olifant

Mirjam stuurt mij een textberichtje om 13.00u. Ze zijn net op het vliegveld aangekomen met de taxi. En nu is Olifant weg. Olifant is de knuffel van Nina die overal mee naartoe gaat. Behalve nu. En er is ook niets meer aan te doen. Ik ben te ver van het vliegveld om Olifant nog op tijd te kunnen brengen. We weten ook niet precies waar hij is. Ik ga met de jongens naar het hotel waar ze hebben gelogeerd. Waar is olifant? Heeft iemand hem gevonden? Hij is oranje. "No, sorry". Iedereen in rep en roer, alle familie hotelkamers worden doorzocht. Geen Olifant. Treurig lopen ik en de jongens richting de uitgang. Langs de gokverslaafden. Langs de man die voordrong bij de balie, verwilderd inchecked en vraagt of de gokhal open is. Hij kan het nauwelijks opbrengen om zijn betaling af te ronden en rent dan naar de gokhal. De"gameroom" noemen ze het hier.

Wij wisten helemaal niet dat er zo'n "gameroom" in onze suburb is, lat staan in het motel. We snappen nu wel waarom het hotel altijd to 4 uur 's ochtends open is. Dat is niet voor de bar of de bandjes, maar voor de gokkasten.

Kinderen mogen niet in de gokhal komen, dus we moeten door de achterdeur van het hotel naar buiten. En wie zit daar in een stoel bij de achteruitgang? Gezellig in het rond te kijken naar de mensen die in en uit lopen? Olifant! We nemen hem meteen mee en Simon neemt hem liefdevol onder zijn hoede. Tot maandag mag hij bij ons logeren, en dan gaat hij onderweg naar Utrecht.

Inmiddels verneem ik van Mirjam dat Nina een tijdelijke nieuwe liefde heeft, Koala. Wij zijn opgelucht dat het goed is afgelopen.

Terwijl iedereen afbouwt kijk ik nog snel even naar de foto's van gisteren en vandaag. Dag lieve Mirjam, Edmar, Nina en Hidde. We vonden het geweldig dat jullie er waren! Bedankt. We zullen jullie missen.

Nina is Stoer in de Stad

Simon vraagt aan Mirjam en Edmar of ze op hun laatste dag mee naar de "ramp" willen om naar de step kunsten te kijken. Bij 30 graden gaat het los. Simon straalt van trots en geluk.

Laatste keer met elkaar eten. Kinderdiner.

Begin van de avond op ons terras.

Eind van de avond op ons terras........

Vanochtend in de taxi. Ze moeten met z'n vieren achterin omdat de grote koffer niet achterin de bak past en dus op de voorstoel moet. Met enig gram in haar stem zegt Mirjam "Alles kan als het moet", maar lachend stappen ze in.

Tot ziens.

de red snapper van tony

De bakkerij van Bob en Tony gaat sluiten. Op 21 november is de laatste dag dat ze open zijn. Wij vinden het echt erg dat ze weggaan. Onbewust zijn we vreselijk gehecht geraakt aan deze zo onoverzichtelijke, beetje smoezelige, ouderwetse bakkerij die gerund wordt door een Italiaanse zoon en zijn vader. Zoon is begin 40, vader net 71 geworden. Vader Bob vraagt zich af wat hij zal gaan doen. Terug naar Italie is geen optie, hij woont al in Australie sinds zijn 16e. Maar hier blijven is ook nog niet vanzelfsprekend, hij voelt zich ook geen Australier. In zijn ogen zie ik de wanhoop van het niet kunnen kiezen, en niet weten waar hij oud wil worden. Een bijwerking van emigreren?

Tony gaat regelmatig vissen met zijn grote boot die hier in de haven ligt. Als afscheidskado voor een aantal van zijn dierbare klanten vangt hij een aantal Red Snappers. Vorige week liet hij mij weten dat wij bij de uitverkoren groep van dierbare klanten horen. Ik was verbaasd en blij verrast. Het sjacherijnige gebrom om 6.30u 's ochtend als wij een wholemeal multigrain komen halen dat net uit de oven komt en nog uit het blik geklopt moet worden, is blijkbaar niet kwaad bedoeld.

Vandaag mag ik de vis komen afhalen vertelt hij apentrots. Ongerust vertel ik Tony dat wij vis ontzettend lekker vinden, maar dat ik geen held ben in het schoonmaken van vis. "No worries", zegt hij. "Ik haal de ingewanden er wel voor je uit en maak hem helemaal schoon." Als hij de lade van de koeling opentrekt waar hij de vissen bewaart kijken een paar vissenogen mij nietszeggend aan. Het is een vis met kop en staart, schoonmaken betekent niet dat je een filet meekrijgt leer ik vandaag. Het is bedoeld als een gemeend, echt, mooi afscheidskado en ik voel me verdrietig. Dat de bakker weggaat, kan je nagaan. Sinds wij uit Nederland zijn vertrokken kan ik van niemand meer afscheid nemen zonder tranen met tuiten te huilen......

Hij geeft nog het familierecept mee voor hoe je de vis het beste kan bereiden. En aan het oog kan ik zien of de vis klaar is. "Dan is het oog helemaal wit." Dank je wel voor de details Tony.......

Ik hijs de 5kg wegende vis in mijn rugzak en ga gauw naar huis om aan vissenbereider en ervaringsdeskundige Edmar te laten zien. Die onder de indruk is. Ik vraag Edmar of hij de verantwoordelijkheid voor het klaarmaken van de vis op zich wil nemen als we morgen op het terras, bij zonsondergang ons afscheidsdiner gaan houden. Gelukkig wil hij dat graag doen. Dus ik ben blij. Blij dat Mirjam, Edmar, Bud en de kindjes morgen een zalige vis gaan eten, en blij dat ik hem niet schoon hoef te maken.

extended family

"Have you extended your family?" vraagt Cassie, de juf van Simon vanmiddag als ik bij het schooltje aan kom puffen in de warme zon. Ik heb Hidde bij me in de kar, Nina en Simon allebei op een step en Tom op mijn nek. Vandaag heb ik oppasdag terwijl Mirjam en Edmar de camper terugbrengen naar de verhuur.

Ik wil vanochtend eigenlijk naar het strand en denk daar de kinderen een enorm plezier mee te doen. Maar die willen helemaal niet. Hidde wil slapen, en de rest wil lekker thuis knutselen. Dus we halen twee rollen papier bij de krantenwinkel. En op uitdrukkelijk verzoek van de kindjes ook drie lollies en een paar pijpenstokers. Ze gaan zichzelf tekenen en kleuren. Dat moet onder het genot van zoetigheid.

