De bakkerij van Bob en Tony gaat sluiten. Op 21 november is de laatste dag dat ze open zijn. Wij vinden het echt erg dat ze weggaan. Onbewust zijn we vreselijk gehecht geraakt aan deze zo onoverzichtelijke, beetje smoezelige, ouderwetse bakkerij die gerund wordt door een Italiaanse zoon en zijn vader. Zoon is begin 40, vader net 71 geworden. Vader Bob vraagt zich af wat hij zal gaan doen. Terug naar Italie is geen optie, hij woont al in Australie sinds zijn 16e. Maar hier blijven is ook nog niet vanzelfsprekend, hij voelt zich ook geen Australier. In zijn ogen zie ik de wanhoop van het niet kunnen kiezen, en niet weten waar hij oud wil worden. Een bijwerking van emigreren?
Tony gaat regelmatig vissen met zijn grote boot die hier in de haven ligt. Als afscheidskado voor een aantal van zijn dierbare klanten vangt hij een aantal Red Snappers. Vorige week liet hij mij weten dat wij bij de uitverkoren groep van dierbare klanten horen. Ik was verbaasd en blij verrast. Het sjacherijnige gebrom om 6.30u 's ochtend als wij een wholemeal multigrain komen halen dat net uit de oven komt en nog uit het blik geklopt moet worden, is blijkbaar niet kwaad bedoeld.
Vandaag mag ik de vis komen afhalen vertelt hij apentrots. Ongerust vertel ik Tony dat wij vis ontzettend lekker vinden, maar dat ik geen held ben in het schoonmaken van vis. "No worries", zegt hij. "Ik haal de ingewanden er wel voor je uit en maak hem helemaal schoon." Als hij de lade van de koeling opentrekt waar hij de vissen bewaart kijken een paar vissenogen mij nietszeggend aan. Het is een vis met kop en staart, schoonmaken betekent niet dat je een filet meekrijgt leer ik vandaag. Het is bedoeld als een gemeend, echt, mooi afscheidskado en ik voel me verdrietig. Dat de bakker weggaat, kan je nagaan. Sinds wij uit Nederland zijn vertrokken kan ik van niemand meer afscheid nemen zonder tranen met tuiten te huilen......
Hij geeft nog het familierecept mee voor hoe je de vis het beste kan bereiden. En aan het oog kan ik zien of de vis klaar is. "Dan is het oog helemaal wit." Dank je wel voor de details Tony.......
Ik hijs de 5kg wegende vis in mijn rugzak en ga gauw naar huis om aan vissenbereider en ervaringsdeskundige Edmar te laten zien. Die onder de indruk is. Ik vraag Edmar of hij de verantwoordelijkheid voor het klaarmaken van de vis op zich wil nemen als we morgen op het terras, bij zonsondergang ons afscheidsdiner gaan houden. Gelukkig wil hij dat graag doen. Dus ik ben blij. Blij dat Mirjam, Edmar, Bud en de kindjes morgen een zalige vis gaan eten, en blij dat ik hem niet schoon hoef te maken.
