Zes in OZ: bottle nose dolfijnen

Doorgang naar Port Phillip bay, aan de overkant de vuurtoren van Lonsdale

Bottle nose dolfijnen

Eindelijk. Dolfijnen! Bij de ingang van Port Phillip Bay. Waar de stroming het sterkst is van de hele Bass Street omdat al het water met vloed en eb in- en uit de baai stroomt door een relatief smalle doorgang. Het punt in de zee waar die stroming bekend staat als de gevaarlijke "The Rip". Uitgerekend daar zien we 8 dolfijnen rustig zwemmen door het water. Onder een stralend blauwe lucht. Terwijl we op het witste en mooiste strand zijn dat we tot nu toe hebben gezien. Waar 150 jaar geleden de koeien en paarden aan land kwamen van de schepen uit Engeland. Wandelend op weg naar Point Nepean met fort Point Nepean. Dit is een van de twee forten die gebouwd zijn halverwege de 19e eeuw om de haven van Melbourne te verdedigen tegen ongewenste indringers.

We bekijken het fort en zijn gerustgesteld dat er in totaal maar twee vijandige schoten uit dit fort zijn gelost. We picnicen. Tom doet een dutje in de rambler. We kijken uit over de Bass Street, naar de vuurtoren van Lonsdale aan de overkant, de baai en de enorme zeeschepen en kleine zeiljachten die in en uit varen. Weer een prachtige plek ontdekt. We vragen ons af hoe lang dit nog doorgaat. Hoeveel prachtige plekken kan een mensen behappen?

Dat vandaag wel de mooiste dag was, maar niet de handigste dag om naar het uiterste puntje van het Mornington Peninsula te rijden blijkt uit de file waar we op de terugweg instaan. De eerste echte lange file die we hier hebben. Half Melbourne (dus ca. 2 miljoen mensen) vertoeft blijkbaar aan de stranden aan de kant van de baai waar wij ook langs moeten. Net als wij gaat tegen 16.00u een groot deel van die helft weer naar hun huis in de stad. Omdat we zo langzaam rijden hebben we wel alle tijd om ons te vergapen aan de campings die zich zij aan zij tussen het strand en de weg bevinden. Tenten staan bijna in elkaar, auto's staan spiegel aan spiegel bij de tenten geparkeerd. Er is geen hek tussen camping en hoofdweg. Er is geen hek tussen camping en strand. Het is afgeladen met mensen. In de enorme strandvilla's worden grootse feesten gegeven. Overal staan auto's langs de weg en in de berm. Mensen steken de weg over op plekken waar je ze niet verwacht. Dit vakantie-oord is een stad van 4 miljoen inwoners waardig. Maar zoveel mensen op vakantie op 1 plek is wel verrassend voor een zo'n dunbevolkt land als Australie. En dan te bedenken dat het 10 km verderop doodstil is en dolfijnen zwemmen.

We doen er zo lang over op de terugweg dat we besluiten om bij onze favoriete pizzeria een pizza te gaan eten. We moeten tenslotte ook de huurauto nog wegbrengen en anders wordt het wel erg laat. Ondanks de stranddrukte die ook in Bayside heerst kunnen we aan tafel. Maar wel alleen als we binnen een uur weer vertrokken zijn. Geen enkel probleem, dat klinkt ons als muziek in de oren.

Thuisgekomen is het eerste wat ik doe naar de telefoon en computer rennen. Is er nieuws van hoogzwangere Inne (uitgerekend begin februari), is er nieuws van hoogzwangere Mirjam (uitgerekend gisteren). Nog geen berichten over geboren babies dus ik kan verder met de dingen die moeten gebeuren.

Om 20.0u is het stil in huis. De rust weergekeerd. We dromen straks over dolfijnen en zeiljachten. En over wat we moeten doen om deze trip weer te overtreffen.