Ik plak stroken papier op de tegels van het terras boven. Om de beurt gaan de kindjes liggen en laten zich geduldig natekenen. Simon kiest wit, Tom kiest zwart, Nina kiest roze. En dan gaan ze aan de slag. Anderhalf uur lang wordt er met de tongen uit de mond ingespannen geverfd, geplakt, getekend en geschreven. En dan is het klaar. Drie kunstwerken hebben ze van zichzelf gemaakt. Simon is vergeten dat hij zichzelf ging maken en heeft overal van nepdiamanten en pijpenstokers zonnen gemaakt. En vol overgave zijn naam geschreven en ook nog een keer voor de zekerheid zijn naam met plakletters geplakt. Nina heeft vreselijk haar best gedaan op al het papier dat buiten de lijnen van haar tekening mooi in te kleuren, de tekening is verder bijna onaangeroerd. Op twee prachtige ogen na en een lachende rode mond. Tom heeft over het terras een spoor van verfdruppels gestrooid. Die allemaal in verschillende kleuren samenkomen onderaan de tekening. Als we gaan opruimen vraagt hij mij snel of ik nog even samen met hem wil inkleuren. Dus samen geven we zijn tekening het blauw met grijze shirt, met aap, dat hij vandaag aanheeft. De broek wordt een onbestemd bruin dat hij zelf mengt. Ook hij wil blauwe ogen.

Het is leuk om te zien hoe serieus deze kleine mensen hun werkjes doen, en hoe ongelooflijk trots ze zijn om hun succes. Hoe ze alledrie verschillend invulling geven aan het maken van een zelfportret. En Hidde krummelt er op zijn kleedje rustig tussendoor, hij vindt het leuk om naar het wapperende papier en de glimmende diamenten te kijken.

's Avonds bakt Edmar pannenkoeken en kookt voor hemzelf, Bud en Mirjam een heerlijk maal. Het lijkt hier wel een feestje in huis.

Ik heb de avond vrij, en kan al om 18.00u het huis verlaten om met de trein naar mijn eetafspraak te gaan in een suburb hier vlakbij. Een eetafspraak die direkt ook een werkafspraak is. Om verder na te kunnen denken over de keuzes die gemaakt moeten worden. Dan kom ik ook nog Bud tegen op het station die net met de trein aankomt. We kletsen even tussen alle mensen die met hun aktetasssen onder hun arm naar huis gaan.

Met de zonnige felblauwe lucht, de mensen die blij de trein uitlopen omdat ze weer thuis zijn, het zomaar Bud tegenkomen op het station, drie nieuwe prachtige kunstwerken in huis, een avondje niet te hoeven koken maar uit eten te gaan, vrienden over de vloer, en nu iedereen tevreden in bed voel ik mij een gelukkig en rijk mens. Vandaag is een fijne dag.

het ontluikende bos

De Squeaky Dance op Squeaky Beach

Uitzicht vanaf de barbie op zaterdag eind van de middag

De gepofte peulen van een Banksia

Wandelen, "Nee, je moet nog tot de volgende boom zelf lopen...."

Kangoeroestaarten

Millers Point

Een beetje terughoudend waren we wel. Kamperen in een national park waar 8 maanden geleden ongeveer 75% van is afgebrand. Maar de berichten zijn zo lovend, het park staat zo hoog op onze verlanglijst, en het ligt zo mooi op de route van Mirjam en Edmar dat we besluiten dat we het dit weekend toch gaan proberen. Wilsons Promontory, voor iedereen in Victoria een begrip en in normale taal liefkozend " the Prom" genoemd.

Bud neemt vrijdagmiddag vrij, Isis halen we op van school om 13.30u en dan rijden we er in 3 uur heen. We beginnen vrijer te ademen als we een uur rijden. We zijn de stad uit. Heerlijk. Het is overal groen, zo hebben we het nog nooit gezien. We rijden door dorpen die groot op de kaart staan, maar in werkelijkheid meer bloemen in de berm hebben staan dan dat er inwoners zijn. Grote landbouw winkels, enorme lokaties voor regionale veemarkten. Het landschap is gifgroen en heuvelachtig en overal bloeien de banksia's, gele margrieten en nog allerlei ander kleurig spul. De kinderen zijn uitgelaten en vragen bij iedere boom "is dit het bos, is dit het bos"? Waarmee ze Wilsons' Promontory bedoelen. We haasten ons want willen niet in de schemering aankomen vanwege het risico dat je kangoeroes, wombats, koala's of possums raakt met de auto. Ruim op tijd arriveren we op een Gigantische camping bij Tidal River. In de zomer kan je hier alleen een plek krijgen via een lotingssysteem. Er zijn 480 (!) plaatsen. Gelukkig is dat dit weekend niet zo druk. We vinden snel een plek, zetten onze tenten op en komen dan Edmar en Mirjam tegen met de kindjes die als wegpiraten met de camper over de Princess Highway zijn gescheurd om op tijd in het park te kunnen zijn. De camper bijna doorzakkend op de wielen omdat zij voor het zaterdag avond eten hebben gezorgd. Je begrijpt het ietwat beteuterde gezich van Edmar toe Bud de 8 worstjes en witte bollen tevoorschijn haalde voor het Australische vrijdagavond maal. Edmar "Waar is de rest?....." Wij: "uuuuuhhhhh". Tja, bij ons thuis doet de koelkast het niet meer, we moesten op donderdag de boodschappen al halen, de auto zat vol.... Gelukkig hebben we ook nog chips, een bananencake van bakker Bob uit Sandringham, rauwkost en voor de echt hongerigen boterhammen met pindakaas :-). Alles kwam dus goed. Wel in het donker (want wij hebben nog geen goede lamp), bitter koud (het is nog voorjaar), en met een prachtige brander die vlammen van een meter spuugt (terwijl er een vuurverbod op de camping is) die wij met pannentjes en aluminium proberen te verbergen. Ondanks alles hebben we een heerlijk maal, moeten we uitkijken dat de grote getalen wombats niet de schamele overblijfselen van ons maal van de grond eten (we hebben nog geen tafel). We hebben het knus, de kindjes mogen laat naar bed, wat wil je nog meer?

We wandelen zaterdag 2,5km naar een wonderbaarlijk strand met de naam "Squeaky Beach". De kinderen vinden het prachtig en doen voortdurend een "Squeaky Dance" voor ons. Als je op het spierwitte oceaanstrand loopt piept het zand. Hard en hoog. Isis vindt het zo bijzonder dat ze een zakje meeneemt voor "Show and Tell" maandag op school. Helaas piept het zand niet tussenje vingers maar ze zegt tegen mij dat ze het geluid erbij zal maken.

Bijna de hele ochtend en het begin van de middag blijven we op dit uitgestrekte strand. We worden belaagd door meeuwen die het hebben gemunt op onze picnick maar we geven geen draad, en op twee hardnekkige vogels na geven ze het op. Mensen die de dieren in het wild voeren zorgen voor een notoir probleem, de dieren denken dat ieder mens gelijk staat aan eten belagen iedereen die een tas bij zich heeft. Op de camping hangen overal borden dat je niet mag voeren, en wij snappen nu ook waarom de wombats gezellig aanschuiven aan het picnick kleed. Althans, proberen aan te schuiven. En de papagaaien vrolijk vanaf de krukjes zitten te kijken wanneer de boterhammen en nootjes tevoorschijn komen.

Met het vooruitzicht op een ijsje hollen de kinderen de 2,5km weer terug de heuvel over. Bud en ik moeten dan eerst de tent van de kindjes weer overeind zetten. Dat is een goedkoop "we gaan kamperen" oefententje dat werkelijk van de allerslechtste kwaliteit is die je je kan voorstellen. Dat ze zoiets durven te verkopen is ons een raadsel. Ik zeg tegen Bud "ik neem hem niet eens meer mee terug". Maar met wat kunst en vliegwerk staat de tent na een kwartiertje weer recht en kan je er weer in.

