke ontmoet omdat de ouders van Mieke goede vrienden van mijn opa en oma waren, en de broer van Mieke een goede vriend van mijn vader. Toen wij naar Melbourne gingen waren zij de enige mensen in Oz waarvan we een adres bij ons hadden. Het bijzondere is dat door de banden in het verleden het net lijkt alsof we elkaar al veel langer kennen dan de 6 maanden die we hier zijn.
Samen met Mieke verwelkomen we ook de honden Jack en Nipper, verborgen achter de schutting
In de auto op de terugweg gaat het mis met het humeur van de kinderen. We zouden voor het eerst in lange tijd een keer bij de McDonalds gaan eten, maar alleen als het achterin de auto rustig en gezellig zou blijven. Bij twee waarschuwing zou het feest niet doorgaan. Binnen 5 minuten waren de twee waarschuwingen gegeven en ging het dus niet door. Wat er gebeurde.......gillen, schreeuwen, huilen, smeken, brullen, schoppen, slaan. Het hele repertoire werd afgedraaid. Alles wat er aan frustratie in de kleine lijfjes zat kwam in 1 keer naar buiten. Maar nee is nee dit keer en we gaan niet. Na een 1/2 uur geschreeuw in de auto komen de gemoederen tot rust. Het had heel louterend gewerkt, de rest van het weekend was iedereen blij en gezellig. De grenzen zijn weer helder.
De kinderen hebben tenten gebouwd en samen gespeeld. Terwijl ik en Bud vandaag de kerstspullen weer hebben opgeborgen speelden zij vader en moeder en baby. Om 11.00u vandaag nog even stress of we de lunch op tijd af zouden hebben en het huis spic en span. De mensen die ons in de tweede week in Australie voor een prachtig ontbijt hadden uitgenodigd kwamen vandaag lunchen. We beginnen helemaal in het Australische entertainment circuit te komen....... dus een warme lunch, wijn, toetjes, koffie, the works. Om 16.30u is de lunch afgelopen en het bezoek naar huis. De kindjes en Bud gaan nog even naar de speeltuin om te vliegeren.
Vanaf nu kan ik voorlopig geen menu meer verzinnen. De koelkast is inmiddels een hopeloze wanorde van restjes zandtaart, merengue, pompoensoep, salade, oliebollen, kaasjes en wie weet wat nog meer. "Wat nog meer" loopt morgen waarschijnlijk vanzelf de koelkast uit als ik de deur open doe.
Voorlopig hebben we een rustig programma. Het is zomervakantie. We zijn terug naar normaal. Iedereen lag er heel vroeg in vandaag. Als morgen de koelkast is opgeruimd en de berg van 10 meter was is gestreken, Bud weer hard aan het werk is na twee weken vakantie en Cees en Mientje op de koffie komen is voor ons 2009 echt begonnen.....;-)
Zonsondergang vanavond, ca 21.00u
