Gelukkig is er ook vertier dichter bij huis. Vandaag bijvoorbeeld hebben we een barbie in het park met de ouders en de kinderen uit de klas van Isis. Iedereen neemt wat mee, wij hebben de verantwoordelijkheid voor het toetje.
Het begint om 11.00u. We zijn een beetje laat want we gaan op de fiets en de banden van de fiets van Bud zijn zacht, Simon kan de oranje vlag die op zijn fiets moet niet vinden, iemand (wie zou dat nou gedaan hebben.....) had de fietshelm van Bud geleend en die moet helemaal bijgesteld worden, Isis wil plotseling dat haar zadel hoger wordt gezet, ik moet ongeveer twee kilo brownies aan het stuur kwijt en de zak met schminckspullen die meegaat valt na 2 meter al van de fiets. Het is gelukkig niet ver fietsen maar het is allemaal heuvel op dus duurt het even voor we er zijn. We komen 10 minuten te laat aan en ik vind het vervelend, iedereen is altijd keurig op tijd. Vandaag leren we dat zondagochtend gelukkig een uitzondering op de regel is. We zijn niet de laatsten en halen opgelucht adem.
De BBQ is van 11 tot 13u in een groot park met bbq's en een enorm houten speelkasteel. Op het moment dat wij aankomen gaan net de eerste worsten op de barbie. De salades staan uitgestald, de boterhammen liggen klaar. Om 11.30u worden de eerste worsten met ketchup overgoten en in een boterham gerold. Om 12.00u gaan de eerste biertjes open. Bud is verontwaardigd, ik had gezegd dat we natuurlijk op die tijd van de dag niet met een paar stubbies aan kunnen komen. Maar natuurlijk kan dat wel, "zie je wel" zegt Bud verongelijkt tegen mij. En vertelt iedereen die het horen wil dat hij van mij geen bier mee mocht nemen. Gelukkig heeft een vader 3 flesjes bij zich en mag hij er maar twee drinken van zijn heel hoog zwangere vrouw. Bud krijgt gul het derde flesje. Vanaf nu is de BBQ perfect. Voor het eerst sinds weken is het lekker warm. De zon schijnt fel en iedereen is druk aan het smeren met zonnebrandcreme. Ouders zitten op picnickleden, kinderen spelen bij het houten kasteel of een potje footy. Het is bij het footy spelen dat het opvalt. Een vader speelt een beetje nonchalant, maar vooral bijzonder goed footy. Ik hoor wat gefluister van moeders om mij heen. En dan de direkte vraag van een moeder aan een andere "waar heb je hem opgepikt?". Ik verslik mij in de slok water die ik net neem en kijk verbijsterd naar degene die de vraag stelt. De vrouw aan wie de vraag wordt gesteld moet er wel een beetje om lachen en geeft een luchtig antwoord.
Dan wordt ik eindelijk ingelicht waar het over gaat. Het blijkt dat de vader van een kindje bij Isis in de klas een beroemde footy speler is. Nu kijken de moeders mij verbaasd aan, "wist ik dat niet?" "Nee, sorrie, nu wel." Gelukkig kent Bud hem wel van naam. De moeder aan wie de vraag werd gesteld vertelt mij dat toen haar dochter in de tweede schoolweek van het jaar had verteld dat haar vader Shane Wakelin is, geen van de jongens haar had geloofd. Zo'n grootheid een vader van een kindje in de klas, dat vonden ze te onwaarschijnlijk.
Ik kon het zien aan de gezichten van de jongens die met hem een footy balletje trapten, een al al ongelovig respect.......een beroemd iemand.........zo dichtbij.......en gewoon een vader.....wow!