Mirjam en Edmar bereiden inmiddels de barbie voor op de mooiste plek van de camping. Het blijkt later ook de een van de twee barbies te zijn die de camping rijk is, en de rijen wachtenden zijn lang, maar geduldig. Met argusogen kijken we hoe iemand anders de tweede barbie professioneel reinigt met spatels, doekjes, spray en nog meer spullen die wij nog nooit gezien hebben. Ik zie Bud in gedachten aantekeningen maken op zijn verlanglijst van barbiespullen die hij nog wil hebben. Wij doen alsof we al even bezig zijn en gooien de worstjes en de groenten in folie op een nauwelijks schoongemaakte plaat. En met het schoonmaken als we klaar zijn komen we goed weg. De rij is zo lang dat Edmar heel slim heeft aangeboden dat de volgende alvast mag beginnen met bakken. En daardoor hoeven wij natuurlijk de barbie niet te poetsen. Goed gedaan Edmar! De kindjes zijn natuurlijk doodmoe en liggen er op tijd in. Daar zitten we dan. Zonder lamp. Wel met koffie en Edmar en Mirjam 200m verderop, want die hebben een plaats met stroom, en wij niet. Gelukkig komen ze nog even buurten als hun volkje slaapt en wandelen we in de donkere en bewolkte avond nog even naar het strand.

Vandaag pakken we weer in en rijden we naar een ander stuk van het park. En dan zien we de impact van de bosbranden die hier in februari hebben huisgehouden. We rijden door enorme stukken zwartgeblakerd bos. Op eerste gezicht schrik je. Maar als je beter kijkt is het fascinerend hoe de natuur zich herstelt. Banksia zaden vallen alleen uit hun peulen als ze hebben gebrand, eucalyptusbomen groeien beter en worden helemaal groen na een brand. De boomvarens zijn allemaal weer uitgelopen, en de kangoeroestaarten bloeien allemaal. Het is een prachtig gezicht. En het ziet er uit zoals wij ons dat voorstellen hoe het eruitzag in het krijt, toen er dinosaurussen in grote getalen rondliepen. Wij komen geen dino's tegen op onze wandeling naar Millers Point, een plek bij een mangrovebos aan een meer met brak water. Wij vinden het mooi en kijken naar de rotsformaties, de zwarte zwanen en de vergezichten. De kinderen vinden het veel meer dan mooi. Ze klimmen over rotsen, rennen over "kleefzand" en kijken naar krabbetjes en slakkenhuisjes. Beter dan een speeltuin verzucht Tom later.

Om 15.00u zijn we weer terug bij de auto en is het weekend alweer bijna voorbij.

We zijn heel blij dat we deze prachtige plek hebben gekozen om het weekend door te brengen. Mirjam en Edmar rijden met Nina en Hidde door naar Phillip Island om de Penguin Parade bij te wonen. Wij rijden weer naar huis om aan de gewone week te beginnen.

Op weg naar huis maken we een lijst van spullen die we nog nodig te hebben om de volgende keer volwassen te kunnen gaan kamperen. En hebben we het erover hoe leuk het is dan Mirjam, Edmar en de kindjes er zijn en om dit met hun te kunnen delen. Maar ook hoe bijzonder het is dat in gebieden waar zulke heftige branden hebben gewoed, alweer zoveel leven is. En dat wij een stukje van een ontluikend bos hebben kunnen zien dit weekend.

walk to school day

Aan het milieu wordt veel aandacht besteed op school. Donderdag "rubbish free" lunch. Wat inhoudt dat je geen plastic verpakkingen, wraps en dergelijke mee mag nemen. Een keer in de 8 weken is het een "cycle to school" dag, waarin de kinderen gevraagd wordt op de fiets te komen. En ook is het regelmatig "walk to school day". Zoals vandaag. Wij laten de fiets thuis en gaan wandelen. Isis maakt onderweg foto's van wat ze ziet op weg van huis naar school. We zijn aan de late kant dus ik kan niet zien hoeveel mensen er naar school zijn komen lopen, maar we zien veel auto's wegrijden bij school en kunnen in ieder geval aannemen dat niet iedereen is komen lopen.

Wij lopen na school door naar de nieuw ontdekte bike ramp. Een vriendje van Simon, Keith, gaat ook mee. Ze hebben wilde plannen. We moeten eerste een half uur lopen. En voor het eerst na de winter is het bloedheet dus we hebben allemaal rode wangen en zere ogen van de felle zon. Het is weer even wennen. Zo is het als de zon schijnt. Dat hier niet overal zonnepanelen op de daken zitten is mij een raadsel. Simon stept alvast 2,5 kilometer zelf "om vast warm te lopen mam" maar gaat de laatste halve km in de kar zitten met zijn step op schoot. "Nu ben ik wel warm genoeg".

De ochtend is welbesteed. De jongens raggen op de ramp waar dit keer niemand is, ze hebben alle ruimte en vrijheid om kunsten te vertonen en te oefenen.

En in het kader van de milieuvriendelijke dag wandelen weer terug, drinken kraanwater in glazen, maken onze eigen boterhammen in plaats van de in plastic verpakte broodjes die veel mensen hier tussen de middag halen, en besparen electriceit door geen juice te maken uit de sapmachine, maar met de hand sinaasappels uit te persen. Behalve het laatste is dat eigenlijk niet anders dan normaal.

Vanmiddag kunnen we er echter niet omheen om de auto te gebruiken. We moeten naar circusschool en om dat met de bus te doen, of te lopen is niet haalbaar in tijd. En met de fiets is het spelen met je leven om dat stuk af te leggen. Dus dat doen we maar niet. Wat dan wel weer goed is dat we Mabel op de terugweg meenemen om naar huis te brengen, dus dat bespaart weer uitlaatgassen. En Bud is vandaag met de trein. In totaal verbruiken we minder kilometers met de auto dan een gemiddelde doordeweekse dag. Misschien hebben we wat bij kunnen dragen aan het milieu vandaag?

op de fiets naar de stad

De Bay Cycling tour in Melbourne is ieder jaar een groots evenement waar duizenden fietsers aan meedoen. Het is een fietstocht om Port Phillip Bay heen en de maximale afstand is 250km. Wij zitten eerste rang, de fietsers komen allemaal langs on huis. Vanmiddag heb ik afgesproken om een paar uur te gaan werken op kantoor in de stad. Met zoveel fietsers voor de deur vind ik dat ik niet kan achterblijven. Ik leen de fiets en de helm van Bud om een beetje vaart te kunnen maken. En naast de fietsers die er al 200km hebben opzitten fiets ik enthousiast mee richting het centrum. Ik hoef maar 16 kilometer en fiets netjes op het fietspad. De racers fietsen allemaal op de weg. Ik kan het niet uitstaan dat ze veel harder fietsen dan ik. Maar realiseer me dan dat zij vooraan in de tocht fietsen en dat dat dus geen partij is voor een moeder die weliswaar dagelijks, maar toch meestal niet meer dan 10km per dag fietst. En dan doe ik het opgelucht wat rustiger aan.

De route naar de stad is plezierig. Het fietspad loopt 12 kilometer langs het strand waar natuurlijk op zondag van alles gebeurt. Kitesurfen, aftroeven met grote jachten, cafe's met life muziek, twee bruiloften. In de verte de kiosk van St Kilda Pier. Buigende palmbomen, vlagen van muziek en gesprekken in de wind. Honderden bloeiende vetplanten langs het fietspad. Behalve een bijna botsing met een minihondje in een jasje verloopt de fietstocht heerlijk. En geeft tijd om de beslissing die ik van mijzelf afgelopen vrijdag had moeten nemen, nog een keer te overpeinzen. Ik ben er bijna uit. Er zijn nog twee dingen die ik uit wil zoeken, en dan laat ik het weten.

Ik buig af op een punt dat de fietstocht fietsers rechtdoor gaan. De stad infietsen is in dit deel makkelijk, er zijn overal fietspaden en, tot mijn verbazing, zijn ze gemaakt achter de parkeerplaatsen van de auto's, in plaats van erop. Ik kan dus veilig en in een rechte lijn naar kantoor.

Op kantoor is het heerlijk. Brainstormen, plannen maken, analyses doen, acties uitzetten. Snelheid. Plezier. Het voelt als een vrije middag en dat komt niet omdat ik niets te doen heb. Maar omdat er even tijd is om zelf iets te doen.

Gretha Oost vanmiddag aan het werk voor 321 Water

Terug fiets ik voor de lol even over het race circuit in Albert Park. Dat ligt toch op de route en ik ben er nog nooit opgeweest. Lijkt me knap ingewikkeld om het bochtige circuit goed te kunnen volgen met zo'n racewagen. Met de fiets gaat het prima trouwens.

Op de terugweg is het een stuk rustiger langs het strand. Het is koud geworden en het waait hard. Nog steeds komen er fietsers van de fietstocht langs. Ze hebben witte gezichten en rode wangen, dit is duidelijk de staart van de tocht. Ze hebben het zwaar. Het zijn allemaal helden met moeie lijven, maar ze houden stug vol. Ik heb wind tegen en moet stevig doortrappen, maar zij worden vriendelijk naar voren geblazen zodat ze de laatste 20km vol kunnen houden. Het is een mooi gezicht.

Als ik thuiskom heeft Bud gekookt en de kindjes kijken een filmpje. Ik hoef alleen maar aan te schuiven. Ook zij hebben een fijne middag gehad en vertellen enthousiast over de nieuwe fietsramp die ze gevonden hebben en die wat minder hoog en gevaarlijk is als die vlakbij ons huis. Een dag vol fietsen dus.

Beach Road vanmiddag

hip speelgoed voor jonge kinderen

Zo langzaam maar zeker worden we geintroduceerd in de markt van het geavanceerde "coole" kinderspeelgoed markt. Ongetwijfeld is er ook een markt voor gewilde spullen voor meisjes, maar ik zie vooral bij de jongens favoriete hebbedingen.

Voor jongens zijn natuurlijk footyplaatjes zeer gewold. Maar ook een ripstick, een DS (Nintendo DS), hyperpopulaire GoGos, een boogyboards en nog iets waarvan ik het woord nauwelijks kan uitspreken, laat staan schrijven. Door school worden we helemaal bij de tijd gehouden op het gebied van de laatste ontwikkelingen op spelgebied.

Simon zeurt al weken om een paar gogo's. En eindelijk, we hebben een aanleiding vandaag. Hij schrijft voor het eerst zijn naam op een stuk papier. En de naam van Tom er naast. En dat terwijl ik afgelopen woensdag nog ongerust aan zijn juf heb gevraagd of het niet erg is dat hij alleen maar papieren volkleurt en -krast en niets tekent of schrijft. De juf antwoordt dat dat helemaal niet erg is, ieder kind gaat in zijn eigen tijd schrijven. Vandaag dus voor Simon.

Trots gaan Bud, Simon en Isis ("ik laat wel even zien wat hij precies nodig heeft") naar de winkel. Bud vertelt mij dat hij door de verkoper helemaal is voorgelicht over het hoe en wat met de gogo's. Hoe duur ze zijn, welke spaaralbums je nodig hebt, welke spellen je ermee kan doen, hoeveel je er nodig hebt, wat de ruilspelregels zijn etc etc. Waar zijn we aan begonnen........

weer een tandenfee

Ze heeft het er maar druk mee, die tandenfee. Vanavond komt er, als het goed is, weer een bij ons langs. Isis is haar bovenvoortand die al weken los zit, eindelijk verloren. Het werd tijd, een prachtige nieuwe tand is al een eind op weg naar buiten. De losse tand die recht vooruit stak was een komisch gezicht en Isis werd voortdurend aangesproken als "the girl with the fangs".

Hier in huis ligt het heel gevoelig of fantasiefiguren zoals de tandenfee, wel of niet echt zijn. Geen van de drie kinderen wil dat er reuzen, spoken, feeen, elfen of zelfs Sinterklazen bestaan. Isis was al op haar tweede ongerust dat er zomaar iemand in ons huis kon komen zonder sleutel, bijvoorbeeld Sinterklaas. Als hij het kan, moeten toch ook anderen, bijvoorbeeld boeven, dat kunnen is haar redenatie.

Toch willen ze er wel van alles over horen. Als ze een plaatje zien van een elf, of naar het Sinterklaasjournaal luisteren geloven ze heilig en wordt er ook op kadootjes gerekend.

Wij proberen het op te lossen door uit te leggen dat het verhalen zijn die nagespeeld worden en dat wij daar zelf een rol in meespelen. Wij zijn de tandenfee, en Sinterklaas. En als het nodig is zelfs de Kerstman. Maar we vertellen erbij dat we ons nooit laten zien in het verhaal dat we spelen. Want dan is het verhaal niet meer leuk. Het zichtbare deel van de rollenspellen laten we met een gerust hart over aan de elfen in boeken, en Sinterklaas op het sinterklaasjournaal.

De uitgevallen tand ligt zorgvuldig neergelegd naast Isis haar kussen. En ze vraagt of ik net als vorige keer een zakje met geld en wat snoepjes naast haar kussen wil leggen en het tandje mee wil nemen. Ze is zenuwachtig gaan slapen. Ik zie dat de scheidingslijn tussen fantasie en werkelijkheid heel dun is. Het is altijd weer een verrassing hoe het verhaal opgevat gaat worden. Is de fee geweest, of was ik het?

wortel

Eens in de zoveel tijd is er weer een aanleiding op school om kinderen te vragen verkleed naar school te komen. Hier in huis leidt dat altijd tot grote stress. Creatieve ideeen zijn er vaak genoeg, maar de uitvoer daarvan laat meestal te wensen over....... En uiteraard is er een moedercircuit op school van moeders die elkaar de loef afsteken met hun creaties, daar kunnen wij toch nooit aan tippen en eigenlijk willen we dat ook niet. Ik vraag mij altijd af of het een event voor de kinderen is of voor de ouders. Vandaag is het Thema: moestuin. Kledingadvies: groen en/of een met fruit of groente versierde hoed. Doel: fundraising voor de groententuin die de school binnenkort gaat aanleggen.

Mooie boel. Gisteravond nog koortsachtig op internet gezocht naar een voorbeeld van een geschminckt pompoen gezicht. Helaas levert dat niets op. Een komkommer dan. Hmmmmm....Nee

Vanochtend doe ik mijn ogen open en vaag denk ik, er is iets vandaag waar ik vroeg voor op moet staan.....1 minuut later weet ik het. Verkleden. O ja. Verwachtingsvol komt Isis de slaapkamer inlopen, "heb je al wat voor me mam?" "Ja schat, mag ik even wakker worden?" Koortsachtig denk ik wat ze zou kunnen zijn. Groen hebben we niet meer in huis. Wat dan wel. Oranje! Pompoen, sinaasappel, en in een keer associeer ik door naar een wortel. Isis heeft niets gemerkt van het koortsachtige gezoek naar een idee. Samen met Bud vertrekt ze voor dag en dauw naar de Italiaanse groentenboer voor een bosje wortels met loof omdat de grote winterpenen die wij in de koelkast hebben liggen niet voldoen.

Bud brengt haar een uur later in volle wortelglorie naar school. Waar op het eerste gezicht niemand verkleed is en Isis dus weigert haar hoed op te zetten. Als ze iets later haar juf Amie ziet met een wortelketting en wortelarmband is het weer goed, stapt ze uit en begint aan de dag.

Ze wint geen prijs met haar wortelpak. Ik heb dan ook niet uren achter de naaimachine gezeten. Maar ze is tevreden en heeft in de loop van de dag haar wortels lekker opgegeten. Met als argument dat ze honger had en dat je met voedsel eigenlijk niet mag spelen.......

geen stress

Vandaag is de eerste dag in de rest van mijn leven. Ik ga ermee stoppen om lijsten te maken van veertigduizend dingen waarvan er dertigduizend niet haalbaar zijn. Het levert alleen maar stress, onvrede en rusteloosheid op. En waarom moet er eigenlijk zoveel? Wat een onzin. Ik heb mijzelf een deadline gesteld voor het nemen van een beslissing over werk en wat ik nu echt wil gaan doen. Vrijdag beslis ik waar ik voor ga en waar ik mijn tijd in ga investeren. Ik stop ermee om alle mogelijkheden open te houden, het is niet meer leuk en het wordt vervelend voor mijzelf en iedereen om mij heen.

Het eerste resultaat was al meteen voelbaar vandaag. Een leuk ontspannen gesprek met een manager die mij twee maanden geleden heeft afgewezen en nu terugbelde. Alle punten van de kleurpotloden zijn geslepen (overigens een uitstekende bezigheid voor als je je gedachten wilt ordenen). De speelkamer is weer begaanbaar. Er ligt een geordend lijstje met mijn opties voor de nabije toekomst. Op school ontspannen praatjes gemaakt met leuke moeders. Er zijn weer gezellige boodschappen in huis. Een paar praktische zaken geregeld. Knus met Isis haar boekje gelezen voor het slapengaan. Het lijkt wel alsof je veel meer kan doen als je wat rustiger aan doet.

Tom heeft er het meeste plezier aan gehad vandaag. Na de creche was hij doodmoe en ging de hele middag onder zeil. Vanavond kon hij natuurlijk niet slapen en mocht hij voor een keer nog een uurtje bovenkomen. Dit in plaats van hem gestressed steeds weer in bed te leggen. Het effect was aandoenlijk. Hij heeft verschikkelijk genoten van het uurtje aandacht. Met een kopje chocolademelk en een cakeje en een kaarsje aan heeft hij met ons aan de grote tafel een knutselwerkje gedaan en tekeningen gemaakt.

Met een gelukzalige lach op zijn gezicht, twee kleine kringen onder zijn ogen en een prachtig kunstwerk onder zijn arm is hij dan toch een half uur geleden zonder tegenstribbeling zijn nestje ingedoken.

Het was een goede start van een nieuwe aanpak. En nu maar vol zien te houden :-)

een beroemd iemand

Het liefste zouden wij ieder weekend erop uit gaan om eindeloos te wandelen in de Australische bush, te kijken naar de grote oceaangolven of te kamperen in national parks waar je 's ochtends wordt wakker gemaakt door schreeuwende kakatoes die hun bomen verlaten. Echter, ook hier is het net het gewone leven en kunnen we dat niet ieder weekend doen. Helaas.

Gelukkig is er ook vertier dichter bij huis. Vandaag bijvoorbeeld hebben we een barbie in het park met de ouders en de kinderen uit de klas van Isis. Iedereen neemt wat mee, wij hebben de verantwoordelijkheid voor het toetje.

Het begint om 11.00u. We zijn een beetje laat want we gaan op de fiets en de banden van de fiets van Bud zijn zacht, Simon kan de oranje vlag die op zijn fiets moet niet vinden, iemand (wie zou dat nou gedaan hebben.....) had de fietshelm van Bud geleend en die moet helemaal bijgesteld worden, Isis wil plotseling dat haar zadel hoger wordt gezet, ik moet ongeveer twee kilo brownies aan het stuur kwijt en de zak met schminckspullen die meegaat valt na 2 meter al van de fiets. Het is gelukkig niet ver fietsen maar het is allemaal heuvel op dus duurt het even voor we er zijn. We komen 10 minuten te laat aan en ik vind het vervelend, iedereen is altijd keurig op tijd. Vandaag leren we dat zondagochtend gelukkig een uitzondering op de regel is. We zijn niet de laatsten en halen opgelucht adem.

De BBQ is van 11 tot 13u in een groot park met bbq's en een enorm houten speelkasteel. Op het moment dat wij aankomen gaan net de eerste worsten op de barbie. De salades staan uitgestald, de boterhammen liggen klaar. Om 11.30u worden de eerste worsten met ketchup overgoten en in een boterham gerold. Om 12.00u gaan de eerste biertjes open. Bud is verontwaardigd, ik had gezegd dat we natuurlijk op die tijd van de dag niet met een paar stubbies aan kunnen komen. Maar natuurlijk kan dat wel, "zie je wel" zegt Bud verongelijkt tegen mij. En vertelt iedereen die het horen wil dat hij van mij geen bier mee mocht nemen. Gelukkig heeft een vader 3 flesjes bij zich en mag hij er maar twee drinken van zijn heel hoog zwangere vrouw. Bud krijgt gul het derde flesje. Vanaf nu is de BBQ perfect. Voor het eerst sinds weken is het lekker warm. De zon schijnt fel en iedereen is druk aan het smeren met zonnebrandcreme. Ouders zitten op picnickleden, kinderen spelen bij het houten kasteel of een potje footy. Het is bij het footy spelen dat het opvalt. Een vader speelt een beetje nonchalant, maar vooral bijzonder goed footy. Ik hoor wat gefluister van moeders om mij heen. En dan de direkte vraag van een moeder aan een andere "waar heb je hem opgepikt?". Ik verslik mij in de slok water die ik net neem en kijk verbijsterd naar degene die de vraag stelt. De vrouw aan wie de vraag wordt gesteld moet er wel een beetje om lachen en geeft een luchtig antwoord.

Dan wordt ik eindelijk ingelicht waar het over gaat. Het blijkt dat de vader van een kindje bij Isis in de klas een beroemde footy speler is. Nu kijken de moeders mij verbaasd aan, "wist ik dat niet?" "Nee, sorrie, nu wel." Gelukkig kent Bud hem wel van naam. De moeder aan wie de vraag werd gesteld vertelt mij dat toen haar dochter in de tweede schoolweek van het jaar had verteld dat haar vader Shane Wakelin is, geen van de jongens haar had geloofd. Zo'n grootheid een vader van een kindje in de klas, dat vonden ze te onwaarschijnlijk.

Ik kon het zien aan de gezichten van de jongens die met hem een footy balletje trapten, een al al ongelovig respect.......een beroemd iemand.........zo dichtbij.......en gewoon een vader.....wow!

mieren

We hebben een probleem. Een groot probleem. En het komt door mij. Het was ik die een aantal maanden gelden zei dat ik fel tegen alle vormen van pesticiden ben. Dus ook tegen anti-mieren middelen. Trouw sta ik 's avonds alles, voor zover mogelijk, kruimel-, zoet- en voedselvrij te maken. De suiker, de jam, de pannenkoekenstroop staan veilig in de koelkast. Niets zit los in zakken, al het voedsel dat maar enigszins zoet is zit achter luchtdichte deksels en in stevige plastic bakken of bussen. Maar toch begint de stroom mieren de laatste weken naarstig toe te nemen. De spuitbus met schoonmaakmiddel die ik wel eens gebruik om er een aantal te verdelgen werkt niet meer voldoende.

De maat is vol als ik s' ochtends naar de vuilnisbak loop en vermoed dat die verplaatst is door een volk mieren. Het ziet zwart. En niet 1 ochtend, maar iedere ochtend. Dit kan zo niet langer. Met goede tips van ervaringsdeskundigen op naar de winkel om anti mieren lokdoosjes te kopen. Ik ben overstag.

Mierenlokdoosjes zet je op het mierenspoor, de mieren nemen wat van het giftige spul dat erin zit, nemen dat mee naar hun nest en binnen drie dagen moet je er vanaf zijn. Heel hardvochtig, maar daar probeer ik niet over na te denken. Terwijl ik de doosjes neerzet kijk ik eens goed naar het spoor. Waar komt het eigenlijk vandaan? Hmmm, naast het aanrecht, waar de boodschappen tassen staan. Maar daar heb ik 6 weken geleden toch nog alles weggehaald en schoongemaakt? Voorzicht haal ik een paar tassen weg. Het wordt drukker en drukker met krioelende mieren. Het lijkt wel een horrorfilm. Gelukkig zijn de kinderen niet in de buurt. Met al mijn wilskracht haal ik de laatste tas weg. Ik ril en schreeuw bijna van schrik. Er zit een nest in de tas die ik in mijn hand heb!!!!!!!!!! Help!!!! Gelukkig overheerst de ratio en denk ik dat mieren niets doen. Ik zet de tas voorzichtig neer, schudt wat mieren uit mijn mouw en van mijn handen en pak een vuilniszak. Maar ze ruiken onraad en binnen een tel worden alle eitjes en wat er zich nog meer in het nest bevindt ge-evacueerd. De keuken in. NEEEEE. Dat wil ik niet. Ik pak resoluut de tas op, stop hem meteen in een vuilniszak en bindt hem heel strak dicht. Die gaat beneden de vuilnisbak in. Maar dan de rest. Wij hebben spinveilige stofzuigerzakken in de stogzuiger, ik ga er voor het gemak van uit dat ze ok mierveilig zijn en als een dolle rag ik de stofzuiger door de hele keuken. Iedere mier die ik zie moet eraan geloven. En dan.....rust. Niets meer te zien. In de dagen die volgen kom ik wel overal dode mieren tegen. De lokdoosjes werken goed. Maar er moeten werkelijk duizenden mieren in huis zitten.......

Dat was vier dagen geleden.

De lokdoosjes staan nog steeds in de keuken maar er is geen mier te ontdekken. Tot net. Terwijl ik het aanrecht sta op te ruimen zie ik weer een spoor. Onraad dus. Ik volg het spoor dat onder de aanrecht rand loopt. En dan is het plotseling weg. Hoe kan dat nu? Ik kijk weer opnieuw. Waar gaan ze heen? Ik krijg alweer kippenvel bij de gedachte dat er weer ergens een nest zit. Ik tuur en tuur en zie ze dan ergens verdwijnen. Ik denk dat ik nog een nest heb ontdekt. Nu minder makkelijk te verdelgen. Het spoor leidt namelijk naar een plek tussen de kookplaat en het fornuis!!!!! Ik begint mij plotseling af te vragen of de verlaagde gasdruk die we hebben tijdens het koken daarmee te maken kan hebben.......

Ik weet niet of lokdoosjes nog gaan werken. Voor de zekerheid heb ik er wel nog een paar geplakt. Wat ik wel zeker weet is wat ik morgen ga doen. De huisbaas bellen en direkt daarna een mieren verdelgingsbedrijf. Brrrrrr.

vakantie?

Om op vakantie te zijn betekent niet dat je de hele dag in de zon kan gaan liggen op het strand. Als je dat zou willen. Of dat je even een auto op kan halen. Of dat je gezellig kan gaan eten bij je vrienden. Vakantie is hard werken. Tenminste, dat denk ik als ik zie wat Mirjam en Edmar de afgelopen twee dagen hebben gedaan.

Maandag hebben ze een vrije ochtend, eindelijk! Even niemand die wat wil, behalve zijzelf. Tot 12.00u.......

Ik breng de jongens naar de creche en Isis naar school en ren dan naar de trein omdat ik een werkgesprek heb in de stad. Om 12.15u halen Mirjam en Edmar Simon en Tom op bij de creche. Wat een luxe voor mij! 's Middag dragen ze de verantwoordelijkheid voor Hidde en Nina aan mij over tot mijn grote plezier en gaan ze de Southlands verkennen en wat vakantieboodschappen doen. Als ik aan het eind van de middag terugkom van Isis ophalen en een uur speeltuin met de vijf kindjes, staat Edmar pannekoeken te bakken. Ik vraag mij af wie nu vakantie heeft, zij of ik? Terwijl Edmar bakt, de kinderen Mirjam schminken en Hidde een keel opzet proberen we een vakantieroute te plannen. Hidde is ontroostbaar tot we weten waarom. Van de ene op de andere dag beluit hij baby-af te zijn. Hij wil absoluut geen fles maar hij wil ook pannekoek. Met een halve panekoek in zijn mond zit hij genoeglijk te kluiven. Nu dat is opgelost kunnen we verder. De kinderen eten, Mirjam en ik besluiten bij het lokale eetcafe wat te gaan eten. De mannen met de drukke en vermoeide kinderen achterlatend. Mirjam zegt zelfverzekerd, dat redden ze wel, en voor iemand het goed en wel doorheeft zijn we de deur uit. We hebben 1,5 uur voor onszelf, voor we het cafe worden uitgegooid. Het is tenslotte een doordeweekse maandagavond en al 20.30u ;-).

Schminckplezier

Isis doet een salto op de circuschool

Dinsdag hebben de vakantiegangers een missie. De camper ophalen! Het plan is om in de middag weg te rijden om een groot deel van Australie te ontdekken. Ze moeten daarvoor naar het westenlijke deel van de stad, Sunshine genoemd. Een uur met de trein. Hidde gaat mee, Nina blijft bij ons en gaat mee Isis naar school brengen, babychino's drinken en leren fietsen. We hebben reuzelol. Ondertussen bereiken mij steeds wanhopiger wordende sms-jes van Mirjam. "Het duurt wat langer dan verwacht, er zijn nog 7 campers voor ons, we hebben de Kings Way afslag gemist.....)". Om 14.15u zijn ze terug in het huis. Nu moet de camper nog gepakt worden, boodschapjes gedaan worden, het huis worden schoongemaakt. Plan B treedt vrij snel in werking. "We gaan morgen, het is tenslotte vakantie". Ookal is dat natuurlijk jammer en klinkt het als een verloren dag, ik ben ook een beetje blij. Nog een keer samen eten, wat gezellig! En terwijl ik Isis ophaal om naar circusschool te gaan nemen zij Tom mee om Simon op te halen van zijn schooltje. De jongens krijgen uitgebreid de kans om de camper te bekijken en zijn dol enthousiast. Helemaal als ze horen dat ze er ook een stukje in me mogen rijden in het weekend dat we elkaar weer zien, in Wilsons Promontory. Vanaf het moment dat we weer allemaal bij ons thuis zijn gaat het met ons bergafwaards. Ik krijg buikgriep, Tom doet niets anders dan pesten, Simon gebruikt voortdurend zijn "harde stem". Alleen Isis is rustig maar die valt dan ook bijna flauw van de honger...... Onder luid protest gaan de kinderen naar bed, het is een chaos in huis, de stofzuiger die ik heb gebruikt om met grof geschut een mierenplaag op te lossen staat midden in de keuken. Ik zeg tegen Mirjam dat volgens mij huisvrouwen met jonge kinderen (zoals ik) nog eerder overspannen worden dan werkende moeders met jonge kinderen...... Een half uur later lag ik op bed met buikgriep, ik denk dat dat er mee te maken had.....

Vanochtend is dan de vakantie toch echt begonnen. Het is fris zonnig weer. De camper wordt gepakt. Er zijn wat kleine uitdagingen. Kunnen alle koffers er wel in? We kunnen maar met z'n drieen voorin zitten, maar dan is Hidde zo alleen. Wie moet dan de kaart lezen? Dat zijn kleinigheden in vergelijking met het heerlijke vooruitzicht de stad te verlaten en de natuur in te trekken. Met de Camp5 (een kampeerbegrip in Australie) voorin, een koelkast vol babyhapjes achterin en de fiets voor Nina om te oefenen, zijn ze er helemaal klaar voor.

Nina straalt voorin de auto, Hidde ligt lekker in zijn mandje achterin. Simon ziet groen van jaloezie. Dag lieve schatten, goede reis!

Bij ons verloopt de rest van de dag rommelig. Ik ben nog niet lekker, en dan wordt Tom ook ziek en spuugt een paar keer alles onder. Ik had in gedachten te poetsen vandaag maar het enige dat ik heb kunnen doen is wassen en wassen. Rekken vol. Die arme Bud moet nu uit zijn werk komen omdat Tom het zo zwaar te pakken heeft dat ik hem niet op de fiets mee kan nemen om Simon op te halen. Isis wordt opgehaald door een aardige moeder die ik op het laatste moment heb gebeld.....

tom laat jullie weten....

....dat Woolamai Beach nog steeds het beste strand in de omgeving van Melbourne is. Dat we een heerlijke dag hebben gehad en dat hij zere benen heeft van het wandelen.

Morgen moet hij weer naar de creche en daar baalt hij van. Gelukkig komt Nina een nachtje logeren, dat maakt veel goed.

De kunst van het Footy spelen wordt geoefend op Woolamai beach, Phillip Island

tijdsverschil

Keurig om 8.45u willen we de huurauto gaan halen. Blijkt het nu al bijna 9.45u te zijn! Oeps..... Het tijdsverschil is dus sinds vannacht 9 uur.

een konijntje en twee tijgers

Bij het stoplicht, je mag doorlopen als het knippert hoor!

Tom en Nina in de kindertuin van de Botanische Tuinen.

Een rode slurpee, lekker!

Je kan tijd maar 1 keer gebruiken, zullen we wel gaan of niet naar de tentoonstelling van Dali. Het wordt "niet".

Spreekt voor zich.

Het is zo ontzettend leuk om Mirjam, Edmar en de twee kindjes over de vloer te hebben. Vrijdag was natuurlijk een uitslaapdag en vak nadat ik de blog van vrijdag heb afgerond belt Edmar met de opmerking dat ze zich "verkwikt" voelen. Het is dan 15.30u :-). Ze komen eraan.

De kinderen zijn al de hele dag nerveus en racen naar de voordeur als de bel gaat. Ze zijn er! We drinken koffie, de kindjes spelen en Hidde probeert in al het lawaai te slapen. Terwijl ik kook, laten Edmar en Mirjam de kinderen even uit aan het strand. En dat is hard nodig. Het is zo leuk dat ze er zijn. En heel vertrouwd.

Vandaag gaan we meteen een dagje de toerist uithangen. We doen alsof, natuurlijk voelen we ons geen echte toeristen. Vanochtend gaan we met de trein naar de stad, we gaan naar de kindertuin in de Botanische Tuinen. Dan is het leuk voor ond om wat van de stad te zien, en leuk voor de kinderen om te spelen. Het compromis van de reizende ouders die wat willen zien van de plek waar ze zijn. Na een wandeling vanaf Flinders station, via het Art center komen we bij de Royal Botanical Gardens. De koffie behoefte bij de groten is hoog, de slurpee behoefte bij de kleintjes zo mogelijk nog hoger. Bovendien heeft Edmar al de hele ochtend geoefend om vloeiend "a long black, extra hot, extra strong" te bestellen en het is hoog tijd dat hij zijn oefening omzet in actie.

Na de koffie lopen we naar de tuin. We drukken de kinderen op het hart NIET in het water te gaan dat overal door de kindertuin door kleine riviertjes stroomt. Wie zijn kleren natmaakt mag niet mee met de bus straks. En dat maakt indruk want wie wil nu niet de toeristenbus missen...... Terwijl de kindjes spelen in het kinderoerwoud, de bamboebossen en de stam van een oeroude eukalyptusboom, praten wij bij. Voor zover dat gaat tussen de bedrijvigheid met de kindjes door. Heel on Australisch, maar wel super toeristisch hebben we geen picnick bij ons, dus via het restaurant lopen we naar de toeristenbus. Het plan is dat we in een uur door de stad rijden en alle belangrijke punten gaan zien. De busreis is leuk, Bud en ik hebben de rit nog nooit gemaakt en zien allemaal leuke nieuwe plekken van de stad. Toerist zijn is zo gek nog niet. Toch houden we het maar negen haltes vol. Er is een enorme toeristentoeloop op de bus waarin wij zitten waardoor we als sardientjes in een blik zitten gepropt. Dus bij halte negen laden we alle kinderen uit en lopen we door de frisse lucht langs de Queen Victoria Market door een stukje stad naar het Centraal Station.

Met de trein reizen we weer naar huis. Met Edmar loop ik snel naar de winkel om boodschappen te halen. Edmar zit in een kleine jet-lag dip en zweeft halfslapend door de winkel. De rest loopt naar huis om praktische dingen te regelen. Hidde moet een fles, Isis heeft nog haar huiswerk, Simon moet heeeeel nodig naar de wc, Tom wil niets anders dan weer lekker thuis zijn en Nina wil schminken. Dat kunnen we allemaal waarmaken. Verkwikt van de fijne boodschappen die we koden doen komen we thuis. De jet-lag is weer over.

Wat er nog over is van de dag vliegt voorbij. Mirjam wint de huisprijs "mooi schminken" door Nina, Simon en Isis om te toveren in een konijntje en twee tijgers. De kinderen stralen.

De dag gaat veel te snel. We praten veel maar ik heb nog steeds niet het gevoel dat we echt zijn bijgepraat. Door mijn hoofd gaat steeds de vraag of we genoeg tijd hebben om echt helemaal weer bij te zijn met het wel en wee van iedereen.

Morgen ondergaan Mirjam en Edmar hun vuurdoop met autorijden m een automaat, aan de linerkant van de weg. Want we willen de stad uitrijden morgen. En hebben voor die gelegenheid een extra auto gehuurd........

aardbevingen

Wat is er aan de hand met al die aardbevingen in de wereld?

Het schijnt dat er twee aardplaten over elkaar heen aan het schuiven zijn, met alle gevolgen die we op dit moment continu in het nieuws horen en lezen. Op een kaart die het geologisch instituut van Australie staat dat ze de afgelopen 30 dagen 43 bevingen in de wereld hebben gemeten. Vooral in afgelopen week waren het er veel. http://www.ga.gov.au/bin/drawquake_foyer.pl Er wordt gezegd dat de Tsunami in 2004 werd veroorzaakt door het schuiven van de twee aardplaten die ook de beving in Samoa van afgelopen week en de aardbeving in Indonesie hebben veroorzaakt. Nieuw Zeeland is dit jaar een aantal centimeters dichterbij Australie gekomen door alle aardbevingen van dit jaar. Gelukkig zitten wij op een veilige afstand van een breuk en hoeven we niets te vrezen. Maar we leven ontzettend mee met de getroffen gebieden.

koffie

Help, de koffiefilters zijn op! Al maandagavond hebben we het laatste filter gebruikt. Heel goed denk ik, dit is een goed moment om eens even radikaal mijn koffieverbruik af te bouwen. Het weekend Daylesford heb ik samen met Mark en Bud een kilo koffie verbuikt, waarvan Bud twee kopjes heeft gehad.

Stoppen is echter makkelijker gezegd dan gedaan. Dinsdag gaat het nog en red ik het op een paar koppen groene thee. Woensdag wordt al moeilijker en en haal ik 's ochtends tegelijk met het brood een kopje koffie bij Bob. Die mij medelijdend aankijkt en zegt, deze krijg je van mij. Daarna moet ik een ochtend werken en drink ik nog twee koffies. Heerlijk! Donderdag echter beginnen mijn handen te trillen, word ik steeds moeier en sjagerijniger. Mijn hoofd bonkt. Met de kindjes ga ik naar de kindertuin in de botanische tuinen maar houd het niet uit. Toch nog snel even een koffie halen. A long black, extra strong, extra hot. De koffie haalt het niet eens tot het park, voor we het hek door zijn is het al op. De rest van de dag houd ik vol.

Vandaag geef ik het op. Om 12.00u ren ik met de kinderen in mijn kielzog naar Coles. Ik koop meteen twee pakken filters, dan kan ik even vooruit. Thuisgekomen spreekt Isis mij bemoedigend toe, "zet maar eerst koffie hoor mam, dan maak ik vast de boterhammen." Bij de tweede mok voel ik mij een stuk beter. Ik weersta de neiging om een tweede potje te zetten. Dat bewaar ik tot straks. Ik ben niet meer moe, helemaal opgeknapt en weer vrolijk. Zou ik dan toch echt verslaafd zijn?

De kinderen knutselen vandaag aan hun dagboeken voor school. Isis, Simon en ik voelen ons alledrie schuldig. We hadden beloofd de dagboeken over onze vakantie in Nederland en Luxemburg te maken in ruil voor de drie weken vrij van school. Natuurlijk is daar niets van gekomen. Na twee uur plakken en schrijven zijn ze het helemaal zat en stoppen ze ermee. We hebben gelukkig nog het weekend.

Mirjam en Edmar hebben we op dit moment nog niet gehoord. Die bellen als ze uitgeslapen zijn. Dus dat kan best nog even duren ;-).........

24 uur

24 uur. Een dag. Waarin er van alles gebeurt. Isis wiebelt aan haar voortand die er bijna uitvalt en kijkt regelmatig naar Siep op de foto waar ze hevig heimwee naar heeft. Simon is nauwelijks weg te houden bij de Nintendo van Isis waarmee hij inmiddels de beste is in het redden van de prinses uit de handen van de aap King Kong. Tom is uit zijn hum en is voortdurend bozig in de weeer met de loopfiets. Hij mag namelijk niet in zijn eentje op de gewone fiets fietsen omdat ik bang ben voor ongelukken. "Ik vind jou de allerstomste die er is op de hele wereld" roept hij mij steeds toe als hij mij in het vizier krijgt. Maar als ik weg moet om naar het vliegveld te gaan is hij weer mijn allerbeste vriend. Zo goed dat hij mij bijna niet wil laten gaan en het op een brullen zet als blijkt dat hij echt niet mee mag.

Terwijl zich hier in 24 uur allerlei huislijke tafrelen afspelen zijn Edmar, Mirjam, Hidde en Nina vandaag onderweg van Utrecht, via Amsterdam naar Melbourne. Ze gaan de uitdaging aan, 24 uur in een vliegtuig gepropt zitten met twee kleine kindjes. We vliegen in gedachten voortdurend mee.

Het is ze gelukt en ze zijn goed aangekomen. Om 20.45u lopen ze vrolijk naar buiten door de schuifdeuren. Wat hebben ze dat snel gedaan! Ze zijn wel wat vermoeid maar het is ze nauwelijks aan te zien. Hidde lacht, Nina ook. Het is heerlijk om ze hier te hebben. De hele dag ben ik al zenuwachtig. Wat zullen ze ervan vinden? Hoe is het om elkaar aan de andere kant van de wereld te zien?

We laden alles in de auto en rijden meteen door naar het huis van Stijn en Kristine dat ze een paar dagen mogen lenen (nogmaals bedankt Stijn en Kristine!!!!!) en daar laat ik ze achter. Het is tijd om te slapen. En de hoogtste tijd om aan de vakantie te beginnen. Welkom!! Wat een fijn idee dat jullie zo vlakbij zijn.